บทที่ 74 ฟ้อง
บทที่ 74 ฟ้อง ดวงตาของฉินจิ่นมีความสงสารที่อธิบายไม่ได้อยู่ ทั้งๆ ที่เป็นคำพูดที่ถือโทษ ในตัวอักษรนั้นมีความห่วงแทรกซึมอยู่ ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความรักที่แน่นแฟ้น เว่ยเหยียนถิงอดไม่ได้ที่จะดึงนางมาอยู่ในอ้อมกอด จนแทบอยากจะเอามาเป็นกระดูกเลือดเนื้อของตัวเองไปเลย “จ้ะ พี่จะสัญญากับเจ้า ว่าต่อ...
