บทที่ 78 เดี๋ยวก่อน! เกิดอะไรขึ้น??

เมื่อเห็นคลื่นมนุษย์ที่ใกล้เข้ามา ดวงตาของลู่เจ๋อก็สว่างขึ้น เขายิ้มอย่างใจดีให้สวี่หยางที่อยู่ข้าง ๆ “สวี่หยางบอกเหล่าหลี่ว่าฉันจะกลับไปโรงเรียนพรุ่งนี้”

ขณะที่เขาพูดดวงตาเขาก็เรืองแสงสีเขียว และสายลมก็พัดร่างเขาลอยขึ้นฟ้า

ได้เวลาหนี

กลับบ้านไปรอพ่อแม่ดีกว่า

เมื่อเห็นลู่เจ๋อลอยขึ้นไปบนฟ้า สวี่หยางก็หน้าซีด เขาอ้าปากตะโกนอย่างสิ้นหวัง “เฮ้ย พาฉันไปด้วยสิ!!”

เห็นได้ชัดว่าเมื่อลู่เจ๋อหนีไป พวกเขาคงถูกรุมแน่

ทุกคนมองลู่เจ๋อหายไปในท้องฟ้า สีหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ผู้ชายคนนี้ทรยศงั้นเหรอ?!

จิตสำนึกของเขาหายไปไหน??

พวกเขามองไปที่นักข่าวที่สูญเสียเป้าหมายหลักแล้วหันมามองพวกเขาอย่างกระตือรือร้น

ลู่เจ๋อกำลังบินด้วยความเร็วเต็มที่ เพราะหากนักข่าวบางคนไล่ตามเขาทันมันจะลำบาก

หลังจากบินไปได้ครึ่งชั่วโมง ลู่เจ๋อมองย้อนกลับไปก็ไม่เห็นใครไล่ตามเขาอีก

เฮ้ ฉันฉลาดจริง ๆ ฉันทิ้งโอกาสคุยโม้ให้เพื่อน ๆ

ตอนนี้พวกเขาต้องซาบซึ้งกับสิ่งที่ฉันทำใช่ไหม?

ลู่เจ๋อมีความสุขเมื่อคิดว่าเขาทำความดี

จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดระบบนำทาง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาบินในเมือง เขาไม่รู้ทาง

หลังจากเลือกทิศทางแล้ว ลู่เจ๋อก็บินกลับบ้าน

ได้เวลากลับบ้าน~

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ลู่เจ๋อแอบย่องเข้าไปในบ้านตัวเอง เขาหันไปมองสนามฝึกที่เขากับลู่หลี่ฝึกด้วยกันทุกเช้าแล้วยิ้ม

หลังจากจากบ้านไป เขาพบว่าบ้านเป็นที่ที่ดีที่สุด

ฉัน ลู่เจ๋อ เป็นคนติดบ้าน!

ลู่เจ๋อหยิบกุญแจออกมาเปิดประตูวิลล่า

เขาวางแผนจะเซอร์ไพรส์พ่อแม่และลู่หลี่

ผลคือ ทันทีที่เขาเดินเข้ามา เขาก็เห็นลู่หลี่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “พี่ชาย ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

ร่างของลู่เจ๋อแข็งทื่อ เขามองลู่หลี่อย่างอึ้ง ๆ "หลี่ ทำไมเธอไม่ไปโรงเรียนวันนี้?"

ลู่หลี่ทัดผมแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “เพราะหลี่เดาว่าพี่ชายจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ หลี่เลยขอลากลับมารอพี่ที่บ้าน”

ได้ยิน มุมปากของลู่เจ๋อก็กระตุก

โอ้ ผู้หญิงคนนี้รู้ทุกอย่างที่เขาทำรึเปล่า?

จู่ ๆ เขาก็รู้สึกไม่ปลอดภัย!

เมื่อลู่เจ๋อกำลังคิดเรื่องไร้สาระในหัว ลู่หลี่ก็เดินเข้ามาหาเขาช้า ๆ

จากนั้นเธอก็ซบอกเขาและกำเสื้อเขาไว้แน่น

ลู่เจ๋อ “???”

เดี๋ยวก่อน! เกิดอะไรขึ้น??

กลิ่นหอมจาง ๆ ของลู่หลี่ลอยเข้าจมูกของลู่เจ๋อ ทำให้ร่างกายเขาตึงเครียด

นี่คือลู่หลี่เหรอ?

ลู่หลี่ที่ยิ้มตลอดเวลาแต่ใจดำ?

ลู่เจ๋อไม่อยากจะเชื่อเลย

แต่ไม่นานสีหน้าของลู่เจ๋อก็เปลี่ยนไป

เขาสังเกตเห็นว่าลู่หลี่กำลังตัวสั่นเล็กน้อย และมือเล็ก ๆ ที่จับมุมเสื้อของเขาก็กำแน่นเป็นพิเศษ

“…”

ลู่เจ๋อเงียบไปพักหนึ่ง เขายกมือขึ้นอย่างทีื่อ ๆ และตบหลังเธอเบา ๆ "ขอโทษ"

ลู่หลี่ตัวแข็ง จากนั้นเสียงที่สั่นคลอนของเธอก็ดังขึ้นว่า “ขอโทษสำหรับอะไร? พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

ร่างกายที่เกร็งของลู่เจ๋อค่อย ๆ ผ่อนคลาย เขาตบหลังเธอและลูบผมยาวสีดำยาวของเธอแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “หลี่เป็นห่วงพี่ไหม? ขอโทษนะ…พ่อกับแม่ก็เป็นห่วงเหมือนกันใช่ไหม? ขอโทษ”

แม้ว่าลู่เจ๋อไม่คิดว่าเขาทำอะไรผิดที่ต่อสู้กับเซิร์กและช่วยชีวิตเพื่อนนักเรียน แต่เขาก็ทำให้ครอบครัวเป็นห่วง ดังนั้นเขาควรขอโทษจริง ๆ

เมื่อลู่หลี่ได้ยินร่างกายของเธอก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่เธอยังเขาเอาหัวฝังอกลู่เจ๋อและคร่ำครวญว่า “ในเมื่อพี่รู้ ทำไมพี่ยังทำแบบนั้นอีก?”

ลู่เจ๋อเกาหน้าแล้วตอบว่า “ของบางอย่างถ้าทำได้ก็ต้องทำใช่ไหม? ถ้ามีอันตรายฉันจะหนีเอง อีกอย่างฉันทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับแม่แล้ว ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บ และฉันยังชนะเดิมพันกับเธอด้วย”

ลู่หลี่หัวเราะอย่างโกรธ ๆ แล้วพูดว่า “พี่ยังคิดเรื่องเดิมพันของเราอยู่เหรอ!”

เมื่อลู่เจ๋อได้ยินหัวใจของเขาก็หนาว “นี่เธอไม่ได้ตั้งใจจะโกงใช่ไหม”

ถ้าไม่มีเดิมพันทุกอย่างก็สูญเปล่า

ลู่หลี่เงยหน้าขึ้นทันที เธอจ้องลู่เจ๋อด้วยดวงตาสีดำเข้ม ถอยออกไปหนึ่งก้าวแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เธอปลดล็อกมันแล้วโยนให้ลู่เจ๋อ “นี่ เอาไปเลย”

ลู่เจ๋อจับมันราวกับมันเป็นสมบัติ

เขาพบบันทึกนั้นและลบทิ้งทันที

จากนั้นลู่เจ๋อก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เมื่อลู่เจ๋อกำลังคืนโทรศัพท์ให้ลู่หลี่ เธอก็ยิ้มแล้วส่ายหัว “เอาโทรศัพท์ไปได้เลย ฉันซื้อใหม่แล้ว”

พูดจบลู่หลี่ก็หยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ของเธอออกมาโบกต่อหน้าลู่เจ๋อ จากนั้นเธอก็กดมัน แล้วเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นอีกครั้ง

?

??

???

ลู่เจ๋อมองลู่หลี่อย่างมึนงง "เดี๋ยว! เธอไม่ได้บอกว่าจะให้ไฟล์เสียงเหรอ?”

ลู่หลี่บัดผมยาวของเธอแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “หลี่ก็มอบมันให้พี่ชายแล้วไง? แถมยังให้ไปทั้งเครื่องด้วย นี่เป็นเพียงไฟล์สำรอง หลี่ได้สำรองข้อมูลไว้ในคลาวด์จำนวนมาก”

ลู่เจ๋อตัวแข็งทื่อ เขาทำอะไรไม่ถูก

เขาเคยคิดว่าเธอน่ารักและอบอุ่นเพราะเธอเป็นห่วงเขา…

แน่นอนว่าผู้หญิงคนนี้ใจดำจริง ๆ!!

ลู่หลี่พูดยิ้ม ๆ “พี่ชายคงจะเหนื่อยแล้ว~ ขึ้นไปพักเถอะ เมื่อพ่อกับแม่กลับบ้าน เราจะกินข้าวเย็นกัน ฉันก็จะกลับห้องด้วย”

จากนั้นเธอก็เพิกเฉยต่อลู่เจ๋อที่สติหลุดไปแล้วและขึ้นไปชั้นบน

ลู่เจ๋อระงับความเศร้าในใจและลากร่างตัวเองขึ้นไปชั้นบน เขาเข้าไปในห้องและปิดประตู

ในห้องของลู่หลี่ ลู่หลี่นอนลงบนเตียงด้วยความเขิน เธอคลุมหน้าด้วยผ้าห่มขณะที่หน้าอกของเธอขยับขึ้นลงอย่างหนัก

ไม่นาน เธอก็หยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ออกมาอย่างระมัดระวังและคลิกเล่นวีดิโอ ในวีดิโอลู่เจ๋อกำลังโอบกอดลู่หลี่และลูบผมยาวของเธอ

ลู่หลี่ยิ้มยิ้มแล้วมอง 2 คนในวีดิโอ ใบหน้าที่สวยงามของเธอแดงก่ำ และมุมปากของเธอก็ยกขึ้นเล็ก ๆ

เธอดูมันหลายครั้งก่อนที่จะอัปโหลดไปยังคลาวด์อย่างระมัดระวัง และตั้งรหัสผ่านที่ซับซ้อน

หลังจากนั้นเธอก็กลิ้งไปมาบนเตียงจนห่มผ้าห่มห่อตัวมิด แล้วเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเธอดังก้องอยู่ในห้อง

--------------------------