ตอนที่ 5 ราชามาเฟียคิดว่าหลีหัวยากจน

ฟูเหรินชู พูดจาถากถาง มีเธอคนเดียวนี่แหละที่บริษัทต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลก่อนที่เธอจะเข้ามาเป็นพนักงานที่นี้

หลีหัวร้อง “อย่า อย่ามาพูดแบบนี้ !  ท่านผู้ช่วยบอส !

ทำไมผ้าพันแผลธรรมดาๆที่แผลของฉันถึงแพงจังค่ะ? หลีหัวถามหลังจากที่พยาบาลเพิ่งจะทำความสะอาดแผลและพันเทปไว้เสร็จ

ทำไมวันนี้ฉันถึงโดนปล้นกลางดึก? เขามองเธอด้วยความรังเกียจ “การปล้น เธอรู้จักโรงพยาบาลนี้ด้วยเหรอ”

หลีหัวมองไปที่ป้าย “มันเขียนว่าโรงพยาบาล x x”  “คนบ้าฉันไม่ได้ถามถึงชื่อเสียงของโรงพยาบาลน่ะ”

ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ มีระดับคุณภาพดีเยี่ยมที่สุดอยู่แล้ว ราราก็ไม่กี่ดอลลาร์

เธอตกใจ “ไม่กี่ดอลลารเหรอ เงินจำนวนนี้มันเป็นค่าใช้จ่ายของฉันสามเดือนเลยนะ”

“สามเดือน ที่พักของเธอคงราคาถูกมากสินะ”

“........”  ขอความกรุณาหน่อย

ทันใดนั้น เธอเห็นเงาผู้ชายที่คุ้นเคย “สุดหล่อของฉันมาแล้ว”

ฟูเหรินชู ก็พูดถึงอันตราย ความตายที่ใกล้เข้ามาหาเธอแล้ว

“บอส....บอส” เธอร้องเรียกและโบกมือไหวๆด้วยความดีใจ

“พระเจ้าของฉัน เขามาช่วยฉันแล้ว”

ฟูเหรินชู พูดอย่างรวดเร็ว “เจ้านายมาที่นี้ด้วยตัวเอง ทำไมครับ?”

“มันนานแล้ว” เหว่ยออกความเห็น

เขาโบ้ยไปที่หลีหัว “เจ้านายเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเธอ มัวแต่เสียเวลากับการจ่ายเงิน เรื่องไม่เป็นเรื่องกับเด็กฝึกงานใหม่คนนี้”

หลีหัวพูดแทรก “มันเป็นบิลเรียกเก็บเงินที่ซับซ้อนมากสำหรับฉัน”

“หุบปาก”

หลีหัวขอร้อง “บอสค่ะ ช่วยขอส่วนลดให้หน่อยได้ไหมค่ะสักหกสิบเปอร์เซ็นต์ แปดสิบเปอร์เซ็นต์ ฉันก็ยินดีค่ะ”

ฟูเหรินชู ปรบมือให้กับความไร้ยางอายของเธอ

เหว่ยก้มศีรษะและจ้องมองไปที่เธอ “คุณยากจนเหรอ”

หลีหัวไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี เธอพูดไม่ออก เธอถูกกล่าวหาว่าจน เพราะต้องจ่ายบิลไร้สาระนี้เหรอ?

“บอส  ฉันไม่ได้ยากจน แต่ค่าบริการที่นี่มันแพงเกินไป”  ใครจะจ่ายตั้งห้าพันหยวนเพื่อรับยาพวกนี้

เหว่ยกระพริบตา “ถ้าฉันต้องจ่ายห้าพันหยวนมันแพงเกินไปหรือเปล่า?”

“....” ใช่แล้วมันเป็นสิ่งเล็กน้อยสำหรับเขา เห็นได้ชัดเจนว่าเขาอยู่คนละขั้วกับเธอ

หลีหัว กลัวที่จะตั้งคำถามต่อไป “ บอส ...เงินจำนวนนี้มันแพงเกินไปสำหรับฉันจริงๆ อืม...

แล้วเมื่อไรคุณจะรู้สึกว่าของบางอย่างมันแพงเกินไป

ฟูเหรินชูขบกรามของเขา “ซงหลีหัว....เธอกำลังตั้งคำถามกับ ซี อี โอ ของเจียง อินดัสทรีนะ”

ฉัน – ฉันแค่อยากรู้ “เธอพึมพำ” ไม่ต้องโกรธอะไรขนาดนั้นก็ได้

เหว่ยเหมือนจะครุ่นคิดอยู่ลึกๆ  แต่เขาก็ไม่สามารถตอบได้ ถึงแม้เวลาผ่านไปนานพอสมควร

หลีหัวก็พูดขึ้นว่า “ตอบยากขนาดนั้นเลยเหรอ จำนวนเงินที่ใช้จ่ายน้อยที่สุดล่ะเท่าไหร่ค่ะ?”

เหว่ยดูโล่งอก เขามีคำตอบ

“ต่ำสุดคือ ห้าแสนล้านเหรียญสำหรับเกาะ”

“....” ในขณะนั้น หลีหัวได้รับรู้ว่าเธอได้พบแก่นแท้ของชีวิต ดังคำกล่าวที่ว่า “ความไม่รู้เป็นความสุขอย่างแท้จริง”

ห้า - ห้า - ห้า – h – h –h  ร้อยล้านเหรอ? และไม่ใช่เงินหยวน ดอลลาร์ล่ะประหลาดจริง

ถ้าเจ้าชายรูปงามของฉันคิดว่า ห้าแสนล้านดอลลาร์เป็นจำนวนเงินที่ต่ำสุดสำหรับเขาล่ะก้อ

ฉันก็ไม่ต้องขอวงเงินสูงสุดจากเขา บางทีก่อนหน้านี้เขาอาจไม่มีขีดจำกัดที่สูงสุด ซึ่งเป็นสาเหตุให้เขาไม่สามารถตอบคำถามได้ และตอนนี้เธอกำลังคิดถึงเรื่องเงินห้าพันหยวน และเขาคิดว่าเธอนั้นยากจนแน่นอน ต่อหน้าเขาเธอไม่ได้เป็นแมลง

หลีหัวเรียก “บอส...ฉันมาที่นี่ถ้าต้องจ่ายเงินห้าพันหยวน โปรดขอส่วนลดให้ฉันสักเล็กน้อยได้ไหมค่ะ?”

เหว่ยพยักหน้า  หลีหัวยิ้มสดใสขึ้น

“บอส ขอบคุณมากค่ะ ฉันรู้แล้วว่าคุณเป็นคนจิตใจดี”

เธอปาดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริงบนใบหน้าของเธอ

เขามองไปที่ฟูเหรินชู ที่กำลังจ่ายบิลทั้งหมด

“เธอมันยากจนจริงๆ”   “.....”

ตอนนี้น้ำตาของเธอไหลขึ้นมาจริงๆ แล้ว “ประโยคสุดท้ายนี้ไม่ใช่น่ะ” หลีหัวพูด

หลีหัวพูด  “ไม่นะ บอสไม่ต้องจ่ายทั้งหมด ฉันจะจ่ายเองด้วยค่ะ”

ฟูเหรินชูเยาะเย้ย “ด้วยการขอส่วนลดแปดสิบเปอร์เซ็นต์นะเหรอ” ไร้ยางอาย! ทำไมเธอไม่ขอส่วนลดร้อยเปอร์เซ็นต์ไปเลยล่ะ เราอาจจะจ่ายให้เธอทั้งหมดก็ได้

นี่เป็นครั้งแรกที่หลีหัวเหมือนถูกตบหัวอย่างแรง

หลังจากจ่ายบิลเสร็จแล้ว หลีหัวก็พูดว่า “ขอบคุณมากค่ะบอสสำหรับทุกอย่าง” ฉันต้องกลับบ้านแล้วล่ะ

