บทที่ 28 ไปไปไป

บทที่ 28

ไปไปไป

คราวนี้ฉินจิ่นก็ฉีกปีกไก่ แล้วใส่ลงไปในถ้วยของ           เว่ยเหยียนถิง “พี่ถิง พี่ก็กินเยอะๆ เหมือนกันนะ”

ตอนนี้ฉินจิ่นถึงรู้สึกได้ว่า กินอะไรไม่สำคัญ สำคัญตรงที่คนที่กินด้วย

มีเว่ยเหยียนถิง มีเสี่ยวซี แค่นี้ชีวิตก็ดีมากแล้ว ตัวเองนั้นก็พอใจมากแล้ว

พอวันรุ่งขึ้น ฉินจิ่นก็เริ่มเก็บของจะเอาถุงหอมไปขาย

“ไม่ต้องให้พี่ไปจริงๆ รึ” เว่ยเหยียนถิงถาม

“ไม่ต้องจ้ะ พี่เอาเงินเมื่อวานไปให้บ้านแม่ย่าเถอะ แล้วค่อยเอาถุงหอมที่เว่ยจวนปักเสร็จแล้วกลับมา” ฉินจิ่นพูด

“ข้าคำนวณดูแล้ว เมื่อวานที่ขายได้ก็เป็นเงินที่เว่ยจวนควรได้พอดี แล้วก็ยังมีพวกผักอะไรด้วย พี่ก็เอาไปหน่อยนะ”

เว่ยเหยียนถิงรู้สึกว่าภรรยาคนนี้ของตัวเองนั้นเก่งและฉลาดรู้เรื่อง ดีกับตัวเอง แล้วก็ดีกับครอบครัวมากๆ ด้วย

“จ้ะ งั้นเจ้าก็กลับมาเร็วหน่อยนะ”

ฉินจิ่นนั้นขายของมานานขนาดนี้ นอกจากครั้งแรกแล้ว นอกนั้นก็คึกคักมาตลอด ของที่เพิ่งจะเอามานั้นก็ขายหมดเกลี้ยง เป็นที่นิยมมากมาย ฉินจิ่นก็ระวังตัวเองด้วย ในเมื่อยังไงนางก็เป็นคนที่ข้ามมิติมา ของนั้นต่างเป็นของที่ผู้คนไม่เคยเห็น

แต่วันนี้ ที่ฉินจิ่นเอามาคือถุงหอมสิบอัน ถึงตอนนี้แล้ว ก็ยังขายไม่ได้เลยสักอัน

ฉินจิ่นครุ่นคิดอยู่นาน ก็ไม่มีเหตุผลนี่ ตัวเองก็ไม่ได้มาขายเป็นครั้งแรก มีการบอกต่อมีความน่าเชื่อถือ ทำไมถึงขายไม่ออกสักอันล่ะ

วันนี้เป็นวันอัปมงคลเหรอเนี่ย

ฉินจิ่นแทบจะตบหน้าตัวเอง ถึงตอนนี้แล้ว ทำไมยังหาเหตุผลไม่ได้อีก ต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ แต่ของตัวเองนั้นขายไม่หมด ก็ไม่สะดวกที่จะกลับ เลยทำได้แค่รอแล้วก็ค่อยไปตรวจดู

เวลาใกล้เย็นแล้ว สุดท้ายก็มีสองคนที่มาหน้าร้านของ  ฉินจิ่น กำลังเลือกถุงหอม

ฉินจิ่นมีชีวิตชีวาขึ้นทันที สุดท้ายการค้าขายวันนี้ก็กำลังจะเปิดประเดิมแล้ว

“ท่านวางใจเถิด พวกเราทำใหม่เองหมดเลยเจ้าค่ะ ไม่มีปัญหาแน่นอนเจ้าค่ะ”

“แม่นางฉิน เจ้าขายอันละเท่าไหร่รึ”

“ยังเป็นราคาเดิมอยู่จ้ะ ยี่สิบเหวิน”

คนที่อยู่ข้างๆ ดึงนางแล้วพูดว่า “อย่าซื้อที่นี่เลย ร้านหลิวเซียงก็มี แค่สิบเหวินเอง”

ร้านหลิวเซียงอีกแล้ว หลิวเซียงอีกแล้ว

ฉิ่นจิ่นยืดอกมั่นใจแล้วพูดว่า “ทั้งสองไม่รู้หรอกเจ้าค่ะ ของข้างนอกนั้นดูเหมือนกัน แต่ของข้าน่ะเป็นถุงยา ข้างในนั้นเป็นยาสมุนไพร ทำให้จิตใจสงบ”

