CD บทที่ 134 คุณมีเท่าไหร่?
“มันเป็นสมบัติแบบไหนเหรอคะ?” หลังจากที่หลี่เบ่ยหนีดูดเนื้อกุ้งล็อบสเตอร์ชิ้นสุดท้าย เธอมองที่จ้าวหยู่อย่างสงสัย “รุ่นพี่ ทำไมอยู่ ๆ ถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมา รุ่นพี่คงไม่ได้ไปขโมยอะไรมาใช่มั้ยคะ?”
"นั่นสิ!" เผิงซินหัวเราะ “แล้วมันเป็นสมบัติแบบไหนกันล่ะ?
“มั่นใจได้ได้เลยว่าฉันได้มาอย่างสุจริตอย่างแน่นอน! ของที่ฉันได้มาก็คือเงินไงล่ะ!” จ้าวหยู่พูดโดยไม่ลังเลเลย "ฉันมีคลังธนบัตรเก่า รุ่นที่สี่! พวกมันเป็นธนบัตรหนึ่งร้อยหยวนทั้งหมด ฉันต้องการขอให้ผู้เชี่ยวชาญประเมินราคาให้ฉัน!"
"โอ้?" เหลียงฮวนสนใจและถามว่า "จ้าว ธนบัตรพวกนี้มันยังอยู่ในสภาพดีอยู่มั้ย? แล้วหมายเลขซีเรียล พวกมันเรียงกันหรือเปล่า?"
“มันอยู่ในสภาพดีแค่เก่าไปนิดหน่อย!” จ้าวหยู่ตอบว่า "สำหรับหมายเลขซีเรียล ฉันไม่ได้ดูมันอย่างละเอียด อืม..." เขารู้ว่าเขาพูดไม่จริงแต่ยังคงพูดต่อ "ตัวเลขมันน่าจะติด ๆ กันแหละ อย่างน้อยก็ส่วนหนึ่ง คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้งั้นเหรอ?"
“นี่นายไม่เหรอว่ากำลังพูดอยู่กับใคร” จางจิงเฟิงตบไหล่เหลียงฮวนและแนะนำเขา “พวกนายไม่รู้หรือไง เหลียงฮวนมีชื่อเสียงในฉินซานเพราะเป็นนักสะสมธนบัตรเก่ายังไงล่ะ!”
“อะไรนะ?” จ้าวหยู่ตกใจมาก ดูเหมือนว่าสิ่งดี ๆ ทั้งหมดกำลังมาหาเขา ใครจะคิดว่าตรงหน้าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านธนบัตรเก่า!
“แหม่! นายก็พูดเกินไป!!” เหลียงฮวนยิ้มขณะพูด "ส่วนใหญ่ฉันเก็บพวกแสตมป์กับตั๋วต่าง ๆ เท่านั้นเอง จ้าวสำหรับพวกธนบัตรเก่ามักจะต้องต่อรองราคาแถมยังมีเงื่อนไขจุกจิกเยอะแยะก่อนจะขายด้วย”
“ถ้าเป็น RMB รุ่นที่สี่ ถ้าไม่มีรอยฉีกขาดและหมายเลขซีเรียลเรียงสวย มันก็มักจะมีค่าห้าเท่าของมูลค่าดั้งเดิม! โดยปกติแล้วจะมากกว่าสองถึงสามเท่าแต่ถ้าสภาพของมันไม่ดีหรือถ้าตัวเลขมันไม่สวย มันก็ไม่คุ้มที่จะขาย”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น มาลองตรวจสอบดูก่อนก็ได้!” จ้าวหยู่มีความหวังมากขึ้น เขาอยากรู้จริง ๆ ว่าธนบัตรเก่าของเขามีราคาเท่าไร เขาจึงถามอย่างกระตือรือร้นว่า “หลังจากที่เราทานอาหารเสร็จแล้ว คุณมาที่บ้านฉันสักหน่อยได้ไหม?”
“อืม” เหลียงฮวนขมวดคิ้ว “พอดี เมียบอกให้ฉันไปส่งเอกสารที่ขนส่งน่ะ ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วย ไว้ตอนบ่ายเป็นไงเพราะยังไงพวกเราต้องไปทำงานอยู่แล้ว ไว้ตอนนั้นฉันจะไปหานายเอง”
“ตกลง!” จ้าวหยู่พยักหน้า “งั้นฉันจะเอาเงินมาให้คุณในตอนบ่ายเพื่อให้คุณได้ตรวจสอบ!”
"ได้เลย!"
