บทที่ 295 เอาไป
บทที่ 295 เอาไป ผู้เฒ่าทั้งสองไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของ เว่ยเหยียนถิงโดยตรง ขณะแม่เว่ยเอามือกุมหน้าพลางร้องไห้อย่างขมขื่น “เจ้ารอง เราช่วยชีวิตทั้งยังเลี้ยงดูเจ้ามาหลายปี และไม่เคยปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนเป็นคนนอก แม้เจ้าจะจำได้จริง ๆ ก็ตาม แต่เจ้าไม่ควรบีบบังคับพวกเรา” พ่อเว่ยรู้สึกเสียใจจนยากจะพรรณนา...
