ตอนที่ 813+814 ไม่สนใจชีวิตคนอื่น

ตอนที่ 813 ไม่สนใจชีวิตคนอื่น

คุณสมบัติเหรอ เธอไม่มีสิ่งที่เรียกว่าคุณสมบัติอะไรที่เขาว่านั้นหรอก แต่เธอทำการผ่าตัดมานับไม่ถ้วนแล้ว และเธอยังไม่เคยผ่าตัดล้มเหลวเลย แม้แต่คนในจินโดยังเรียกเธอว่าเทวแพทย์เสียด้วย การขาดใบรับรองสามารถหยุดเธอจากฉากนี้ได้ด้วยหรือ หากเธอมีพรสวรรค์แสดงว่าเธอมีคุณสมบัติสำหรับงานนี้ หากมีบางอย่างที่เธอทำไม่ได้ในขณะนั้น เธอก็จะไม่เพิกเฉยต่อความปลอดภัยของผู้ป่วยและเอาชีวิตของผู้ป่วยมาเป็นหนูทดลองของเธอหรอก

เธอรับความเสี่ยงนี้ไม่ได้ และเธอจะไม่ทำสิ่งที่ไม่สนใจกับชีวิตคนอื่นเช่นนั้น “เธอมันไม่รู้อะไรเลย เข้าไปห้องผ่าตัดก็เมินชีวิตของคนอื่น เอาชีวิตของผู้ป่วยมาเป็นเรื่องตลก” ใบหน้าของหลินชุนเหอแดงและคอของเขาหนา เขาโกรธกับทัศนคติของเจียงเหยา เขาได้เปิดเผยว่าเธอทำอะไรลงไป แต่เธอไม่ได้ตื่นตระหนกเลย

“คุณบอกว่าฉันไม่รู้อะไรเลย ก็ต้องหมายความว่าฉันไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ อย่างนั้นน่ะหรือ หลินชุนเหอ ถ้าฉันไม่มีความรู้ ฉันจะเอาชนะคุณแล้วได้เป็นเจ้าหน้าที่ฝึกสอนการช่วยชีวิตได้อย่างไรกัน ถ้าฉันไม่รู้อะไรเลย กองทัพจะยอมรับให้ฉันเป็นผู้ฝึกสอนและให้ฉันปฏิบัติต่อชีวิตของทหารมากมายเหมือนล้อเล่นได้อย่างไร หลินชุนเหอคุณเป็นคนเดียวในโลกที่มีคุณสมบัติเป็นหมออย่างนั้นหรือ หรือคุณคิดว่าทุกคนในโลกนี้เหมือนกันกับคุณ ที่พวกเขาต้องรอจนกว่าจะอายุเท่าคุณจึงจะเข้าใจอะไรได้ดี”

ขณะที่เจียงเหยาพูดจบ เสียงปรบมือก็ดังก้องมาจากที่ไกล ๆ

“นักศึกษาเจียงเหยาพูดถูก ไม่ใช่ทุกอาชีพที่ขึ้นกับอายุและวุฒิภาวะเสียหน่อย ในฐานะแพทย์ ประสบการณ์เป็นสิ่งสำคัญ แต่อายุไม่ได้แสดงถึงประสบการณ์”

เขาคือศาสตราจารย์จากคณะแพทย์ เขาเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเธอเป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์ เมื่อเขาได้ยินว่าหลินชุนเหอสงสัยเกี่ยวกับเจียงเหยาที่เข้าไปในห้องผ่าตัด เขารู้ว่าชายคนนั้นต้องเคยเห็นพวกเขาเมื่อเขาพาเจียงเหยาเข้าไปในห้องผ่าตัด เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นตั้งเป้าไปที่เจียงเหยา และต้องการป้ายสีเธอ

“ศาสตราจารย์โอวหยาง!” นักศึกษาแพทย์ที่ด้านข้างจำศาสตราจารย์ได้อย่างรวดเร็ว ปฏิกิริยาแรกของเขาคือการวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างก็รู้ว่าศาตราจารย์โอวหยางเป็นศาสตราจารย์ที่อารมณ์ไม่ดีนักและสามารถดุผู้คนได้ พวกเขาต้องการจากไปเพราะไม่อยากให้ศาสตราจารย์จำหน้าพวกเขาได้ เป็นเรื่องยากสำหรับศาสตราจารย์โอวหยางที่จะยกย่องใครสักคน ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้หายไม่ได้ดูฉากนั้น

