บทที่ 94 เกรงว่าจะเป็นความคลั่งรัก
บทที่ 94 เกรงว่าจะเป็นความคลั่งรัก ในคืนที่เงียบสงัด รอบๆ นั้นไม่มีผู้คนแม้แต่คนเดียว แต่ เว่ยจวนร้องไห้โฮเสียงดังแบบนี้ ยากมากที่จะไม่ทำให้บ้านที่อยู่รอบๆ ตกใจ ฉินจิ่นเช็ดน้ำตาที่อยู่ที่หางตาให้นาง จับแขนของนาง แล้วก็รีบเดินกลับบ้านไป เว่ยเหยียนถิงเดินตามหลังของพวกนาง เหมือนเป็นองครักษ์ผู้ภักดีอย่า...