638 - ชาโบราณแห่งการรู้แจ้ง 

638 - ชาโบราณแห่งการรู้แจ้ง

“พวกเจ้าหยุดมือก่อน ดูเหมือนข้าจะจำบางอย่างได้แล้ว” สุนัขสีดำตัวใหญ่เห่า พยายามคิดและหวนคำนึงถึงเรื่องบางอย่าง

“ใช่ มันเป็นแบบนี้”

　　

“เกิดอะไรขึ้น” หลายคนถามออกมาพร้อมกัน

　　

"ต้นชาโบราณแห่งการรู้แจ้งสามารถให้กำเนิดเต๋าได้แต่ต้องแก่ก่อน ไม่เช่นนั้นพวกเราจะไม่มีทางเก็บมันกลับไป"

　　

"ทำไมเป็นเช่นนี้? " หน้าต้นชาโบราณพวกเขามาถึงแล้วหากไม่สามารถเก็บใบไม้พวกนี้ไปได้มันคงเป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริงๆ

　　

“พวกเราต้องมีรากของยาเซียนบางชนิดมาชักนำใบชา ไม่อย่างนั้นจะไม่มีทาประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน” สุนัขดำตัวใหญ่กล่าว

　　

เย่ฟ่านหัวใจกระตุก เขาขุดรากของยาอมตะบางส่วนจากดินแดนต้องห้ามโบราณ บางทีเขาอาจจะลองดูได้ ทันทีที่เขาหยิบรากยาวออกมาเขาก็จ่อมันเข้าหาใบไม้เล็กๆที่อยู่ใกล้เคียง

　　

"วาบ"

　　

ใบไม้เล็กๆนั้นถูกดึงดูดเข้าสู่ขวดหยกโบราณของเขาอย่างรวดเร็ว

　　

“เอาล่ะ เยี่ยมมาก”

　　

สุนัขสีดำตัวใหญ่ยิ่งตื่นเต้นและพูดว่า “ตอนนี้พวกเรามีภาชนะหยกอยู่ในมือ เมื่อถูกใส่ลงไปการเชื่อมต่อระหว่างต้นและใบจะขาดหายไปอย่างรวดเร็ว”

　　

"ใบเหล่านี้ยังไม่โต ถ้าเราเอามันไปจะมีประโยชน์จริงๆหรือ" เย่ฟ่านไม่ต้องการทำลายสมบัติแห่งสวรรค์นี้

　　

“อย่ากังวลไปเลย แม้มันจะไม่ได้ผลดีเท่าที่ควรแต่การที่เราเก็บไปสองใบก็สามารถเทียบได้กับใบแก่ใบหนึ่งแล้ว” สุนัขสีดำตัวใหญ่ตอบ

　　

ทุกคนต่างพากันยินดี มีมากกว่า 100 ใบที่นี่ หากพวกเขาเก็บไปทั้งหมดพวกเขาก็จะได้รับความรู้แจ้งในเต๋าเทียบเท่ากับชาโบราณถึง 50 ใบ

　　

" เป็นโอกาสที่ดีจริงๆ ปู่ของข้าทำงานหนักและใช้ทรัพยากรมากเพื่อซื้อใบของมันเพียงใบเดียวเท่านั้น พวกเราต้องใช้โอกาสนี้ให้คุ้ม" ตู้เฟยยิ้มกว้าง ปากใหญ่หัวเราะคิกคัก

　　

หลี่เหอซุยก็หัวเราะและกล่าวว่า “หากผู้อาวุโสเหล่านั้นอยู่นอกภูเขาอมตะในปีนี้ พวกเขาคงคลั่งใจตายไปแล้ว ฮ่าฮ่า... ข้าตั้งตารอแทบไม่ไหว”

　　

แต่ทันใดนั้นเสียงระฆังก็ดังขึ้น และจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ปราศจากจุดเริ่มต้นก็ปรากฏตัวอีกครั้ง

　　

ในขณะเดียวกันหลุมดำของจักรพรรดิผู้โหดเหี้ยมก็ปรากฏออกมาจากด้านข้าง และจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองต่างก็ยืนคุมเชิงกันและกันโดยไม่เคลื่อนไหว

　　

“นี่... เกิดอะไรขึ้น จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองมาพบกันแล้วหรือ?”

