ตอนที่ 795+796 ฉันไม่เห็นด้วย

ตอนที่ 795 ฉันไม่ตกลงด้วยหรอก

“ส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของคุณอย่างนั้นเหรอ นี่วางแผนที่จะไปภูเขาดาบหรือทะเลเพลิงหรือไง” เจียงเหยาโกรธมากจนอยากจะทาเกลือลงบนบาดแผลเพื่อให้เขาได้รู้สึกเจ็บเสียบ้าง

ชายคนนี้ดุร้ายราวคนป่า – เขาไม่รู้จักวิธีถนอมร่างกายเลยสักนิด เธอบอกเขาว่าอย่าปล่อยให้บาดแผลของเขาเปียก เขารับปากแค่คำพูด แต่การกระทำของเขาเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“เหยาเหยา เราพูดกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าผมผ่านการทดสอบในครั้งนี้ คุณจะฟังผมทั้งวัน” ลู่ชิงสีไม่สามารถปฏิเสธเจียงเหยาที่อยากจะทำแผลให้เขาได้ เขาจึงไม่ขัดขืนเธอ เขายื่นแขนไปให้เธอและหันศีรษะไปด้านข้าง - เขามองดูเธออย่างสบาย ๆ

เมื่อลู่ชิงสีพบกับเจียงเหยาครั้งแรก ใบหน้าของเธอยังมีน้ำมีนวลมากกว่านี้ จากนั้นเธอก็อารมณ์เสียเพราะการแต่งงานของพวกเขา และเมื่อเธอแต่งงานกับเธอ เธอน้ำหนักลดลง ครึ่งปีหลังจากแต่งงาน เธอเริ่มเรียนเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกครั้ง นอกจากนี้ยังอาจได้รับผลกระทบจากความสัมพันธ์ของพวกเขาหลังการแต่งงาน เจียงเหยาจึงดูซูบลงไปมาก

เมื่อเขากลับไปพักร้อนที่บ้านในปีนั้น เขาตระหนักว่าเจียงเหยาดูซูบผอมลงเพียงใด หัวใจของเขาปวดร้าว ในสองสามเดือนมานี้ ผิวของเธอดีขึ้น ใบหน้าเริ่มกลับมามีน้ำมีนวลทีละเล็กทีละน้อย

ใบหน้าของคนเราเป็นเครื่องบ่งชี้ความรู้สึกที่แท้จริงได้ดีที่สุด เห็นได้ชัดว่าเธออารมณ์ดีในช่วงเวลานั้นกับเขา ดังนั้นหลังจากที่เธอกินอิ่มดื่มได้อย่างดี เธอจึงมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมาแล้วบ้าง

ทำให้ทุกครั้งที่เธอทำหน้าบึ้งเมื่อไม่มีความสุข ลู่ชิงสีจะเห็นแก้มป่อง ๆ ของเธอ เขาคิดว่ามันน่าสนใจขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปบีบเธอ

“ลู่ชิงสี ปล่อยฉันนะ” ผู้ชายคนนี้บีบแก้มเธอทันที เจียงเหยาโกรธมากจนยกขาขึ้นเตะผ่าลูกหมากเขา

“ในที่สุด คุณก็กลับมามีน้ำมีนวลให้ผมได้เห็นอีกครั้งแล้ว ต้องรักษาไว้นะ ถ้าคุณกลับบ้านในช่วงวันหยุดฤดูหนาว พ่อกับแม่จะได้สบายใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่าคุณอยู่กับผมแล้วสบายดี” เห็นได้ชัดว่าพ่อแม่ที่เขาหมายถึงคือ พ่อแม่ของเธอ

เมื่อเขาเห็นเจียงเหยากลอกตาของเธอ ลู่ชิงสีก็หัวเราะเบา ๆ

“คุณยังไม่ตอบคำถามของผมเลย”

“ฉันไม่ตกลงด้วยหรอก เห็นคุณมั่นใจเสียขนาดนั้น ฉันก็รู้แล้วว่าคุณต้องผ่านได้อย่างแน่นอน” เจียงเหยาไม่ได้ความจำเสื่อม เขายังจะหลอกเธออีก ทั้งที่เพิ่งผ่านไปเพียงสามวันเอง

