573 - เทพที่แท้จริง 

1883 - เทพที่แท้จริง

หลังจากที่มีอุจจาระของนกมาวางอยู่ที่จมูกของมันเรื่องนี้ไม่ว่าอย่างไรมันก็ไม่สามารถกล้ำกลืนความแค้นลงท้องไปได้

แต่ถึงมันจะทำตัวขึงขังอย่างไรก็ตาม ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่มีปัญญาจับนกกระจอกห้าสีตัวนั้นมันจึงเต็มไปด้วยความอัปยศอดสู

สือฮ่าวฝึกฝนตัวเองอยู่โดยตลอดเพื่อทำความเข้าใจกับความลึกลับที่ลึกซึ้งของญาณวิเศษหงส์เพลิง เมื่อเสร็จสิ้นการสั่งสอนมังกรน้อยเขาจะไม่ปล่อยให้ตัวเองมีเวลาว่าง สือฮ่าวจะพยายามฝึกฝนตัวเองให้ก้าวหน้าอยู่ตลอดเวลา

แต่ในวันนั้นชิงเฟิงได้กลับมาที่หมู่บ้านหินผา

สือฮ่าวลุกขึ้น หลังจากเข้าใจสถานการณ์จากชิงเฟิงแล้วเขากระโดดขึ้นหลังของสิงโตทองพร้อมกับมุ่งหน้าไปพระราชวังศักดิ์สิทธิ์ของอาณาจักรหิน

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาคลื่นยักษ์ได้พัดผ่านเขตรกร้าง หลายคนรู้ถึงการกลับมาของสือฮ่าวพวกเขาทั้งหมดพูดคุยกันในเรื่องนี้

แน่นอนว่ามีบางคนที่ไม่เชื่อข่าวลือโดยเชื่อว่ามีบางอย่างผิดปกติกับอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าและชื่อ ชอบการดื่มนมที่สุดอาจจะถูกใครบางคนแอบอ้าง

“บางทีอาจมีเพียงแค่วิญญาณดั้งเดิมของเขาเท่านั้นที่เข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า ร่างกายที่แท้จริงของเขาไม่ได้กลับมาจริงๆ ลองคิดดูสิว่าอาณาจักรเบื้องบนเป็นสถานที่แบบไหน?ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันยังไม่เคยมีใครกลับมาได้”

“อย่างไรก็ตามพระราชวังศักดิ์สิทธิ์อาณาจักรหินออกข่าวว่าศิลาน้อยกลับมาแล้วจริงๆ นอกจากนี้ดินแดนลึกลับยังเปิดเผยข้อมูลว่าองค์หญิงเฉียนเฉียนได้เคยไปเยี่ยมเขาที่หมู่บ้านหินผามาแล้วแล้วข่าวเรื่องนี้จะเป็นข่าวเท็จได้อย่างไร?”

“นี่คือจุดที่เจ้าคิดผิด ตอนนี้สถานการณ์ของอาณาจักรหินไม่มั่นคงจักรพรรดิหินอาจสละราชสมบัติ บรรดาผู้ที่สนับสนุนเขาจึงกุข่าวที่น่าตกใจขึ้น”

หลายคนเชื่อว่าสือฮ่าวกลับมา แต่ก็มีบางคนที่ดื้อดึงโดยเชื่อว่าไม่มีทางที่ร่างกายที่แท้จริงของเขาจะลงมาจากอาณาจักรที่สูงกว่าได้โดยหาเหตุผลทุกประเภทเพื่อสนับสนุนตัวเอง

พระราชวังศักดิ์สิทธิ์ในอาณาจักรหินมีหลายคนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ แม้ว่าความจริงจะปรากฏอยู่ให้เห็นแต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่เชื่อ

อย่างไรก็ตามเสียงทั้งหมดจะถูกระงับในวันนี้

เป็นเพราะสือฮ่าวปรากฏตัวในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์ของอาณาจักรหิน ยิ่งไปกว่านั้นรัศมีพลังของเขายังน่าหวาดหวั่นจนถึงที่สุดทำให้ทุกคนหวาดกลัว

จักรพรรดิคนเก่ามีอำนาจที่ไม่มีใครสามารถทัดเทียม เพียงโบกสะบัดมือเบาๆทุกคนที่ต้องการทรยศต่างถูกจับกุมอย่างง่ายดาย

“ฝ่าบาท!”

