วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0017

บทที่ 7 ป่าเบอร์มิวด้า, ออกล่า (2)

* * *

เมื่อเข้าไปในป่า สิ่งที่คังซอนฮูทำอยู่ครึ่งวันคือการนั่งสมาธิ

หลังจากพบตำแหน่งคริสตัลสีน้ำเงินที่ใกล้ที่สุด ชายหนุ่มนั่งสมาธิโดยหันหน้าเข้าหามัน

หากใครไม่เข้าใจคงเห็นเป็นเช่นนั้น แต่สำหรับลิลี่ เธอรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร

คังซอนฮูกำลังสนทนากับป่า คริสตัลสีน้ำเงินคือสื่อกลาง

‘ทำไมมนุษย์ถึง…?’

เรื่องน่าอัศจรรย์ที่คังซอนฮูแสดงให้เห็นหลังจากเข้าป่า สร้างความประหลาดใจแก่ลิลี่อย่างต่อเนื่อง

เมื่อการนั่งสมาธิอันยาวนานจบลง คังซอนฮูวางมือลงบนคริสตัลสีฟ้า

ทันใดนั้น

เปรี้ยะ!

คริสตัลแตกออกเป็นเศษเล็กๆ ที่แหลมคม

วิธีเดียวที่จะทำลายคริสตัลซึ่งไม่มีวันแตกหัก คือการได้รับอนุญาตจากผืนป่าผู้เป็นเจ้าของคริสตัล

คังซอนฮูรวบรวมเศษคริสตัล และใช้เชือกประกอบเข้ากับแท่งไม้ยาวเรียว

ลิลี่เดินเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัว

เธอทราบดี งานของอีกฝ่ายจะเสร็จเร็วขึ้นถ้าใช้สองคน

* * *

“ขอบคุณที่ช่วย”

ฉันพูดกับลิลี่

แน่นอน ฉันรู้ว่าลิลี่แอบตามมา แต่ก็ไม่คิดว่าจะตามเข้ามาถึงในป่า

ตอนแรกก็กังวลนิดหน่อย แต่หลังจากไตร่ตรองดูสักพัก มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น

ลิลี่เป็นแวมไพร์ที่ฉลาด คงรู้ดีว่าต้องวางตัวอย่างไร

นอกจากนั้นเธอยังอาสาช่วยงานที่กินเวลานาน

“ฟู่ว…”

ฉันเตรียมตัวนานสองวัน จนกระทั่งเสร็จทันเวลา

อาจต้องเน้นย้ำหลายรอบสักหน่อย แต่สิ่งสำคัญที่สุดในการล่ามิใช่ขั้นตอนลงมือ แต่เป็นการเตรียมตัว

สะกดรอยเป้าหมายเพื่อระบุตำแหน่ง วางกับดักในจุดที่เป้าหมายจะผ่าน วิเคราะห์หาจุดอ่อนของเป้าหมาย และจู่โจมอย่างรวดเร็วแม่นยำ

การปะทะกับเหยื่อโดยตรงโดยไม่เตรียมตัว ไม่ต่างอะไรกับพฤติกรรมของคนโง่

การล่าคือศึกที่ไร้กฎเกณฑ์ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ขอเพียงเอาชีวิตอีกฝ่ายให้ได้ก่อนก็พอ

ฉันพบรังไหมในตำแหน่งห่างออกไปไม่ไกล

ณ หัวใจของป่า รังไหมปรสิตถูกสร้างขึ้นเหนือคริสตัลสีดำพอดิบพอดี

สูงประมาณ 1.5 เท่าของฉัน กว้างเกือบเท่าช่วงแขนสองข้าง

ดูคล้ายกับกลุ่มเส้นด้ายขนาดมหึมาที่ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ

“พิจารณาจากรังไหม… สุขภาพดีมาก”

ปรสิตสุขภาพดี

หมายความว่า วัสดุย่อมมีคุณภาพสูง

ด้ายรอบรังไหมมีสีเขียวอ่อน เป็นประเภทที่ฉันคุ้นเคย

หนวดรยางค์ที่ยืดออกจากรังไหม บ้างปักเข้าไปในต้นไม้ บ้างพื้นดิน บ้างก้อนหิน ส่งผลให้บริเวณโดยรอบเหี่ยวเฉาประหนึ่งกัมมันตภาพรังสีรั่วไหล

นี่คือเหตุผลว่าทำไมในป่าถึงไม่ควรมีปรสิต พวกคลั่งสารอาหารจะมูมมามไม่หยุดจนกว่าป่าจะแห้งตาย

และเหตุผลที่ฉันยังลงมือตอนนี้ไม่ได้

“อั่ก…”

ไม่ไกลจากรังไหม กลุ่มคนสิบคนกำลังครวญครางเนื่องจากถูกหนวดรยางค์ปักเข้าไปในร่างกาย

ไม่เพียงรังไหมจะเป็นภาชนะ แต่ตัวมันก็คือสิ่งมีชีวิต

อาจสงสัยว่ามันมีชีวิตได้อย่างไร แต่ที่นี่คือต่างโลก อะไรก็เกิดขึ้นได้

ฉันทำได้แค่รออย่างใจเย็น

สิ่งสำคัญอันดับสองในการล่าคือความอดทน

เปรี้ยะ!

หลังจากรอคอยเป็นเวลานาน ในที่สุดรังไหมก็เริ่มร้าว

“คิกิ๊กิ๊!”

สัตว์ประหลาดเดินออกมา

เอ่อ… จะให้อธิบายยังไงดี

แขนสี่ข้างคมกริบเหมือนตั๊กแตนตำข้าว แต่มันไม่ใช่แมลง เพราะอวัยวะส่วนอื่นดูคล้ายกับสัตว์เลื้อยคลานอัปลักษณ์

ฉันต้องใจเย็น

สิ่งสำคัญอันดับสองในการล่าคือความอดทน

“คิกิ๊กิ๊!”

ปรสิตที่ร่างกายยังเปียกชุ่ม เดินซวนเซเนื่องจากยังไม่ชินกับข้อต่อใหม่ แต่สายตาที่มองไปยังเจ้าหน้าที่ทั้งสิบเปี่ยมไปด้วยความกระหาย

“คิ๊…!”

ในสภาพน้ำลายไหล มันย่างกรายเข้าหาพวกเขาพร้อมกับกางแขนใบมีด

ฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บ—!

เสียงคำรามดังไปทั่วป่า กับดักลูกศรหลายสิบดอกที่ติดตั้งไว้ล่วงหน้า ถูกกระตุ้นการทำงานและกระหน่ำพุ่งใส่ปรสิตจากทุกทิศ

หัวลูกศรทำจากคริสตัลสีฟ้า วัสดุที่ขึ้นชื่อด้านความคม

ฉึกฉึกฉึกฉึก!

“โฮกกกกก!”

สัตว์ประหลาดที่ถูกศรปักทั้งร่าง พยายามเดินซวนเซด้วยขาสามคู่ หนึ่งในสี่ตาของมันถูกลูกศรปักจนบอด

อย่างที่คิด

เจ้านี่ยังขาดประสบการณ์

ปรสิตเกิดความสับสนเมื่อเผชิญความเจ็บปวดฉับพลัน

ลูกศรที่ปักลงบนศีรษะ จะทำลายสมดุลร่างกายชั่วคราว

ทัศนวิสัยแคบลงเพราะเสียตาซ้าย

ชิ้ง—

มีดล่าสัตว์ที่เหน็บอยู่ตรงเอว

ผลิตภัณฑ์พิเศษที่ไม่ได้รับอิทธิพลจากปรากฏการณ์ ‘โลหะผุกร่อน’ ซึ่งเป็นฝีมือของปรสิต

ใบมีดยาวสองคืบที่ถูกถือในท่ากลับด้าน ปักลงไปยังสีข้างฝั่งซ้ายในจุดที่เชื่อมกับกระดูกต้นขา

พร้อมกันนั้น

“คาห์สkhaaz”

ภาษารูนที่เขียนไว้บนคมมีดล่วงหน้าถูกกระตุ้น

เปรี้ยะ!

แขนคมทั้งสี่ข้างของมัน แกว่งอย่างส่งเดชโดยไม่ปะทะกับสิ่งใด

ฉันดึงมีดกลับพร้อมกับทิ้งระยะห่าง

“คิกิ๊กิ๊…”

ปรสิตจ้องหน้าฉัน ดวงตาที่เหลือสามดวงกำลังสั่นเทา

จุดที่ฉันแทงเข้าไปคือระบบประสาท

กระแสไฟฟ้าของเทอร์มาttermaอาจไม่รุนแรง แต่ก็เพียงพอที่จะสร้างความเสียหายแก่ระบบประสาท

กล่าวคือ

“กรี๊!”

โฮกกกก!

“ขาสามข้างใช้ไม่ได้แล้วสินะ”

นี่คือตำราปราบปรสิตสีเขียว และผู้เขียนตำราก็ไม่ใช่ใครนอกจากคังซอนฮู

* * *

“พวกเราได้รับอนุญาตให้ใช้ปืนแล้ว”

ณ ค่ำคืนในต่างโลก

เจ้าหน้าที่สามสิบนายที่กำลังรอด้านนอกเบสแคมป์ พร้อมใจกันยกปืนขึ้นมาถือ

การรอคำอนุมัติเป็นแค่เรื่องของระเบียบ พวกมันพกปืนเข้ามาในต่างโลกนานแล้ว

ปืนกลเบาชนิดพิเศษที่สร้างจากพลาสติก

ประสิทธิภาพต่ำมาก ใครบางคนถึงกับตัดพ้อว่า ใช้มีดพลาสติกแทนยังดีเสียกว่า

แต่พวกมันมีทางเลือกไม่มากนัก ภายในป่ากำลังเกิดปรากฏการณ์โลหะผุกร่อน

“นับจำนวนคน”

แต่ละทีมรีบตรวจสอบสมาชิกตามคำสั่งของหัวหน้าทีมปฏิบัติการ

นอกจากนั้น ยังมีทีมที่ปรึกษาภาคสนามจากแผนกวิจัยของสำนักงานใหญ่ หนึ่งในนั้นคือจินซอยอน

“ติดต่อกลับมาอีกครั้งก่อนลงมือ ปฏิบัติการ SC-4 ถือเป็นความลับสุดยอด ความปลอดภัยของเจ้าหน้าที่ต้องมาก่อน”

“ตกลง”

เตรียมความพร้อมเสร็จ เจ้าหน้าที่ออกเดินทางไปยังป่าเบอร์มิวด้า

จินซอยอนมองแผ่นหลังทุกคนเลือนหายไป ท่ามกลางค่ำคืนที่มีเพียงพระจันทร์ดวงเล็ก บรรยากาศมืดมากจนมองข้างหน้าได้ไม่ไกล

“พี่สาว”

เมื่อหันหลังกลับ เธอเห็นจองจีฮุนจากแผนกยุทธศาสตร์กำลังเดินเข้ามาใกล้

“จีฮุนก็มาด้วยหรือ”

“ผมเป็นหัวหน้าทีมวิเคราะห์ข้อมูลภาคสนาม”

“ช่วงนี้นายถูกส่งออกไซต์บ่อยนะ ลำบากแย่เลย”

“พี่สาวก็เหมือนกันนั่นแหละ บริษัทเราก็แบบนี้อยู่แล้ว”

จินซอยอนพยักหน้าและหันกลับไปมองตรง

“กังวลหรือ”

เมื่อเห็นจินซอยอนกัดเล็บ จองจีฮุนถามเป็นนัย

“ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตเหมือนแผนกยุทธศาสตร์สักหน่อย”

“พี่สาว คุณเองก็อยู่บริษัทเดียวกัน โรคจิตไม่ต่างกันหรอก”

“เจ้าหนู ถ้าตัดอารมณ์ออกไป ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับศพแล้ว”

“นั่นคือคำพูดของเด็กสายวิทย์?”