“ถ้าอย่างนั้น คุณไม่คิดจะให้รางวัลผมเสียหน่อยเหรอ ผมอุตส่าห์ได้ที่หนึ่งเลยนะ” ลู่ชิงสีไม่ยอมแพ้

เจียงเหยาพันแผลของเขาเสร็จแล้ว เธอก็ดึงเสื้อคลุมอาบน้ำกลับที่เดียวให้กับเขา หลังจากนั้นเขาก็เดินตามเธอไปทุกที แม้เธอจะออกไปทิ้งขยะ หรือไปล้างมือที่ห้องน้ำ จนเธอรู้สึกรังเกียจกับการกระทำของเขา “ลู่ชิงสี นี่คิดจะสะกดรอยตามอย่างนั้นเหรอ แค่สามวันนะ ทำไมถึงได้เรื่องเยอะแบบนี้”

ในช่วงเวลาไม่กี่นาทีที่เธอพันแผล เขาพูดไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว

เขาพูดเยอะเกินไปแล้ว

“ถ้าคุณยอมรับคำขอของผม ผมจะไม่รบกวนคุณอีก ถ้าคุณตกลงตามนั้นนะ” แม้ว่าเธอจะตะโกนใส่เขา แต่เขาก็ไม่โกรธ มุมริมฝีปากของเขาขดขึ้นอย่างภาคภูมิใจแทน

เจียงเหยารู้สึกว่าคนที่กลับมาหาเธอในวันนี้อาจเป็นลู่ชิงสีตัวปลอม บางทีสัตว์ประหลาดอาจกลืนลู่ชิงสีตัวจริงตั้งแต่ในป่าบนภูเขาไปแล้ว เขาไม่หยุดจนกว่าเขาจะบรรลุเป้าหมายของเขา!

ที่สำคัญ เจียงเหยามองเห็นเงาของนกยูงตัวผู้ที่ขอเซ็กส์บนตัวลู่ชิงสี

เธอเดิมพันด้วยเงินค่าอาหารเย็นตลอดหนึ่งเดือนของเธอได้เลย ว่าความคิดเดียวในใจของผู้ชายคนนี้ต้องเป็นเรื่องพรรค์นั้นแน่

__

ตอนที่ 796 ไม่มีประโยชน์ที่จะขอ

นี่มันกลางวันแสก ๆ นะ – เขาถูกผีเขาไปแล้วหรือไร

เจียงเหยาผลักลู่ชิงสีออกไปแล้วบังคับให้เขานอนบนเตียง

ลู่ชิงสีดิ้นรนในตอนแรก แต่เขาไม่ได้ขัดขืนและอนุญาตให้เธอ ดึงเขาขึ้นไปบนเตียง เมื่อเขาเห็นว่าเธอตั้งใจจะพาเขาไปที่เตียง เมื่อถึงที่นั่นเขาปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วนอนลง แล้วเขาก็ตบที่ว่างข้างตัว “ภรรยามานอนกับผมสิ ผมอยู่บนภูเขาไม่ได้นอนตั้งสามวัน”

ประโยคนั้นค่อนข้างจริง เขาไม่ได้นอนแม้แต่วินาทีเดียว เพราะเขาต้องใช้เวลาเพื่อค้นหาทหารหญิงที่เหลือ เขากลัวว่าเขาไม่มีเวลาเพียงพอและเขาจะไม่พบพวกเธอ นอกจากนี้ เขาไม่คุ้นเคยกับป่านั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะหาทหารหญิงเหล่านั้น

“หลับตาแล้วหลับซะ” เจียงเหยารู้ว่าลู่ชิงสีจะต้องไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ดังนั้นเธอจึงผลักเขาลงบนเตียง “ฉันไม่กวนคุณแล้ว ฉันไปอยู่อีกห้องข้าง ๆ กับเสี่ยวอัน”

“คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไป” ลู่ชิงสีกอดเอวของเจียงเหยาอย่างแรง เขาอุ้มเธอขึ้นไปบนเตียงแล้วกดเธอลงใต้ตัวเขาอย่างแนบแน่น เขาถามอย่าประชดประชันว่า “ผมอยู่ที่นี่ คุณยังจะอยากไปไหนอีก”

เจียงเหยาวางฝ่ามือบนหน้าผากของเธอ “ฉันแค่ไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณ”

ลู่ชิงสีคิดว่ามันหายากที่เขาจะมีเวลาอยู่กับภรรยา เขาจะใช้เวลานี้นอนหลับหรือ เว้นแต่เขาจะเป็นบ้าไปแล้ว

“ผมไม่จำเป็นต้องนอนหรอก ผมอยากทำอย่างอื่นมากกว่า” ลู่ชิงสีพ่นลมหายใจ “ถ้าผมไม่ได้รางวัลจากการชนะอันดับหนึ่ง ผมก็ไม่ต้องการแล้ว ที่หนึ่งก็ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น”

แล้วนี่เขายังอยากจะรบกวนเธออยู่ไม่ใช่หรือ แล้วยังจะแสร้งทำเป็นว่าตัวเองถูกทำร้ายแทนเสียนี่

ดูเหมือนว่าเขาต้องการใช้ประโยชน์จากนิสัยอ่อนโยนของเธอ

“เหยาเหยา คุณจำสิ่งที่ผมพูดก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะไปส่งคุณที่สนามบินเมืองจินได้ไหม คุณบอกว่าทุกครั้งที่เราจะแยกจากกัน คุณจะสัญญากับผม 1 ข้อ ผมอยากได้ยินคุณเรียกผมว่าสามี ผมดีใจที่คุณทำอย่างนั้น หลังจากที่เครื่องบินขึ้นบินแล้ว ผมยังนั่งอยู่คนเดียวในรถและมองดูบนท้องฟ้าเป็นเวลานาน”

เจียงเหยาต้องการอุดหูของเธอเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องได้ยินสิ่งที่เขาพูดอีก คำพูดของเขาทำให้เธอใจเต้น

เธอเข้าใจว่ารู้สึกอย่างไรที่ต้องส่งคนรักให้จากไปและการตั้งหน้าตั้งตารอครั้งต่อไปที่จะได้พบกันอีก

เหมือนกับตอนที่เธอไปส่งเขาไปสนามบินในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน เธอจะคอยเฝ้าดูร่างของเขาเมื่อมันค่อย ๆ ลับหายไปจากสายตาไป เธอจำได้ว่าใจของเธอว่างเปล่าเพียงใด – รู้สึกไม่ดีเลยจริง ๆ

เธอไม่ได้รับเขามากเท่ากับที่เขารักเธอ แต่เธอรู้สึกเศร้ามากเมื่อเขาจากไป

ลู่ชิงสีคนที่รักเธออย่างสุดซึ้งเสมอ เขาจะรู้สึกแย่แค่ไหนเมื่อเห็นเธอจากไป

เจียงเหยาบอกตัวเองว่าอย่าใจอ่อน อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ตระหนักว่าลู่ชิงสีเข้าใจเธอเป็นอย่างดี – ความอดทนของเธออยู่ได้เพียงสิบวินาทีเท่านั้น

“เหยาเหยา” ดูเหมือนว่าการถอนหายใจกำลังจะหนีออกจากริมฝีปากของเขา แต่มันก็ยังไม่ใช่เสียทั้งหมด ความลังเลของเขาส่งผลต่อหัวใจของเธอ “พรุ่งนี้ผมจะกลับเมืองจินแล้วนะ กว่าจะได้เจอกันก็ก่อนปีใหม่เลยนะ ยังจะคิดอีกเหรอ เรามีเวลาแค่ไหนกัน”

ขณะที่เขาพูด ขาของเขาขยับออกจากร่างกายของเธอ เขาใช้ฝ่ามือถูกศีรษะเธอเบา ๆ “เรากำลังจะจากกันอีกครั้ง ผมมีความปรารถนา คุณเติมเต็มให้ผมไม่ได้เหรอ ความปรารถนาของผมเรื่องง่ายนิดเดียวเอง”