หลังจากที่ทั้งสองบรรลุข้อตกลง งานเลี้ยงอาหารทะเลสุดหรูก็ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว ทุกคนขอบคุณจ้าวหยู่แล้วก็ไปตามทางของตัวเอง จ้าวหยู่ต้องกลับบ้านก่อนเพื่อเอากระเป๋าหนัง ดังนั้นเขาจึงมุ่งหน้าตรงไปยังถนนซุ่นเฟิง
เนื่องจากฮัวฮัวมาถึงอย่างกะทันหันเมื่อวันก่อน เขาเลยไม่มีโอกาสตรวจสอบเงินอย่างระมัดระวัง เมื่อเขาหยิบเงินออกมา เขาก็รู้สึกตกใจที่เงินนั้นเรียงกันเป็นระเบียบและถึงแม้จะมีสีเหลืองอยู่บ้างตามอายุแต่ธนบัตรทุกใบยังสะอาดและใหม่เอี่ยม!
สิ่งที่จ้าวหยู่ตกใจมากที่สุดคือทุกใบเรียกเก็บเงินมีหมายเลขซีเรียลเรียงต่อกัน!
“พระเจ้า! เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เหลียงฮวนพูด เขาคิดว่า ‘ถ้าเงินนี้สามารถเป็นห้าเท่าของราคาเดิมได้จริง ๆ ล่ะก็’ จ้าวหยู่เปิดกองและนับทันที แต่ละกองมีหนึ่งร้อยใบก็หนึ่งหมื่นหยวนพอดี เขาตัดสินใจที่จะเทเงินลงทั้งหมดออกจากกระเป๋าหนังแล้วนับมัน เขาพบว่า มันมี 20 กอง!
“โอ้ว!!! นี่มันสองแสนหยวน?! ห้าเท่าของมัน ถ้าอย่างนั้นก็หนึ่งล้านพอดี?!” ทันใดนั้น จ้าวหยู่ก็รู้สึกชาไปหมด! ไม่จะชีวิตเก่าหรือชีวิตใหม่ เขาไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อน!
“ว้าว ด้วยเงินหนึ่งล้านหยวน ฉันสามารถซื้อบ้านได้ ทำไมฉันถึงต้องเช่าบ้านด้วย ฉันสามารถซื้อรถได้หรือฉันสามารถไปเที่ยวเล่นในบาร์ บางทีฉันอาจจะลองทำตัวให้ยิ่งใหญ่ตอนนี้ก็ได้ เหล่านักขุดทอง มาเลย มาขุดทองจากฉัน วะฮะฮะฮะ”
จ้าวหยู่รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นกับความคิดนี้ อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปเกือบสิบนาที เขาก็ค่อย ๆ ตระหนักถึงสิ่งเล็ก ๆ บางอย่าง “น่าแปลกเมื่อหลายปีก่อน เงินสองแสนหยวนน่าจะเป็นเงินจำนวนมหาศาลใช่ไหม ถ้ามันเป็นอย่างนี้จริง ๆ แล้วฉันควรกลับไปตรวจสอบอีกครั้งไหม หนึ่ง เพื่อดูว่ามีใครอยู่ใต้กองหินนั้นหรือไม่? สอง เพื่อดูว่ามีกระเป๋าหนังใบอื่นอีกหรือไม่!?”
เมื่อคืนจ้าวหยู่แทบไม่ได้นอนเลย เดิมทีเขาต้องการพักผ่อนในวันนี้แต่ทุกครั้งที่เขาคิดถึงธนบัตรที่มีมูลค่าหลายล้าน เขารู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า! เขาจะหลับลงได้อย่างไร
เมื่อใกล้ถึงเวลา เขาหยิบเงินสดสองกองออกจากกระเป๋าและต้องการให้เหลียงฮวนตรวจสอบก่อน กระนั้น เมื่อเขาดึงกุญแจเพื่อล็อคประตู เขาก็กังวลเล็กน้อย มันจะปลอดภัยหรือไม่ที่จะเก็บเงินจำนวนมหาศาลไว้ที่บ้าน? ถ้าโจรเข้ามา ทุกอย่างก็จะสูญเปล่า! โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาพบว่าคนร้ายในคดีฆาตกรรมเจียนเหวินหลี่ คน ๆ นั้นได้ใช้กุญแจทำเอง เขาจึงรู้สึกปลอดภัยน้อยลง
หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว จ้าวหยู่ก็ใส่เงินสดสองกองกลับเข้าไปในกระเป๋าหนังและนำกระเป๋าทั้งหมดไปที่สถานีตำรวจแต่กระเป๋าใบนั้นเก่ามาก ไม่สำคัญว่าจ้าวหยู่ถือมันไว้ในมือหรือใต้วงแขน มันขัดกับเสื้อผ้าของเขาอย่างรุนแรง มันจะดึงดูดความสนใจมากเกินไปเมื่อออกไปพร้อมกับกระเป๋าแบบนั้น
ดังนั้นเมื่อเขาเดินผ่านแผงขายผลไม้ใต้บ้าน เขาจึงขโมยถุงพลาสติกสีดำโดยที่เจียงต้าเฟิงไม่ทันสังเกตเห็นและใส่กระเป๋าเข้าไปข้างใน จากนั้น จ้าวหยู่ก็นำกระเป๋าหนังไปที่สถานีตำรวจอย่างระมัดระวัง
หลี่เบ่ยหนีกำลังยุ่งอยู่กับการเขียนรายงานแต่ดวงตาของหญิงสาวเฉียบแหลมมาก เมื่อเห็นจ้าวหยู่เข้ามาอย่างน่าสงสัยพร้อมกับถุงพลาสติกสีดำ เธอก็ให้ความสนใจขึ้นมาทันที
“เอ๋? นั่นรุ่นพี่นี่ เขาถืออะไรมาหรือว่ามันสมบัติที่พูดถึง” หลี่เบ่ยหนีลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะของจ้าวหยู่ “ไหนดูสิว่ามันเป็นสมบัติแบบไหน?”
“ชู่ว อย่าเสียงดังไป ของในนี้มันก็เหมือนที่ฉันบอกไปแหละ” จ้าวหยู่กอดถุงพลาสติกแน่นและโบกมือให้เธอ “พวกมันเป็นพวกธนบัตร ธนบัตรเก่า!”
“ฉันรู้ค่ะ ว่าแต่ทำไมรุ่นพี่ถึงทำท่าหวงมันนักหรือรุ่นพี่จะกลัวว่าฉันจะขโมยมันไปเหรอคะ?” หลี่เบ่ยหนีหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ
จ้าวหยู่กำลังจะอธิบายแต่เหลียงฮวนก็ปรากฏตัวขึ้น
“อ้าว คุณเหลียงมาพอดีเลย ทางนี้ค่ะ” หลี่เป่ยหนีอบอุ่นกว่าจ้าวหยู่ เธอทักทายเหลียงฮวนทันทีและกวักมือเรียกเขา จ้าวหยู่เปิดถุงในถุงพลาสติกแล้วดึงเงินสดที่ซ่อนออกมา
"ว้าว!" หลี่เบ่ยหนีตกใจและพูดออกมาดัง ๆ "มันมากขนาดนี้เลย? รุ่นพี่ คุณรวยมากขนาดนี้เลยเหรอคะ?"
“ชิ!” จ้าวหยู่ไม่ต้องการทำให้เกิดความโกลาหลและนำเงินไปไว้ในมือของเหลียงฮวนทันที
เหลียนฮวนหยิบธนบัตรออกมาสองสามใบแล้วพูดว่า “ดูดีมาก แค่สีดูเก่าเท่านั้น! หือ? หมายเลขซีเรียลเรียงกัน ดี ดีมาก”
“นั่นแหละ แล้วมันเท่าไหร่ล่ะ?” ดวงตาของจ้าวหยู่เปล่งประกาย ในขณะที่เขามองขึ้นอย่างมีความหวัง
“อืม... มันก็พูดยาก” เหลียงฮวนขมวดคิ้ว “นายต้องหาผู้ซื้อที่ต้องการของแบบนี้ ถ้ามีคนอยากได้ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะได้ราคามากเดิม 4-5 เท่า บางคนอาจให้ถึง 10 เท่าด้วยซ้ำ! แต่ถ้าเขาไม่ต้องการแต่อย่างก็คงมีคนซื้อเป็นสองเท่าของมูลค่าดั้งเดิม! เงินแบบนี้กับหมายเลขซีเรียลที่เรียงต่อกัน นายมีอยู่เท่าไหร่ ถ้านายมีเป็นกอง นายจะรวยไม่รู้เรื่องเลยนะ!”
"โอ้ จริงเหรอ?" จ้าวหยู่มองไปรอบ ๆ และสังเกตว่ามีเพียงสามคนในห้องทำงาน ก่อนที่เขาจะหยิบถุงพลาสติกสีดำและหยิบกระเป๋าหนังออกมา
"ฉันมีทั้งหมด 20 กอง!!!"