　　

“เป็นไปไม่ได้ จักรพรรดิโบราณไม่เคยพบหน้ากัน พวกเขาเกิดกันคนละยุคสมัยมันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะพบกัน” จักรพรรดิดำประหลาดใจ

ด้านหน้าต้นชาโบราณ จักรพรรดิผู้เหี้ยมโหดยืนอยู่ในหลุมดำ ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นชายหรือหญิง คนแก่หรือเด็ก เขายื่นมือและเขียนคำช้าๆ ในความว่างเปล่า และรัศมีของความชั่วร้ายก็แทรกซึมออกมาทันที

　　

เย่ฟ่าน ผังป๋อ และสุนัขสีดำตัวใหญ่ต่างเบิกตากว้างและกลั้นหายใจ พยายามดูสิ่งที่เขาเขียน กระแสเย็นยะเยือกพุ่งออกมาจากดวงตาของพวกเขาในขณะที่ดวงตาจับจ้องไปยังความว่างเปล่า

　　

"ลา"

　　

ต้นชาโบราณที่แกว่งไปแกว่งมา ใบไม้ทั้งหมดพลิกกลับ สะท้อนกับอักขระโบราณเหล่านั้น และทันใดนั้นหงส์เพลิงอมตะก็ปรากฏขึ้น

　　

ทุกคนตกตะลึง จักรพรรดิโบราณสลักถ้อยคำเพื่อให้ต้นชาโบราณแห่งการรู้แจ้งเปิดเผยความลึกลับเช่นนี้ออกมาซึ่งทำให้ทุกคนคล้ายกับได้เปิดประตูสู่โลกใหม่

"วิธีการได้รับความรู้แจ้งจากต้นชาคือแบบนี้นี่เอง"

　　

“อักขระเมื่อสักครู่นี้คืออะไรทำไมพวกเราถึงมองไม่ออก” สุนัขสีดำตัวใหญ่ตะโกน

　　

ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่เย่ฟ่านและผังป๋อก็หาไม่พบ และพวกเขาไม่สามารถจดจำได้ว่าจักรพรรดิผู้โหดเหี้ยมเขียนอะไรไว้

　　

“เจ้าเห็นอะไร” เย่ฟ่านถามเบาๆ

　　

“ข้าเห็นเพียงเขาเขาทำหน้าบูดบึ้งและบ่นพึมพำอะไรบางอย่างเพียงคนเดียว” ดวงตาโตของเซียวหนานหนานบริสุทธิ์และไร้ที่ติ คำตอบของนางนั้นสามารถเชื่อถือได้อย่างแน่นอน

　　

"แปรง"

　　

เมื่อได้รับความรู้แจ้งจากหงส์เพลิงจักรพรรดิผู้โหดเหี้ยมก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

ในขณะเดียวกันระฆังที่อยู่บนศีรษะของจักรพรรดิปราศจากจุดเริ่มต้นก็ค่อยๆส่งเสียงสั่นสะเทือนรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และเขาเดินไปข้างหน้าเพื่อหยุดยืนอยู่ในตำแหน่งของจักรพรรดิผู้โหดเหี้ยม

　　

ในเวลานี้จักรพรรดิปราศจากจุดเริ่มต้นดูเหมือนจะศึกษาร่องรอยของเต๋าที่จักรพรรดิผู้โหดเหี้ยมทิ้งไว้ ทุกคนไม่รู้ว่าช่องว่างของเวลาระหว่างคนทั้งสองผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

