ตอนที่ 787+788 มันต้องยากมาก

ตอนที่ 787 มันต้องยากมาก

เขาไม่ได้ยินเสียงของเธอมาสามวันแล้ว เขาคิดถึงเธอมาก แม้ว่าเขารู้ว่าเธอน่าจะหลับไปแล้ว ทว่าเขาต้องการฟังเสียงของเธอ แม้จะเป็นเสียงเธอตะคอกกลับมาก็ตามที

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เจียงเหยาถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของเธอ เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าเป็นสายจากใคร หลังจากที่เธอเห็นชื่อผู้โทรเข้ามาแล้ว เธอก็รับทันที โชคดีที่สาว ๆ ในหอพักนอนหลับกันอย่างสบาย จึงไม่ตื่นขึ้นมาด้วย

“ฮัลโล ชิงสีเหรอ” เจียงเหยาห่อตัวเองในผ้าห่ม เธอไม่แน่ใจว่าเป็นสายจากลู่ชิงสีหรือไม่ เพราะเขาไม่เคยโทรมาหาเธอกลางดึกมาก่อน

กระทั่งลู่ชิงสีตอบเธอและเรียกเธอว่าภรรยา เจียงเหยาถึงมั่นใจว่าเป็นเขา

“การประเมินสิ้นสุดลงแล้วเหรอคะ” เจียงเหยาถาม เขาโทรหาเธอตอนกลางดึก หรือเขาถูกกำจัดออกและต้องการให้เธอปลอบโยนหรือไม่นะ

เจียงเหยาไม่รู้ว่าเธอควรถามเกี่ยวกับผลลัพธ์หรือไม่ หากเขาถูกกำจัดออก คำถามของเธอจะไม่เป็นเกลือที่ราดบนบาดแผลของเขาเหรอ

อย่างไรก็ตาม หากเธอไม่ถามคำถามนี้ หัวใจของเธอก็จะเป็นกังวล เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

หลังจากลังเลประมาณสองวินาที เจียงเหยาก็ตัดสินใจหาคำพูดอื่นเพื่อมาหลอกถามเขา “การประเมินยากหรือเปล่า มีคนจ้องพวกคุณสามคนหรือเปล่า อันที่จริง การประเมินนี้ค่อนข้างไม่ยุติธรรมกับพวกคุณทั้งสามคนเลย”

“ไม่ยุติธรรม เรามีเวลาพักน้อยกว่าคนอื่น ๆ แต่เราได้วันหยุดเพิ่มอีกสามวันนะ” ลู่ชิงสีไม่ได้รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม เขาหัวเราะอยู่ในใจ ภรรยาตัวน้อยของเขาประเมินเขาต่ำไป เธอคงคิดว่าเขาถูกกำจัดแล้ว ดังนั้นเธอจึงถามสถานการณ์แบบอ้อม ๆ เช่นนี้ เธอคงกังวลว่าเขาจะเสียใจ

“ถ้าคุณเข้าร่วมคัดเลือกรอบที่สอง คุณจะต้องผ่านอย่างแน่นอน คุณจะพักสักสองสามวันเหรอคะ” เจียงเหยาพ่นลมออกมา จากนั้นเธอก็เริ่มใส่ใจเกี่ยวกับสุขภาพของเขา “คุณเจ็บตัวหรือเปล่า”

ลู่ชิงสีต้องการซ่อนอาการบาดเจ็บจากเธอ แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงบ่นของเธอ เขาตัดสินใจหยอกล้อเธออีกครั้ง “คุณอยากฟังความจริงหรือเปล่าละ”

“ความจริงสิ ถ้าคุณกล้าโกหกฉัน ก็ไม่ต้องมาที่หนานเจียง” เจียงเหยาโกรธมาก

“ผมได้รับบาดเจ็บ มันเจ็บมาก” ลู่ชิงสีถอนหายใจ “มีเลือกออกด้วยล่ะ ได้ยาของคุณก็ดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้ผมพักอยู่ที่หอพัก หลังจากเสร็จธุระที่นี่ในวันพรุ่งนี้ ผมจะไปหาคุณที่เมืองหนานเจียงนะ”

“อาการบาดเจ็บร้ายแรงไหมคะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ไปหาหมอหรือยัง ถ้าร้ายแรง รู้ใช่ไหมว่าต้องไปโรงพยาบาล จะทำเป็นไม่ใส่ใจเพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องร้ายแรงไม่ได้นะคะ หากอาการแย่ลง หมออาจไม่สามารถรักษาได้” น้ำเสียงของเจียงเหยาเปลี่ยนไป หลังจากที่เธอรู้ว่าลู่ชิงสีได้รับบาดเจ็บ

ลู่ชิงสีเพียงแค่อยากจะหยอกล้อเธอ ดังนั้นเขาจึงจงใจไม่ได้บอกว่าเขาเพียงแค่ถูกกิ่งไม้ข่วนเท่านั้น แต่เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเจียงเหยาเขาก็รู้สึกเสียใจ ราวกับได้ยิงเท้าของตนเอง

เขาอยากได้ยินเจียงเหยาเป็นกังวลใจเกี่ยวกับเขา แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เธอกังวลเกี่ยวกับเขา

เจียงเหยายังคงกระตุ้นให้เขาไปโรงพยาบาลทางโทรศัพท์ ลู่ชิงสีกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่มีอะไรจริง ๆ แค่กิ่งไม้ข่วนน่ะ บาดเจ็บเล็กน้อย ที่ศูนย์บัญชาการก็มีหมอประจำอยู่”

หลังจากที่เจียงเหยาได้ยินเรื่องนี้ เธอก็ยังไม่ค่อยเชื่อ เธอรู้จักคนอย่างลู่ชิงสี ถ้าเป็นอาการบาดเจ็บเล็กน้อย เขาจะไม่พูดถึงมันด้วยซ้ำ มันอาจจะรุนแรงกว่านั้น นั่นคือเหตุผลที่เขาบอกเธอล่วงหน้า เพื่อที่เธอจะได้เตรียมใจก่อนที่จะได้เห็นแผลของเขา

__

ตอนที่ 788 จะฟังคุณ

ยิ่งเจียงเหยาคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเป็นกังวลมากขึ้นเท่านั้น หากไม่ใช่เพราะตอนนี้เป็นเวลาตีสอง เธอไม่สามารถออกนอกบริเวณมหาวิทยาลัยได้ เธออยากจะไปดูแลลู่ชิงสีเสียคืนนี้จริง ๆ

เมื่อเธอตระหนักว่าลู่ชิงสีไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอ เจียงเหยาก็โกรธ “ลู่ชิงสี ถ้าคุณไม่ไปหาหมอ พรุ่งนี้ฉันจะไม่สนใจคุณ ฉันจะอยู่ที่มหาวิทยาลัย และจะไม่ออกไปหาคุณตอนกลางคืน เพราะงั้นอย่าให้ฉันเป็นกังวล เข้าใจไหม ฟังฉัน แล้วไปหาหมอ”

ลู่ชิงสีพูดไม่ออก สุดท้ายแล้วเขาก็ยิงเท้าตัวเอง เขากระหึ่มเสียงด้วยความหงุดหงิด เขาคิดว่าเขาได้ทำให้ภรรยาของเขาเป็นห่วงไปเสียแล้ว

“ได้ ได้ ได้ ผมจะฟังคุณ อย่าร้องไห้” ลู่ชิงสีตัดสินใจยอมแพ้ “ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปหาหมอเดี๋ยวนี้ล่ะ”

“งั้นก็รีบไปเลย ไม่ต้องวางสาย ฉันอยากได้ยินเสียงของหมอ” เจียงเหยาสูดลมหายใจ เธอกังวลและอยากให้เขาได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ มันเป็นกลอุบายเดียวที่เธอสามารถใช้จัดการกับลู่ชิงสีได้ ซึ่งวิธีนี้ ลู่อี้ชิงเป็นคนสอนให้เธอ

อย่างไรก็ตาม มันมีประโยชน์มากจริง ๆ คนที่ตอบเธอเพียงอ้อมค้อมไปมา หลังจากนั้นกลับเชื่อฟังมากขึ้น

ลู่ชิงสีวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาจะทำอย่างไรได้อีก ถ้าไม่เชื่อฟังคำพูดของเธอ?