OWIC คือแหล่งรวมพวกจิตแข็ง ชนิดที่สามารถหยอกล้อได้ในสถานการณ์ตึงเครียด

แต่นั่นก็แค่ภายนอก จินซอยอนกระสับกระส่ายจากก้นบึ้ง

“พวกเราค้นคว้าอะไรไม่ได้สักอย่าง ไม่มีตัวอย่างให้วิจัยเลย รายงานทั้งหมดที่ส่งไปแทบจะเป็นนิยายอยู่แล้ว”

เพิ่งผ่านไปเพียงหนึ่งสัปดาห์หลังจากพบว่าป่าเบอร์มิวด้าเกิดความผิดปรกติ ผนวกกับการรวบรวมข้อมูลทางไกลมีขีดจำกัด ส่งผลให้หน่วยพิเศษระดับหัวกะทิสิบคนหายตัวไป

“เราไม่รู้อะไรเลยนอกจาก… รังไหมกำลังจะกลายเป็นสัตว์ร้าย”

ปล่อยไว้จนกว่าเบสแคมป์จะถูกโจมตี?

หรือยอมเสี่ยงปฏิบัติการจู่โจมด้วยข้อมูลอันน้อยนิด?

หัวหน้าแผนกปฏิบัติการเลือกเดิมพันกับอย่างหลัง

การตัดสินใจเช่นนี้ถูกต้องหรือไม่?

จินซอยอนก็ตอบไม่ได้

“ว่าแต่ พี่เอาน้ำหอมไปให้หัวหน้าทีมปฏิบัติการทำไม?”

“อ้อ… เป็นผลิตภัณฑ์ใหม่ที่อยู่ระหว่างการวิจัย ฉันคิดว่าพวกเราควรจัดเต็มในปฏิบัติการนี้ แต่ว่า…”

เธอแค่ทำตามคำแนะนำของคังซอนฮู เพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่พอจะทำได้

“แต่หลังจากรับน้ำหอมไป มุมปากของเขาแทบฉีกถึงใบหู… ฉันว่าเขาน่าจะเข้าใจอะไรผิด”

“…ป่านนี้คงพยายามอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อให้มีชีวิตรอดกลับมาเดตกับพี่สักครึ่งวัน”

จินซอยอนมองไปทางป่าอีกครั้งด้วยสีหน้าลำบากใจ ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นจากวิทยุสื่อสารต่างโลก

[ถึงห้องยุทธการ ได้ยินแล้วตอบด้วย]

จองจีฮุนตอบกลับทันที

“ห้องยุทธการกำลังพูด”

[เจ้าหน้าที่ทุกคนมาถึงด้านนอกป่าเบอร์มิวด้าแล้ว กำลังลาดตระเวนโดยรักษาระยะห่างทีมละสามสิบเมตร]

“มีรายงานอื่นอีกไหม”

[เท่าที่สังเกตด้วยตาเปล่า ยังไม่มีความผิดปรกติเกิดขึ้น]

“ตกลง รีบรายงานทันทีที่พบความผิดปรกติ”

[พวกเรากำลังจะเข้าไปในป่า]

“พลสื่อสารรักษาการสื่อสารไว้ ห้ามเข้าไปในป่า”

[รับทราบ]

ไม่สามารถนำอุปกรณ์สื่อสารเข้าไปได้ เพราะในป่ากำลังเกิดปรากฏการณ์โลหะผุกร่อน

ผ่านไปสักพัก วิทยุดังขึ้นอีกครั้ง

[ถึงห้องยุทธการ]

“ห้องยุทธการกำลังพูด”

[เข้าไปในป่าไม่สำเร็จ]

“ไม่สำเร็จ? หมายความว่ายังไง? ถูกป่าโจมตี?”

[เข้าป่าไม่ได้ หลังจากเข้าไปด้วยวิธีการพิเศษ พวกเราถูกลากออกจากป่า]

จินซอยอนและจองจีฮุนต่างมองหน้ากันด้วยความฉงน เนื่องจากเหตุการณ์ทำนองนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

* * *

‘ป่าเบอร์มิวด้าไม่เคยถูกสำรวจภายในอย่างเป็นทางการ’

นั่นเป็นคำโกหก ทางOWIC แค่ต้องการปลูกฝังความกลัวให้มนุษย์ที่พยายามสำรวจต่างโลก เพื่อป้องกันไม่ให้ออกจากเบสแคมป์ไปไกลนัก

บรรดาบริษัทต่างโลกและฮาวนด์บางกลุ่ม ค้นพบวิธีฝ่าด่านกลไกของป่าเบอร์มิวด้านานแล้ว

วิธีการไม่ซับซ้อน แค่กินฮอร์โมนที่ช่วยอำพรางการตรวจจับของป่า

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เจ้าหน้าที่ในปฏิบัตินี้การทุกคนกินฮอร์โมน

แต่กลับเกิดเหตุไม่คาดฝัน

“เฮือก!”

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในป่า เถาวัลย์สีเขียวโผล่ขึ้นจากพื้นและพันธนาการร่างกายพวกมัน

“บัดซบ!”

แม้จะไม่มีคำสั่งยิง แต่เจ้าหน้าที่หลายคนรีบสอดนิ้วเข้าไปในไกปืน

ทว่า

“…?”

สิ่งที่ป่าทำมีเพียง ยกร่างพวกมันให้ลอยขึ้น และพาออกไปนอกป่าอย่างนุ่มนวล

ป่าเบอร์มิวด้าเป็นสถานที่อันตราย

แต่ไหนแต่ไร หากฮอร์โมนไม่ได้ผลและถูกป่าตรวจพบ ชะตากรรมเดียวคือความตาย

นี่เป็นครั้งแรกที่ป่าปฏิบัติต่อมนุษย์อย่างอ่อนโยน

“…รายงานไปยังห้องยุทธการ”

“ครับ”

หลังจากหัวหน้าทีมปฏิบัติการออกคำสั่ง มันหันมาไตร่ตรองหาเหตุผล

เหตุผลที่ฮอร์โมนใช้การไม่ได้

เพียงไม่นานก็นึกออก

“…น้ำหอม!”

น้ำหอมที่จินซอยอนมอบให้

เนื่องจากเป็นกลิ่นที่ถูกประดิษฐ์ขึ้น ป่าจึงตรวจพบได้ง่าย

‘นึกว่าน้ำหอมจะช่วยอำพรางกลิ่นเสียอีก… เธอหลอกพวกเราทำไม?’

ขณะพยายามวิเคราะห์

ครืนนนน—!

ผืนดินสั่นสะเทือนหนักหน่วง บรรดาเจ้าหน้าที่รีบก้าวถอยหลัง และมองไปทางป่าที่เกิดการเปลี่ยนแปลงฉับพลัน

เถาวัลย์จำนวนมหาศาลงอกเงยขึ้นจากริมป่า

เป็นครั้งแรกที่ป่าเบอร์มิวด้าทำตัวเอิกเกริกเช่นนี้

เถาวัลย์บรรจงเลื้อยขึ้นและปิดล้อมป่าไว้ทุกทิศ

เพียงไม่นานก็เสร็จสมบูรณ์

“…กำแพง?”

กำแพงเถาวัลย์ถูกสร้างรอบป่า

อย่าเข้ามา

ราวกับป่ากำลังบอกเช่นนั้น

หลังจากฟังรายงาน จินซอยอนนึกถึงคนผู้หนึ่งทันที

“คังซอนฮู…”

เธอคิดหาสาเหตุอื่นไม่ได้อีกแล้ว นอกจากนั้นยังนึกไม่ออกว่า จะมีใครสามารถสร้างปรากฏการณ์ระดับนี้ได้อีก

“จีฮุน… ตรวจสอบใบอนุญาตออกสำรวจในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา”

“จะให้หาอะไร?”

“คังซอนฮู!”

ได้ยินชื่อดังกล่าว จองจีฮุนรีบค้นกองเอกสาร

“คังซอนฮูเคยขอใบอนุญาตสำรวจระยะใกล้… เมื่อสองวันก่อนตามเวลาโลก… ในช่วงกลางคืน…”

ตัวใบอนุญาตออกสำรวจมิใช่ประเด็นสำคัญ เพราะทุกคนที่ออกจากเขตหมู่บ้านจะต้องขอใบอนุญาตออกสำรวจอยู่แล้ว

แต่จะกลายเป็นหนังคนละม้วนถ้าคนขอใบอนุญาตคือคังซอนฮู

“นี่คือเหตุผลที่เขาบอกให้ฉีดน้ำหอม…”

เพื่อให้ป่าแยกแยะเจ้าหน้าที่ได้?

จะได้พาตัวออกมาอย่างปลอดภัย?

แต่ทำไม… ป่าถึงร่วมมือกับคังซอนฮู?

เขาใช้วิธีใดขอความร่วมมือจากป่า…

กำแพงเถาวัลย์ยักษ์ที่ปิดล้อมป่าไว้

จินซอยอนรับรู้โดยสัญชาตญาณว่า ด้านในคือสังเวียนต่อสู้ที่ป่าเตรียมไว้เพื่อคังซอนฮู

“…เอาจริงหรือเนี่ย… เข้าไปในป่าเบอร์มิวด้าตามลำพัง…”

จริงอยู่ คังซอนฮูเผยความมั่นใจมาตั้งแต่ต้น

อย่างไรก็ดี ระดับความยากของสถานที่ทำให้น้ำหนักคำพูดอีกฝ่ายเบาลง จนถึงจุดที่จินซอยอนเกิดความกังขา

ไม่ว่าจะยิ่งใหญ่สักเพียงใด แต่มนุษย์ก็เป็นแค่มนุษย์ การทำลายกรอบสามัญสำนึกไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น

ด้วยความคิดดังกล่าว จินซอยอนตัดสินคังซอนฮูจาก ‘สามัญสำนึกของมนุษย์’

มนุษย์ผู้สามารถทำให้ทั้งป่าเคลื่อนไหว

ในท้ายที่สุด เธอได้ข้อสรุปแสนเรียบง่ายให้กับตัวเอง

“…เบื้องบนมีแต่พวกสมองทึบ!”

* * *

ทันทีที่คังซอนฮูเปิดฉากจู่โจมปรสิต ลิลี่รีบหนีไปยังจุดปลอดภัย

ไม่สิ ระบุให้ชัดเจนก็คือ ป่าทำการย้ายลิลี่ยังไปจุดปลอดภัยก่อนที่เธอจะเริ่มเคลื่อนไหว

กับดักที่คังซอนฮูใช้เวลาหลายวันในการติดตั้ง ล้วนทำงานได้อย่างไร้ข้อผิดพลาด ส่งผลให้ปรสิตบาดเจ็บและถูกจำกัดการเคลื่อนไหว

คังซอนฮูเข้าใจธรรมชาติของปรสิตอย่างทะลุปรุโปร่ง เตรียมตัวอย่างรอบคอบเพื่อไม่ให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย และลงมืออย่างกล้าหาญ

หลังการจู่โจมครั้งแรก คังซอนฮูและปรสิตปะทะกันอีกยก

“…กำลังยิ้ม”

จากแววตาคังซอนฮู ลิลี่สัมผัสถึงความสุข

ในเวลาเดียวกัน โฉมวิญญาณที่แค่มองก็แข้งขาอ่อนแรง กลับมาปรากฏด้านหลังคังซอนฮูอีกครั้ง

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel