ตอนที่ 809+810 การจับคู่ที่สมบูรณ์แบบ

ตอนที่ 809 การจับคู่ที่สมบูรณ์แบบ

ในช่วงสามวันที่ผ่านมา ลู่ชิงสีอยู่ในป่าตลอดทั้งกลางวันและกลางคืน หนวดเคราของเขางอกขึ้นรกรุงรังราวกับวัชพืชบนภูเขาที่ได้น้ำฝนในช่วงฤดูใบไม้ผลิช่วยหล่อเลี้ยง เมื่อเขาจูบเจียงเหยาในคืนก่อน หนวดเครานั้นทำให้เธอจั๊กจี้

ช่วงเวลาโปรดของลู่ชิงสีในแต่ละวันนั่นน่ะเหรอ

นอกจากช่วงเวลาที่เขาลืมตาและเห็นเจียงเหยานอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา เวลาที่เขาโปรดปรานคือเวลาที่พวกเขาต้องอาบน้ำล้างตัว

เขาชอบที่ยืนเผชิญหน้ากับอ่างล้างหน้าเล็ก ๆ พร้อมกับเจียงเหยา เธอจะเอนตัวพึงหน้าอกของเขาเบา ๆ ขณะที่เธอแปรงฟันด้วยมือข้างหนึ่ง และซ่อนอีกข้างไว้ในกระเป๋าของชุดนอนอย่างเกียจคร้าน ดวงตาของเธอสดใส เขาไม่รู้ว่าอะไรอยู่ในสายตาของเธอหรือเธอกำลังคิดอะไรอยู่ หาเขาไม่เร่ง เธอจะแปรงฟันอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน

ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ในความงุนงงในช่วงเวลานั้นทุกวัน ความจริงที่ว่าเธออยู่ในภวังค์เป็นมุมที่น่าสนใจ

หลังจากที่ลู่ชิงสีล้างหน้า เจียงเหยายังทำหน้ามึนงง กระทั่งเขาพูดขึ้น เธอจะหันมามองเขา

“ได้เวลาล้างหน้าแล้ว อย่ามัวแต่แปรงฟันสิ”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็จูบเธอแล้ววางมือบนเอวของเธอ

เจียงเหยาพยักหน้าและล้างปากของเธอ จากนั้นเธอจะหยิบผ้าเช็ดตัวจากมือของลู่ชิงสีแล้วล้างหน้า เธอเอื้อมมือไปแตะคางของเขา ราวกับว่าเธอกำลังเล่นกับลูกสุนัข หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็จะถอนมือออก

หลังทานอาหารเช้าที่โรงแรม ลู่ชิงสีขับรถเจียงเหยากลับไปที่มหาวิทยาลัย เที่ยวบินของเขาถูกเปลี่ยนเป็นตอนบ่าย ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการให้เจียงเหยาขับรถพาเขาไปที่สนามบิน

รถไม่ได้ขับเร็วมากนัก เมื่อมาถึงประตูรั้วมหาวิทยาลัยก็เป็นเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว

เมื่อรถมาถึงประตู เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นว่านี่คือรถของเจียงเหยา จึงโบกมือให้กับเธอ เขาตะโกนว่า “เจียงเหยา เจียงเหยา รอเดี๋ยว”

เมื่อลู่ชิงสีได้ยินเช่นนั้น เขาก็หยุดรถ เจ้าหน้าที่รักษามาถึงรถ เขาเลื่อนกระจกแล้วถามว่า “มีอะไรครับ”

บางทีเสียงของลู่ชิงสีอาจจะแข็งกระด้างเกินไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ตกตะลึงเป็นเวลาสองวินาที เมื่อเขาได้ยินคำถามของชายคนนั้น จากนั้นในที่สุดเขาก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง “เจียงเหยา นี่สามีของคุณใช่ไหม หล่อมากเลยนี่ ดูเหมาะสมกับคุณมาก”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต้องการถามคำถามนั้นเมื่อเห็นลู่ชิงสีเมื่อครั้งก่อนหน้านี้ ทว่าเขาไม่มีเวลา และทุกคนในมหาวิทยาลัยก็รู้เรื่องที่เจียงเหยาแต่งงานแล้ว ดังนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงถามด้วยความสงสัย

