Chapter 3: ทำสวนในขณะที่คนอื่นกำลังฝึกฝน
Chapter 3: ทำสวนในขณะที่คนอื่นกำลังฝึกฝน
“มีอะไรหรือเปล่าสาวน้อย” เจียงหมิงยืนขึ้นและเช็ดน้ำตาของจื่อหลิงหลงออก
“อาหารมันอร่อยเกินไปท่านพี่!” จื่อหลิงหลงดมกลิ่นก่อนที่เธอพูดด้วยรอยยิ้ม “มันอร่อยมาก!”
“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังพยายามจะประจบ แต่ข้าก็ชอบนะ” เจียงหมิงลูบหัวน้องของเขา “วันนี้เจ้าทำตัวแปลก ๆ นะคิดถึงบ้านหรือ”
"นี่คือบ้านของข้า! ท่านพี่เป็นญาติสนิทที่สุดของข้าแล้ว!“จื่อหลิงหลงกล่าวด้วยเสียงเขินอายขณะที่เธอก้มศีรษะ”ข้าดูท่านพี่ก่อนหน้านี้ตอนทีท่านกำลังเตรียมอาหารเช้า เมื่อคิดถึงความยากลำบากที่ต้องเผชิญตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้ารู้สึกว่าข้าโตขึ้นมาก…”
เจียงหมิงหัวเราะ “ดูเหมือนว่าความพยายามทั้งหมดของข้าจะไม่สูญเปล่าสินะ ..เป็นทั้งพี่ชายและพ่อของเจ้า ..รู้สึกเหมือนเป็นพ่อที่แก่เฒ่าที่มีลูกสาวโตเต็มวัยแล้ว!”
“ท่านพี่อายุแค่ 18 นะ!” จื่อหลิงหลงเถียง
“ข้ามีวิญญาณของคนแก่นะ! เอาเป็นว่ารีบกินให้เสร็จก่อนที่มันจะเย็นเถอะ”
"อื้อ!"
จื่อหลิงหลงหยิบแพนเค้กขึ้นมาและกินช้าๆ เธอใช้เวลาของเธอกับมัน ไม่นานเธอก็กินทุกอย่างที่เสิร์ฟเสร็จ
“วันนี้เจ้าอยากอาหารมากเลยนะ อาหารของข้าดีใช่หรือไม่” เจียงหมิงกล่าวว่า "เจ้าอยู่ที่อาณาจักรการบ่มเพาะชี่แล้วนะ เจ้าอาจไม่สามารถละเว้นจากการรับประทานอาหารที่สมบูรณ์ แต่เจ้าสามารถทานอาหารหนึ่งมื้อทุกๆ สองหรือสามวันได้”
"มันดีมาก! อาหารของท่านพี่ดีที่สุดในโลก! ข้าอยากกินอาหารของท่านพี่ทุกมื้อไปตลอดชีวิต!” จื่อหลิงหลงเช็ดปากของเธอและวางคางบนมือของเธอขณะที่เธอจ้องมองไปไกล
"ทุกมื้อเลยหรือ? แล้วการบ่มเพาะล่ะ?“เจียงหมิงถามก่อนพูดด้วยรอยยิ้มว่า”ข้าจะทำอาหารให้เจ้าเอง ..ถ้ามีเวลาน่ะนะ”
“ดีที่สุดเลยท่านพี่!”