สองตระกูลนี้ตื่นตระหนกใบหน้าของคนที่เหลือกลายเป็นซีดขาว พวกเขาคุกเข่าตัวสั่นด้วยความกลัวและไม่สบายใจอย่างยิ่ง

ในความเป็นจริงในช่วงหลายวันนี้พวกเขาก็อยู่ด้วยความตื่นตระหนกตลอดเวลา เมื่อจักรพรรดิหนุ่มกลับมาแล้วตระกูลพวกเขาควรเคลื่อนไหวไปในทิศทางใด

เป็นเพราะในช่วงหลายปีที่ผ่านมาพวกเขายืนอยู่ใกล้กับเชื้อสายดั้งเดิมของจักรพรรดิหินคนเก่าโดยต้องการบังคับให้ชิงเฟิงสละราชบัลลังก์

“ตอนนั้นข้าเข้าใจว่าตัวเองมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เป็นอย่างมาก ในตอนนั้นข้าได้มอบแม้กระทั่งยาศักดิ์สิทธิ์ให้กับพวกเจ้า!”

สือฮ่าวกล่าวอย่างเย็นชาคลื่นแห่งความโกรธที่แท้จริงกำลังปั่นป่วนอยู่ภายในตัวเขา

เขาไม่เคยคิดว่าหนึ่งในคนทรยศจะเป็นสองในสี่ของราชาที่เขาห่วงใย ในท้ายที่สุดเมื่อสือฮ่าวจากไปพวกเขาก็เริ่มวางแผนต่อต้านชิงเฟิงพี่ชายของเขา

“จักรพรรดิหินโปรดยกโทษให้กับพวกเรา!” ใครบางคนจากสองตระกูลราชาวิงวอนขอการให้อภัย

จิจิ

เพียงแค่ยกมือขึ้นสือฮ่าวตัวทำลายการบ่มเพาะของราชาทั้งสองนับแต่นี้พวกเขาจะกลายเป็นคนพิการตลอดไป

สิ่งที่ทำให้เขาสบายใจคือราชาสงคราม ราชาเผิงและคนอื่นๆพวกเขาไม่เคยหวั่นไหวและร่วมสนับสนุนชิงเฟิงอย่างเต็มใจ

“ศิลาน้อยเจ้าช่างโอหังจริงๆ!”

ในเวลานี้เสียงตะโกนจากขอบฟ้าอันไกลโพ้น ความเร็วของมันน่าเหลือเชื่อมากเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ถูกปลดปล่อยออกจากร่างของสิ่งมีชีวิตตัวนั้น

"เทพ!" มีใครบางคนร้องออกมาพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บ

“เทพของตระกูลสายฝน! เป็นเพราะการสนับสนุนของพวกเขาคนเหล่านี้ถึงกล้าที่จะต่อต้านจักรพรรดิว่ากันว่าตระกูลสายฝนมีเทพที่สามารถต่อสู้กับจูเหยียนได้” ราชาสงครามกล่าวเบาๆ

ฮ่อง!

สิ่งมีชีวิตตัวนั้นพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเปลวไฟแห่งสวรรค์แผดท้องฟ้า ยิ่งไปกว่านั้นความเจิดจรัสพร่างพราวส่องออกมาจากหัวของมันแสงหลากสีอันเป็นมงคลหมุนวนไปมา

“มีบางอย่างไม่ถูกต้องสิ่งมีชีวิตนั้นอาจไปถึงขอบเขตเทพที่แท้จริงแล้วก็ได้!” หลายคนอุทานอย่างตื่นตระหนก

“ศิลาน้อยเจ้ากล้าทำตัวโอ้อวดปรากฏในอาณาจักรที่ต่ำกว่างั้นเหรอ? ให้ข้าทดสอบดูหน่อยว่าเจ้ามีความก้าวหน้าในระดับไหน!”

ผู้เชี่ยวชาญระดับเทพผู้นี้ลงมือจัดการสือฮ่าวโดยตรง

เป็นเพราะในสายตาของหลายๆคนการกลายเป็นเทพนั้นยากเกินไป หลังจากผ่านไปสิบปีสือฮ่าวอาจยังไปไม่ถึงระดับนี้แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ที่ท้าทายสวรรค์แต่การเผชิญหน้ากับเทพที่แท้จริงก็มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่

นี่คือความคิดในสมองของสิ่งมีชีวิตตัวนั้น!

เมื่อเทพที่แท้จริงปรากฏตัวและพลังที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างกายของเขาน่าหวาดหวั่นเป็นอย่างยิ่ง เห็นได้ชัดว่ามีบางคนเริ่มกระสับกระส่าย

อย่างไรก็ตามฉากต่อไปนี้ก็ทำให้ทุกคนตกตะลึงและมึนงงอย่างสิ้นเชิง

สือฮ่าวไม่ได้เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย แต่สิงโตที่เขาขี่อยู่ก็อ้าปากและกัดร่างของเทพที่แท้จริงคนนั้นขาดครึ่งภายในคำเดียว!

