บทที่ 81 แม้แต่คนอย่างเธอก็ตกอยู่ในสถานการณ์นี้

หลังอาหารเย็น ลู่เจ๋อและลู่หลี่ขึ้นไปชั้นบนภายใต้เสียงฮึดฮัดของลู่เหวินและท่าทางขบขันของฟูชูหยา

หลังจากเข้าไปในห้องแล้วลู่เจ๋อก็ปิดประตู เขาหันไปเห็นลู่หลี่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ข้างเตียงเขา เขาเลยถามว่า “เป็นอะไร?”

ลู่หลี่ส่ายหัว ดวงตาของเธอกวาดไปรอบ ๆ ห้องและเสียงของเธอก็อ่อนโยนมาก “พี่ชาย พี่จะให้ฉันดูอะไร”

เมื่อลู่เจ๋อได้ยิน เขาก็ยิ้มให้ลู่หลี่ “มันดีแน่นอน เธอจะชอบมัน”

จากนั้นลู่เจ๋อก็แบมือ มีลูกแก้วสีแดงวางอยู่บนฝ่ามือของเขา แสงบาง ๆ ที่ฉายออกมานั้นทำให้ใบหน้าของพวกเขาสะท้อนแสงสีแดง

ลู่หลี่มองลูกแก้วแสงที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นในมือของลู่เจ๋อแล้วหรี่ตาลง "นี่อะไร?"

ลู่เจ๋อยิ้ม “นี่คือศาสตร์เทพอย่างแรกที่ฉันปลุกขึ้น”

ลู่เจ๋อพบข้อแก้ตัวแล้ว โลกนี้มีศาสตร์เทพทุกประเภท หลินหลิงยังมีศาสตร์เทพที่ไม่เป็นวิทยาศาสตร์อย่างการมองเห็นจุดอ่อน แล้วถ้าเขามีศาสตร์เทพที่สามารถสร้างพลังงานได้ล่ะ?

มันก็สมเหตุสมผลจริงไหม?

เขามองลู่หลี่ที่ตกใจแล้วพูดว่า "นี่เป็นพลังงานประเภทหนึ่ง และมันสามารถใช้บำเพ็ญได้ มันสามารถทำให้นักรบป้องกันตัวบรรลุถึงความสมบูรณ์แบบได้”

"อะไรนะ?!"

ลู่หลี่เบิกตากว้างมองลู่เจ๋ออย่างเหลือเชื่อ

การบรรลุความสมบูรณ์แบบในทุกระดับของสภาวะนักรบป้องกันตัว…นี่ไม่ใช่สิ่งที่อัจฉริยะทั่วไปสามารถทำได้

เมื่อมองลูกแก้วแสงขนาดเล็ก ดวงตาเธอก็เป็นประกาย จากนั้นเธอก็มองไปที่ลู่เจ๋อและพูดว่า “พี่ชาย นี่มันล้ำค่ามาก พี่ควรใช้เอง หลี่มีความสุขมากที่พี่ยินดีแบ่งให้หลี่”

ลู่เจ๋อยิ้ม “นี่เป็นพรสวรรค์ของฉัน ฉันสามารถผลิตมันได้ทุกวัน ฉันเป็นหลิงหวู่แล้ว ดังนั้นเจ้านี่จึงไม่มีประโยชน์อะไรกับฉันมากนัก”

ลู่หลี่ได้ยินก็กัดริมฝีปาก พยายามจะยืนยันอีกครั้ง “มันไม่มีประโยชน์กับพี่ชายจริง ๆ เหรอ? พี่อย่าโกหกฉัน ไม่อย่างนั้นหลี่จะฟ้องพ่อประโยคที่หลี่อัดไว้!”

มุมปากของลู่เจ๋อกระตุก เธอมักจะใช้สิ่งนี้ขู่เขา และพ่อของเขาก็อ่อนไหวกับเรื่องนี้มาก

เขาจะทำอะไรได้อีก?