“เอาล่ะ เจ้าควรไปฝึกฝนเดี๋ยวนี้เลย”
“ข้าจะล้างจานก่อน”
“พระอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตกวันนี้หรือเนี่ย? ปกติเจ้ามักจะหายไปทันทีที่อิ่ม…”
“ข้าไม่ได้บอกหรือว่าข้าโตแล้วนะ”
“เจ้ายังเด็กสำหรับข้า!” เจียงหมิงพูดในขณะที่เขาเริ่มเก็บโต๊ะ
ในเวลาเดียวกัน การแจ้งเตือนของระบบอื่นดังขึ้นในใจของเขา
[ติ๊ง! จื่อหลิงหลงเพลิดเพลินกับอาหารเช้าที่ท่านเตรียมและทำทุกอย่างเสร็จแล้ว รางวัล: ค่าฝึกฝน 10 วัน]
“นี่คือรางวัลสำหรับการปรุงอาหารที่ปรับปรุงแล้วของข้าสินะ” เจียงหมิงพึมพำในขณะที่เขาร่ายคาถาบงการฝนเพื่อล้างจาน
เทพแห่งการทำอาหารไม่ได้เปลี่ยนเขาให้เป็นเชฟที่ยอดเยี่ยมในชั่วข้ามคืน แต่มันให้ความรู้เกี่ยวกับการใช้มีด ส่วนผสมประเภทต่างๆ ที่มี วิธีเตรียม และหลักการพื้นฐานของการรวมส่วนผสมต่างๆ
หลังจากท่องจำเนื้อหาของหนังสือและฝึกฝนสองเดือน การทำอาหารของเขาก็พัฒนาขึ้นอย่างมาก ตอนนี้เขาสามารถสร้างอาหารที่ยอดเยี่ยมจากส่วนผสมที่ง่ายที่สุดได้
หลังจากที่เขาทำความสะอาดเสร็จแล้ว เขาก็ชงชาและนั่งบนเก้าอี้เอนกายในลานบ้าน เนื่องจากตอนนี้เขาไม่มีอะไรจะดูแล เขาจึงแสดงบันทึกเส้นทางมนุษย์
เขาเปิดหนังสือและเห็นว่าค่าความสัมพันธ์ของเขากับจื่อหลิงหลงปลี่ยนไป ค่าความสัมพันธ์ของพวกเขาตอนนี้อยู่ที่ 95
“เธอโตแล้วจริงหรือ?” แม้ว่าเจียงหมิงจะงงงวย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้
หลังจากดื่มชาสักถ้วยแล้ว เขาก็ออกจากลานบ้านและไปที่ด้านหลังของภูเขาที่เชื่อมต่อกับภูเขาอีกลูกหนึ่งผ่านป่า
เมื่อเขากลับมา เขาก็นำฟืนมาหนึ่งมัด เขาเพิ่งวางไม้ลงบนพื้นและเขาก็ได้รับการแจ้งเตือนจากระบบอีกครั้ง
[ติ๊ง! สับไม้เป็นมัด รางวัล: ค่าฝึกฝนสองวัน!]
เจียงหมิงถอนหายใจ “เจ้ากำลังพยายามเปลี่ยนข้าให้เป็นชาวนาหรือเป็นพ่อบ้านหรืออย่างไรกัน? นี่คือนิยามของชีวิตธรรมดาๆ ของเจ้าหรือ? ข้าพลาดอะไรไปหรือเปล่านะ”
ในความเห็นของเขา ชีวิตธรรมดาคือชีวิตที่ไร้กังวลและไร้เหตุผล อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ เขาต้องทำอาหาร ตักน้ำ สับฟืนและทำสวน
เขาสาปแช่งภายใต้ลมหายใจของเขา ดูเหมือนว่าระบบจะพยายามเปลี่ยนเขาให้เป็นชาวนาจริงๆ
หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ถอนหายใจ 'ช่างมัน'
