ตอนที่ 807+808 คนสารเลว

ตอนที่ 807 คนสารเลว

“ตีเข้าให้ที่หัวแม่โป้งจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้กับสามีของเธอใช้วิธีที่น่ากลัวได้ขนาดนี้” จูเฉียนเหลียงเข้าใจพี่สาวของเขาดี “ถ้าเราปฏิเสธพี่ นั่นจะกลายเป็นชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่า อยู่มิสู้ตายสำหรับเธอ อีกอย่างเราต้องขอให้เธออยู่ที่ต่างประเทศโดยไม่ได้รับการคุ้มครองจากเรา เธอไม่ต่างจากคนธรรมดาทั่วไป”

ตระกูลจูมีลูกสาวและหลานสาวตั้งกี่คน

ลูกสาวที่ตระกูลจูปฏิเสธและถูกไล่ให้ไปอยู่ต่างประเทศ จูเฉียนหลานจะทนต่อชีวิตแบบนั้นในต่างประเทศได้ยังไง มันเกินไปแล้ว

เธอจะไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจ และถูกสมาชิกในตระกูลบางคนเยอะเย้ย หากตระกูลจูปฏิเสธเธอ ที่เป็นทายาทผู้นำความสูญเสียมาสู่ตระกูล มีเพียงครอบครัวที่ใกล้ชิดเท่านั้นที่จะรู้สึกเสียใจต่อเธอ ใครเล่าจะสงสารคนที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูล

“เราไม่สามารถบอกปู่เกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ในตอนนี้” จูฉีซานรู้ว่าพ่อของเขาจะเลือกอะไร ระหว่างลูกชายคนโต ผู้ซึ่งดำรงตำแหน่งสำคัญของตระกูล และหลานสาวที่ผ่านการหย่าร้างและนำความสูญเสียมาสู่ตระกูล เขาจะต้องยอมสละจูเฉียนหลาน

นั่นอาจเป็นบทเรียนที่ครอบคลุมและน่าเกลียดที่สุดที่ตระกูลจูได้เรียนรู้ในเมืองปิง ในระยะหลายปีก็ว่าได้ ที่พวกเขาถูกศัตรูตบหน้า ทว่าไม่มีแรงแม้แต่จะตอบโต้

เป็นเรื่องดีที่หนานเจียงอยู่ห่างไกลจากปิง ดูเหมือนว่าเจียงเหยาและสามีของเธอไม่พร้อมที่จะระเบิดเรื่องนี้และทำให้ตระกูลจูต้องอับอายมากขึ้น ดังนั้นปัญหาของพวกเขาจึงไม่แพร่กระจายไปยังเมืองปิง และตระกูลจูยังสามารถรักษาศักดิ์ศรีของพวกเขาไว้ได้

นั่นเป็นสาเหตุผลที่จูฉีซานโกรธจัด เจ้าตระกูลจูสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าศัตรูของพวกเขาตั้งเป้าไปที่จูเฉียนหลาน เห็นได้ชัดว่าเป็นการตอบโต้เมื่อลูกสาวของเขาดูหมิ่นพวกเขาและพยายามจะลักพาตัวพวกเขา มันไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลจู พวกเขามุ่งเป้าไปที่จูเฉียนหลานเป็นการส่วนตัวเท่านั้น

ดังนั้นเจ้าตระกูลจูจะไม่นำปัญหาเหล่านี้มาเป็นปัญหาของตระกูลจู สำหรับผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา อย่างจูเฉียนหลาน เขาจะไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้มันทำให้ตระกูลจูเสียศักดิ์ศรีจนทนไม่ไหว

มันเป็นคืนฤดูใบไม้ร่วงที่สวยงามในเมืองหนานเจียง ใบไม้สีเหลืองเหี่ยว ๆ ริมถนน ปลิวไสวไปตามสายลมอ่อน ๆ เพียงคืนเดียว ริมถนนก็ถูกปูไปด้วยพรมใบไม้ที่เหี่ยวแห้งซ้อนทับกันเป็นชั้น ๆ

...