เหว่ยไม่ตอบ  “บอสค่ะ”

เขาลดสายตาลงมา “อืม”

“เจ๋งไปเลยค่ะ”  ฉันคิดว่าฉันจะไปเจอคุณที่ออฟฟิตตอนนี้เลย ฉันชักรอไม่ไหวที่จะไปร่วมทำงานกับคุณ

ฮิ ฮิ ≈... ≈

ขณะที่เธอกระโดดและวิ่งจากไป เหว่ยยังคงจ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอ

ฟูเหรินชู สังเกตเห็นพฤติกรรมของเจ้านายของเขาก็ตกใจอย่างมาก ซึ่งโดยปกติแล้วเขาไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนแบบนี้เลย

แต่ตอนนี้เขาได้สนใจผู้หญิงชื่อหลีหัว เขาสามารถพูดคุยกับเธอได้เป็นเวลานานๆ และเขาก็ไม่ได้ฆ่าเธอ

“เหรินชู” “ครับเจ้านาย”

“หลีหัว ส่งเสียงร้องเพลงอย่างมีความสุข เมื่อเดินทางกลับมาถึงอพาร์ทเม้นท์ของเธอแล้ว

“อาหลีหัว หนูกลับมาแล้วเหรอ วันนี้หนูเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ค่ะ ป้าจาง” หลีหัวจับมือป้าจางและก้าวหมุนไปรอบๆตัวของป้าจาง

เอ๊ะ ! หยุด ได้แล้วค่ะหนูทำให้ป้าเวียนหัวนะค่ะ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ! ก็เพราะหนูมีความสุขจริงๆนะสิค่ะป้า!

การนำเสนอวิทยานิพนธ์ของหนูยอดเยี่ยมมากและหนูก็ได้งานทำแล้วด้วยค่ะ ที่เจียงอินดัสทรี

ป้ารู้มั้ยค่ะ ซีอีโอ หล่อมากและหนูก็กำลังมีความรักค่ะป้าจาง ....

ป้าจางหัวเราะ “ยายเด็กขี้บ่นของฉันหนูกำลังพูดถึงเรื่องความรักอยู่เหรอ”

หนูจะพูดยังไงดีล่ะ “ความรักมันเป็นสิ่งมหัศจรรย์”

ป้าจางส่ายหัว “เด็กโง่เมื่อเช้าหนูทานแค่น้ำส้มไปนิดเดียว ไม่เป็นไรเย็นนี้หนูต้องไปทานอาหารเย็นที่บ้านป้านะ”

หลีหัวยิ้มอย่างเอียงอาย “ค่ะป้า”

ทันใดนั้นเอง พวกเธอก็ได้ยินเสียงของผู้ชายสองสามคนเดินขึ้นไปชั้นบน และยกกล่องบางกล่องไว้บนพื้นหน้าบ้าน

“มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าค่ะคุณป้า”

สามสิบนาทีผ่านไป “ป้าคิดว่ามีใครบางคนกำลังย้ายเข้ามาอยู่ใกล้ห้องอพาร์ตเมนท์ของหนูนะ”

หลีหัวพูดอย่างละเมอเพ้อฝัน “หนูหวังว่าผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นเจ้าชายที่หล่อเหลาขั้นเทพของหนูนะค่ะป้า”

“ฮ่า....การมีเพื่อนบ้านอย่างเขามันช่างโรแมนติกจังนะ”

จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้ชายคนหนึ่งที่เดินขึ้นบันไดมาแบบนิ่งๆเงียบๆ

เมื่อเขายืนต่อหน้าเธอ สายตาของเขาและเธอประสานกัน หลีหัวจ้องมองไปที่เขา สายตาแทบไม่กระพริบ แล้เธอก็เกือบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเองเหมือนกัน

เธอยกนิ้วมืออันสั่นเทาไปที่เขา คุณ...คุณมาทำอะไรที่นี่ค่ะ พระเจ้า พระเจ้า พระเจ้า เธอหมายถึงบอส