ตอนที่ 785+786 ผู้หญิงที่เขาไล่ล่า

ตอนที่ 785 ผู้หญิงที่เขาไล่ล่า

ตราทั้งสองบนตัวของเขายังแขวนอยู่ด้านหน้าเสื้อของเขา ส่วนด้านหลังเขาคือทหารชายสองนาย – พวกเขาต้องการได้รับการสนับสนุนและลากตัวออกจากป่า พวกเขาเป็นคนที่ไล่ตามเขาไป แต่พวกเขาดูแย่เสียกว่าลู่ชิงสีอีก ดังนั้นหัวหน้ากองจึงเดาว่า ลู่ชิงสีต้องล้อมพวกเขาไว้ในป่าจนกว่าพวกเขาจะหมดเรี่ยวแรง ก่อนที่ลู่ชิงสีจะหันกลับมาและทุบตีพวกเขา

ความแข็งแกร่งทางกายภาพของลู่ชิงสีนั้นดีที่สุดในบรรดาผู้เข้าร่วมการประเมินในครั้งนี้

ตอนแรกหัวหน้ากองตั้งใจจะต่อว่าลู่ชิงสี เพราะเขาเป็นคนกำจัดทหารหญิงเหล่านั้นทั้งหมด อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นใบหน้าของชายผู้นี้ เขาคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะรักษาลมหายใจของเขาไว้ ท้ายที่สุด กฎก็ไม่ได้กล่าวถึงว่าไม่สามารถกำจัดทหารหญิงทั้งหมดได้ด้วยคนคนเดียว

ลู่ชิงสีมีความสามารถและอารมณ์ที่จะทำอย่างนั้น เขาจะทำอย่างไร ถ้าชายคนนั้นต้องการไล่ล่าหญิงสาวไปทั่วทั้งภูเขาได้เล่า

หลังจากที่จินหมิงตงกลับมา เขาก็ตรงไปหาลู่ชิงสีและกอดอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็ตีบาดแผลของลู่ชิงสีในลักษณะที่น่ารังเกียจเป็นพิเศษ “ได้ ได้ จากนี้ไป ผม จินหมิงตง จะยอมจำนนต่อใครไม่ได้นอกจากคุณ”

กระบวนการคัดเลือกไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและจะไม่เกิดขึ้นอีก ไม่มีใครจะเสียเวลาและเสียพลังงานอย่างลู่ชิงสีเพื่อไล่กำจัดทหารหญิง

ทหารหญิงมีจำนวนน้อยกว่าทหารชาย ด้วยชุดพิเศษของพวกเธอ เป็นเรื่องยากที่จะหาพวกเธอเจอในป่า มันจะง่ายมากที่จะละเลยพวกเธอ นั่นเป็นหนึ่งในข้อดีของทหารหญิงในสงครามกลางป่า

อย่างไรก็ตาม ลู่ชิงสีกลับลากพวกเธอออกไปทีละคน มีใครอีกบ้างที่เต็มใจที่จะทำเรื่องเช่นนี้

จินหมิงตงตบบาดแผลของลู่ชิงสีอย่างมุ่งร้าย เขาขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและเตะจินหมิงตง ซึ่งรั้งเขาไว้ จากนั้นเขาก็วางกระเป๋าเป้ลงบนพื้นแล้วเขย่า ตราของคนอื่น ๆ หล่นลงบนพื้น

“ใครที่ลงทะเบียนแล้ว มารับสิ่งนี้ไป ฉันจะกลับไปที่หอพัก รักษาบาดแผลตัวเองเสียหน่อย” หากภรรยาของเขารู้เรื่องนี้เข้า เธอจะต้องร้องไห้ เขาไม่รู้จะเกลี้ยกล่อมเธออย่างไร น้ำตาของเธอจึงเป็นเรื่องน่ารำคาญสำหรับเขาอยู่บ้าง

ลู่ชิงสีเดินจากไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ออกจากพื้นที่ไป ทหารอันดับสามไปที่นั่นและเอนตัวเข้ามาดู

“ฉันเห็นนะ ตอนที่ทุกคนถูกผู้บัญชาการลู่ไล่ตามอย่างน่าเวทนาน่ะ ฉันคิดว่าฉันจะได้เป็นรอดในครั้งแล้วซะอีก” พูดเสร็จก็ก้มลงนับทีละเหรียญ เมื่อเขาตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาหยิบเหรียญตราที่เป็นของทหารหญิงออกมาแล้วนับอีกครั้ง – สิบแปดเหรียญ

เขาแตะคางแล้วพึมพำ “ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ได้เข้าใจผิดตอนที่เขาไล่ล่าทหารหญิงในป่า คนนี้บ้าไปแล้วหรือไง”

ผู้คนที่อยู่ข้าง ๆ เขาพากันหัวเราะคิกคัก ทหารหญิงที่ถูกกำจัดออกก็หัวเราะดังกล่าวเดิม “ใช่ พวกเราเป็นผู้หญิงที่ผู้บังคับบัญชาลู่ไล่ตามอย่างบ้าคลั่ง”

บางทีทหารหญิงเหล่านั้นอาจจะยอมรับความจริงได้แล้ว ดังนั้นพวกเธอจึงดูผ่อนคลายและล้อเล่นกับเรื่องนี้ได้

“อีกหน่อยเมื่อลู่ชิงสีกลายเป็นผู้บัญชาการทหาร ฉันจะบอกเรื่องนี้กับสามีและลูก ๆ ได้อย่างภาคภูมิใจว่า ตอนที่ยังสาว ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ผู้บัญชาการลู่ไล่ตามอย่างบ้าคลั่ง”

นั่นเป็นบุคคลในตำนานในโลกของทหาร หนึ่งสามารถอวดถ้าใครมีส่วนร่วมในการประเมินกับเขา

ลู่ชิงสีเดินออกไปไกลแล้ว จึงไม่ได้ยินเสียงหัวเราะจากพื้นที่สนาม

__

ตอนที่ 786 ฉันไม่ต้องการสิ่งนี้เช่นกัน

เขากลับมาที่อาคารหอพัก เขาเห็นเฉินเฟยถังอยู่ที่นั่น เธอยืนต้านลมในชุดเสื้อผ้าผื่นบาง ๆ เห็นได้ชัดว่าเธอรออยู่ตรงนั้นเป็นเวลานานแล้ว เธอดูป่วย แต่คงไม่แปลกอะไร อากาศบนภูเขานั้นหนาวเยือกเย็น – และเธอยังเจอสถานการณ์เช่นนั้นถึงสองสามชั่วโมง คงจะแปลกถ้าเธอไม่ป่วย อย่างไรก็ตามเธอได้หาเรื่องให้กับตัวเอง

เธอสามารถยอมแพ้และกลับลงมาแทนก็ได้ ไม่มีใครบังคับให้เธออยู่ที่นั่น เธอคือคนที่อยากจะเข้มแข็ง เธอยืนกรานที่จะซ่อนตัวอยู่ในน้ำและทำให้ทุกคนต้องเสียเวลา

“ลู่ชิงสี จะเอาเรื่องเฉินเฟยไป่มาต่อว่าฉันได้ยังไง นั่นมันเป็นการตัดสินใจของผู้นำตระกูลเรา เกี่ยวอะไรกับฉัน ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้ ทำไมคุณถึงต้องพยายามจัดการกับฉันด้วย” เฉินเฟยถังคำรามเสียงแหบ “ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้? ลู่ชิงสี ทำไมคุณถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้”

หลังจากที่เธอตะโกนใส่หน้าเขา เฉินเฟยถังก็ค่อย ๆ ย่อตัวลงและกอดเข่าของตัวเอง พร้อมกับร้องไห้อย่างหนักที่สุดเท่าที่เธอจะสามารถทำได้

เธอเป็นคนที่มีเหตุผลมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้ เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป สำหรับคนที่อยากจะแข็งแกร่ง ประสบการณ์ไม่กี่วันที่ผ่านมาเหมือนกับฟ้าถล่มลงมาเลยก็ว่าได้

“ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้เฟยไป่ได้รับบาดเจ็บแบบนั้นเสียหน่อย หลังจากที่ไฟไหม้ ฉันรู้แค่ว่าเขาถูกไฟคลอกก็ตอนที่ได้ยินเสียงร้องของเขา ฉันก็อยากจะช่วย แต่ไฟมันท่วมไปหมดจนฉันไม่สามารถเข้าไปใกล้เขาได้ ตอนที่เขาเกือบหมดลมหายใจและถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล ฉันก็เฝ้าแต่โทษตัวเอง ฉันเสียใจ กังวลใจ ฉันรู้ว่านั่นคือความผิดของฉัน หากมีโอกาสอีกครั้ง ฉันจะไม่มีแตะต้องไฟนั่นเด็ดขาด พวกคุณต่างก็ตำหนิฉัน พวกคุณกล่าวโทษฉัน ไม่มีใครคิดว่าฉันเองกลัว ไม่มีมองในมุมของฉันบ้างเลย”

เสียงร้องของเฉินเฟยถังค่อย ๆ เงียบลง “ลู่ชิงสี เพราะเรื่องของเฉินเฟยไป่ คุณถึงกำจัดทหารหญิงทั้งหมด เพื่อให้ฉันกลายเป็นเป้าหมายของทุกคนใช่ไหม”

ในช่วงสองสามวันนี้ เธอต้องทนกับความเจ็บปวดบนร่างกายและต้องอดทนต่อความเฉยเมยและการเพิกเฉยของทุกคน แม้ว่าเธอจะเป็นลูกสาวของตระกูลเฉิน แต่ก็ไม่มีใครอยากจะยอมรับเธอ อีกทั้งยังกล่าวโทษเธอด้วย

ไม่มีใครสักคนที่ห่วงใยเธอเลย

ผู้ร้ายหลักของเรื่องทั้งหมดคือ ลู่ชิงสี

ตอนแรกเธอคิดว่าลู่ชิงสีโหดร้ายเมื่อเขากำจัดเธอ ในเวลาต่อมา เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้มีวิธีการกับการจัดการคนอื่นหลากหลายวิธี – หลากหลายวิธีที่จะทำให้เธอต้องทนทุกข์

ลู่ชิงสีขมวดคิ้วขณะที่มองดูบาดแผลที่แขนของเขา หลังจากที่เขาได้ยินคำพูดของเฉินเฟยถัง เขาก็ถามอย่างเย็นชาว่า “พูดจบหรือยัง ถ้าหมดธุระแล้ว ถอยไป อย่ามาขวางทาง” ผู้หญิงคนนี้ยืนอยู่กลางบันได

ไม่ว่าเธอจะร้องไห้มากแค่ไหน เขาก็ไม่ใส่ใจและยังจะจากเธอไปอีก หัวใจของเขายังคงแข็งกระด้างและเย็นชา

เฉินเฟยถังยังคงนั่งยอง ๆ อยู่ที่นั่น เธอไม่ได้ร้องไห้ เธอมองเขาด้วยความงุนงง ราวกับว่าเธอไม่เห็นเขา เธอยังคงมองดูสถานที่นั้นด้วยความมึนงง

ลู่ชิงสีไม่มีความอดทนเพียงพอ ดังนั้นเขาจึงเลี่ยงและเดินผ่านเธอไปโดยตรง แขนของเขายังได้รับบาดเจ็บ แต่เขาพยุงตัวราวกับราวจับแล้วกระโดดข้ามไป จากนั้นเขาก็เดินขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งเธอไว้เบื้องหลัง เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มอีก

สิ่งแรกที่ลู่ชิงสีทำเมื่อเขากลับมาที่หอพักคือการอาบน้ำ จากนั้นเขาก็ใช้ยาที่เจียงเหยาให้มาทำแผลที่แขนของเขา ในฐานะทหารไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลเพียงเพราะได้รับบาดแผลเล็กน้อย

หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขามองดูเวลา เกือบตีสองแล้ว แต่เขายังคงเปิดโทรศัพท์และโทรหาเจียงเหยา