“ไม่ต้องห่วง พี่ไม่โกหกหลี่”

นี่คือลูกแก้วระดับต่ำสุด ตอนนี้ลู่หลี่ใช้แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว พลังงานของลูกแก้วที่สูงกว่านี้ทรงพลังเกินไป มันไม่เหมาะกับเธอ

เมื่อได้ยินคำยืนยันของลู่เจ๋อ ลู่หลี่ยิ้มและหยิบลูกแก้วแสง “ถ้าอย่างนั้นหลี่จะไม่สุภาพ”

ด้วยสิ่งนี้ เธอจะสามารถเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับลู่เจ๋อได้อย่างแน่นอน

ลู่เจ๋อพยักหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลี่ลองเลย หากมีปัญหาเกิดขึ้นฉันจะได้แก้ไขได้ทัน”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ลูกแก้วแสงกับคนอื่น เขาควรเฝ้าระวังเผื่อไว้

ลู่หลี่พยักหน้า เธอเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้อง จากนั้นเธอก็หน้าแดงขณะที่คลานขึ้นไปบนเตียงของลู่เจ๋อ

ลู่เจ๋อดูเธอนั่งลงกินลูกแก้วแสง

ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง คิ้วสวยของเธอขมวดเพราะความเจ็บปวด

แต่เธอไม่ได้หยุด เธอยังคงบำเพ็ญต่อ

ลู่เจ๋อเฝ้าดูอย่างจริงจัง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเขาจะแก้ไขมันทันที

…

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ หนึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่หลี่ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แต่เธอไม่เห็นลู่เจ๋ออยู่ในห้อง

ทันใดนั้นเธอก็ได้กลิ่นแปลก ๆ เธอมองดูร่างกายตัวเองแล้วตัวสั่น ใบหน้าของเธอไหม้ด้วยความเขินอาย

ลู่เจ๋อซึ่งยืนอยู่ข้างนอกเห็นประตูเปิดออก จากนั้นร่างของลู่หลี่ก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำ เขาอดหัวเราะไม่ได้

แม้แต่คนสวยอย่างลู่หลี่ก็ยังมีสิ่งเจือปนในร่างกาย

แต่เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกอึดอัด ลู่เจ๋อจึงออกไปก่อน เมื่อเห็นเธอเข้าไปในห้องน้ำและได้ยินเสียงน้ำกระเซ็น ลู่เจ๋อก็พิงประตูด้วยรอยยิ้ม

สักพักน้ำก็หยุด จากนั้นเสียงอาย ๆ ของลู่หลี่ก็ดังขึ้น “ลู่เจ๋อ! พี่อยู่หน้าประตูใช่ไหม?”

ลู่เจ๋อพูดยิ้ม ๆ ว่า "ใช่อาหลี่ พี่ชายอยู่นี่"

ห้องน้ำเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเสียงน่าสงสารของลู่หลี่ก็ดังขึ้น “พี่ หลี่ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน…พี่ช่วยเอามาให้หลี่หน่อยได้ไหม?”

ฮ่าๆๆๆ!

ในที่สุดมันก็เกิดขึ้น!

เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นกับเขา เขาถูกเธอแกล้ง เขายังจำมันได้!

หลี่ แม้แต่คนอย่างเธอก็มีวันที่ตกอยู่ในสถานการณ์นี้

ริมฝีปากของเขายกขึ้นอย่างบ้าคลั่ง “ได้ ลบบันทึกทั้งหมดทิ้งซะ”

นี่คือแผนของเขา!

สำหรับคนฉลาดอย่างเขา เขาจะไม่ใช้โอกาสนี้ได้ยังไง?

