CD บทที่ 46 นักพยาธิวิทยามีคนสวยขนาดนี้เลยเหรอ?
จ้าวหยู่อยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของหลิวชางฮู
“งามหน้ากันจริง ๆ!! มีเรื่องสำคัญแบบนี้เกิดขึ้นแต่ฉันดันเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องนี้น่ะเหรอ ห๊ะ! ยังคิดว่าฉันเป็นหัวหน้าอยู่ไหม! หรือคิดว่าฉันแค่แอคท่าเป็นหัวหน้าพวกแกไปวัน ๆ ก็เท่านั้นกัน! ทำไมมีข้อมูลสำคัญแบบนี้ถึงไม่แจ้งให้ฉันรับทราบ! คิดว่ากำลังทำอะไรกันอยู่!! ฟังนะ ถ้าจับคนร้ายไม่ได้ล่ะก็ พวกแกทุกคนเจอดีแน่!!”
เมื่อได้ยินเสียงที่น่าราคาญของหลิวชางฮูทำให้ดวงตาของจ้าวหยู่ก็ค่อย ๆ เปิดมา ทันทีที่เขารู้สึกตัวเขาพยายามจะขยับร่างกายแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เนื่องจากตอนนี้แขนขาของเขาไม่มีแรงเลย
“หัวหน้าหวังคะ เจ้าหน้าที่จ้าวจะเป็นอะไรไหมคะ?” น้ำเสียงแสดงความกังวลของหลี่เบ่ยหนีดังขึ้นข้าง ๆ หูของจ้าวหยู่
“อย่ากังวลไปเลย มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรหรอกนะ” น้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนของผู้หญิงอีกคนดังขึ้นที่หูอีกข้างของเขา “มันก็แค่ยาชาเท่านั้นแหละ ถึงแม้มันจะออกฤทธิ์เร็วแต่โดนไปนิดเดียวก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก คาดว่าอีกไม่กี่นาทีเขาก็ฟื้นแล้วล่ะ!”
เมื่อสิ้นสุดประโยคของหัวหน้าหวัง จ้าวหยู่ก็ลืมตาพร้อมกับพยายามยันตัวเองขึ้น
“รุ่นพี่ ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว!” หลี่เบ่ยหนีตะโกนด้วยความดีใจ “คุณตื่นแล้วจริง ๆ ด้วย!”
ขณะนั้นเองจ้าวหยู่ก็พยายามนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ว่าเกิดอะไรขึ้น “ให้ตายเถอะ! ฉันถูกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ซัดจนสลบเหรอเนี่ย! พลังของปืนฉีดน้ำนั่นน่ากลัวจริง ๆ”
จ้าวหยู่รีบลุกขึ้นนั่งและพยายามมองดูรอบ ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลี่ดันบ้าง เธอหนีไปได้หรือถูกจับไปแล้ว? อย่างไรก็ตาม ฤทธิ์ยายังคงไหลอยู่ภายในร่างกายเขา ขาของเขาไม่สามารถรับน้ำหนักของตัวเองเอาไว้ได้ หลังจากลุกขึ้นได้เขาก็เดินโซเซไปมา
เมื่อเห็นอาการของจ้าวหยู่ หัวหน้าหวังรีบเข้ามาช่วยพยุงตัวไว้ในทันที แต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จ้าวหยู่เผลอทิ้งน้ำหนักลงมาที่ตัวเธอมากจนเกินไป ทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปกับพื้นโดยที่ร่างของหัวหน้าหวังอยู่ด้านใต้ของตัวจ้าวหยู่พอดีแต่สิ่งที่น่าตกใจไปมากกว่านั้นก็คือมือของเขากำลังจับหน้าอกของเธออยู่!
“ว๊าย!!” หลี่เบ่ยหนีที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตกใจเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้
หัวหน้าหวังเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่นิติเวชแผนกพยาธิวิทยา[1] ชื่อของเธอคือหวังเฟ่ย แม้ว่าชื่อของเธออาจจะดูเหมือนผู้ชายอยู่เล็กน้อย แต่เธอคือสาวงามอย่างแท้จริง แม้ว่าตอนนี้อายุของเธอจะเลย 30 ไปแล้วก็ตามแต่ความงามของเธอเปรียบเหมือนกับดอกไม้ตามธรรมชาติที่สดใสกระทบกับแสงนวลของดวงจันทร์ที่ส่องลงมา หญิงงามคนนี้เป็นหนึ่งในสาวงามที่ดีที่สุดของสถานีตำรวจแห่งนี้เลยก็ว่าได้!
