CD บทที่ 67 ใครควรเป็นผู้สืบทอดของคุณ
“Kan(น้ำ) Gen(ภูเขา) หยาดน้ำจากก้นบึ้งกับภูเขาอันมั่นคง มุ่งหาน้ำก่อนพานพบกับภูเขา”
เมื่อได้ยินคำทำนายที่แสนเข้าใจยาก จ้าวหยู่ไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลย นอกจากว่าวันนี้ การผจญภัยของจะไม่มีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยและเพราะองค์ประกอบของระบบสุดลึกลับ ยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก เขาไม่รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไร มันยิ่งเป็นการส่งผลให้จ้าวหยู่คาดหวังไว้สูงมากกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้
เมื่อถึงเวลา 8 โมงเช้ำ ได้มีพิธีการมอบรางวัลกับทางสถานีหรงหยาง ส่วนใหญ่ก็เป็นการมอบเพื่อสร้างขวัญและกำลังใจให้กับเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ จึงไม่ได้จัดงานยิ่งใหญ่แหมือนตัวเมืองเมื่อวานและก็เห็นได้ชัดว่าคนที่เข้าร่วมควรจะมีแค่เจ้าหน้าที่ในสถานีเท่านั้น อย่างไรก็ตำม หัวหน้าโจวอุนดงและรองหัวหน้าหลันเสี่ยวเสี่ยว จากแผนกสืบสวนก็ได้เข้าร่วมพิธีนี้ด้วย
ในระหว่างงาน หัวหน้าโจวได้กล่าวชมเชยให้กับสมาชิกของแผนกสืบสวนที่ปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างโดดเด่นซึ่งพวกเขาสามารถสังเกตได้ว่าการทำงานเป็นทีมในแผนกนี้มีความสำคัญเป็นอย่างยิ่งในการไขคดีใหญ่ ๆ ได้ถึง 2 คดี
เขายกย่องคูปิงจากทีม B ว่าการทำงานของเธอมีส่วนช่วยให้คดีคืบหน้าไปได้อย่างมากกับทั้ง 2 คดี ถ้าไม่ใช่เพราะความเป็นผู้นำของเธอ มันคงจะไม่สามารถจบคดีได้อย่างรวดเร็วและสวยงามขนาดนี้
แต่สำหรับผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของทั้งสองคดีนี้อย่าง จ้าวหยู่ หัวหน้าโจวกลับไม่ได้กล่าวถึงมากนัก พูดเพียงแต่ว่าเป็นการทำงานร่วมกันระหว่างจ้าวหยู่กับคูปิงก็เท่านั้นและไม่ได้มีการกล่าวถึงรางวัลที่ทั้งสองคนต่างได้รับมาอีกด้วย
เห็นได้ชัดว่าจ้าวหยู่เริ่มไม่พอใจกับงานนี้เข้าซะแล้ว
‘นี่มันอะไรกันเนี่ย?’ จ้าวหยู่คิด ‘แม้ว่าทุกคนจะมีส่วนร่วมกับคดีก็จริงแต่คนที่จบคดีก็ฉันคนนี้ไม่ใช่หรือไง? แล้วทำไมถึงไม่พูดเรื่องนี้ในงานพิธีมอบรางวัลกัน?’
ขณะที่จ้าวหยู่กำลังนั่งฟังอยู่ คิ้วของเขาค่อย ๆ ย่นขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้นเขาก็เห็นหลิวชางฮูที่ฝั่งตรงข้ามกำลังจ้องมองมาพร้อมกับรอมยิ้มแต่ทว่าทันทีที่จ้าวหยู่หันไปสบตาด้วย เขาก็รีบหุบยิ้มลงในทันที
“แปลก ๆ แฮะ” จ้าวหยู่พูดขึ้นกับตัวเองอย่างสงสัย และเมื่อคิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ จ้าวหยู่ตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่างและก็เป็นไปตามที่เขาได้คาดเดาเอาไว้จริง ๆ หลังจากที่หัวหน้าโจวพูดชมเชยเสร็จ เขาก็จัดการเปลี่ยนหัวข้อในงานโดยทันที
“เอาล่ะทุกคน ตั้งใจฟังกันให้ดี! ฉันอยากจะใช้โอกาสนี้เพื่อประกาศเรื่องสำคัญ สิ่งที่ฉันจะพูดนั่นก็คือการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งของเรา หัวหน้าแผนกจินเจินปิง ท่านมีอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในระยะหลังมานี้ ดังนั้น ทางเบื้องบนเลยมีคำสั่งให้ หลิวชางฮูเข้ามารับหน้าที่เป็นหัวหน้าแผนกสืบสวนแทนและเนื่องมาจากอาการบาดเจ็บของเหมาเว่ยที่ยังคงฟื้นตัวอยู่นั้น หน้าที่ของหัวหน้าทีม A จะรักษาการโดยเผิงซินและด้วยความสามารถที่ยอดเยี่ยมมของตัวคูปิงเอง นอกจากที่เธอจะเป็นหัวหน้าทีม ฺB และเป็นรองหัวหน้าให้กับทีมสืบสวนอีกด้วย”
ทันทีที่ได้ยินการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งก็เกิดความสับสนวุ่นวายขึ้นมาในทันที สาเหตุหลักก็น่าจะมาจากการสละตำแหน่งของหัวหน้าจินที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน
ไม่สบายงั้นหรอ? ชายแก่นั่นก็ดูสุขภาพดีจะตายไป ทำไมถึงไม่สบายขึ้นมาได้? นอกเสียจากว่าการไม่สบายนั้นมันก็แค่ข้ออ้างในการเปลี่ยนแปลงทางตำแหน่งใช่ไหม?
“ทุกคนอยู่ในความสงบ!” เมื่อเห็นการถกเถียงที่เริ่มลุกลามไปใหญ่ หัวหน้าโจวก็รีบยกมือขึ้นเพื่อให้ ทุกคนกลับมาอยู่ในความสงบตามเดิมอีกครั้ง “การออกจากตำแหน่งของหัวหน้าจินเป็นเพียงแค่การออกแบบชั่วคราวเท่านั้น ถ้าหากท่านสามารถรักษาตัวกลับมาแข็งแรงได้อย่างรวดเร็ว ท่านก็มีสิทธิ์ที่ท่านจะกลับมาทำงานในเร็ว ๆ นี้!”
“ใช่แล้วล่ะทุกคน!” รองหัวหน้าหลัวเสี่ยวเสี่ยว ผู้มีประสบการณ์ในด้านการพูดขึ้น ทำให้หัวหน้าโจวหยุดชะงัก “ทุก ๆ คนก็อาจจะเห็นกันอยู่แล้วว่าทั้งชางฮู เผิงฉินและคูปิงเอง ต่างก็มีความสามารถในระดับเอซของหน่วยสืบสวนกันทั้งนั้น ทั้งในแง่การทำงานและประสบการณ์ต่าง ๆ ฉันเชื่อว่าทั้ง 3 คน จะต้องเป็นผู้นำที่ดีในการสร้างบทบาทใหม่ ๆ ให้กับพวกเราได้อย่างแน่นอน ฉันหวังว่าจะได้รับความร่วมมือจากทุกคนเป็นอย่างดีนะ มาเพิ่มอัตราความสำเร็จในการทำงานในสถานีของพวกเรากันเถอะ!”
เมื่อพูดจบ หลันเสี่ยวเสี่ยวก็นำทุกคนปรบมือไปพร้อม ๆ กัน อย่างพร้อมเพรียง
หลังจบการมอบรางวัล ในฐานะรักษาการหัวหน้าหลิวชางฮู เขาได้ขึ้นไปให้คำสาบานที่ขัดกับตัวตนจริง ๆ ของเขาเสียเหลือเกิน ยกตัวอย่างเช่นการที่เขาสาบานว่าจะตั้งใจทำงานอย่างหนักและจงรักภักดีต่อสมาชิกในหน่วยบลา ๆ
และแล้วพิธีการนี้ก็เสร็จสิ้นลงลงไปเสียที มันออกจะน่าเบื่อมากเกินไปหน่อยสำหรับจ้าวหยู่ เขาไม่ได้สนใจว่าใครจะมีตำแหน่งเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
จ้าวหยู่คิดกับตัวเองว่า ‘ใครจะทำอะไรก็ทำไป ขอแค่ได้เงินรางวัลมาก็พอแล้ว จะเชิดชูหรือให้กำลังใจกันหรือไม่ก็ตาม ยังไงฉันก็ยังจะทำตามหน้าที่และดำเนินการจับคนร้ายเพื่อเงินรางวัลต่อไป!’
ทันทีที่หัวหน้าโจวได้ออกจากโพเดียมไป ทุกคนในหน่วยสืบสวนต่างระเบิดความวุ่นวายขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นกับหัวหน้าจินหรือเปล่า? เพราะเขากำลังป่วยใช่ไหมเราเลยไม่ได้เห็นเขามาสองสำมวันแล้ว?”
แต่ถึงแม้จะมีคำถามเกิดขึ้นมากมายก็ตำม แต่ก็ไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้สักคน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวหน้าจินกันแน่
ในเวลาเดียวกัน สมาชิกทีม B ต่างเข้ามารุมล้อมรอบ ๆ คูปิงและพยายามคะยันคะยอให้เธอเลี้ยงข้าวเย็นแก่ทุก ๆ คนเพื่อเป็นฉลองให้กับการเป็นรองหัวหน้า
ส่วนสมาชิกทีม A ต่างก็เข้ามารุมล้อมเผิงฉินด้วยเช่นกันและพยายามคาดคั้นให้เธอยอมรับมาว่าไปติดสินบนอะไรใครมาถึงได้รับตำแหน่งนี้ไปซึ่งทางเผิงฉินเองก็ให้ปฏิเสธเสียงแข็ง เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย เธอไม่ได้มอบของขวัญให้ใครหรือแม้แต่เข้าพบคุยกับทางผู้ใหญ่เองก็ไม่มีด้วยซ้ำ!