เมื่อเจียงเหยาพยักหน้ารับ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็จำได้ว่าทำไมเขาถึงหยุดรถเจียงเหยาไว้ “ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว มีคนมาที่มหาวิทยาลัย เขายืนอยู่ที่หน้าประตูและบอกว่าเขาต้องการเปิดโปงนักศึกษาแพทย์จากมหาวิทยาลัยของเราที่โกหก เขาบอกว่านักศึกษาคนนั้นโกหกกองทัพทหารและโรงพยาบาลด้วย ศาสตราจารย์สาขาศิลปศาสตร์สังเกตเห็นคนนั้นตอนที่เขาผ่านมา เลยเชิญเขาเข้าไปในมหาวิทยาลัย ตอนนี้มุ่งหน้าไปที่สำนักบริหารแล้ว ตอนนี้ก็ยังอยู่ที่นั่น นักศึกษาบางคนพูดกันว่า คนคนนั้นพูดชื่อของคุณด้วย และทั้งมหาวิทยาลัยก็มองหาคุณ รีบไปอธิบายเรื่องนี้กับท่านอธิการบดีเถอะ”

เจ้าหน้าที่รู้สึกว่าเด็กหญิงที่มีผลการเรียนดีทุกคนล้วนเป็นเด็กดี โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงอย่างเจียงเหยาที่กล้าหาญพอที่จะยืนหยัดเพื่อผู้อื่น เธอเป็นคนที่ไม่เหมือนใคร ดังนั้นคนที่พูดว่าเจียงเหยาเป็นคนโกหกต้องกำลังพยายามใส่ร้ายเธออย่างแน่นอน

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดูโกรธมากเมื่อเขาเล่าเรื่องนี้

__

ตอนที่ 810 พูดจบแล้ว

“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณลุงมากนะคะ” เจียงเหยาขอบคุณเขาและหันไปหาลู่ชิงสี “อย่าเพิ่งกลับไปที่หอพักเลย ขับรถไปที่อาคารอำนวยการเถอะ”

เจียงเหยารู้สึกว่ามันแปลก ใครจะหยาบคายถึงขนาดมายังมหาวิทยาลัยเพื่อปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับเธอ

พวกเขายังบอกว่าเธอหลอกลวงกองทัพและโรงพยาบาลภายใต้หน้ากากของนักศึกษาแพทย์ได้ เหลวไหลสิ้นดี

ลู่ชิงสีบ่นและปรับกระจกรถขึ้น ลดพัดเข้ามาในรถทำให้รู้สึกหนาวเย็น

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย คนแรกที่เขานึกถึงก็คือหลินชุนเหอ

เขาทำตามคำบอกกล่าวของเจียงเหยา สิบห้านาทีต่อมาลู่ชิงสีจอดรถของเขาไว้ที่หน้าอาคารอำนวยการ ทันทีที่เขาลงจากรถ เขาเห็นนักศึกษาหลายคนมารวมตัวกันใกล้ เพื่อดูความเป็นไป

เขาไม่รู้ว่าคนจัดการเรื่องนั้นคิดอะไรอยู่ เขาควรจะเชิญผู้ร้องเรียนไปที่ห้องในสำนักงาน แต่พวกเขากลับอยู่ที่หน้าอาคาร ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะเชิญผู้ร้องเรียนไปที่สำนักงานแต่กลับให้พวกเขาอยู่ด้านนอก ทำให้นักศึกษาคนอื่น ๆ สามารถสังเกตสถานการณ์ได้อย่างอิสระ

ลู่ชิงสีไม่จำเป็นต้องเดาเหตุผลของพฤติกรรมแบบนั้น พวกเขาต้องการให้ทุกคนในมหาวิทยาลัยเป็นคนโกหก

เมื่อเขาเห็นคนที่อยู่ที่นั่นที่มาร้องเรียนเรื่องไร้สาระ ลู่ชิงสีก็ไม่แปลกใจเลย

เขาคือหลินชุนเหอ

ตั้งแต่วินาทีที่เขาได้ยินเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดถึงกองทัพและโรงพยาบาล เขาก็มั่นใจว่าจะต้องเป็นหลินชุนเหอ

“โธ่ ผมไม่ได้บอกคุณไปแล้วเหรอว่าหลินชุนเหอเป็นคนจิตใจคับแคบ” ลู่ชิงสีจับมือเจียงเหยาขณะที่พวกเขาเดินผ่านฝูงชนเข้าไป

เจียงเหยาตอบด้วยเสียงฮัมหดหู่ ตอนแรกเธอคิดว่าหลินชุนเหอและงานของเขาจะไม่เป็นไร ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องบังคับให้เขาจนมุม เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สามารถทนกับคนที่มีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมอย่างหลินชุนเหอ

“พอได้แล้ว หลินชุนเหอ พูดจบแล้วหรือยัง” ลู่ชิงสีเหลือบไปรอบ ๆ และเห็นหลินชุนเหอกับชายอีกคน ซึ่งดูเหมือนจะอยู่ในวัยสี่สิบ คนคนนั้นไม่ใช่อธิการบดีเหวิน

“อธิการบดีเหวินอยู่ที่ไหนคะ” เจียงเหยาถาม ไม่ใช่ว่ามีคนเล่าว่าอธิการบดีเหวินก็อยู่ด้วยหรอกหรือ และนั่นคือสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของคนทั้งมหาวิทยาลัย ทำไมถึงมีเพียงศาสตราจารย์เพียงคนเดียว เขาคือคนที่ช่วยเข้าข้างจางซีชิงให้ละเลงชื่อเสียงของเธอเสื่อมเสียในช่วงแรกที่เข้ามาเรียนที่นี่ เขาไม่ใช่ศาสตราจารย์จากคณะแพทย์ ดูเหมือนว่าจะเป็นหนึ่งในศาสตราจารย์จากคณะศิลปศาสตร์

“อธิการบดีเหวินเข้าไปในเมือง เห็นว่าไปพบผู้นำมหาวิทยาลัยอื่น ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งตอบเจียงเหยา

เจียงเหยาขมวดคิ้ว เธอสงสัยว่าประตูคงได้บดขยี้สองของหลินชุนเหอไปแล้วหรือไม่ มันเหมือนกันตอนที่เขาอยู่ในกองทัพ สิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำแล้ว แม้เขาจะออกจากกองทัพแล้ว

มักจะมีคนที่ทำในสิ่งที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจได้

หลินชุนเหอเคยเจอลู่ชิงสีที่โรงพยาบาลเมื่อวันก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจที่เห็นชายคนนี้มาส่งเจียงเหยาที่มหาวิทยาลัย ที่นี่คือเมืองหนานเจียง ทำให้หลินชุนเหอไม่กลัวเมื่อเห็นลู่ชิงสี เพราะเขารู้สึกว่าชายคนนี้สามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการได้เฉพาะเมืองจิน นั่นเพราะเขามีความสัมพันธ์ในกองทัพและมีพี่น้องที่คอยช่วยเหลือเขา แต่เมืองหนานเจียงไม่ใช่สถานที่ที่ลู่ชิงสีสามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการได้

ดังนั้น หลังจากที่เขาเห็นลู่ชิงสีเมื่อวันก่อน ความโกรธที่เขามีอยู่ในใจก็ไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป

ลู่ชิงสีทำให้เขาต้องออกจากกองทัพเมืองจิน และต้องลาออกจากตำแหน่งแพทย์ทหารด้วย เขายังระบุเหตุผลที่หลินชุนเหอไม่สามารถกลับเข้าไปทำงานในโรงพยาบาลทหารที่อื่น ๆ ได้ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องย้ายมาทำงานที่เมืองหนานเจียง เมืองที่เขาไม่รู้จัก ถ้าเขาไม่ล้างแค้นเพื่อสิ่งนั้น เขาจะไม่สามารถกลืนความโกรธในหัวใจของเขาได้เลย