แต่การที่จักรพรรดิปราศจากจุดเริ่มต้นสามารถติดตามร่องรอยนั้นได้ก็แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของเขาว่ามันไปถึงระดับจุดสูงสุดของโลกซึ่งทางไกลจากพวกเขาจนไม่มีทางจะจินตนาการถึง

　　

“ข้าเข้าใจแล้ว จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองกำลังต่อสู้ข้ามแม่น้ำสายยาวแห่งประวัติศาสตร์” สุนัขสีดำตัวใหญ่ถอนหายใจ นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตบางอย่าง

　　

“เจ้ารู้อะไร?” หลี่เหอซุยอดไม่ได้ที่จะถาม

　　

“ตามบันทึกโบราณที่จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ปราศจากจุดเริ่มต้นเคยกล่าวไว้ว่า…”

　　

หลายคนแสดงท่าทางแปลก ๆ ทุกครั้งที่สุนัขตัวนี้บอกว่าความรู้ของมันได้รับจากหนังสือโบราณมันเป็นสิ่งที่เชื่อถือไม่ได้อย่างแน่นอน

เจ้าหมาตัวนี้จะต้องความสัมพันธ์บางอย่างกับจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ปราศจากจุดเริ่มต้นอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่ได้เปิดเผยความลับของมันและตั้งใจฟังสิ่งที่มันพูด

　　

จักรพรรดิผู้โหดเหี้ยมเกิดก่อนยุคของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ปราศจากจุดเริ่มต้นประมาณ 100,000 ปี ด้วยช่องว่างที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะต่อสู้กันโดยตรง

　　

แต่จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่อู่ชือ(ปราศจากจุดเริ่มต้น) ได้เรียนรู้เกี่ยวกับพลังของฝ่ายตรงข้าม และประเมินว่าความแข็งแกร่งของจักรพรรดิผู้โหดเหี้ยมนั้นเทียบไม่ได้กับจักรพรรดิคนอื่นๆ เห็นได้จากร่องรอยเต๋าที่เขาทิ้งไว้นั่นเอง

　　

“ปรากฎว่าการต่อสู้เกิดขึ้นที่นี่ เป็นการดวลที่กินเวลานาน น่าเสียดายที่เราไม่รู้ว่าการต่อสู้ครั้งนั้นใครเป็นคนได้รับชัยชนะ แต่ถึงเราจะรู้มันยังจะมีความหมายอะไรในเมื่อพวกเขาทั้งหมดตายไปแล้ว” สุนัขสีดำตัวใหญ่ถอนหายใจ

　　

“ไม่มีจักรพรรดิโบราณคนใดสามารถอยู่ค้ำฟ้า?” หัวใจของเย่ฟ่านหนักหน่วงมากยิ่งขึ้น เดิมทีเขามีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่บ้าง แต่สุดท้ายความหวังของเขาก็พังทลายลงอีกครั้ง

　　

“อนิจจา” สุนัขสีดำตัวใหญ่ถอนหายใจเบา ๆ

　　

“เจ้ามีความลับอะไรก็ช่วยแบ่งปันให้พวกเรารู้บ้างไม่ใช่จะพูดอยู่คนเดียวเหมือนคนปัญญาอ่อนแบบนี้” ตู้เฟยแนะนำด้วยความรำคาญ

　　

"โฮ่ง"

　　

"เอาล่ะ หยุดเถียงกันได้แล้ว ไปเก็บใบชาเต๋ากันดีกว่า ข้าคิดว่าการอยู่ที่นี่นานๆไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่" เย่ฟ่านเดา ที่นี่คือภูเขาอมตะที่มีชื่อเสียง และเป็นเจ็ดพื้นที่ต้องห้ามของชีวิต มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่พวกเขาจะอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ

　　

เย่ฟ่านได้รวบรวมใบชาเต๋ามากกว่าห้าสิบใบ และต้นชาแห่งการรู้แจ้งแทบจะเปลือยเปล่าไปแล้ว แต่กลิ่นอายแห่งความลึกลับของมันยังคงปรากฏออกมาอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากการถูกเก็บใบไปเลย

　　

“ถ้าคิดว่าพวกเราควรขุดเอาต้นชาไปด้วย” หลี่เหอซุยเสนอความคิด

　　

“ใช่ เป็นความคิดที่ดี” ตู้เฟยพยักหน้าเห็นด้วย

　　

“ข้าจะขุดเอง” เย่ฟ่านอยากทำด้วยตัวเอง ท้ายที่สุดเขาก็เป็นถึง "ผู้มีประสบการณ์" ที่เคยขุดยาเซียนมาแล้ว

　　

“ข้าจะช่วยเจ้าเอง” ผังป๋อก้าวไปข้างหน้า

　　

“เจ้าโง่พวกเจ้าอยากตายมากหรือไง หากต้นชาต้นนี้สามารถขุดออกไปได้มันจะยังตั้งอยู่ตรงนี้หรือ” สุนัขสีดำตัวใหญ่ไม่เข้าใจสมองของพวกปัญญาอ่อนนี้จริงๆ

　　

“เจ้ายังคิดว่าพวกเราจะมีโอกาสกลับมาอีกหรือ ต่อให้ขุดไม่ได้ก็ต้องลองดูก่อน” เย่ฟ่านพูดจบก็วางเด็กหญิงตัวเล็กๆไว้ด้านข้างก่อนจะรีบลงมือขุดอย่างรวดเร็ว

　　

"เจ้าคิดว่าประสบการณ์ของจักรพรรดิคนนี้เป็นสิ่งที่ได้รับมาอย่างเปล่าประโยชน์? เลิกทำตัวไร้สาระได้แล้วต่อให้เจ้าขุดมันออกไปได้ก็ไม่มีทางปลูกมันได้สำเร็จ ต้นชานี้ไม่มีทางเกิดในที่อื่นได้นอกจากภูเขาอมตะ?"

จักรพรรดินำกล่าวด้วยความไม่พอใจ

　　

“ต่อให้เอาต้นไปไม่ได้พวกเราก็ต้องได้รากของมัน” ผังป๋อกล่าว

　　

“ถูกต้อง นั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็น” ตู้เฟยสนับสนุน

　

เย่ฟ่านไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียง เขารีบลงมือขุดต้นชาโบราณอย่างรวดเร็ว

　　

"โว้ว โว้ว"

　　

มันรากชิ้นเล็กๆของมันโผล่ออกมามันก็ดิ้นหลุดจากมือของเย่ฟ่านและรีบวิ่งเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาอมตะอย่างรวดเร็ว

　　

“อย่าบอกนะว่ารากพวกนี้ก็มีชีวิตจิตใจเป็นของตัวเอง” ปากของตู้เฟยอ้ากว้างจนไม่สามารถปิดได้

　　

ผังป๋อก็ตกตะลึงเช่นกันหลังจากผ่านไปนานในที่สุดเขาก็กล่าวว่า  "ข้าต้องวิ่งตามไหม"

　　

“ข้าบอกแล้วไงว่ามันเปล่าประโยชน์” จักรพรรดิดำแค่นเสียงอย่างขุ่นเคือง

　　

“เอาล่ะ พวกเราได้มันมามากพอแล้ว หลังจากนี้พวกเราก็เอาใบชาสักใบไปขายก็จะได้รับต้นกำเนิดบริสุทธิ์มาหลายแสนจิน ฮ่าๆๆ นี่เป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ”

หัวใจของหลี่เหอซุยยังคงมีเลือดหยดลงมาจากความเสียดายรากยาเมื่อสักครู่นี้ มีเพียงคำปลอบใจนี้เท่านั้นถึงพอจะทำให้เขาสงบลงได้