ตอนที่ 3 หมู่บ้านเริ่มต้น
หมวกคลื่นสมองที่สวมอยู่บนหัวของเขาส่งกระแสไฟฟ้าอย่างรุนแรง ดราโก้เหยารู้สึกได้ว่าสมองของเขากำลังจะระเบิดด้วยความเจ็บปวด ราวกับว่าร่างกายของเขาถูกเหวี่ยงลงมาจากที่ที่สูงมาก มันทำให้เขานึกถึงน่าหวาดเสียวที่เขาเคยสัมผัสในตอนที่เขายังเป็นเด็ก นั่นคือเทอร์โบดร็อป แม้แต่คนที่แข็งกร้าวอย่างดราโก้เหยาก็ตัดาสินใจว่าจะไม่เล่นเครื่องเล่นที่น่าหวาดเสียวอีก
…
“หืม?”
มันเป็นห้องที่เต็มไปด้วยแสงสีน้ำเงิน
เพดาน ผนัง และแม้กระทั่งพื้น ทุกอย่างในห้องดูเหมือนว่าพวกมันถูกสร้างมาจากวงจรนับไม่ถ้วน ด้วยแสงสีน้ำเงินที่ส่องประกายในวงจร ที่ศูนย์กลางของห้องที่ดูล้ำสมัยนี้มีเก้าอี้สองตัวลอยอยู่กลางอากาศ
เก้าอี้ลอยถูกนั่งโดยชายและหญิง มีแถบโลหะโค้งสองเส้นยื่นออกมาจากด้านหลังของเก้าอี้ซึ่งปิดดวงตาของพวกเขา หญิงสาวดูตกใจเล็กน้อยในขณะที่เธอกล่าวว่า “ตรวจพบผู้เป็นอิสระ ดำเนินการโปโตคอลพิเศษ”
นอกจากความตกใจที่เธอแสดงออกมาแล้ว เธอก็ยังกล่าวเหมือนกับหุ่นยนต์ซึ่งไร้อารมณ์
…
ทันทีหลังจากที่หญิงสาวในห้องลึกลับกล่าวจบ พ็อดเกมที่อยู่ในอพาร์ตเมนต์ของดราโก้เหยาก็เปล่งประกาย ทำให้ห้องที่มืดมิดสว่างราวกับผ้าสีดาว
อากาศดูราวกับร้อนอบอ้าว ในช่วงที่แสงสีขาวสว่างจนถึงขีดสุด เสียงป๊อปก็ดังขึ้น
มันฟังดูเหมือนกับลูกโป่งที่ถูกเข็มเจาะ หรืออาจเป็นเสียงตดของคนจรจัด ประกายแสงกระพริบและหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่มาก่อน และพ็อดเกมที่ดราโก้เหยานอนอยู่ข้างในนั้นก็หายไปพร้อมกับแสง
…
“เห้อ… เห้อ… เห้อ…” ดราโก้เหยาลืมตาขึ้นมาพร้อมกับหอบหายใจ
สิ่งที่เขาเห็นก็คือทุ่งหญ้าอันงดงาม ในขณะที่เขาสูดลมหายใจเข้าลึกทีละครั้ง เขาก็มองดูตัวเอง ปัจจุบันเขาสวมเสื้อกั๊กที่ดูเหมือนกับมนุษย์โบราณ และรองเท้าของเขาก็ถักทอมาจากหญ้า
ดราโก้เหยาสามารถบอกได้ว่ามันเป็นความรู้สึกของหญ้าอย่างแท้จริงซึ่งหมายความว่าประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาค่อยๆ ฟื้นกลับมา หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงความวุ่นวายจากที่ที่ไม่ห่างไกลนัก
เมื่อรู้สึกว่าร่างกายของเขาฟื้นฟูมาอย่างเต็มที่แล้ว เขาจึงตรวจดูสภาพแวดล้อมรอบตัว เขาใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะยิ้มออกมา มันไม่ใช่สถานที่ที่เขาไม่คุ้นเคย เนื่องจากที่นี่เหมอนกับหมู่บ้านเริ่มต้นที่เขาออกแบบไว้
หมู่บ้านเริ่มต้นไม่ได้ถูกตั้งชื่อด้วยซ้ำ เนื่องจากจุดประสงค์เพียงอย่างเดียวของมันก็คือเพื่อให้ผู้เล่นได้รับภารกิจที่เรียบง่ายและทำความเข้าใจในการควบคุมพื้นฐาน ทันทีหลังจากนยั้น ผู้เล่นก็จะออกจากหมู่บ้านและมุ่งหน้าไปยังเมืองที่แท้จริง
ในการออกแบบของดราโก้เหยา หมู่บ้านเริ่มต้นแห่งนี้มีเอ็นพีซีมากกว่าพันตัว เสียงอึกทึกมาจากการสนทนาระหว่างผู้เล่นนับไม่ถ้วนกับเอ็นพีซี
“ช่วงนี้มีกระต่ายมากปรากฎตัวในหมู่บ้านขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ฉันเก็บเกี่ยวพิชของฉันได้ยากมาก… มันน่ารำคาญมากเลย นักรบหนุ่ม คุณเต็มใจที่จะ…”
บทาสนทนาที่คล้ายกันซึ่งยอมให้ผู้เล่นได้รับภารกิจเริ่มต้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั่วทั้งหมู่บ้าน
ต่างจากมือใหม่คนอื่น ดราโก้เหยาไม่รีบร้อนที่จะรับภารกิจและเพิ่มเลเวลของเขา เขาเดินไปอย่างเงียบงัน ไปยังมุมที่ไม่มีใครอยู่รอบตัวเขา และมองข้ามรั้วที่สูงเกือบเท่าเอวของเขา
“พืชนั้นเขียวขจีมาก”
จากนั้นเขาก็หมอบลงและคว้าพวงดินจากพื้น… มใันให้ความรู้สึกที่สมจริงเช่นกัน ราวกับว่ามันยังไม่เพียงพอ เขาดมดิน หากมีคนมองมาที่เขาในตอนนี้ พวกเขาคงคิดว่าเขาเป็นคนบ้า
“กลิ่นไอดินมีรสขมเล็กน้อย…” จากนั้นเขาก็โยนก้อนดินลงไปที่พื้นและตบฝุ่นออกจากมือของเขา “สุดยอดมาก…”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับ ‘เรียลเวิลด์’ ดราโก้เหยาจึงหน้าซีด สิ่งที่น่าสะพรึงกหลัวที่สุดก็คือความรู้สึกที่เขารับรู้นั้นเหมือินกับความรู้สึกในโลกจริงทุกอย่างซึ่งหมายความว่าพวกเขาไม่ได้โม้เมื่อพวกเขากล่าวอ้างว่าเทคโนโลยีคลื่นสมองสามารถจำลองโลกที่แท้จริงด้เหมือนกับชื่อของมัน
ความเจ็บใจ? ความขมขื่น? เมื่อเผชิญหน้ากับเทคโนโลยีดังกล่าว เขาจะกล่าวอะไรได้อีก?