เขาชอบสิ่งนี้มากกว่าฝึกฝนอย่างไร้เหตุผล ต่อสู้ หรือการฆ่า
เจียงหมิงแบกจอบไว้บนไหล่ของเขาและทำงานต่อไป
เขาเดินไปตามบ้านเรือนที่อยู่อีกฟากหนึ่ง มีบ้านเรือนมากถึง 100 หลังที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ยังมีบ้านเรือนอยู่ครึ่งทางขึ้นไปบนภูเขา อย่างไรก็ตาม บ้านเหล่านั้นถูกทิ้งร้างในขณะนี้
เจียงหมิงไปหลังบ้าน เขามีที่ดินทำกินห้าแปลงที่นี่ ซึ่งเขาได้ปลูกกุ้ยช่าย ผักชี และแครอท เป็นต้น
สภาพภูมิอากาศบนภูเขาเป็นเหมือนฤดูใบไม้ผลิอย่างสม่ำเสมอตลอดทั้งปี ดอกไม้ไม่เคยเหี่ยวแห้ง และผักของเขาก็ยังคงเป็นสีเขียว
“คนอื่นๆ เดินทางในขณะที่ข้าทำอาหาร คนอื่นๆ ฝึกฝนในขณะที่ข้าทำสวน” เจียงหมิงเย้ยหยันตัวเอง
เขายกจอบและเริ่มทำงาน เขาต้องการที่จะปลูกผลไม้ต่อไป
ในขณะนั้น ลำแสงก็พุ่งเข้ามาหาเขาและตกลงไปข้างหลังเขา มันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากกู้ไห่ เขาเป็นชายชราที่มีหนวดเคราสีขาว สามารถมองเห็นเหล้าองุ่นป่าห้อยอยู่ที่เอวของเขา
กลิ่นเหล้าลอยเข้าจมูกของเจียงหมิงอย่างรวดเร็ว
“เจ้าวางแผนที่จะขยายไร่ของเจ้าอีกแล้วหรือ” กู้ไห่ถามในขณะที่เคราสีขาวของเขาสั่น “เจ้าเป็นผู้ฝึกตนหรือชาวนากันแน่?”
เจียงหมิงตอบอย่างเร่งรีบด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “ท่านอาจารย์ ข้ากำลังปลูกผักและสมุนไพรเพื่อสุขภาพที่ดีของหลิงหลง”
“เลิกบ้าได้แล้ว!” กู้ไห่รู้สึกรำคาญเมื่อได้ยินคำตอบของเจียงหมิง “ข้ามียาอดอาหาร ยาเสริมพลังชี่ และยาเลือดสัตว์ เธอไม่ต้องการผักของเจ้าหรอก! เจ้ากำลังหย่อนยานเกินไปแล้ว นอนแล้วก็ทำสวนงั้นหรือ! ดูลูกศิษย์คนอื่นสิ! ไม่มีใครเหมือนเจ้าเลย! อย่างน้อยเจ้าช่วยฝึกให้หนักเพื่อข้าหน่อยได้หรือไม่! เจ้าเป็นลูกศิษย์ที่ขยันเมื่อสามเดือนก่อน เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่!”
“ท่านรู้ดีถึงพรสวรรค์โดยกำเนิดของข้า ท่านอาจารย์ ข้าเริ่มฝึกฝนเมื่ออายุได้แปดขวบ และเป็นเวลา 10 ปีแล้ว แต่ข้าเพียงอยู่ในขั้นที่ 6 ของการบ่มเพาะชี่เท่านั้น ข้ามาถึงจุดที่ดีที่สุดแล้ว เห็นได้ชัดว่าข้าจะประสบความสำเร็จในอนาคตได้อย่างจำกัด ข้ามีความสุขกับชีวิตของข้าดีกว่า!” เจียงหมิงกล่าวขณะที่เขาวางจอบไว้บนไหล่ของเขา "ข้าตัดสินใจที่จะยอมรับสถานการณ์และเดินหน้าต่อไป!"
