เล่มที่ 2 บทที่ 0: นี่ความฝันของใครกัน?
“อืม....?”
ฉันเพิ่งมาสังเกตเห็นว่าตัวเองอยู่ในที่แปลกๆ
หินสีขาวของอาคารถูกตกแต่งด้วยฝีมืออย่างประณีต
อย่างงานแกะสลักไม้รูปมังกรและสิงโตนั้น ทาด้วยสีพื้นๆ เรียงกันเหมือนอยู่ในร้านค้า
หินแวววาวที่ยังไม่ได้เจียระไนต่างๆ ถูกกองทับซ้อนกันอย่างไม่ระมัดระวัง สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนการจัดแสดงบ้านศิลปะยังไงยังงั้น
วัสดุของปราสาทที่ฉันอยู่ดูเรียบเหมือนกระจก
ฉันเห็นรถม้าเรียบง่ายแต่ทำด้วยทองคำ รถม้าที่วิจิตรบรรจงนี้ทำด้วยเหล็กและหิน
จากเพดานย้อยลงมามีพรมแขวนที่ทอด้วยด้ายสีทอง มีเพียงลูกแก้วสีขาวบริสุทธิ์แวววาวตั้งอยู่เพียงลำพัง และฉันไม่รู้ว่าฉันจะใช้รถนั้นอย่างไร
เห็นได้ชัดว่าที่นี่มีของโบร่ำโบราณอยู่ แต่ยังรวมถึงเทคโนโลยีที่ฉันไม่เข้าใจอีกด้วย
สรุปสั้นๆ ช่วงเวลา สถานที่ และแม้แต่กฎแห่งฟิสิกส์ ก็ดูเหมือนจะแตกต่างไปจากสิ่งที่ถูกสุ่มรวมกันเหล่านี้กระจายออกไปตามถนนที่อยู่เบื้องหน้าฉัน
แล้วยังมี.......
“ห้างสรรพสินค้าหรอ?”
ทำด้วยคอนกรีต กระเบื้อง และกระจก ด้านบนเป็นป้ายสีต่างๆ ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาญี่ปุ่น
ฉันถูกอัญเชิญอีกแล้วหรอ ไม่สิ ฉันเกิดใหม่ในโลกที่แปลกประหลาดนี้หรอ?
“......ไม่น่ะ”
มือของฉันยังดูเล็กและบอบบาง ฉันสัมผัสผมของฉันด้วยปลายนิ้ว มัน... มันยังน่าขยะแขยงและเป็นสีทอง ขนของปีศาจเหมือนเคย
ฉันบอกได้เลยว่าฉันยังคงสวมชุดที่สวมอยู่บนเตียง โดยรู้สึกถึงวัสดุที่อ่อนนุ่มของชุดนอนบนร่างกายของฉัน
ดูเหมือนว่าจะเป็นเวลากลางคืน เนื่องจากมีแสงจันทร์ส่องลงมาจากท้องฟ้า ไฟทุกดวงในอาคารตรงหน้าฉันติดสว่าง แต่ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตเลย
มีโลกที่บังเอิญและโง่เขลาแบบนี้ด้วยหรอ
“ใช่แล้วล่ะ เธอเดาถูกว่านี่คือความฝัน”
“................”
จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงมาจากข้างหลังฉัน ด้วยความประหลาดใจ ฉันหันมองไปข้างหลังอย่างช้าๆ
“ฉันไม่แปลกใจเลย.....?”
“......แน่นอนเธอต้องแปลกใจอยู่แล้ว”
คนที่ดูเหมือนผู้ชายอายุยี่สิบกลางๆ หรี่ตาอย่างมีความสุขกับคำตอบของฉัน
เขาสวมเสื้อคลุมสีดำ ดำสนิท..... ไม่มีแม้แต่เงา ในเส้นผมของชายที่ดูไม่คุ้นเคยคนนี้ มีแสงสีครามจางๆผสมผสานกัน มองมาที่ฉันด้วยนัยตาสีแดงอ่อนๆ เขาดีดนิ้วอย่างง่ายดาย
“ตอนนี้ เธออยากได้ชาสักถ้วยไหม”
พอไม่มีแสงจากท้องฟ้า สถานที่ที่เราไปก็สว่างไสวด้วยแสงสปอตไลท์ มีโต๊ะและเก้าอี้ที่ทำจากเครื่องแก้ว หุ่นโชว์เสื้อในชุดเมดและตุ๊กตากระต่ายขนาดเท่าคนกำลังชงชาอย่างเชื่องช้า
“.....ขอบคุณสำหรับอาหาร”
เขาพูดพึมพำเมื่อฉันนั่งเผชิญหน้ากับเขาที่โต๊ะ..... อ่า ฉันเข้าใจแล้ว มันต้องเป็นแค่ความฝันจริงๆ อย่างไรก็ตาม มันน่าทึ่งมากที่เขาทั้งหล่อ ดึงดูดทางเพศ และมีเสน่ห์ที่พรั่งพรูออกมาขนาดนี้
“เอาจริงๆนะ หัวใจของฉันจะคงไปต่อไม่ไหว.....”
ฉันพึมพำออกมาอย่างเงียบๆ
เขาได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะคิกคัก
“ก็ช่วยไม่ได้ ในแง่หนึ่งเราเป็นพี่น้องกัน”
“พี่น้องหรอ.......?”
“ฉันเป็นปีศาจเหมือนเธอ...... ยูรุเชีย”
อ่าาา ฉันเข้าใจแล้ว... ยูรุเชีย ปีศาจรู้ชื่อของฉันด้วย ในที่นี้ฉันไม่มีสมาธิจริงๆ ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดอีก
มันมาจากความทรงจำของฉันหรือเปล่า....?
“นายช่วย.... บอกชื่อของนายได้ไหม”
“อืม ฉันมีชื่อเล่นที่หลากหลาย เพราะชื่อของฉันยาวเกินไป.....”
เขาทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย
“เรียกฉันว่าเมฟี่พลางๆไปก่อนละกัน”
“เมฟี่......”
ชื่ออย่างกับผู้หญิงเลย ฉันคิดว่าน่าจะเป็นชื่อเล่น หลังจากที่เมฟี่จิบชาสีแดงเข้มที่ฉันไม่รู้จัก ในที่สุดเขาก็ตัดเข้าประเด็น
“คืนนี้ฉันมาเพื่อคุยกับเธอ ยูรุเชีย”
“กับฉันหรอ.....?”
“ใช่ สำหรับฉัน เธอเป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก จากการเดินทางระหว่างโลกทั้งหมดของฉัน เธอคงหาโอกาสกับโชคชะตาที่น่าประทับใจนี้ ให้ฉันได้พบกับเธอไม่ได้หรอก”
“โลกนี้คืออะไร....?”
“เท่าที่ฉันบอกได้ โลกนี้ก็เป็นอย่างที่ฉันพูด โลกแห่งความฝันที่สร้างขึ้นในคืนเดียว”
“ถ้าอย่างนั้น ความฝันนี้สร้างโดยฉันเหรอ? หรือนาย?”
“ฉันไม่รู้ได้ ฉันเดินทางมานานมากจนไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างได้”
การเดินทางที่ยาวนานหรอ สงสัยจัง ว่าเขาจะรู้สึกเหงาในระหว่างการเดินทางที่ยาวนานอย่างไม่น่าเชื่อนี้หรือเปล่า
บังเอิญเจอฉัน บังเอิญคุยกับฉัน....
“ยูรุเชีย การมีชีวิตอยู่ของเธอกำลังเป็นที่ดึงดูด ในการสร้างบางสิ่งเช่นเธอ โชคชะตาและเวลามากมายมีความเป็นที่ต้องการ”
“ถึงจะพูดไปแบบนั้น....”
“มันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ ไม่มีทางเป็นไปได้นอกจากการโกงที่น่าประทับใจ”
เมฟี่กล่าวด้วยตาที่หรี่ลงขณะที่หัวเราะไปด้วย
“.....โกงหรอ ......เฮ้ย”
พูดโดยไม่ต้องคิด ฉันเดาว่าฉันเป็นผลผลิตจากโอกาส แล้วยังไงล่ะ
คำพูดของเขาทำให้หัวแมวอย่างฉันเหนื่อยมากขึ้นเรื่อยๆ
“คำแนะนำหนึ่งข้อ.... อย่างเดียวคือ? อย่าจมอยู่ในอำนาจของตัวเอง อย่ามั่นใจอะไรมากเกินไป....”
ทำไมเขาถึงพูดคำที่น่ากลัวอย่างนี้ล่ะ? ฉันยังจัดการกับพวกปีศาจไม่มากพอที่จะประเมินตัวเองสูงไปหรอ
“ฉันหวังว่าเมื่อฉันได้เจอเธออีกครั้ง เธอจะยังเป็น ‘เธอ’ อยู่น่ะ”
“......นะ แน่นอน”
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น แต่ก็พยักหน้าตอบไป การอยู่กับฉันก็คือความตั้งใจของฉันตั้งแต่เริ่มต้นอยู่แล้ว
เขาลุกขึ้นจากโต๊ะและเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ เขาวางมือบนหน้าผากของฉัน
“อีกไม่นาน แต่ถึงเวลาต้องกล่าวคำอำลา ขอบคุณที่มาหานะยูรุเชีย”
เขาพูดว่า......
“.............!?”
เมฟี่จูบหน้าผากของฉันเบาๆ แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวกลับไป
ห๊ะ จู่ๆ นี่มันอะไรกัน....
“ฉันไม่รู้ว่าเราจะได้กลับมาพบกันอีกเมื่อไหร่.... ยูรุเชีย”
ขณะที่เมฟี่ค่อยๆโค้งคำนับอย่างสง่างาม บนหลังของเขาก็ปรากฎเป็นปีกที่เหมือนค้างคาวสามคู่ สีครามซีดเหมือนกับผมของเขา กางออก และร่ายรำต่อหน้าดวงจันทร์ในท้องฟ้ายามค่ำคืน
“ในหลายพันปีของฉัน ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงที่มีเผ่าพันธุ์แบบเดียวกับฉันเลย.......”
********
“เมื่อกี้ว่าอะไรน่ะ.....?”
พอฉันสะดุ้งตื่นท่ามกลางแสงแดดอันอ่อนละมุน คำพูดเหล่านั้นก็หลุดออกจากปากฉัน
ฉันอยู่ในห้องใหม่ที่ไม่คุ้นเคยและยังไม่ชินกับเตียงขนาดใหญ่เช่นนี้เลย หลังจากที่ฉันได้ตรวจสอบแล้วว่ารูปร่างหน้าตาของฉันยังคงเหมือนเดิม ฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ
ต้องมีเหตุผลบางอย่าง ที่ทำให้ความฝันนั้นรู้สึกว่าสำคัญ
ฉันพอจำได้นิดหน่อย แต่ส่วนที่น่าตกใจ เกือบจะบันทึกทับส่วนสำคัญในหัวของฉันไปแล้ว คือฉันยังคงสัมผัสถึงการมีอยู่ของเขาเมื่อได้สัมผัสตรงจุดนั้น ฉันพึมพำ
“เฒ่าหัวงูเอ้ย”
เหมือนอย่างเคย วันแห่งความสงบสุขได้เริ่มต้นขึ้นกับปีศาจตนนี้แล้ว
หมายเหตุผู้แต่ง:
ดังนั้น เรามีฮาเร็มตัวที่สองของปีศาจ ไชโย! (แน่นอนว่าไม่ขอรับประกัน)
วันจันทร์นี้จะละมุนกว่านี้อีก