โลกเงียบงันทุกคนตะลึง

เทพที่แท้จริงคนนั้นทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ แต่ในที่สุดครึ่งหนึ่งของร่างกายของมันก็ถูกกัดและคาอยู่ในปากของสิงโต สิ่งนี้ทำให้ทุกคนตกใจ!

สิ่งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่ทุกคนจินตนาการไว้!

อา…

สิ่งมีชีวิตตัวนั้นกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว ฝนเลือดตกกระจายไปทุกที่มันดิ้นรนอย่างสุดกำลังแต่ไม่สามารถหลุดรอดออกจากปากของสิงโตได้

สิ่งนี้เกินความคาดหมายของทุกคน เทพคนนั้นน่าสังเวชอย่างยิ่งร่างครึ่งหนึ่งของมันหายไปแล้วสิงโตทองเคี้ยวร่างของเทพคนนั้นด้วยท่าทางสบายๆ

เทพคนนั้นอยู่ในความเจ็บปวดอย่างรุนแรงร่างกายที่พังยับเยิน ครึ่งบนของมันยังเหลือรอดอยู่ ใบหน้าของมันซีดลงราวกับเห็นผีในเวลากลางวันแสกๆ

ร้อยคำนวณพันคำนวณมันก็ไม่เคยคิดว่าสือฮ่าวจะมีความแข็งแกร่งมากถึงขนาดนี้?

ก่อนหน้านี้ตระกูลสายฝนได้ตรวจสอบศิลาน้อยอย่างละเอียดแล้ว นี่เป็นเพียงเด็กหนุ่มในวัยยี่สิบดังนั้นไม่ว่าเขาจะดูน่าเกรงขามขนาดไหนเขาจะท้าทายสวรรค์อย่างไรก็ไม่มีทางที่จะแข็งแกร่งเกินกว่าเทพที่แท้จริงไปได้?

เทพคนนี้รู้สึกว่าสือฮ่าวไม่น่าจะกลายเป็นเทพที่แท้จริงได้อย่างแน่นอน อายุของเขาน้อยเกินไปเขาไม่มีพื้นฐานที่มากพอ!

การกลายเป็นเทพนั้นยากเกินไปแม้ว่าศิลาน้อยจะเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกแต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะกลายเป็นเทพที่แท้จริงได้ภายในสิบปี

อย่างไรก็ตามความเป็นจริงนั้นโหดร้ายเมื่อสือฮ่าวปรากฏตัวเทพที่แท้จริงคนนี้ก็สัมผัสได้ถึงความตาย!

มันรู้ว่าระดับบ่มเพาะของศิลาน้อยไปไกลเกินกว่าจินตนาการของมันมากแล้ว แค่สัตว์ขี่ของเขายังน่ากลัวถึงขนาดนี้ก็ไม่ต้องกล่าวถึงความแข็งแกร่งของผู้เป็นนายเลย

“นี่ข้าตาฝาดไปหรือเปล่า? เพียงแค่สัตว์ขี่ของศิลาน้อยตัวเดียวก็สามารถจัดการกับเทพที่แท้จริงคนนั้นได้อย่างง่ายดาย?”

“สวรรค์! มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? มันเป็นแค่สิงโต แต่มันกินร่างของเทพที่แท้จริงคนนั้นลงไปแล้ว!”

…

เหตุการณ์ในครั้งนี้สร้างความโกลาหลต่ออาณาจักรหินอย่างรุนแรง

“เจ้า…” ใบหน้าของเทพที่แท้จริงคนนั้นซีดเผือดอย่างไม่น่าเชื่อ ร่างกายครึ่งบนของเขาพยายามดิ้นรนออกจากปากของสิงโตทอง

สิงโตตัวนี้มาจากไหน? มันเลวร้ายเกินไปมันเคี้ยวร่างกายของเทพที่แท้จริงเหมือนกับเคี้ยวต้นอ้อย

สิ่งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่มันจินตนาการไว้ ในความคิดของมัน เมื่อมันมาถึงที่นี่ด้วยตัวเองต่อให้ศิลาน้อยแข็งแกร่งมากขนาดไหนก็ไม่สามารถรอดพ้นความตายไปได้

“กุ้งตัวนี้มาจากไหน? เจ้าไม่ทราบกฎหรือ? เจ้าคิดว่าเจ้าอยู่ที่ไหน? หรือเจ้ามั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง?” สิงโตสีทองมองดูมันด้วยความรังเกียจ