ในขณะนั้น เจ้าหน้าที่หลาย ๆ คน ต่างก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องของจ้าวหยู่อยู่ไม่น้อยเช่นกัน จางจิงเฟิงตบไหล่จ้าวหยู่และถามด้วยเสียงเบา ๆ ว่า
“เฮ้พวก ตอนนี้ศัตรูของนายกลายมาเป็นหัวหน้าในแผนกแล้วว่ะ นายต้องระวังให้มากกว่านี้นะ ยิ่งเขาเป็นพวกอาฆาตแค้นอีกด้วยยิ่งเลวร้ายไปกันใหญ่! วันก่อนฉันเห็นเขาไปที่ฝ่ายการเงินมาและจ่ายเงินไป 1,800 หยวน ตอนนั้นเขาดูน่ากลัวจริง ๆ ราวกับว่าเขากำลังจะไปฆ่าใครอย่างงั้นแหละ!”
“ใช่เลยค่ะ!” หลี่เบ่ยหนีเองก็กังวลไม่แพ้กัน “ตอนนี้เขาเป็นหัวหน้าของพวกเราไปแล้ว เขาต้องพยายามทำอะไรไม่ชอบมาพากลบางอย่างแน่นอน เอาอย่างนี้ดีไหมคะ รุ่นพี่ลองลาหยุดสักสองสามวันเพื่อหลีกเลี่ยงเขาดีไหมคะ?”
“หึหึ” จ้าวหยู่เค้นเสียงหัวเราะออกมา “ไม่ต้องกังวลเกินกว่าเหตุไปหรอก เรื่องพวกนี้ฉันมีทางแก้อยู่แล้ว ถ้าหมอนั่นไม่มาวุ่นวายเราก็จะต่างคนต่างอยู่กันไปแต่ถ้าเขาอยากลองดีก็เข้ามาเลย เดี๋ยวฉันจะดูแลเขาให้เป็นอย่างดีเอง!”
จ้าวหยู่ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเรื่องของหลิวชางฮูมากเท่าไหร่นัก เมื่อเทียบกับความสุขของตัวเขา เรื่องของหลิวชางฮูดูเล็กน้อยลงไปในทันที ตอนนี้ สิ่งสำคัญของเขามีเพียงเรื่องเดียว นั่นก็คือการหาวิธีออกเดทกับเหยาเจียให้ได้!
...
ณ โรงพยาบาลเมืองฉินชาน ที่ตึกรักษาผู้ป่วยมะเร็งกระดูก หัวหน้าจินกำลังนั่งอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล ด้านข้างเตียงผู้ป่วยก็คือหัวหน้าแผนกสืบสวนของสำนักงานเมือง เหลียวจิงเฉิน
เหลียวจิงเฉินยกแก้วชาของเขาขึ้นมาอย่างเพลิดเพลินไปกับถ้วยชาอูหลงแก้วนี้ พร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า
“ทำไมล่ะจิน? ทำไมนายถึงวางมือจากแผนกสืบสวนนี้ไปไม่ได้กัน?”
“ฉันจะทำงานนี้ไปจนกว่าฉันจะทำมันไม่ไหว” หัวหน้าจินถอนหายใจ “ถ้าฉันพูดออกไปว่าฉันจะวางมือลงมันก็คงดูเป็นการโกหกเกินไป”
“เอาล่ะ เข้าใจแล้ว อย่าใช้อารมณ์นักสิ! นายควรจะปล่อยวางแล้วให้เด็ก ๆ จัดการกันได้แล้ว!” หัวหน้าเหลียวพยายามพูดปลอบใจ “อย่าดื้อนักเลยน่า ฉันมักจะถามนายอยู่เป็นประจำก็ไม่เห็นจะตอบกันสักทีว่าใครคือคนที่เหมาะสมจะเป็นคนสืบตำแหน่งต่อจากนาย หลิวงั้นเหรอ? หรือว่าคูปิง โอ้ หรือว่าจะเป็นเหมาเว่ย?!”
เมื่อได้ยินคำถามนั้นยิ่งทำให้อารมณ์ของหัวหน้าจินเพิ่มสูงขึ้นไปอีก เขาก้มหัวลงและพยายามครุ่นคิดอยู่นานถึงคำตอบเมื่อสักครู่นี้ แล้วเขำก็พูดออกมาอย่างจริงจังว่า
“คนที่เหมาะสมกับการขึ้นมาแทนที่ฉันมีแค่เพียงคนเดียวและคน ๆ นั้นก็คือจ้าวหยู่!”
