CD บทที่ 86 นี่มันบทฉัน
"แฟนของฉันชื่อชางเจี๋ย" เหยาเจียพูดกับจ้าวหยู่ "เขาเป็นเจ้าของบริษัทแฟชั่นในเมืองหลิงหยุน! ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาแต่เขาเอาแต่ขอเงินจากฉัน! เมื่อฉันถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขามักจะเปลี่ยนเรื่อง บางก็พูดถึงเรื่องคุณป้าของเขาต้องการการผ่าตัด หรือบริษัทของเขาต้องการเงินด่วน เป็นต้น!“เธอกล่าวต่อ”เจ้าหน้าที่จ้าว ฉันกังวลว่าแฟนของฉันอาจประสบปัญหาบางอย่าง“เหยาเจียพูดอย่างร้อนรน”คุณช่วยฉันตรวจสอบเขาหน่อยได้ไหม ถ้าเขาถูกคนร้ายคุกคาม คุณต้องช่วยเขานะคะ!”
"อืม" จ้าวหยู่พยักหน้าแต่ในใจเขาหวังว่าถ้าแฟนของเหยาเจียเป็นพวกต้มตุ๋น มันจะเป็นประโยชน์กับเขา เขาจึงถามว่า "คุณเหยาเจีย เธอต้องเตรียมใจไว้นะ! แฟนของคุณตั้งบริษัทที่เมืองอื่นและขอเงินจากคุณเรื่อย ๆ จากประสบการณ์ของผม มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ ผมกังวลว่า...เขาอาจจะกำลังหลอกคุณอยู่ก็ได้!”
“เป็นไปไม่ได้!” เหยาเจียแย้ง "ชางเจี๋ยกับฉันโตมาด้วยกัน เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นในโรงเรียนประถมและมัธยม ฉันรู้จักเขาเป็นอย่างดี! เขาต้องประสบปัญหาบางอย่างและต้องยืมเงินจากฉัน นอกจากนี้ พ่อแม่ของเขาอยู่ในฉินชานและเป็นเพื่อนเก่ากับพ่อแม่ของฉันด้วย มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!"
“ถ้างั้น...” จ้าวหยู่กลอกตาแล้วถาม “เขายืมเงินคุณมาเท่าไหร่?”
“อืม รวมเงินทั้งหมดที่เขายืมประมาณแปดหมื่นถึงเก้าหมื่นหยวนได้!” เหยาเจียได้ตอบกลับ
“โห คุณมีเงินมาขนาดนั้นเลยเหรอ” จ้าวหยู่ถามอีกครั้ง “เขาได้คืนเงินที่ยืมมาบ้างหรือเปล่า?”
“คือเรากำลังจะหมั้น ในเร็ว ๆ นี้” เหยาเจียหน้าแดงเล็กน้อย “เขาไม่จำเป็นต้องคืนมัน”
จ้าวหยู่ส่ายหัว "เขายืมเงินคุณมามากมายและคุณไม่สงสัยอะไรเลย! คุณเหยาเจีย คุณใจดีเกินไปจริง ๆ!"
“ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังเชื่อใจเขา” เหยาเจียก้มศีรษะลงและพูดว่า “ฉันจะปล่อยให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของคุณเจ้าหน้าที่จ้าว! เรื่องเงินไม่สำคัญ ฉันแค่กังวลว่าเขาอาจตกอยู่ในอันตราย!”
“อืม ไม่ต้องห่วง ผมจะช่วยคุณเอง!” จ้าวหยู่พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “ก่อนอื่นคุณช่วยส่งข้อมูลแฟนของคุณมาให้ผม!” จ้าวหยู่พูดอย่างใจเย็นที่สุด เขาแทบรอไม่ไหวที่จะตรวจสอบประวัติแฟนหนุ่มของเหยาเจียอย่างละเอียดโดยหวังว่าแฟนของเธอจะเป็นพวกต้มตุ๋น คนร้ายหรือแม้แต่ฆาตกร! จากนั้นเขาก็จะมีโอกาสตามจีบเหยาเจียอีกครั้ง!
