บทที่ 397: หินปู่เทียนเฉิน
ดวงตาที่ขุ่นมัวของลิงเฒ่าเปล่งแสงเซียนสาดออกไปยังทิศทางที่เจียงเหอยืนอยู่ หินก้อนนั้นมันแจ้งเตือนได้ด้วยเหรอวะ? เจียงเหอแปลกใจ เพราะว่ามันให้ความรู้สึกเหมือน ๆ กับแกนดาราของดาวอังคารเลยไม่ใช่เหรอ? เขาแค่คิดว่าจะย้ายมันไปปลูกที่สวนเพื่อทำเป็นภูเขาเทียมแค่นั้นเองไอ้หินนั่นมันก็ปะทุแสงเทพออกมาอย่างรุนแ...
