บทที่ 127 ข้าไม่ใช่คน ข้าสมควรตาย
บทที่ 127 ข้าไม่ใช่คน ข้าสมควรตาย “ข้าขอร้องพวกเจ้าล่ะ ปล่อยเขาเถอะ เขายังเป็นเด็ก ขอร้องพวกท่านล่ะ” พ่อเว่ยคุกเข่าอยู่ที่พื้น แล้วก็คำนับให้กับคนที่กำลังคุมตัวเว่ยเหยียนซิ่นอยู่ แล้วก็พูดขอร้องแล้วขอร้องอีก แม่เว่ยร้องไห้เสียงดัง คร่ำครวญความขมขื่นของชีวิตตัวเอง จากนั้นก็ร้องไห้ฟูมฟายเรียกหาลูกรัก ...