ด้วยเสน่ห์อันล้นเหลือของเธอบวกกับน้ำเสียงอ่อนโยนที่ละลายหัวใจของใครก็ตามที่ได้ฟัง เธอเป็นดั่งหญิงในอุดมคติของใครหลาย ๆ คน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอทำงานในฐานะนักนิติวิทยาศาตร์ทำให้หลาย ๆ คนไม่กล้าเข้าใกล้เธอเท่าไหร่นัก ตามข่าวซุบซิบเล่ากันว่า เธอเพิ่งจะหย่าร้างไปเมื่อไม่กี่ปีนี้เอง เนื่องจากเธอมักจะอยู่กับคนตายมากกว่าคนเป็นเสียอีก
จ้าวหยู่เองก็โดนความงามของเธอเล่นงานด้วยเหมือนกัน ซึ่งมันเป็นนิสัยของเขาที่ติดตัวมาตั้งแต่อดีต แม้ว่าเขาจะสัมผัสได้ถึงความนุ่มในฝ่ามือตัวเองแต่ก็ไม่ได้รีบถอนมือออกแต่อย่างใด เขากลับคว้าโอกาสตรงหน้าเอาไว้ให้นานกว่าเดิม
โดยปกติแล้วถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะลุกขึ้นมาโวยวายแล้วตบจ้าวหยู่ไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าหัวหน้าหวังจะทำตรงกันข้ามกัน เธอไม่ได้สนใจเลยว่าจ้าวหยู่กำลังจับหน้าอกตัวเองอยู่ เธอกางแขนออกพร้อมกับจ้องมองมาที่จ้าวหยู่ด้วยสายตาท้าทายประมาณว่า
‘มาดูกันว่าคุณจับมันไปอีกนานแค่ไหน’
“เอ่อ รุ่นพี่คะ อะแฮ่ม!” หลี่เบ่ยหนีไม่สามารถทนมองได้อีกต่อไป เธอแกล้งส่งเสียงกระแอมและผลักตัวจ้าวหยู่ออก
ขณะนั้นเองจ้าวหยู่ก็สามารถฟื้นตัวได้อย่างเต็มที่ เขามองไปรอบ ๆ แล้วเข้าใจได้ว่าตัวเขายังคงอยู่ที่สุสานแห่งนี้ หลังจากที่ทั้งคู่เผลอล้มลงไป ทั้งเขาและหวังเฟ่ยเนื้อตัวต่างเต็มไปด้วยโคลน จ้าวหยู่รีบเข้าไปช่วยพยุงหวังเฟ่ยให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกล่าวขอโทษในเวลาเดียวกัน
“หัวหน้าหวังครับ ผมต้องขอโทษคุณด้วยจริง ๆ ที่เอ่อ...ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะครับ!”
“คิคิ” หวังเฟ่ยลุกขึ้นยืนข้าง ๆ จ้าวหยู่พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ “ฉันได้ยินมาว่าที่ทีม A มีนักสืบเกเรอยู่คนหนึ่ง ไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าจะเป็นคุณไปได้ ฉันประทับใจมากทีเดียว คิคิ” หวังเฟ่ยหัวเราะออกมาอย่างหยุดไม่ได้ทั้งที่กำลังอยู่ในสถานการณ์ชวนอึดอัดใจ
‘น่าสนใจจริง ๆ คน ๆ นี้’ จ้าวหยู่คิด
แม้ว่าเขากำลังดื่มด่ำกับความงานของหวังเฟ่ยอยู่แต่มันก็ถูกความโกรธของหลิวชางฮูเข้ามาแทนที่
“จ้าวหยู่!! ดูซิว่าแกทำอะไรลงไป!” เขาชี้ไปที่จ้าวหยู่และตะโตนโวยวาย “แกทำตัวหยิ่งยโสดีนัก! มีความคืบหน้าเกี่ยวกับตัวคนร้ายขนาดนี้ทำไมไม่ส่งเรื่องรายงานฉัน! คิดว่าตัวเองเป็นใครกันห๊ะ! แกคิดอะไรของแกอยู่กัน! เห็นไหมว่าเรื่องมันเป็นยังไง คนร้ายหนีไปได้ก็เพราะ…เฮ้ย!”
