583 - โลกแห่งความตาย 

1893 - โลกแห่งความตาย

การตัดสินใจครั้งนี้ค่อนข้างเสี่ยง แต่สือฮ่าวไม่อยากพลาดโอกาสนี้

เขารู้สึกเหมือนมีความลับสำคัญบางอย่างอยู่เบื้องหลังประตูแห่งแสงนั้นซึ่งเขากำลังจะค้นพบแล้ว

สือฮ่าวหายใจเข้าลึกๆจากนั้นเขาก็เดินไปข้างหน้า เขาก้าวเท้าเข้าไปในของเหลวทางวิญญาณเดินในน้ำมุ่งหน้าไปที่ประตูนั้น

ถ้าเป็นในอดีตสือฮ่าวยังไม่มีความแข็งแกร่งเขาคงถูกบดขยี้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่วันนี้เขาก้าวผ่านประตูนั้นไปครึ่งก้าวแล้ว

กิ่งก้านของต้นไม้โลกตั้งอยู่ที่นั่นโดดเด่นมากสือฮ่าวผลักมันออกไปจากเส้นทาง

กิ่งก้านหักไปส่วนหนึ่ง สิ่งประเภทนี้เคยยืนยงมาหลายหมื่นชั่วอายุคนโดยไม่ได้รับความเสียหาย

แต่ตอนนี้เพียงถูกสัมผัสเบาๆต้นไม้โลกของเก้าสวรรค์สิบพิภพกิ่งก้านของมันกลับแตกหักไปถึงครึ่งหนึ่ง

สิ่งนี้ทำให้สือฮ่าวรู้สึกเจ็บปวดใจจริงๆ มันไม่เหมือนกับต้นไม้โลกของอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ของต่างมิติซึ่งยังคงยืนยงแข็งแรงตราบเท่าทุกวันนี้

มันได้สัมผัสกับอะไรกันแน่? แม้แต่กิ่งก้านของต้นไม้โลกก็ยังแตกหักได้ง่ายๆนี่มันน่าตกใจจริงๆ

ต้นไม้โลกเป็นต้นไม้โบราณที่ไม่มีใครเทียบได้มันเกิดขึ้นมาพร้อมกับการสร้างโลก แต่ตอนนี้มันก็ถูกทำลายไปแล้ว

สือฮ่าวถอนหายใจ ต้นไม้โลกของอาณาจักรนี้น่าจะตายไปแล้วไม่เช่นนั้นเมล็ดพันธุ์ของมันคงไม่ตกไปอยู่ที่ราชันย์สิบสมัย

ในสงครามเซียนโบราณครั้งสุดท้าย ต้นไม้โลกถูกใครบางคนตัดโค่นลงจนเหลือเพียงราก

ส่วนที่เหลืออยู่ของมันก็ถูกทำลายในช่วงเริ่มต้นของยุคที่ยิ่งใหญ่นี้

“น่าเสียดายจริงๆ” สือฮ่าวทิ้งกิ่งไม้นี้จากนั้นเขาเคลื่อนไหวด้วยความระมัดระวัง

น่าเสียดายที่แก่นแท้ในอดีตที่เก็บไว้ในนั้นได้หายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว ตอนนี้เหลือเพียงเศษซากที่ผุพังของมันเท่านั้น

แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นแต่แรงกดดันของมันก็หนักพอที่จะบดขยี้แม้แต่จิตวิญญาณของคนๆหนึ่ง

สือฮ่าวดิ้นรนต่อสู้อย่างหนักหน่วงกว่าที่เขาจะเข้าใกล้ประตูแห่งแสงนั้น

เขาสูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บเป็นไปได้ไหมว่ามีเพียงวิญญาณดั้งเดิมเท่านั้นที่สามารถเข้าไปข้างในได้?

แม้แต่ผู้ที่ฝึกฝนคัมภีร์ที่ไม่อาจหยั่งรู้อย่างสือฮ่าวร่างกายก็แทบจะไม่สามารถทนการบีบคั้นของพลังกดดันได้

จิ!