ชายคนนี้หมดปัญญาเพราะเจียงเหยาเริ่มสะอื้นทางโทรศัพท์แล้ว ถ้าเขาไม่ฟังจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอยังร้องไห้ต่อไปเล่า พวกเขาอยู่ห่างกันมากจนมองไม่เห็นและไม่สามารถกอดกันได้ เขาจะง้อเธอได้อย่างไร

เกิดอะไรขึ้น หากเธอเริ่มร้องไห้รุนแรงขึ้นอีก

เขารู้ดี เขาเกลียดชังเวลาที่ผู้หญิงร้องไห้ และเขาเกลียดยิ่งกว่าเมื่อคนนั้นคือภรรยาของเขา เขากลัวน้ำตาของเธอ

เป็นเวลาเช้าตรู่ของวันถัดมา หลังจากที่ลู่ชิงสีแต่งตัว เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากหอพัก ขาเกลี้ยกล่อมเจียงเหยาด้วยเสียงต่ำ ขณะที่เขาเดินไปที่ศูนย์การแพทย์ชั่วคราวของศูนย์บัญชาการ

ในเวลานั้นมีคนจำนวนมากในโรงหมอ หลายคนได้รับบาดเจ็บในป่า มีพยาบาลสาวอยู่ในห้องนั้นด้วย ดังนั้น หากทหารชายได้รับบาดเจ็บ พวกเขาจะรีบมาที่นี่ทันที

“ผู้บัญชาการลู่ ก็มาที่นี่ด้วยเหรอ?” จินหมิงตงเหลือบมองแขนของลู่ชิงสีที่ประตู เขาเห็นลู่ชิงสีถือโทรศัพท์อยู่ในมือ และดูเหมือนว่าเขากำลังพูดด้วยเสียงต่ำ เขาได้ยินชายคนนั้นบอกว่าเขาอยู่ที่โรงหมอแล้ว จินหมิงตงเคยชินกับคำพูดที่ไม่สุภาพของลู่ชิงสี ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร เมื่อได้ยินเสียงที่นุ่มนวลของชายคนนี้ ดังนั้นจินหมิงตงจึงพอจะเดาได้ว่าลู่ชิงสีคงจะคุยโทรศัพท์กับภรรยาของเขาอยู่ เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงที่อยู่อีกด้านของการสนทนารู้ว่าลู่ชิงสีได้รับบาดเจ็บ เธอต้องกระตุ้นให้ลู่ชิงสีมาหาหมอ เธอคาดการณ์ว่าเขาคงจะรับปากเธอ ทว่าเมื่อวางสายเขาก็คงไม่มา นั่นอาจเป็นสาเหตุที่เธอต้องการติดตามดูชายคนนี้ผ่านการโทร

หลังจากที่จินหมิงตงเข้าใจสถานการณ์ เขาก็ตะโกนสุดเสียง “ทุกคนถอยไป ถอยไป ให้ผู้บัญชาการลู่ที่บาดเจ็บสาหัสเข้าไปก่อน เร็วกระดูกของผู้บัญชาการลู่ทะลุออกมาแล้ว ตามหมอให้เขาเดี๋ยวนี้ เร็วสิ ห้ามเลือดให้เขาก่อน ผู้บัญชาการลู่มาที่นี่ครับ”

หมอและพยาบาลต่างก็ตกใจเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของจินหมิงตง พวกเขาคิดว่าลู่ชิงสีต้องการรักษาฉุกเฉิน ดังนั้นพวกเขาจึงทิ้งสิ่งที่กำลังทำอยู่และวิ่งมาหาเขา ทันทีที่พวกเขามาถึงประตู เขาก็เห็นใบหน้าที่เย็นชาของลู่ชิงสี ดวงตาของเขาแข็งเหมือนมีดเมื่อเขาจ้องไปที่จินหมิงตง เห็นได้ชัดว่าแขนของเขามีผ้าพันแผลอยู่แล้ว และเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก