ตอนที่ 2
ตอนที่ 2
เขามั่นใจว่าตนเองมีอาการประสาทหลอนไม่เพียงแต่การมองเท่านั้น แต่ยังมีอาการประสาทหลอนทางหูด้วย
แต่เมื่อได้สัมผัสน้ำอุ่นตอนอาบน้ำสระผม ทำให้เขารู้สึกว่านี่คือโลกแห่งความจริง
หลังจากอาบน้ำและนอนบนเตียง หัวใจของหลิวหมิงอวี่เริ่มสงสัย
มันเป็นภาพหลอนจริง ๆ หลอนหูด้วยหรือ?
ฉันจำประโยคนั้นได้เมื่อครู่นี้
"ยินดีด้วยที่ผ่านประสบการณ์ครั้งแรกของโลกสุดท้ายและได้รับ 100 คะแนน"
นี้ดูเหมือนจะเป็นจริงอีกครั้ง ฉันไปที่วันสิ้นสุดของโลก และจากนั้นก็เสร็จสิ้นประสบการณ์ครั้งแรกของการสิ้นสุดของโลก ซึ่งมีเหตุผลมาก
"เฮ้ ระบบ"
หลิวหมิงอวี่ พยายามเรียกเสียงที่ปรากฏขึ้นในใจของเขา
ไม่มีใครตอบสนอง
ตอนนี้มันเป็นอาการหลอนทางหูจริงหรือ?
หลิวหมิงอวี่ ตกอยู่ในความสงสัยในตัวเองอีกครั้ง
"พระเจ้า"
"ระบบ."
"เอลฟ์"
หลิวหมิงอวี่ เปลี่ยนคำนามหลายคำโดยไม่ตอบสนอง
สคริปต์ผิด ไม่ควรเป็นระบบที่ควรใช้เพื่อฆ่าใครใช่ไหม?
"ผ่านครับ"
หลิวหมิงอวี่ เพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงตอบกลับมาในใจของเขาทันที
"การข้ามผ่านล้มเหลว เวลาเย็นของการเดินทางยังคงอยู่: 23 ชั่วโมง 20 นาที 38 วินาที"
ตอบกลับมาจริงๆ?
นี่ไม่ใช่อาการประสาทหลอนทางหูอีกหรือ?
"ครับ"
"การข้ามผ่านล้มเหลว คูลดาวน์การเดินทางยังคงอยู่: 23 ชั่วโมง 20 นาที 35 วินาที"
หลิวหมิงอวี่ ดีใจมาก มันเป็นเรื่องจริง นี่ไม่ใช่ภาพหลอนจริงๆ
เขาเริ่มลองใช้คำต่าง ๆ เพื่อปลุกเสียงในใจของเขา
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างไร ดูเหมือนว่าเสียงลึกลับจะไม่ปรากฏขึ้นอีกเลย
นอกเหนือจากคำว่า "การข้ามผ่าน" ที่สามารถกระตุ้นเสียงนั้นได้ คะแนนที่ได้รับในตอนเช้าดูเหมือนจะตกลงไปในทะเล
เจาต้องการตรวจสอบว่าเขาสามารถเดินทางไปยังวันสิ้นโลกได้หรือไม่ ทำได้แค่รอจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นเท่านั้น
หากเขาสามารถเดินทางไปได้จริง เขาต้องเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ เขาไม่ต้องการเดินทางสู่ยุคสุดท้ายเหมือนในตอนเช้าและกลายเป็นอาหารของซอมบี้
เมื่อวานเป็นวันศุกร์ และวันนี้เป็นวันเสาร์ บริษัทของเขามีวันหยุดสุดสัปดาห์ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องไปทำงาน มิฉะนั้น เขาต้องหยุดงานหนึ่งวันเพื่อซื้อเครื่องมือบางอย่าง
“พี่อวี่ฉันเอาอาหารเช้ามาให้แล้ว ลุกขึ้นไปกินข้าว” สือต้าเว่ยเคาะประตูและตะโกน
“ไวอากร้า ไอ้ขี้โกง เมื่อคืนฉันนอนข้างถนนคนเดียว” หลิวหมิงอวี่ ออกมาและโจมตีสือต้าเว่ยทันที
บ้านหลังนี้จ่ายโดยบริษัทและมีห้องชุด มีทั้งหมดสี่ห้อง พนักงานทั้งหมดของบริษัทเดียวกัน
สือต้าเว่ยเป็นเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนของ หลิวหมิงอวี่ พวกเขาเรียนที่โรงเรียนเดียวกันตั้งแต่ระดับประถมศึกษาจนถึงระดับมหาวิทยาลัย
จากนั้นพวกเขาก็มาที่เจียเฉิงด้วยกันและทำงานในบริษัทด้วยกัน พวกเขาเป็นพี่น้องที่ผูกพันกันค่อนข้างมาก
เมื่อคืนที่ผ่านมา หลังจากที่ หลิวหมิงอวี่ ดื่มเสร็จแล้ว เขาก็โทรหาสือต้าเว่ยและขอให้เขาช่วยพากลับบ้าน ใครจะรู้ว่าเขาจะนอนข้างทางเมื่อตื่นขึ้น
ในความเป็นจริง หลิวหมิงอวี่ ก็รู้ว่าสือต้าเว่ยอาจไม่ใช่เหตุผลที่ตื่นขึ้นมาบนถนนคังเฉียวในตอนเช้า แต่มันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับสือต้าเว่ยเมื่อเขาลุกขึ้นที่ข้างถนนในเช้าวันนี้
“พี่อวี่ เป็นไข้หรือเปล่า พูดไร้สาระอะไร เมื่อคืนฉันไปรับพี่มา และพี่ก็นอนบนเตียง พี่ไปนอนข้างถนนที่ไหน ถ้าพี่ไม่เชื่อฉันก็ไปถามเซี่ยหงตงดู ฉันพาพี่มาส่งที่เตียงแล้วเราก็ออกไปด้วยกัน” สือต้าเว่ยพูดขณะที่เขาพูด จู่ๆ ก็งง
“ฉันจะไป ถ้าพี่ไม่กินฉันจะเอาไปด้วย ฉันไม่อยากเสียอาหารของฉันไป”
“ฉันจะทิ้งมื้ออาหารของนายได้อย่างไร” หลิวหมิงอวี่ หยิบขนมปังเนื้อขึ้นมาและกินมัน
บอกว่าเป็นมื้อใหญ่ แต่เป็นบุฟเฟ่ต์ธรรมดาจริงๆ ทุกครั้งที่ช่วยเหลือ 5 ครั้ง ต้องให้อีกฝ่ายกินบุฟเฟ่ต์ 68 หยวนต่อคน
นี่เป็นเรื่องระหว่างพี่น้องที่มองหาเหตุผลที่จะออกไปกินข้าวนอกบ้าน
หลิวหมิงอวี่ เชื่อในคำพูดของสือต้าเว่ยโดยธรรมชาติ พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้วและคุ้นเคยกับนิสัยของกันและกันแล้ว ในแง่นี้พวกเขาจะไม่มีวันหลอกลวง
แล้วเขาก็เดินทางไปวันสิ้นโลกด้วยตัวเองแล้วก็เดินทางกลับมา ไม่อยู่ในที่ที่ตายตัว มันเป็นการจัดส่งแบบสุ่มเหรอ?
การข้ามเวลาเช่นนี้นี้ดูเหมือนจะมีความไม่แน่นอนอีกอย่างหนึ่ง
ฉันจะไปผจญภัย?
หากถูกวาร์ปไปที่ฝูงซอมบี้ แสดงว่าแกะเข้าปากเสือ
นี่คือการผจญภัยและโอกาส หากสามารถเดินทางไปวันสิ้นโลก หากมันสิ้นสุดลง มันจะเป็นขุมทรัพยากรอันมหาศาล
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้เวลาสิ้นสุดที่นั่น ว่าคือยุคไหน แต่เมื่อดูจากรถแล้ว อย่างน้อยก็ยุคเดียวกับปัจจุบัน
นี่จะเป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่
หลิวหมิงอวี่ แอบถามตัวเองว่าคุณต้องการให้โอกาสนี้จริงๆหรือ?
ลองคิดดู สี่ปีแล้วที่ฉันมาที่เจียเฉิง ฉันไม่ได้มีอะไรเลย ไม่ต้องพูดถึงบ้าน ฉันยังไม่มีแฟนเลย
คุณสามารถเชื่อในตัวเองได้ ตราบใดที่คุณพร้อม คุณก็สามารถอยู่รอดได้ แม้ว่าคุณจะวาร์ปไปที่ใจกลางฝูงซอมบี้ก็ตาม
หลิวหมิงอวี่ แอบเชียร์ตัวเอง
กินข้าวเช้าเสร็จก็เริ่มเตรียมข้ามเวลาในวันพรุ่งนี้
หลิวหมิงอวี่ ให้คนเชื่อมปืนเหล็กยาว 1.5 เมตรกับท่อเหล็ก ที่เรียกว่ายาวหนึ่งนิ้วและแข็งแรงหนึ่งนิ้ว เผชิญหน้ากับซอมบี้ที่ไม่รู้จัก การมีอาวุธยาวยังดีกว่าถือมีดทำครัวเพื่อฆ่าคน
จากนั้นเขาก็ซื้อเสื้อผ้าที่สามารถป้องกันไม่ให้ของเหลวกระเด็นได้ เช่นเดียวกับของเล่นชิ้นเล็กๆ ต่างๆ หลังจากตั้งค่าดังกล่าว เขาใช้เงินมากกว่าครึ่งของเงินฝากเล็กน้อย
“พี่อวี่ ซื้อของพวกนี้ไปเพื่ออะไร เล่นคอสเพลย์เหรอ ฉางซาน จ่าวจื่อหลง ถ้าพวกนายต้องการซื้อ ซื้อปืนดีๆ สักกระบอกเถอะ”
สือต้าเว่ยหยิบปืนเหล็กที่ทำจากท่อเหล็กและพลิกดูไม่กี่ครั้ง
"ฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร แค่ซื้อมาเล่น ไม่ใช่คอสเพลย์" หลิวหมิงอวี่ ไม่ได้อธิบายมากเกินไป ถ้าคุณผ่านเรื่องแบบนี้มา คุณควรจะรู้ด้วยตัวเอง แล้วเขายังไม่ได้ลองใช้เลย เอาเป็นว่ามีไว้ดีกว่าไม่มี
สือต้าเว่ยไม่คิดมาก วางปืนเหล็กลง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วพูดว่า "มีบุหรี่ไหม"
"มี"
หลังจากดูดบุหรี่เสร็จ ทั้งสองก็แยกย้ายกันพักผ่อน
หลิวหมิงอวี่ กำลังนอนอยู่บนเตียงและเขารู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อคิดถึงเช้าวันพรุ่งนี้
จนกระทั่งตีสองก็ผล็อยหลับไปด้วยความงุนงง
แต่หลิวหมิงอวี่มักจะ ตื่นก่อน 7 โมงเช้า เขามักจะนอนจนถึง 9:10 ในช่วงวันหยุด นี่เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดจริงๆ
หลิวหมิงอวี่ หยิบอุปกรณ์ที่เตรียมไว้แล้วและพูดในใจอย่างเงียบ ๆ
"ข้ามผ่าน"
"การข้ามผ่านล้มเหลว เวลาในการระบายความร้อนที่เหลืออยู่สำหรับการข้ามผ่าน: 1 ชั่วโมง 05 นาที 25 วินาที"
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาแล้วเปรียบเทียบกับเวลาที่เหลือที่เสียงพูดเมื่อกี้ น่าจะข้ามได้ตอนแปดโมง
เมื่อเหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมง หัวใจของ หลิวหมิงอวี่ ก็ตึงเครียดอีกครั้ง และเขาได้ตรวจสอบอุปกรณ์ของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อดูว่าเขาจะได้รับการคุ้มครองที่ดีขึ้นจากที่ใด
เมื่อเขาซื้ออุปกรณ์เมื่อวานนี้ เขาได้ตรวจสอบหลายครั้ง โดยพื้นฐานแล้วเขาคิดถึงทุกสิ่งที่คิดได้ แม้ว่าเขาอยากจะหักหัวของเขา แต่เขาก็ยังคิดไม่ออก นับประสาในช่วงเวลาคับขันนี้
หลิวหมิงอวี่ รู้สึกว่าหนึ่งชั่วโมงนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน บ้างก็ว่ามีความรู้สึกเหมือนอยู่เป็นปี ตอนนี้เขากำลังลองใช้ความรู้สึกนี้อยู่
หลังจากรอมานาน ในที่สุดเวลาก็มาถึงแปดโมง
หลิวหมิงอวี่ ยืนยันอีกครั้งว่าเขามีอุปกรณ์ทั้งหมดแล้วจึงพูดในใจอย่างเงียบ ๆ ว่า: "ข้ามผ่าน"
เมื่อหลิวหมิงอวี่พูดจบ หลิวหมิงอวี่ก็หายตัวไปในห้อง