อย่างไรก็ตามเมื่อวิญญาณดั้งเดิมของเขาออกจากร่าง มันก็ก็ได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แสงสีทองส่องออกมาจากประตูพยายามที่จะตัดวิญญาณดั้งเดิมของเขาออกเป็นชิ้นๆ

“สถานที่แห่งนี้…” ร่างของสือฮ่าวโยกไปมาและเกือบจะล้มลงตรงทางเข้าประตูแห่งแสงนี้

ในที่สุดเขาก็หายใจเข้าลึกๆเขาไม่กล้าปลดปล่อยวิญญาณดั้งเดิมของตัวเองออกมาอีกแล้ว วิญญาณดั้งเดิมกลับเข้าสู่หน้าผากจากนั้นร่างกายของเขาก็เคลื่อนไปที่ประตูอย่างช้าๆ

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงเริ่มกัดกินร่างกายของเขา เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาถูกบดด้วยโม่วิญญาณ มันเหมือนกับถูกตัดด้วยใบมีดความเจ็บปวดที่เขาได้รับยากที่จะทานทน

สือฮ่าวเข้าไปในประตูแห่งแสงร่างกายของเขารู้สึกราวกับว่ากำลังแบกดวงดาวหลายสิบดวงอยู่ มันบดขยี้ลงที่กลางหลังของเขาจนส่งเสียงดังกุกกัก

นี่คือเสียงความเคลื่อนไหวของกระดูกที่พร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ

ในขณะเดียวกันระหว่างคิ้วของเขาก็มีเสียงดังขึ้นราวกับว่าใบมีดแห่งสวรรค์กำลังเจาะเข้าสู่วิญญาณดั้งเดิมของเขา

“เป็นความกดดันที่โหดร้ายอย่างแท้จริง!” สือฮ่าวพูดกับตัวเอง จริงๆแล้วเขาถือว่านี่เป็นการพัฒนาตนเองประเภทหนึ่ง

หากเป็นผู้ฝึกฝนอาณาจักรปลดปล่อยตนเองคนอื่นๆที่มาที่นี่ร่างกายของพวกเขาจะต้องถูกบดขยี้อย่างแน่นอนไม่มีข้อยกเว้น

หลังจากที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าใดสือฮ่าวก็ค่อยๆปรับตัวได้ เขาเงยหน้าขึ้นดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยพร้อมกับสำรวจสภาพแวดล้อมที่อยู่รอบๆ

นี่คือโลกที่สงบสุขเช่นเดียวกับดินแดนบริสุทธิ์และเป็นมงคล

ในสถานที่แห่งนี้แม่น้ำที่อยู่ใต้เท้าของเขาเป็นสีทองไหลเอื่อยๆไร้เสียง

สำหรับดินแดนทั้งหมดนี้ก็เป็นกรณีที่มีแสงสีทองจางๆต้นไม้ที่สะอาดปล่อยแสงที่อ่อนโยน โดยรวมแล้วเป็นไปด้วยความสงบราวกลับเป็นดินแดนเซียน

หากไม่ใช่เพราะความกดดันที่ส่งผลกระทบต่อร่างกายและจิตวิญญาณ ไม่ว่าใครก็คงสงสัยว่านี่เป็นดินแดนบริสุทธิ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ซึ่งห่างไกลจากเรื่องทางโลกเหมาะสำหรับการอยู่อย่างสันโดษ

“ดินแดนบริสุทธิ์บางทีที่นี่อาจเป็นสถานที่ที่บรรดาผู้อมตะชื่นชอบอาศัยอยู่” สือฮ่าวมองอย่างหม่นหมอง

ร่างกายของเขายืดตรงอย่างสมบูรณ์เขาใช้เวลานานกว่าจะปรับตัวได้หลังจากนั้นเขาก็เดินหน้าต่อไป เสียงฝีเท้าของเขาหนักมากทำให้เกิดการกระเพื่อมของพลังที่รุนแรง

เปง!

ในที่สุดสือฮ่าวก็ก้าวเข้าสู่อีกฝั่ง ทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อนนุ่มราวกับเบาะรองนั่ง สถานที่แห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยแก่นแท้ทางจิตวิญญาณหมอกหลากสีที่คลุมเครือพุ่งพล่าน

แม้แต่ทุ่งหญ้าก็ยังมีจุดแสงสีทองที่ศักดิ์สิทธิ์มาก

ในความเป็นจริงโลกนี้ดูเหมือนจะถูกหล่อหลอมขึ้นมาจากทองคำ แสงสีทองของพวกมันที่กระจัดกระจายไปทั่วโลกอันยิ่งใหญ่ทำให้ทุกที่สว่างสุกใส

มันเงียบเกินไปและเป็นมงคลเกินไป นี่เป็นเหมือนอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เป็นดินแดนที่เหมาะสมต่อการบ่มเพาะเพื่อก้าวเข้าสู่การเป็นสิ่งมีชีวิตอมตะ ไม่มีเสียงโห่ร้องไม่มีสิ่งรบกวนทุกอย่างสงบเงียบ

ร่างกายสือฮ่าวยังคงตึงเครียดเขาทำทุกวิถีทางเพื่อต้านทานแรงกดดันที่ไม่มีตัวตนนี้จากนั้นเดินหน้าต่อมุ่งสู่ส่วนลึกสุดของดินแดนลึกลับ