ดราโก้เหยาสูดลมหายใจเข้า สงบสติอารมณ์ที่ปั่นป่วนของเขา จากนั้นก็ตรวจสอบค่าสถานะของเขา จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าเขาไม่มีความคิดเกี่ยวกับการควบคุมของเกม
ในไม่ช้า เขาก็สังเกตเห็นเอ็นพีซีที่มีเครื่องหมายคำถามขนาดใหญ่ลอยอยู่เหนือหัวของเธอ
…
หลังจากได้ยินคำอธิบายโดยละเอียดจากเอ็นพีซีสาวที่มีเสน่ห์ ดราโก้เหยาก็หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับอินเทอร์เฟซจะเข้าถึงได้ผ่านโทรศัพท์ของเขา หลังจากคลิกแอพ ‘เรียลเวิลด์’ เขาก็เลือกอินเทอร์เฟซค่าสถานะตัวละคร
ตัวละคร : ??? (ไม่มีชื่อ) (ตัวละครที่ไม่มีชื่อจะไม่สามารถออกจากหมู่บ้านเริ่มต้นได้)
อาชีพ : นักพเนจร
เลเวล : 1
???
???
???
เครื่องหมายคำถามต่อเนื่องทำให้กรามของเขาหล่นลงถึงพื้น เขาไม่เคยได้ยินจากบทฝีกสอนว่าค่าสถานะของเขาจะถูกซ่อนไว้
แต่ไม่ว่ายังไง
เมื่อกดปุ่น ‘ค่าสถานะ’ ข้อความก็ลอยเหมือนกับฟองสบู่ตรงหน้าเขา จากนั้นดราโก้เหยาก็กดปุ่มเพื่อตั้งชื่อตัวละครของเขา
…
“๋เห้อ”
ดราโก้เหยาเหวี่ยงไม้หนยาที่เขาถือใส่กระต่าย หลังจากนั้น กระต่ายน้อยแสนน่ารักก็ล้มลงกับพื้นและกลายเป็นควัน เหรียญทองดร็อปลงมาในขณะที่มันหายไป
แม้แต่แรงกระแทมก็ยังให้ความรู้สึกที่สมจริง…
เขาหยิบเหรียญทองและใส่ลงในกระเป๋าของเขา นั่นคือกระต่ายตัวสุดท้ายของภารกิจ เหมือนกับที่คำ ‘10/10’ ที่เขียนไว้ในบันทึกภารกิจของเขา จากนั้นดราโก้เหยาก็หันหลังกลับและวางแผนที่จะกลับไปหาชายชราเพื่อทำภารกิจให้เสร็จ
เสียงดังมาจากด้านหลังของเขา ดราโก้เหยาหันหลังกลับและพบหนูอ้วนกำลังย่องเข้าไปในหญ้าที่สูงถึงเข่า ไม่เพียงแค่หนูจะอ้วนเท่านั้น แต่มันยังตัวใหญ่ด้วย หนูยาวครึ่งเมตรไม่ใช่สิ่งที่จะพบได้ในโลกจริง ปลายหางอันบางเบาของมันเปล่งประกายสีทอง
ดวงตาของดราโก้เหยาเป็นประกายในขณะที่เขาพึมพำ “นี่โชคดีหรืออะไรกัน?”
ก่อนที่เสียงของเขาจะจางหายไป เขาก็เอื้อมมืออกไปจับหนูด้วยมือเปล่า มันส่งเสียงแหลมสุดก่อนก่อนที่จะกลายเป็นควัน ในกระเป๋าไอเท็มของเขา มีไอเท็มโผล่ขึ้นมา
หนูทอง หนูอ้วนที่ไม่จู้จี้จุกจิกเรื่องอาหาร ว่ากันว่ามันเป็นอาหารโปรดของกระต่ายกินเนื้อบางสายพันธุ์
Fanpage : ผีเสื้อกลางคืน