ลู่เจ๋อคิดอย่างมีความสุข คราวนี้เขาก็สามารถกำจัดการแบล็กเมล์ของเธอได้

ห้องน้ำเงียบไปอีกครั้ง

เมื่อลู่เจ๋อกำลังรอให้ลู่หลี่ยอมจำนน ฟูชูหยาก็นำชุดนอนของลู่หลี่มาให้

เธอมองลู่เจ๋ออย่างประหลาดใจ “ลูกชาย ลูกมาทำอะไรที่นี่? ลูกอยู่นี่แล้วทำไมหลี่ถึงยังส่งข้อความให้แม่เอาเสื้อผ้ามาให้”

ลู่เจ๋อ “???”

โทรศัพท์? โทรศัพท์เธอมาจากไหน!

ทันใดนั้นเขาก็จำได้

ลู่หลี่ดูเหมือนจะเข้าไปโดยสวมเสื้อผ้า

เพราะงั้นโทรศัพท์ของเธอก็เลยยังอยู่กับเธอ!

เฮ้ คำนวณผิด!

ฟูชูหยาเคาะประตูแล้วพูดว่า “หลี่ เสื้อผ้า”

จากนั้นประตูก็แง้มออกเล็กน้อย ฟูชูหยาให้เสื้อผ้าและจากไป ก่อนที่เธอจะจากไป เธอก็มองลู่เจ๋อแปลก ๆ

ไม่นานประตูก็เปิดออกอีกครั้ง ลู่หลี่กำลังสวมชุดนอนหมีตัวโปรด ใบหน้าสวย ๆ ของเธอแดง เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกอับอายเกี่ยวกับสภาพก่อนหน้านี้ของเธอ

เธอเหลือบมองลู่เจ๋อแล้วรีบกลับห้องเพื่อเอาผ้าห่มคลุมตัวเอง

เธอทิ้งลู่เจ๋อไว้ที่นั่นโดยไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ ลู่เจ๋อคิดว่าลู่หลี่จะรู้สึกมีชัยเหนือความล้มเหลวของเขา แต่เธอกลับวิ่งหนีไปเฉย ๆ ซะงั้น?

เขาส่ายหัว ลู่เจ๋อเดินไปที่ห้องของลู่หลี่และเคาะประตู “หลี่ ฉันยังมีลูกแก้วสำหรับการฝึกฝนคืนนี้ เอาไปสิ”

ประตูเปิดออก

ลู่หลี่ยืนนิ่งอยู่ข้างใน สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ และแบมือออกมาโดยไม่มองลู่เจ๋อเลย

ลู่เจ๋อยิ้ม เธออายไหม?

แต่เขาไม่ได้สร้างปัญหาอีกต่อไป เขาหยิบลูกแก้วออกมามอบให้เธอ

เมื่อได้รับลูกแก้วแล้ว ลู่หลี่ก็ปิดประตูอย่างรวดเร็ว

ลู่เจ๋อกลับไปที่ห้องของเขา และเตรียมที่จะฝึกต่อ

ตอนนั้นเองก็มีข้อความปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์ของเขา เมื่อเปิดดูก็เห็นว่าเป็นคำขอเป็นเพื่อน

ลู่เจ๋อมองไปที่ชื่อ ‘หมัดเหล็กพิพากษา’ ด้วยใบหน้านิ่งสนิท

เขากดปฏิเสธอย่างใจเย็น

แค่ดูชื่อก็รู้ว่าเป็นดยุคหนุ่มขี้เมาคนนั้น

เขารู้สึกว่าการเพิ่มเธอเข้ามาจะทำให้เขาลำบาก

ทันทีที่เขาปฏิเสธ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

มุมปากของลู่เจ๋อกระตุก แกล้งทำเป็นว่าไม่อยู่ดีไหม?

แต่เขาปฏิเสธคำขอเป็นเพื่อนของเธอไปเมื่อกี้ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถแกล้งทำเป็นไม่อยู่ได้

ลู่เจ๋อรับสายอย่างช่วยไม่ได้

“ไอ้เวรนี่กล้ามากนะ กล้าปฏิเสธคำขอเป็นเพื่อนของฉันงั้นเหรอ!”

ทันทีที่เขารับสาย เสียงของหนานกงจิงก็ดังขึ้น

-----------------------