มันเป็นคืนสุดท้ายของลู่ชิงสีที่จะพักในเมืองหนานเจียง แม้ว่าเขาจะรู้สึกเสี่ยใจอยู่บ้างที่ไม่ได้ทำในสิ่งที่เขาต้องการจะทำในตอนกลางวัน แต่เขาก็ยังใช้ทุกวิถีทางเพื่อทรมานใครบางคนให้ตายในยามค่ำคืน

“ลู่ชิงสี! ลู่ชิงสี! พอแล้ว!” เจียงเหยารู้สึกราวกับว่าเธอเพิ่งถูกดึงขึ้นจากน้ำ ชายที่อยู่บนร่างกายของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ทว่าดวงตาของเขากลับส่องประกายร้อนแรงดั่งไฟ

หลังจากการทรมานสองสามรอบ เธอปวดหลังจนร้าว แต่ชายคนนี้ยังไม่พอเสียที เจียงเหยากัดฟันและผลักเขาออกไป เธอเอื้อมมือไปลูบเอวของเธอ “ลู่ชิงคน คนสารเลว”

“กว่าผมจะพบคุณอีกครั้งก็ก่อนปีใหม่เลยนะ เพราะงั้นคืนนี้ ผมต้องทวงสองเดือนกลับคืนมาในคราวเดียว” ลู่ชิงสีไม่คิดว่าเขาเป็นคนเลวอย่างที่เธอพูด

เขายิ้มขณะที่ยื่นมือออกไปเพื่อนวดและกระซิบข้างหูของเธอ

ไม่กี่วินาทีต่อมา การแสดงออกของเจียงเหยาเปลี่ยนไป และเธอก็เตะเขาออกไปจากเตียง “อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้!” จากนั้นเธอก็คลุมร่างเธอด้วยผ้าห่มและกระโดดลงจากเตียงเพื่อวิ่งไปยังห้องน้ำ

__

ตอนที่ 808 ประหยัดเวลา

ลู่ชิงสีนอนหงายอยู่บนพรมที่พื้นด้านล่างเตียง และมองไปที่ประตูห้องน้ำที่ถูกปิดกระแทกอย่างแรง จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและมองไปที่ผ้าห่มที่เธอโยนไว้ที่หน้าประตู เขาหัวเราะและลุกขึ้นยืนอย่างไม่เร่งรีบ เขาคลำหาโต๊ะข้างเตียง แล้วหยิบคลิปสีดำก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำ เขาจับลูกปิดประตู ภายในเวลาไม่ถึงสิบวินาที เขาก็สามารถเปิดประตูได้

ลู่ชิงสีทิ้งสิ่งของไว้ในมือ โยนผ้าห่มที่ตกอยู่ที่พื้นกลับไปบนเตียง แล้วรีบเข้าไปในห้องน้ำ “เมียจ๋า มาอาบน้ำด้วยกันเถอะ จะได้ช่วยเราประหยัดเวลา”

วินาทีต่อมา เสียงร้องที่น่าสะพรึงกลัวของเจียงเหยาก็ดังลอดมาจากในห้องน้ำ นั่นเป็นเสียงที่ทำให้ผู้คนที่ได้ยินหน้าแดงก่ำ

วันรุ่งขึ้น เมื่อลู่ชิงสีและเจียงเหยาตื่นมาบนเตียง ลู่ชิงสีไปไม่ทันเวลาเดินทาง เที่ยวบินที่เขาจะขึ้นเป็นเวลา 10.30 น. แต่นี่ 9 โมงครึ่งแล้ว เขาเพิ่งจะลืมตาตื่น ทั้งยังต้องใช้เวลาในการอาบน้ำและเดินทางไปยังสนามบินอีก

เจียงเหยานอนตะแคงข้างและมองดูลู่ชิงสี วางนาฬิกาบนข้อมือของเขาโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นเธอก็จับเสียงพึมพำของเขาและหัวเราะ “สมน้ำหน้า ดูสิว่าจะได้ขึ้นเครื่องยังไง”

คำพูดของเจียงเหยาเข้ามาในหัวใจของเขา แต่ก็ไม่ได้ทำให้เกิดระลอกคลื่นใด ๆ เขาหันศีรษะและมองลึกไปที่เจียงเหยา ก่อนที่จะนอนลงบนเตียง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออก เขาบอกผู้จัดการซุนให้เปลี่ยนเที่ยวบินเป็นช่วงบ่าย หลังจากนั้นเขาก็วางโทรศัพท์แล้วหันกลับมาจูบเจียงเหยา

“อืม...” เจียงเหยาไม่ได้หลบเลี่ยงเขาเมื่อเขาซุ่มโจมตีเธอ โชคดีที่เขาแค่จูบเธอเท่านั้น

“ผู้จัดการซุนเป็นคนของฉัน อะไรทำให้คุณคิดว่าคุณสามารถใช้ให้เขาทำนั้นทำนี่ให้คุณได้” เจียงเหยาบ่นพึมพำ

“คนของคุณก็คือคนของผม อย่าว่าแต่คนของคุณเลย” จากนั้นลู่ชิงสีก็ลงจากเตียงและสวมเสื้อผ้าอย่างพึงพอใจ

เจียงเหยาส่งเสียงเพื่อแสดงความไม่พอใจของเธอ

ลู่ชิงสีคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับอย่างแตกต่างออกไป “คนทั้งหมดของผมก็เป็นของคุณ แล้วถ้าผมจะยืมคนของคุณบ้างล่ะจะเป็นไร” พูดเสร็จก็เข้าห้องน้ำไปล้างตัว

เจียงเหยาขดอยู่บนเตียงเป็นเวลาประมาณสองนาทีก่อนที่เธอจะลุกจากเตียง ส่วนหนึ่งของร่างกายบวมอย่างสุดจะพรรณนา

หลังจากที่เธอเลือกเสื้อผ้าแล้วก็เดินตามเขาเข้าไปในห้องน้ำ เธอยกมือขึ้นและบีบแขนของเขาก่อนจะผลักคนที่อยู่หน้ากระจกไปด้านข้าง ขณะที่เขากำลังโกนหนวดอยู่

บางทีเขาอาจสังเกตเห็นว่าท่าเดินของเธอไม่ถูกต้องนัก ลู่ชิงสีรู้ว่าเมื่อคืนเขาทำเกินไปจริง ๆ เขาถือใบมีดโกนค้างไว้ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ร่างกายของเธอ “คุณมียาสำหรับทาตรงนั้นไหม ผมจะทาให้ เมื่อคืนผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ต่อไปผมจะระวังให้มากขึ้น”

เมื่อคืนเขาสนุกกับตัวเอง แต่เจียงเหยาดูเหมือนจะค่อนข้างอึดอัด ทำให้ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจ

เจียงเหยาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เขาถม มีสูตรยาสำหรับทาแบบนั้นอยู่จริง ๆ แต่เธอรู้สึกว่าไม่มีประโยชน์ จึงไม่ได้ทำไว้

แม้ว่าลู่ชิงสีจะร้อนแรงในด้านนั้น แต่เขาก็ไม่เคยบ้าคลั่งอย่างเมื่อคืนมาก่อน คล้ายกับเขาได้ทำลายล้างเธอยังกับจะกลืนเธอเข้าไปทั้งตัว

เจียงเหยาไม่สนใจเขา ดังนั้นลู่ชิงสีจึงไม่แน่ใจว่าเธอมียาหรือไม่ หลังจากที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน เขาอนุมานจากนิสัยขี้อายของเธอ ทำให้เขาคิดไปว่าเธอคงไม่มียา ดังนั้นก่อนไปที่สนามบิน เขาต้องไปร้านขายยาเพื่อดูว่ามียาแบบนั้นขายหรือไม่