“เจ้าไม่สามารถสนุกกับชีวิตได้หากไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอ!” กู้ไห่เยาะเย้ยก่อนจะดื่มเหล้าองุ่น จากนั้นเขาพูดในความพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมเจียงหมิงว่า “ถ้าเจ้าฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งและยกระดับฐานการบ่มเพาะของเจ้าจนถึงจุดที่เจ้าสามารถประจักษ์ได้ เจ้าจะสามารถดึงดูดสายตาของศิษย์หญิงจากยอดจิวหยางได้อย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าจะสามารถท่องไปทั่วดินแดนได้อย่างอิสระ ใครจะรู้ เจ้าอาจจะสามารถช่วยหญิงสาวที่กำลังตกทุกข์ได้ยากซึ่งจะตอบแทนเจ้าด้วยการแต่งงาน.. หรือเจ้าอาจพบซากปรักหักพังที่เซียนสักคนทิ้งไว้ ได้รับการตระหนักรู้บางอย่าง และทะยานสู่จุดสูงสุด! ดูสิ เห็นหรือไม่ว่าชีวิตจะน่าตื่นเต้นเพียงใดหากเจ้าเพียงแค่ฝึกฝน”
“แม้ว่าข้าจะฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง แต่ข้าก็ไม่สามารถไล่ตามอัจฉริยะเหล่านั้นในสำนักได้ จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สำหรับการท่องไปมาในยุทธจักรนั้นอันตรายเกินไป ปีศาจกำลังซุ่มซ่อนอยู่ทุกหนทุกแห่ง แล้วข้าก็จะแพ้
ฝึกหนักในการบ่มเพาะของข้า ข้าก็ไม่สามารถเปรียบเทียบศิษย์ที่น่าภาคภูมิใจของสำนักได้ จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สำหรับการท่องยุทธจักรที่ไม่ปลอดภัย ปีศาจและคนอันตรายกำลังซุ่มซ่อนอยู่ทุกหนทุกแห่ง ข้าจะเสียชีวิตถ้าข้าไม่ระวัง สำหรับซากปรักหักพัง ผู้ฝึกฝนเก้าในสิบคนที่ค้นพบสถานที่ดังกล่าวเสียชีวิตในขณะที่อีกแห่งถูกครอบครอง“เจียงหมิงกล่าวอย่างมั่นใจในการให้เหตุผลของเขา”ตอนนี้ชีวิตของข้าสบายมาก ข้ามองดูดอกไม้บานและร่วงโรยเมื่อเมฆเคลื่อนผ่านท้องฟ้า มันไม่วิเศษหรือ? แล้วท่านจะไปที่ลานบ้านหรือเปล่าล่ะท่านอาจารย์? ข้าจะทำกับแกล้มไว้กินกับเหล้าของท่าน ข้ารับรองได้เลยว่าท่านจะเพลิดเพลินกับเครื่องดื่มมากยิ่งขึ้น!”
“เจ้า… เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมาก! มานี่เลย! ข้าจะเอาชนะความรู้สึกบางอย่างในตัวเจ้าเอง!” กู้ไห่คำราม อย่างไรก็ตาม เมื่อส่วนหลังของคำพูดของเจียงหมิงได้แทรกเข้าไปในสมองของเขา เขาถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “เครื่องเคียง 8 อย่าง! ถ้าจานหนึ่งหายไป ข้าจะส่งเจ้าเข้าไปในห้องมืด!”
เจียงหมิงหัวเราะคิกคัก
กู้ไห่มองออกไป
ในเวลานี้ ทั้งคู่หันไปมองที่ลานบ้าน พวกเขาเห็นเปลวเพลิงก่อนที่ศาลาหลังหนึ่งจะระเบิด ภาพเงาของนกเพลิงลุกโชนขึ้นจากเปลวเพลิงราวกับนกฟีนิกซ์ในตำนาน เปลวไฟโหมกระหน่ำ ดูราวกับว่ามันจะแผดเผาทุกสิ่งที่ขวางทางมัน
"อยู่ที่นี่!" กู้ไห่กล่าวอย่างเคร่งขรึมก่อนที่เขาจะกระโจนไปยังที่เกิดเหตุ
“นั่นคือห้องของหลิงหลง!!” เจียงหมิงหน้าซีด เขาบินด้วยดาบของเขาและถึงระดับกับกู้ไห่
ศาลาทางด้านขวากลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว แต่ไฟยังแรงอยู่
ศาลาที่เหลือทั้งสองยังคงสภาพเดิม… สำหรับตอนนี้..