พนักงานเสิร์ฟเบียร์ขณะพูดคุยและเหยาเจียเทเบียร์ให้จ้าวหยู่สองสามครั้งเพื่อแสดงความขอบคุณ เมื่อมองดูความงามที่อยู่ตรงข้ามเขา จ้าวหยู่ก็เข้าสู่ภวังค์ มันดูเหมือนเขาถูกส่งกลับไปเมื่อเขากับเหยาเจียเป็นคู่รักกัน
"ทำตามความรู้สึก ยึดมั่นในความฝัน~"
มีเสียงเพลงที่เข้ากับบรรยากาศในตอนนี้จากห้องทานอาหารแบบส่วนตัวที่อยู่ข้าง เพลงนั้นคือเพลง ‘ทำตามใจของคุณ’
เมื่อจ้าวหยู่ เหมาเจียพร้อมกับชายหน้าแดงที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยิน พวกเขาทั้งหมดหันไปทางห้องส่วนตัว อย่างไรก็ตาม ห้องถูกคลุมด้วยผ้าม่านและพวกเขามองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นภายในห้อง
ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงเพลงก็ดังขึ้นและผู้คนข้างในก็เริ่มร้องเพลงตาม มีคนจำนวนมากอยู่ในห้องและพวกเขาก็เริ่มร้องเพลง การร้องเพลงของพวกเขาค่อย ๆ โห่ร้อง และพวกเขาก็เปลี่ยนเพลงไพเราะกลายเป็นเพลงที่ทนฟังไม่ได้
"ทำตามใจของเธอ จับน้องชายของฉันไว้...ช่วยทำมันอย่างอ่อนโยน~"
เสียงนั้นดังมากจนลูกค้าทุกคนในห้องอาหารหยุดการสนทนาส่วนตัวและหันไปทางห้องส่วนตัว การเคลื่อนไหวในห้องส่วนตัวค่อย ๆ เพิ่มขึ้นและมีแม้กระทั่งคนทุบแก้ว เสียงที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ดี!
เถ้าแก่และภรรยาของเขาพร้อมกับพนักงานเสิร์ฟหลายคนมาที่ห้องอาหาร เถ้าแก่ขมวดคิ้ว เหงื่อหยดลงบนหน้าผากของเขาและเขาดูหวาดกลัวเล็กน้อย
“นี่คุณ เราควรทำอย่างไรดี?” ภรรยาของเถ้าแก่ตัวสั่นและเธอก็พูดอย่างกังวลว่า "เราจะโทรแจ้งตำรวจดีไหม?" เมื่อได้ยินคำว่า ‘ตำรวจ’ จ้าวหยู่ก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างตามสัญชาตญาณ
‘หืม? อย่าบอกนะว่าคนในห้องอาหารมาที่นี่เพื่อก่อกวน? พวกเขาต้องการกินฟรีที่นี่หรือ?’ จ้าวหยู่คิด
“ไปแจ้งตำรวจจะมีประโยชน์อะไร!” เถ้าแก่ถอนหายใจและโบกมืออย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าพนักงานเต็มไปด้วยความกลัวเมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวอย่างไม่เต็มใจ “คุณลูกค้าครับ ทานข้าวเสร็จรึยังครับ? คุณลูกค้าต้องการอะไรอีกไหม?”
"ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะเยาะเย้ยเป็นชุดมาจากห้องอาหาร และเสียงแหบแห้งก็พูดว่า "กินเสร็จแล้วแต่ยังร้องเพลงไม่จบ! ฮ่า ๆ...ไปกับความรู้สึกของคุณ~" พวกเขาเริ่มร้องเสียงดังอีกครั้ง เมื่อมาถึงจุดนี้ ลูกค้าในร้านอาหารทั้งหมดดูไม่พอใจและรังเกียจผู้คนในห้องอาหาร
เมื่อเห็นเช่นนี้ เถ้าแก่จึงตัดสินใจและบุกเข้าไปในห้องส่วนตัว ภรรยาของเขาตกใจและพยายามดึงเขากลับแต่ไม่สำเร็จ
“ฉันทนไม่ไหวแล้ว!” เถ้าแก่ยกม่านขึ้นที่ทางเข้าประตูแล้วพูดเสียงดัง “ฉันบอกเจ้านายของพวกคุณอย่างชัดเจนแล้วว่าฉันได้รับร้านนี้จากบรรพบุรุษของฉันและฉันจะไม่ขายมัน! อาหารและเครื่องดื่มของคุณวันนี้ถือซะว่าฉันเลี้ยงโอเคมั้ย? ฉันขอแค่พวกคุณอย่าสร้างความรำคาญให้ทางร้านอีกก็พอ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเถ้าแก่ พวกลูกค้าต่างก็รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นและมองไปที่ห้องส่วนตัวอีกครั้ง แม้ว่าม่านจะถูกเปิดออกแต่จ้าวหยู่ก็ยังไม่เห็นสถานการณ์ในห้องจากมุมของเขา เขาได้ยินแต่เสียงแหบแห้งพูดอีกครั้งว่า
“เถ้าแก่ คุณทำบรรยากาศเสียหมดเลย ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทานอาหารฟรีหรือสร้างปัญหา ฉันมาที่นี่เพื่อเพลิดเพลินกับอาหารดี ๆ และร้องเพลงเท่านั้น! ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็เป็นลูกค้าของคุณนะหรือว่าเถ้าแก่อยากจะมีปัญหา?”
“ใช่!” เถ้าแก่ควบคุมความโกรธไม่ไหวแล้วพูดว่า “พวกมึงร้องเพลงแบบนี้ทุกวัน กูจะทำธุรกิจได้ยังไงดีวะ มึงไปร้องคาราโอเกะที่บาร์ใกล้ ๆ ไป๊ เดี๋ยวกูจะจ่ายให้เอง!”
"ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงผู้หญิงที่เย้ายวนมาจากห้อง "เถ้าแก่ คุณเป็นคนตรงไปตรงมาจริง ๆ แต่เราไม่ชอบบรรยากาศที่บาร์ เราแค่ชอบร้องเพลงที่นี่! ...ทำตามความรู้สึกของคุณ...ทำตามความรู้สึกของเธอ~”
เมื่อเสียงผู้หญิงเริ่มร้อง คนอื่น ๆ ก็เริ่มร้องเพลงและตะโกนอีกครั้ง ระดับเสียงดังขึ้นและผนังเริ่มสั่นสะเทือน ยังมีคนทุบจานและแก้วให้แตก และเสียงที่แตกกระจายทำให้ผู้คนสั่นเทาด้วยความกลัว ลูกค้าบางคนทนเสียงไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาชำระค่าใช้จ่ายก่อนจะทานอาหารเสร็จ
ทุกคนในร้านต่างขมวดคิ้ว ยกเว้นคนเดียวที่เกาแก้มและยิ้มอย่างมีความสุข คนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจ้าวหยู่!
จ้าวหยู่ยกย่องระบบปาฏิหาริย์ในใจของเขา ‘ฉันรู้สึกขอบคุณคุณจริง ๆ! พวกอันธพาลในห้องส่วนตัวเห็นได้ชัดว่าให้ของขวัญชิ้นใหญ่แก่ฉัน! ถ้าฉันจัดการเรื่องนี้ ฉันแน่ใจว่าจะทำแต้มจากเหยาเจียได้สินะ? ฮ่าฮ่า’ ยิ่งจ้าวหยู่คิดเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขากำลังเตรียมตัวสำหรับบทบาทตำรวจผู้ชอบธรรมที่เอาชนะของพวกอันธพาลที่กำลังจะเกิดขึ้น ชายหน้าแดงที่อยู่ด้านข้างก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตูห้องส่วนตัวในทันใด เขาตะโกนเสียงดังใส่ผู้คนข้างในว่า
“พวกแกทุกคนฟังให้ดี! ใครที่ยังคงร้องเพลงต่อ แกจะต้องเจอดีกับฉัน!” หลังจากที่เขาตะโกน ทั้งร้านอาหารก็เงียบไป!
จ้าวหยู่กังวลและคิดว่า ‘เฮ้ นี่มันอะไรกัน ทำไมจู่ ๆ ก็มีคนมาแย่งงานของฉันล่ะ เฮ้ย! นั่นมันบทของฉันนะ’