“แม่นางฉิน ทางนั้นก็มองว่าเป็นถุงยาสมุนไพรเหมือนกันนี่จ๊ะ”

“เป็นไปไม่ได้”

ที่ฉินจิ่นกล้าพูดแบบนี้ก็มีเหตุผลเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นการปัก หรือว่าสมุนไพรนั้นก็เก็บมาจากภูเขา ถ้าขายแค่สิบเหวินไม่ได้เงินทุนกลับมาแน่นอน

แต่ในเมื่อชีวิตเป็นแบบนี้ ในใจของฉินจิ่นมีความสงสัยเรื่องนึง นับถือจริงๆ ที่นางสามารถทำออกมาได้ แต่เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะนางไม่มีสูตรยา

ดังนั้น ฉินจิ่นเลยหาเด็กมาคนหนึ่ง ช่วยไปซื้อถุงหอมที่ร้านหลิวเซียงมาให้ตัวเองอันนึง

นั่งอยู่ตรงนั้น แล้วก็แกะถุงหอมออก จริงๆ แล้วสมุนไพรในถุงหอมนั้นถูกบดจนกลายเป็นผงไปหมดแล้ว จนมองไม่ออกแล้ว แต่ฉินจิ่นเรียนแพทย์ ตั้งใจดมก็รู้แล้ว

ในเมื่อเหมือนกับตัวเองขนาดนี้ ของตัวเองนั้นไม่ได้มีแค่สมุนไพรที่ทำให้จิตใจสงบ แต่เพราะกลัวว่าจะมีจะมีคนไม่ชอบกลิ่น เลยตั้งใจเพิ่มดอกไม้เป็นพิเศษ

แต่ของหลิวเซียงนี้นั้นไม่แตกต่างอะไรกับของตัวเองสักเท่าไหร่

ได้!  ได้เลยหลิวเซียง ได้เลยร้านหลิวเซียง

ฉินจิ่นนั้นโมโหหลายอย่าง ไม่แปลกที่ตัวเองจะขายไม่ได้ทั้งเช้า ที่แท้ก็ไปร้านหลิวเซียงกันหมดนี่เอง ราคาถูกกว่าตัวเองตั้งเยอะขนาดนั้น หลิวเซียงจงใจไม่ให้ตัวเองมีชีวิตที่ดี

ฉินจิ่นคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าหลิวเซียงมีสูตรยาของตัวเองได้ยังไง แล้วก็เลยคิดว่าหลิวเซียงมีสูตรเป็นของตัวเอง แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเหมือนของตัวเองเด๊ะๆ ฉินจิ่นหาทางปลอบใจตัวเองว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญไม่ได้จริงๆ

ฉินจิ่นนอนอยู่บนเตียง ปวดหัวสุดๆ สูตรยามันแพร่ออกไปได้ยังไง

ถ้าสูตรยาของหลิวเซียงนั้นเหมือนสูตรยาของตัวเองจริงๆ งั้นก็เป็นไปได้แค่วิธีเดียวก็คือ มีหนอนบ่อนไส้อยู่

สูตรยาของตัวเองนั้นมีเว่ยจวน นางเว่ยที่รู้ ฉินจิ่นรู้สึกว่าพวกเขานั้นไม่มีทางจะเปิดเผยสูตรยาของตัวเองอยู่แล้ว ไม่มีเหตุผล ไม่มีแรงจูงใจ

ฉินจิ่นกระเด้งขึ้นจากเตียงทันที เสียงดังจนทำให้เสี่ยวชีที่เล่นสนุกอยู่ข้างนอกนั้นตกใจ

“พี่สาว พี่เป็นอะไรขอรับ”

ฉินจิ่นส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร พี่จะไปบ้านแม่ย่าสักหน่อย เจ้าอยู่บ้านดีๆ ล่ะ เดี๋ยวพี่ก็กลับมา”

ถึงแม้ฉินจิ่นจะเชื่อว่าพวกเขาไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องแพร่สูตรของตัวเอง แต่ก็ต้องพิสูจน์สักหน่อย ไม่กลัวหนึ่งหมื่น กลัวแต่หนึ่งในหมื่น

“พี่สะใภ้รอง พี่กลับมาแล้ว” เว่ยจวนควงแขนของฉินจิ่น อย่างสนิทสนม “เมื่อวานพี่รองเอาเงินมาให้แล้ว ไม่น้อยเลยล่ะ”

นางเว่ยก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว สะใภ้รอง เป็นเพราะโชคลาภของเจ้า ทำให้ได้เงินไม่น้อยแบบนี้”

ฉินจิ่นพยักหน้า “งั้นก็ดีจ้ะ เป็นเพราะทุกคนฝีมือดี ทำให้ถุงหอมนี้ไม่เหมือนใครในโลก ที่อื่นไม่มี ถึงได้ขายดีขนาดนี้ ถ้าที่อื่นมี ก็ไม่รู้ว่าเราจะทำยังไงกันดี”

นางจงใจพูดแบบนี้ อยากจะดูท่าทีของเว่ยจวนและนางเว่ย แต่ทั้งสองก็ยังเหมือนเดิม เว่ยจวนยิ่งอวดใหญ่แล้วพูดว่า “งานปักของข้าเป็นของที่ไม่เหมือนใครในโลกนี้ ไม่มีใครเลียนแบบได้หรอก”

นางเว่ยเอานิ้วจิ้มไปที่หน้าผากของเว่ยจวน “อะไรกันงานปักของเจ้ากลายเป็นของที่ไม่เหมือนใครแล้วหรือ แบ่งเป็นส่วนของยาสมุนไพรของพี่สะใภ้เจ้าส่วนหนึ่งด้วยล่ะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ทั้งสามคนหัวเราะลั่น

ฉินจิ่นพูดคุยไปสองสามคำ แล้วก็กลับไป คงไม่ใช่พวกเขาหรอก บนหน้าไม่มีพิรุธอะไรสักอย่าง อีกอย่างพวกเขาก็ไม่มีเหตุผลหรือแรงจูงใจอะไรด้วย

“พี่สาว พี่กลับมาแล้ว” เสี่ยวชีเห็นนางกลับมาก็รีบวิ่งลงมา “มีคนมาที่บ้านขอรับ”

“มีคนมารึ” ฉินจิ่นแปลกใจ ทั้งหมดก็มีแค่คนพวกนั้นที่สามารถมาบ้านตัวเองได้ จะเป็นคนที่เสี่ยวชีไม่รู้จักได้ยังไง “รูปร่างยังไง”

“เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง หุ่นคล้ายกับพี่สาว แต่ข้าไม่รู้จักขอรับ” เสี่ยวชีพูดตอบ

ฉินจิ่นครุ่นคิด ผู้หญิงแบบนี้คือใครกันแน่ ถ้าเป็น        โจวหลันหลัน เสี่ยวชีต้องรู้จักถึงจะถูก

ฉินจิ่นกลับมาถึงบ้าน ในลานบ้านก็มีคนคนนึงยืนอยู่ นั่นก็คือหลิวเซียง

“เจ้ามาที่นี่ทำไม” ฉินจิ่นมองหลิวเซียงแล้วถาม “ชอบเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญรึ”

ฉินจิ่นเห็นนางก็อารมณ์เสียทันที ผู้หญิงคนนี้คิดแต่จะแย่งสามีของตัวเอง ตอนนี้ยังมาหาตัวเองถึงที่บ้านอย่างเปิดเผยอีก นี่อยากจะทำอะไรกัน จ้องจะเข้าบ้านรึไง

แล้วหลิวเซียงก็หัวเราะ “มีแขกมา ทำไมเจ้าไม่รู้มารยาทเลยสักนิด”

ฉินจิ่นปวดหัว ผู้หญิงคนนี้เล่นบ้าอะไรอยู่ มาถึงบ้านตัวเอง ยังจะบอกว่าตัวเองไม่มีมารยาท บ้าบออะไรกัน

“เจ้าอยากจะพูดอะไร พูดจบก็ไปซะ อย่ามาขวางหูขวางตาข้า” ฉินจิ่นไม่ได้รู้สึกว่านี่คือคนที่จะมาพูดคุยแบบมีมารยาทกับตัวเอง

“ข้าแค่ได้ยินว่าเมื่อวานถุงหอมของเจ้าน่ะขายไม่ได้เลยสักอัน เลยมาดูหน่อย” หลิวเซียงหาเก้าอี้อันนึงในลานแล้วนั่งลง

ทั้งๆ ที่มาหาชัยชนะ มาหาความสำเร็จ ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรอีก อีกอย่างคือไม่รู้ว่านางเอาสูตรยามาจากไหน แล้วยังขายในราคาที่ต่ำกว่าตัวเองตั้งเท่าหนึ่งด้วย และตอนนี้ก็ยังจะเสแสร้งแกล้งทำอีก