เขาเดินไปตามแม่น้ำในขณะที่เท้าของเขาเหยียบย่ำบนทุ่งหญ้า เพราะในตอนนั้นเรือกระดาษที่เปื้อนเลือดเหล่านั้นได้ล่องลอยมาตามแม่น้ำสายนี้นั่นเอง

โลกนี้ดูเหมือนจะถูกปล่อยให้ว่างเปล่า สือฮ่าวเดินเข้าไปในขอบเขตของสวรรค์และปฐพีเพียงลำพัง เขาค้นหาสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ด้วยความหวัง

เขาไม่รู้จริงๆว่ามันจะพาไปที่ไหนปลายทางคืออะไรเขาทำได้แค่ทนต่อแรงกดดันที่อาจทำให้กล้ามเนื้อและกระดูกของเขาแตกสลายได้ตลอดเวลา

พลังศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในร่างกายของเราทั้งหมดถูกใช้เพื่อต้านทานความกดดันนี้

เวลาผ่านไปให้ความรู้สึกยาวนานนับพันปี แต่ก็เหมือนกับว่าผ่านไปเพียงชั่วครู่ การไหลเวียนของเวลาที่นี่ค่อนข้างไม่ปกติ

สือฮ่าวคอยระวังอยู่เสมอเขาดำเนินการอย่างระมัดระวัง

ในที่สุดหมอกที่อยู่ข้างหน้าก็มืดครึ้มทัศนียภาพเปลี่ยนไป ท้องฟ้าดูมืดมนนิดหน่อย แผ่นดินใหญ่สูญเสียความสดใสสีทอง โดยเฉพาะพืชพรรณที่อยู่ที่นี่ยิ่งเหี่ยวเฉาไปหมดแล้ว

ในขณะที่สือฮ่าวยังคงมุ่งหน้าต่อไปพลังชีวิตทั้งหมดของโลกก็จางหายไปโลกแห่งนี้เหือดแห้งทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มกลายเป็นน้ำแข็ง

มีหมอกสีเทาแผ่กว้างขึ้นไปเหมือนกำแพงที่เอื้อมถึงสวรรค์ ตัดแผ่นดินบริสุทธิ์นี้ออกแบ่งออกเป็นสองภูมิภาค

ในเส้นทางข้างหน้าของเขานี้แตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง

หลังจากลังเลเล็กน้อยเขาก็ยังคงก้าวต่อไปเขาต้องการดูให้แน่ใจว่าต้นน้ำของที่นี่คือที่ไหนกันแน่ ร่างกายของเขาถูกล้อมรอบไปด้วยหมอกสีเทา

“อ๊ะ?” เขาตกใจมาก สีของสายธารนี้ก็เปลี่ยนไปเช่นกันสีทองของแม่น้ำหายไปรวมทั้งแก่นแท้ทางวิญญาณก็หายไปเช่นกัน ตอนนี้มันกลายเป็นสีเทาเข้มไม่มีรัศมีของพลังศักดิ์สิทธิ์เหลืออยู่เลย

นี่คือดินแดนที่แห้งเหี่ยวมันคือโลกแห่งความตายและจุดจบ

ตลอดทางเขายังไม่เห็นเรือกระดาษที่เปื้อนเลือดพวกนั้น!

หลังจากที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าใดสือฮ่าวก็เดินผ่านพื้นที่หมอกสีเทามาถึงดินแดนอันกว้างใหญ่ นี่ดูเหมือนจะเป็นโลกที่แตกต่างไปจากเดิม

ในดินแดนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

นี่คือดินแดนแห่งความตายที่เงียบกว่าเดิมแม้แต่เสียงฝีเท้าของเขาก็ไม่ได้ยินอีกต่อไป ในระดับที่เขาไม่สามารถแม้แต่จะรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจของตัวเอง

โลกทั้งใบดูเหมือนจะหยุดนิ่งทุกสิ่งทุกอย่างถูกแช่แข็งในชั่วพริบตานี้!

ในระยะไกลมีสิ่งมีชีวิตมากมายทั้งสัตว์และพืช ทั้งหมดอยู่นิ่งเฉยร่างกายแข็งค้างไม่ขยับตัว คล้ายกับว่าพวกมันถูกแช่แข็งจนตายไปแล้ว

มีต้นไม้โบราณแห้งที่ออกผลผลของพวกมันบางส่วนตกลงมา แต่พวกมันกลับลอยคว้างอยู่กลางอากาศไม่ตกถึงพื้นเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง