บทที่ 37 มาสู้กัน!
บทที่ 37 มาสู้กัน!
ทั้งเวทีการต่อสู้ด้านบนและผู้ชมทั้งหมดที่อยู่ด้านล่างพลันเกิดความเงียบงัน! ทุกคนมองไปที่เย่สวี่ ด้วยความงุนงงราวกับว่าพวกเขาเสียสติไปแล้ว
มีคนพยายามเขย่าร่างของสหายและร้องถามด้วยความสงสัย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจอย่างสุดซึ้ง “เย่สวี่อายุแค่สิบสี่ปีจริง ๆ หรือ?”
"ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน" ปากและลิ้นของชายสองคนแห้งผาก เขากลืนน้ำลายลงคอ "ข้าคิดถึงคำที่จะอธิบายเกี่ยวกับเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ!"
ไม่ใช่ความผิดของพวกเขาในเรื่องนี้ เนื่องจากเย่เฟยเฝิงถือเป็นอัจฉริยะของตระกูล เมื่อเขาเข้าสู่ขั้นวารีสวรรค์เมื่ออายุสิบหก ทุกคนต่างชื่นชมเขา
แต่เย่สวี่ได้ทำลายหัวใจของเย่เฟยเฝิงด้วยหมัดเดียว! ไม่มีใครสามารถเชื่อได้ว่า เขาอายุเพียงสิบสี่ปีเท่านั้น!
“เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า” ทุกคนอุทานขึ้น ในขณะนั้น จู่ๆ ก็มีคนตะโกนว่า “ดูสิ!” มีร่างหนึ่งวิ่งไปที่เวทีต่อสู้ด้วยท่าทางโกรธจัด ชายคนนั้น คือผู้อาวุโสสาม!
“เจ้าตายซะเถอะ!” ฝ่ามือของเขา ปรากฏออร่าเข้มข้น ราวกับต้องการสังหารเย่สวี่ในครั้งเดียว!
ในเวลานี้ อากาศเย็นควบแน่นอย่างกะทันหัน ราวกับว่ามันจะทำให้สวรรค์และโลกกลายเป็นน้ำแข็ง ฝ่ามือของผู้อาวุโสสามยังไม่โดนร่างของเย่สวี่ แต่เขาได้รับบาดเจ็บจากความหนาวเย็น แม้แต่เคราของเขาก็กลายเป็นน้ำแข็ง
“ผู้อาวุโสสาม.... เจ้าต้องการทำอะไร?” เย่ไห่ยืนอยู่ต่อหน้าเย่สวี่และพูดอย่างเย็นชา
“เย่สวี่ สังหารบุตรชายของข้า ข้าต้องการให้เขาชดใช้ด้วยชีวิตของเขา!” ดวงตาของผู้อาวุโสสามเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ และหัวใจของเขารู้สึกเหมือนกำลังหลั่งเลือดออกมาไม่หยุด
บุตรชายที่เขาภาคภูมิใจ ล้วนได้รับบาดเจ็บจากเย่สวี่และบุตรชายคนโตที่เขารอคอยมากที่สุด กลับถูกเย่สวี่ฆ่าตาย!
ท่าทางของผู้อาวุโสสามราวกับสัตว์ป่า และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง เขาต้องการขย้ำเย่สวี่อย่างแรง!
“ผู้อาวุโสสาม... นี่คือการต่อสู้เป็นตาย เจ้าควรยอมรับผลใดๆ อย่างใจเย็น เจ้าต้องยอมรับผลของการตายของเย่เฟยเฝิง ?”
เย่ไห่ยิ้มอย่างเย็นชา ผู้อาวุโสสามนั้นไม่ได้หวาดกลัวเย่ไห่เมื่อครั้งที่เขาเข้ามาขวางเย่ไห่ ไม่ให้คิดช่วยเหลือเย่สวี่ อย่างไรก็ตาม เมื่อผลที่เขาได้รับ ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เขาต้องการแหกกฎที่เขาตั้งไว้ก่อนหน้านี้
และต้องการที่จะสังหารเย่สวี่ เพื่อล้างแค้นในบุตรชายของตน
“เย่สวี่นั้นโหดร้ายและไร้ความปรานี เขาไม่มีความรู้สึกถึงความเหมาะสม ความยุติธรรม และความละอายใจ เขาไม่สนใจความรู้สึกใด ๆ จะให้คนอย่างเขาอยู่ในตระกูลเย่ และยังเป็นนายน้อยของตระกูลเย่อีกหรือ?”
ผู้อาวุโสสามเป็นเหมือน มารที่กำลังเสียสติ ในขณะที่เขาพูดอย่างโหดเหี้ยม ในความคืดของผู้อาวุโสสาม เย่เฟยเฝิงสามารถฆ่าเย่สวี่ได้ แต่เย่สวี่ไม่สามารถฆ่าบุตรชายของเขาได้
มิฉะนั้นเย่สวี่จะกลายเป็นโหดเหี้ยมและไร้น้ำใจ
เย่ไห่ขี้เกียจเกินไปที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับผู้อาวุโสสาม ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเยียบเย็นลง และเขาพูดด้วยน้ำเสียงอาฆาต “หากเจ้าโจมตีบุตรชายของข้าอีกครั้ง ข้าจะฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน!” สิ่งนี้ทำให้ผู้อาวุโสสามได้สติในทันที
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและการเยาะเย้ยตนเอง "เอาล่ะ ข้าเสียสละเพื่อตระกูลมามากแล้ว แต่ตอนนี้ ข้าไม่สามารถเปรียบเทียบกับเด็กตัวเหลืองที่น่ารังเกียจได้! ไร้สาระ! และน่ารังเกียจ!"
ผู้อาวุโสสามหันหลังและเดินลงจากเวทีการต่อสู้ บรรยากาศที่น่าเศร้าแพร่ระบาดไปในหมู่ของคนหลายคน และความเห็นอกเห็นใจก็ผุดขึ้นในใจของทุกคน
ท้ายที่สุด ลูกชายทั้งสามของเขาพิการหรือถูกเย่สวี่ฆ่าตาย แม้ว่าพวกเขาจะเป็นสร้างเรื่องราวขึ้นมาเองก็ตาม แต่ทว่ามันน่าสงสารเกินไป
ในขณะนี้ เย่ไห่อยู่ในอารมณ์ยินดีอย่างมาก ยิ่งเย่สวี่มีพลังมากเท่าไร เขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น เขาหันกลับมาและต้องการเอ่ยชมเย่สวี่ แต่ในขณะนี้ร่างที่เฉียบแหลมก็พุ่งเข้าหาเย่สวี่!
“ฝ่ามือเมฆามรกต!”
"น่ารังเกียจยิ่งนัก!!" ดวงตาของเย่ไห่เบิกกว้างด้วยความโกรธ คนเดียวในตระกูลเย่ที่ฝึกฝนฝ่ามือเมฆามรกต นั่นคือผู้อาวุโสสาม เขาลอบโจมตีเย่สวี่! เย่ไห่ต้องการจะหยุดเขา แต่ทว่าสายเกินไปเสียแล้ว!
ในขณะที่ทุกคนอุทานด้วยความตกใจ เย่สวี่ก็เงยหน้าขึ้นพลังจิตวิญญาณการต่อสู้พุ่งออกมาจากร่างกายของเขา และแสงดวงดาวของหมัดห้าธาตุก็สว่างขึ้นอีกครั้ง!
หมัดและฝ่ามือปะทะกันทำให้เกิดเสียงระเบิดดังกึกก้อง!
เย่สวี่เซถอยหลังไปสามก้าว และมุมปากของเขามีร่องรอยโลหิตเล็กน้อย ผู้ที่สามารถเป็นผู้อาวุโสในตระกูลเย่ อย่างน้อยต้องเป็นนักรบวารีสวรรค์ระดับ 3 และผู้อาวุโสสามอยู่ใน ระดับ 3 เขายังไม่ใช่คนที่เย่สวี่สามารถต้านทานได้
เมื่อผู้อาวุโสสามเห็นว่า เขาไม่สามารถฆ่าเย่สวี่ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้ เขาต้องการโจมตีในครั้งต่อไป ทันใดนั้นฝ่ามือเย็นเฉียบกระทบหลังเขา ทำให้ร่างของเขาปลิวออกไปไกล
ความหนาวเย็นเยือกแข็งทำให้เลือดของผู้อาวุโสสามแข็งตัวในทันที เมื่อเขาร้อนถลาลงสู่พื้นดิน เขามองขึ้นไปและเห็นเย่ไห่กำลังเดินเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่เย็นชา เขาอุทานว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ ช่วยข้าด้วย!”
ร่างสีขาวขวางหน้าผู้อาวุโสสาม ผู้อาวุโสใหญ่พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า "ผู้อาวุโสสามเสียสละเพื่อตระกูลมามากแล้ว ตอนนี้บุตรชายของเขาตายแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้!"
“นั่นเป็นเพราะคนที่เขาต้องการฆ่าไม่ใช่บุตรชายของเจ้า!” เย่ไห่โกรธเคืองอย่างสมบูรณ์ในขณะนี้ " ไสหัวไป!" ผู้อาวุโสใหญ่ถูกเย่ไห่ดุด่า ท่าทางของเขาก็อึดอัดคับข้องใจ
เขาพูดอย่างเย็นชา “ทำไมเราไม่ปล่อยให้ผู้อาวุโสสูงสุดเป็นคนตัดสินเรื่องนี้ล่ะ” หลังจากผู้อาวุโสใหญ่พูดจบ มีชายคนหนึ่งยืนอยู่บนเวทีการต่อสู้ มองดูจากระยะไกล
ชายคนนั้นก็สวมใส่เสื้อผ้าเรียบๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอย ทุกคนโค้งคำนับและกล่าวว่า “ยินดีต้อนรับผู้อาวุโสสูงสุด”
เย่ไห่เงยหน้าขึ้นมองเขา ชายคนนี้มีชื่อเย่หยางเหยา เขาเป็นลุงของเย่ไห่และเป็นผู้พิทักษ์ตระกูลเย่ สถานะของเขาสูงกว่าผู้นำตระกูลเย่ เย่หยางเหยามองไปที่ศพของเย่เฟยเฝิงด้วยความสงสารในสายตาของเขา
เขาถอนหายใจ “เจ้าเป็นเด็กดีของตระกูลเย่ ทำไมถึงอยากฆ่ากันเองล่ะ เย่ไห่ ในฐานะผู้นำ นี่เป็นความผิดของเจ้า” เย่ไห่ก้มศีรษะลง เขารู้สึกผิดในใจ
เย่หยางเหยาหันศีรษะไปที่ผู้อาวุโสสามอีกครั้งและกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “เจ้าสูญเสียบุตรชายสุดที่รักไปแล้ว ดังนั้นมันสมเหตุสมผลสำหรับเจ้าที่ทำสิ่งนี้ลงไป ข้าจะขับเจ้าออกจากตำแหน่งผู้อาวุโส นี่ถือเป็นการลงโทษ”
“รับทราบ” เย่ไห่ตอบด้วยเสียงเบา ๆ ในหัวใจของเขา เขาอยากจะฆ่าผู้อาวุโสสามลงไปซะ แต่เขาไม่สามารถหักล้างการตัดสินใจของผู้อาวุโสสูงสุดได้
“ในเมื่อเรื่องนั้นคลี่คลายแล้ว ให้การแข่งขันในตระกูลดำเนินต่อไป” หลังจากที่เย่หยางเหยาพูดจบ ก็มีเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
"ช้าก่อน!" ทุกคนมองไปที่ต้นเสียงและพบกับใบหน้าของเย่สวี่ เขาเงยหน้าขึ้นและโค้งคำนับให้เย่หยางเหยา เขาพูดเสียงดัง “ผู้อาวุโสสูงสุด... ข้าขอคัดค้าน!”
เย่หยางเหยามองไปที่เย่สวี่ เขารู้ว่าเย่สวี่เป็นบุตรชายของเย่ไห่ เขาจึงพูดอย่างเย็นชา “ข้าได้ลงโทษผู้อาวุโสสามไปแล้ว เจ้าต้องการอะไร?”
น้ำเสียงของเขาไม่เบาหรือหนัก แต่ทุกคำที่เขาพูดทำให้ทุกคนประทับใจ ในฐานะคนที่แข็งแกร่งที่สุดในตระกูล ทุกการกระทำของเย่หยางเหยาจะส่งผลต่อหัวใจของทุกคน
เย่สวี่ไม่ได้หวาดกลัว เนื่องจากเขารู้ว่า เย่หยางเหยาเป็นคนยุติธรรมและซื่อตรง เย่หยางเหยาจะไม่โกรธเขา เนื่องจากคำพูดนี้ของเย่สวี่
แม้ว่าน้ำเสียงปัจจุบันของ เย่หยางเหยาจะฟังดูน่ากลัวมาก
แต่เย่สวี่พูดด้วยเสียงที่ลึกล้ำ "ข้าไม่มีข้อคัดค้านที่ท่านลงโทษผู้อาวุโสสาม แต่ข้าต้องการเปลี่ยนกฎการแข่งขันในตระกูลครั้งนี้!"
เขาหันไปมองเย่เฉียงที่นั่งด้านล่าง และตะโกนว่า "เย่เฉียง มาสู้กัน ใครชนะจะกลายเป็นนายน้อยตระกูลเย่!"