ดังนั้น ทันทีที่ศาสตราจารย์โอวหยางมาถึง นักศึกษาแพทย์พยายามซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง โดยไม่จากไปจริง ๆ

“ฉันรู้จักคุณ คุณเป็นหมอใหม่ของโรงพยาบาลเฉิงอ้าย” หลังจากที่ศาสตราจารย์โอวหยางเดินไปที่เจียงเหยา เขาปรับแว่นตาบนสันจมูกเพื่อมองหลินชุนเหออย่างระมัดระวัง เขาเคยเห็นอีกฝ่ายมาก่อน “ฉันเคยเห็นประวัติย่อของคุณ ตอนที่ฉันไปพบผู้อำนวยการโรงพยาบาล”

หลังจากที่เขาจำหลินชุนเหอได้ ศาสตราจารย์ก็หัวเราะ จากนั้นเขาก็มองไปที่เจียงเหยา เขารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าสนใจ

เจียงเหยาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของโรงพยาบาลเฉิงอ้าย และนั่นหมายความว่าหลินชุนเหอเป็นพนักงานของเธอ เขามาหาเจ้านายถึงมหาวิทยาลัยเพื่อใส่ร้ายให้เธอเสียชื่อเสียง

ศาสตราจารย์โอวหยางคิดว่าคิดว่าเจียงเหยาในฐานะเจ้านายคงจะรู้สึกหดหู่ ก็ไม่ต่างอะไรกับการกินแมลงวัน

“เจียงเหยา ดูเหมือนเจ้าเด็กนี้จะไม่รู้ตัวตนของคุณสินะ”

ศาสตราจารย์โอวหยางถาม

เจียงเหยายักไหล่ “มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นค่ะที่รู้ ศาสตราจารย์เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ”

เมื่อศาสตราจารย์โอวหยางได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกภาคภูมิใจอย่างอธิบายไม่ถูก ดูเหมือนว่าเขามีสถานที่พิเศษในหัวใจของเจียงเหยา แม้ว่าเขาจะสอนเธอเพียงไม่กี่คาบ

__

ตอนที่ 814 ติดตามและดู

ศาสตราจารย์โอวหยางพยักหน้าให้กับเจียงเหยา แล้วมองไปที่ชายคนที่จับมือของเจียงเหยา ไม่ต้องสงสัยเลย ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นสามีของเจียงเหยา

“หมอหลิน คุณควรไปทำงานของคุณที่โรงพยาบาลสิ ทำไมถึงมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้” ศาสตราจารย์โอวหยางยืนอยู่ต่อหน้าเจียงเหยา เห็นได้ชัดว่าในฐานะศาสตราจารย์ เขาต้องปกป้องเจียงเหยา นักศึกษาของเขา

“เจียงเหยา นักศึกษาของเรายังเด็ก แต่เธอมีครูที่ดีและเป็นนักศึกษาที่ยอดเยี่ยม เธอมีครูที่มีชื่อเสียงในวงการแพทย์ สิ่งที่เธอสามารถเรียนรู้ได้จากครูของเธอ แม้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่ปี จะเป็นมากกว่าสิ่งที่คุณจะได้เรียนรู้ในการศึกษาทางการแพทย์สิบปีของคุณเสียอีก นี่คือความสามารถ พรสวรรค์ และโชคชะตาของเธอ คนอื่นไม่ควรอิจฉาเธอ”

ศาสตราจารย์โอวหยางหัวเราะ มันไม่ใช่การเยาะเย้ย แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ลึกถึงท้องในขณะที่เขาคิดถึงบางสิ่งที่ทำให้เขาภูมิใจมาก “นักศึกษาทุกคน พวกคุณยังจำได้ไหมว่าเพื่อนนักศึกษาของคุณ เจียงเหยาได้ช่วยแขกในร้านอาหารเมื่อเริ่มเข้าเรียน ในรายงาน หมอท่านหนึ่งถึงกับยกย่องทักษะการปฐมพยาบาลอย่างมืออาชีพและมีประสบการณ์ บรรดาผู้ที่ไม่รู้ว่า ต่างก็คิดว่าเธอเป็นหมอที่มีประสบการณ์และทำงานโรงพยาบาลมาหลายปี ทุกคนยังจำเรื่องนี้ได้หรือเปล่า”

“ใช่ค่ะ ใช่ พวกเราทุกคนติดตามข่าวนั้น” นักศึกษาคนหนึ่งในกลุ่มตอบรับอย่างกระตือรือร้น

“ทุกคนในมหาวิทยาลัยต่างก็ติดตามข่าวนั้น เรายังมีชื่อเสียงในเมืองอีกด้วย ครั้งหนึ่ง ฉันกำลังกินข้าวเช้านอกมหาวิทยาลัย และเมื่อเจ้าของร้านแผงลอยได้ยินว่าฉันเป็นนักศึกษาแพทย์หนานเจียง เขาก็ยืนกรานไม่ยอมเก็บเงินจากฉัน เขาบอกว่านักศึกษาแพทย์อย่างเราที่จบการมหาวิทยาลัยในอนาคตจะเป็นหมอที่ดีกันทุกคนที่สามารถช่วยรักษาโรคและรักษาชีวิตคนอื่นได้”

มหาวิทยาลัยของพวกเขาได้สัมผัสกับบรรยากาศที่ยอดเยี่ยมในเดือนนั้น และทุกคนก็กระตือรือร้นที่จะเรียนรู้เพิ่มเติมในการศึกษาของพวกเขา

ทำให้นักศึกษาของมหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียงทุกคนรู้สึกมีเกียรติ เมื่อพวกเขาเดินออกจากรั้วมหาวิทยาลัย พวกเขารู้สึกมีศักดิ์ศรีมากกว่านักศึกษาจากมหาวิทยาลัยอื่น

“ที่หมอท่านนี้พูดก็มีส่วนถูก แต่เจียงเหยาน่ะมีครู และเขาเป็นตำนานในวงการแพทย์ คุณรู้หรือไม่ว่าวงการแพทย์เรียกครูของเธอว่าอย่างไร”

ทันทีที่เขาพูดอย่างนั้น ศาสตราจารย์โอวหยางก็ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของเขาได้ “เทวแพทย์ เทวแพทย์ พวกเราเรียกครูของเจียงเหยาว่า เทวแพทย์”

ศาสตราจารย์โอวหยางพูดซ้ำ คำว่าเทวแพทย์ถึงสามครั้งก่อนที่เขาจะหยุดพูด

“คุณคงไม่รู้ว่าเทวแพทย์คนนี้ทำอะไรได้บ้าง มาฉันจะเล่าให้ทุกคนได้ฟังถึงความสามารถของเทวแพทย์ ที่เขาได้ชื่อนี้เพราะเขาทำการผ่าตัดถึงสองครั้งจนกลายเป็นตำนานในวงการแพทย์”

เมื่อศาสตราจารย์โอวหยางเปิดปาก เขาก็ลืมไปทันทีว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขาเรียกนักศึกษาที่หน้าตาคุ้นเคยสองสามคนจากคณะแพทย์โดยไม่คำนึกสาขาวิชา และเริ่มบรรยายในทันที

การบรรยายของเขาดึงดูดนักศึกษาจำนวนมาก และในช่วงเวลาสั้น ๆ นักศึกษาจำนวนมากก็เข้ามาล้อมอาจารย์ไว้ แม้แต่เจียงเหยา ยังไม่สามารถมองเห็นร่างของศาสตราจารย์ได้ เพราะเธอยืนอยู่นอกวงบรรยาย เธอได้ยินแต่เสียงของเขาเท่านั้น

“คุณมีอาจารย์ที่น่าสนใจดีนี่” ลู่ชิงสีฟังขณะที่ศาสตราจารย์โอวหยางได้บอกกับนักศึกษาเกี่ยวกับการผ่าตัดสองครั้งของเทวแพทย์ที่ได้ดำเนินการที่โรงพยาบาลทหารจินโด เขาหลับตาลงและมองไปที่เจียงเหยาที่ยืนอยู่ข้างเขา เขาเห็นอาการทั้งหมดผ่านดวงตาของเธอ ทว่าเขาทำได้เพียงยกมือขึ้นลูบศีรษะของเธอเพื่อเป็นการปลอบโยนเท่านั้น