ตอนที่ 799+800 เธอติดหนี้ฉัน

ตอนที่ 799 เธอติดหนี้ฉัน

แม้ว่าเขาจะไม่ได้สิ่งที่ต้องการ แต่ลู่ชิงสีก็ยังได้นอนกับภรรยาที่อยู่ในอ้อมแขนเป็นเวลาถึงสองชั่วโมง เขาพอใจ พวกเขาตื่นขึ้นเมื่อโทรศัพท์มือถือของเจียงเหยาดังขึ้น

เป็นสายมาจากโรงพยาบาล

“เฉินเฟยไป่ฟื้นแล้ว และเขาต้องการพบฉัน” เจียงเหยาขยี้ตาด้วยความง่วง เธอนอนไม่หลับหลังจากที่ลู่ชิงสีโทรหาเธอเมื่อคืนก่อน ดังนั้น เธอจึงนอนหลังสบายใจในอ้อมแขนของเขาในครั้งนี้

“ไม่รู้จักเวล่ำเวลา” ลู่ชิงสียังกล่าวเสริมในใจอีกว่า ‘ตัวน่ารำคาญ’ แน่นอน ว่าเขาหมายถึงเฉินเฟยไป่

“ถ้าง่วงก็นอนต่อเถอะ ก็เหมือนกับที่ผ่านมานั่นแหละ เขาแค่อยากจะรู้เกี่ยวกับเฉินเฟยถัง” ลู่ชิงสีผลักเจียงเหยาให้กลับเข้าไปในผ้าห่ม แล้วเขาก็ลงจากเตียง

“เขาต้องการพบกับเฉินเฟยถังมากที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอถูกกำจัด” เจียงเหยาระเบิดเสียงหัวเราะ “สภาพจิตใจในปัจจุบันของเฉินเฟยไป่บิดเบี้ยวเล็กน้อย”

“เฉินเฟยถังกำลังป่วย เธอคงไม่รีบกลับมาที่เมืองหนานเจียงทันทีหรอก” ลู่ชิงสีสังเกตว่าเจียงเหยาสวมเสื้อของเธอแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรอีก

เขาขับรถไปจนถึงโรงพยาบาลเฉิงอ้าย เมื่อเขาเห็นเฉินเฟยไป่ ใบหน้าของเขาก็บูดบึ้ง ราวกับว่าเขาอยู่ที่นั่นเพื่อมองคนที่ติดหนี้เงินเขาอยู่อย่างไรอย่างนั้น

หลังจากพักฟื้นสองสามวัน ลู่ชิงสีรู้สึกว่าเขามีกำลังใจที่ดีขึ้น เมื่อเขาคิดว่ามีคนโทรหาเจียงเหยาเพื่อปลุกเธอ ใบหน้าของลู่ชิงสีก็มืดลงอีกครั้ง

“มีอะไรเร่งรีบ ต่อไปในอนาคตอย่าให้ใครโทรเรียกภรรยาฉันอีก” ลู่ชิงสีเตือนเขา แล้วเขาก็พูดว่า “ฉันเคยรับปากไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าให้ทำให้เฉินเฟยไป่ถูกคัดออกจากการแข่งขัน นายคิดว่าเธอจะรอดได้อย่างนั้นเหรอ ไม่ต้องกังวล เธอเป็นคนแรกที่ถูกคัดออกในรอดที่สาม”

“แล้วเธออยู่ไหน ฉันอยากเจอเธอ” เฉินเฟยไป่กล่าว

“เธอป่วย รออีกสักสองวัน” ลู่ชิงสีกล่าว “เมื่อคืนที่ฉันได้เจอเธอที่ศูนย์บัญชาการ เธอดูราวกับคนป่วยใกล้ตาย”

“เธอรู้สึกทรมานกับความล้มเหลวของเธอหรือเปล่า” เฉินเฟยไป่ก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะที่ขมวดคิ้วและแปลกประหลาดของเขาไม่ได้ทรยศต่ออารมณ์ของเขา ดังนั้นเขาจึงดูน่ากลัวเล็กน้อย “ฉันอยากพบเธอ ตอนนี้ ตอนนี้ ถ้าไม่ได้ป่วย ก็ขอให้เธอมาพบฉันตอนนี้ เธอติดหนี้ฉันนี่”

เมื่อลู่ชิงสีตระหนักว่าอารมณ์ของเฉินเฟยไป่เริ่มผันผวน เขาก็ดุอีกฝ่ายเสียงต่ำ

“เฉินเฟยไป่ อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าต่อยนาย เพียงเพราะนายนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลหรอกนะ นิสัยแบบนี้ ให้ฉันโทรหาผู้อาวุโสเดี๋ยวนี้เลยไหม”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น ลู่ชิงสีก็ดึงเจียงเหยาออกจากห้องผู้ป่วยไป เขาไม่เต็มใจให้เจียงเหยาอยู่กับเฉินเฟยไป่ที่เป็นบ้าเช่นนี้ แม้แต่วินาทีเดียว

หลังจากที่พวกเขาออกจากห้องของเฉินเฟยไป่แล้ว ลู่ชิงสีก็รายงานสถานการณ์ของเขาต่อผู้อาวุโสเฉิน ชายชราอาจจะไม่สามารถทำอะไรได้เพราะเขาอยู่ที่เมืองหลวง ทว่าอีกฝ่ายก็รับปาก ไม่ว่าเฉินเฟยไป่จะกลายเป็นอย่างไร เขาก็คือหลานชาย หัวใจของเขาเจ็บปวดแทนชายหนุ่ม

ในที่สุดพ่อแม่ของเฉินเฟยถังและพ่อแม่ของเฉินเฟยไป่ก็นั่งเครื่องบินทหารมายังโรงพยาบาล เจียงเหยาได้ส่งคนไปรอพวกเขาบนชั้นดาดฟ้า หลังจากที่พวกเขามาถึง เธอพาพวกเขาไปที่ห้องพักของเฉินเฟยไป่

เฉินเฟยไป่ต้องได้ยินเสียงความโกลาหลจากภายนอกและรู้ว่าคนที่เขาต้องการพบอยู่ที่นั่น เขาตะโกนออกมาจากภายในห้อง “ให้แค่เฉินเฟยถังเข้ามาเพียงคนเดียว คนอื่นห้ามเข้ามาเด็ดขาด”

พ่อแม่ของเฉินเฟยถังกังวลเล็กน้อย ต่างคนต่างจับมือลูกสาวไม่ยอมปล่อย ลู่ชิงสีหัวเราะเยาะอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร

__

ตอนที่ 800 เฉินเฟยถังของแสดงความยินดีกับเธอด้วย

แม่ของเฉินเฟยไป่เปิดปากของเธอ “กลัวอะไรกัน ลูกชายของฉันตอนเป็นผักอยู่บนเตียง เขาจะทำอะไรลูกสาวสุดที่รักของพวกคุณได้อีก”

คำพูดของเธอทำให้ใบหน้าของทุกคนหยุดนิ่ง

“พ่อคะ แม่คะ ไม่เป็นไรค่ะ เขาต้องการพบหนู หนูจะเข้าไปหาเขา หนูควรไปขอโทษเขาด้วยตัวเองอยู่แล้ว” เฉินเฟยถังกัดริมฝีปากของเธอและมองไปที่ลู่ชิงสี เธอหลุดจากการจับกุมมือของพ่อแม่ และผลักประตูให้เปิดเพื่อเข้าไปในห้อง

นั่นเป็นครั้งแรกที่เฉินเฟยถังได้เจอกับเฉินเฟยไป่ หลังจากเกิดอุบัติเหตุ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขาอย่างใกล้ชิด เมื่อเธอตระหนักว่าใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาพันผ้าพันแผลไว้อย่างสมบูรณ์ หัวใจของเธอก็สั่นสะท้านในทันที

เธอคือคนที่ทำให้เฉินเฟยไป่ได้รับบาดเจ็บ

เฉินเฟยถังปิดประตูขณะที่เธอเดินเข้าไปในห้อง เธอหยุดที่ข้างเตียงของเฉินเฟยไป่

เธอกำลังจะขอโทษเขา แต่เสียงของเขาก็ทำร้ายเธอเสียก่อน

“เฉินเฟยถัง ยินดีด้วยนะ เธอพยายามอย่างหนักเลยนี่เพื่อให้ได้เข้าร่วมกองกำลังพิเศษ แต่เธอกลับเป็นคนแรกที่ถูกกำจัดออกในรอบที่สาม และคนที่เธอรักคือคนที่อย่างนั้นกับเธอ คงจะไม่สบายใจใช่ไหมล่ะ แต่เธอรู้อะไรไหม ฉันล่ะดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น ฉันคิดว่านี่เป็นเวลาที่มีความสุขที่สุดนับตั้งแต่เหตุการณ์นั้น”

ดวงตาของเฉินเฟยไป่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “เฉินเฟยถัง ทำไมฉันต้องทนทุกข์ในนรก ขณะที่เธออยู่บนสวรรค์อย่างมีความสุข ทำไมกัน”

เขาไม่ได้ให้โอกาสเฉินเฟยถังพูด หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความดีใจเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของเฉินเฟยถัง

“เธอรักลู่ชิงสีมาหลายปีแล้วนี่ แต่สุดท้าย กลับโดนคนที่รักมากที่สุดแทงข้างหลัง เฉินเฟยถัง ใจของเธอเจ็บหรือยัง” เฉินเฟยไป่ไม่สามารถหยุดเสียงหัวเราะของเขาได้

“ดูเธอสิ เมื่อที่เปื้อนเลือดของคนที่รัก เปื้อนไปด้วยชะตากรรมของผู้อื่น เธอมันสกปรกสักแค่ไหน น่ารังเกียจเหมือนพวกปีศาจ คนอย่างเธอคู่ควรกับลู่ชิงสีแล้วเหรอ คนอย่างเธอไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นรองเท้าเสียด้วยซ้ำ ครอบครัวเฉินรู้สึกละอายใจที่มีเธอเป็นลูกสาว เธอมันตัวอัปยศของครอบครัวเรา”

คำพูดของเฉินเฟยไป่ราวกับใบมีดคม ที่แทงเข้าไปในหัวใจของเฉินเฟยถัง ซึ่งแต่ละคำมันบาดลึก

“เฉินเฟยไป่ ที่นายเป็นแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็คือความผิดของฉัน แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ” เฉินเฟยถังตะโกนด้วยความโกรธ “ฉันเองก็ไม่ได้อยากทำอย่างนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันอยากจะขอโทษนายจริง ๆ ทำไมไม่ให้โอกาสฉันได้พูดขอโทษบ้าง”

“ขอโทษแล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นไหม อนาคตของฉันจะกลับคืนมาได้ไหม ร่างกายของฉันจะแข็งแรงอีกครั้งไหม ไม่เลย แล้วคำขอโทษของเธอมันมีประโยชน์อะไร” เสียงของเฉินเฟยไป่ดังกว่าเสียงของเฉินเฟยถัง

“นายคิดว่าฉันอยากจะขอโทษนายไหมล่ะ” เฉินเฟยถังโกรธชายที่ได้รับบาดเจ็บอยู่บนเตียงมาก “เฉินเฟยไป่ ถามตัวนายเองเถอะ ว่าทำไมนายถึงมาซ่อนตัวอยู่ใกล้ฉัน นายไม่ได้พยายามที่จะกำจัดฉันออกหรอกเหรอ นายกล้าสาบานไหมว่านายไม่ได้พยายามจะกำจัดฉัน ถ้านายไม่ได้คิดแบบนั้น นายก็คงไม่มาอยู่ใกล้ฉันหรอก แล้วนายจะมีจุดจบแบบนี้ไหม บางทีนายเองก็สมควรได้รับมันแล้ว ไม่คิดบ้างเหรอ นายสมควรได้รับมันแล้ว”

ห้องผู้ป่วยไม่ได้เก็บเสียงมากนัก ดังนั้นทุกคนที่อยู่นอกห้องจึงได้ยินเสียงระเบิดของเฉินเฟยถัง หลังจากที่แม่ของเฉินเฟยไป่ได้ยินเช่นนั้น เธอโกรธมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว

ก่อนที่ใครจะทันได้โต้ตอบ แม่ของเฉินเฟยไป่ก็บุกเข้าไปในห้อง เธอคว้าแขวนของเฉินเฟยถังด้วยมือข้างหนึ่งแล้วเหวี่ยงมืออีกข้างลงบนตัวหญิงสาวอย่างหนัก