แม้ว่าหลิวชางฮูกำลังตะโกนด่าเขาปาว ๆ แต่จ้าวหยู่ก็หาได้สนใจไม่ เขาเอื้อมแขนไปโอบหลี่เบ่ยหนีเอาไว้พร้อมกับกระซิบเบา ๆ โดยไม่คำนึงเลยว่าหลิวชางฮูเองก็อยู่ที่นั่นด้วย
จ้าวหยู่ถามเกี่ยวกับความคืบหน้าของคดี หลี่เบ่ยหนีบอกกับเขาว่าเมื่อทีม A ได้รับข้อมูลของหลี่ดันพร้อมหลักฐานมือข้างขวาของเหยื่อทั้งสามคน พวกเขาก็ตระหนักถึงความรุนแรงของสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจึงแจ้งรายงานไปยังหลิวชางฮูและคูปิงให้ทราบเรื่องนี้ ทันทีที่ทั้งคู่ได้รับรายงานพวกเขาต่างโกรธและตกใจในเวลาเดียวกัน พวกเขาไม่คิดมาก่อนว่าจ้าวหยู่จะสามารถพบความจริงเบื้องหลังของคดีนี้ไปได้ พวกเขารีบค้นหาตำแหน่งของจ้าวหยู่และรีบพากันมาที่สุสานนี้โดยทันที เมื่อพวกเขามาถึงก็พบเชาลูลู่ที่นอนสลบอยู่พร้อมกับจ้าวหยู่ที่กำลังหมดสติไปด้วย ส่วนหลี่ดันที่เป็นคนร้ายนั้นหนีรอดไปได้และกล้องวงจรปิดในบริเวณนี้ก็ไม่สามารถจับภาพเธอเอาไว้ได้อีกเช่นเคย
“ไม่มีทาง?!” จ้าวหยู่เล่าว่าก่อนหน้าที่เขาจะหมดสติไป เขาได้ยินเสียงไซเรนของตำรวจดังขึ้น แล้วหลี่ดันจะหลบหนีไปได้อย่างไรกัน?
เมื่อเห็นว่าจ้าวหยู่ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรเขาเลยยิ่งทำให้หลิวชางฮูโกรธมากขึ้น
“รีบแจ้งให้เจ้าหน้าที่ทุกคนตั้งด่านจุดตรวจพร้อมออกค้นบริเวณรอบ ๆ ถนนนี้ให้หมด อย่าให้คนร้ายหลบหนีออกไปได้!” เสียงของคูปิงค่อย ๆ ดังขึ้นใกล้ ๆ ตัวจ้าวหยู่ “มีความเป็นไปได้สูงว่าคนร้ายเองอาจกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ในเวลาสั้น ๆ แบบนี้เธอคงหลบหนีออกไปได้ไม่ไกลมากนัก เราจะต้องรีบจับกุมตัวเธอให้เร็วที่สุด!”
“รับทราบ!” เจ้าหน้าที่ต่างพากันรับคำสั่งพร้อมออกปฏิบัติหน้าที่ในทันที
หลังเสร็จสิ้นการสั่งการคูปิงรีบก้าวเท้ามาหาจ้าวหยู่อย่างรวดเร็ว เธอจ้องมองเขาด้วยความโกรธพร้อมตะโกนด่าว่า
“จ้าวหยู่! คุณช่างเป็นคนเห็นแก่ตัวเสียจริง!” หัวหน้าทีมคูปิงมองเขาด้วยสายตาบึ้งตึง “แค่เพราะสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเรื่องการพนันนั่นมันสำคัญมากขนาดที่ว่ามันทำให้คุณไม่แจ้งเรื่องนี้ให้เราทราบเลยหรือยังไง ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันว่าเรื่องเป็นมาอย่างไรก่อนหน้านี้! ถ้าคุณบอกกับเราสักหน่อย ไม่แน่ว่าตอนนี้เราอาจจับตัวคนร้ายได้แล้วก็ได้! แล้วดูตอนนี้สิว่ามันเกิดอะไรขึ้น!” คูปิงตำหนิ “ด้วยความสามารถของคนร้าย ถ้าเธอหลบหนีออกจากฉินชานไปได้ มันจะยิ่งเป็นการยากไปใหญ่ในการเข้าจับกุมเธอ รู้บ้างไหม!!”
“นั่นน่ะสิ!!” ในที่สุดหลิวชางฮูก็ได้มีโอกาสพูดจาโผงผางใส่จ้าวหยู่สักที “จ้าวหยู่ แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกันห๊ะ คิดว่าจะจับตัวคนร้ายด้วยตัวเองได้เพราะข้อมูลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่รู้มาน่ะหรือ จะบอกอะไรให้นะ ตราบใดที่คนร้ายยังไม่ถูกจับและคดีนี้ยังไม่สามารถปิดได้ล่ะก็ ฉันจะส่งรายงานเรื่องของแกไปให้ผู้บังคับบัญชาทราบในทันที! คอยรับโทษทัณฑ์บนเอาไว้ได้เลย!”
“รองหัวหน้าคะ มันจะไม่มากเกินไปหน่อยหรือคะ” หลี่เบ่ยหนีที่ทนฟังไม่ได้อีกต่อไปเอ่ยขึ้นพร้อมขยับมายืนข้าง ๆ จ้าวหยู่ “เจ้าหน้าที่จ้าวเป็นคนพบเบาะแสทั้งหมดนะคะ! แม้ว่าจะไม่มีผลรางวัลใด ๆ แต่เขาก็ไม่ควรได้รับบทลงโทษแบบนี้!”
“ฉันเองก็เห็นด้วยนะคะว่ามันเกินกว่าเหตุไปหน่อย” หวังเฟยเข้าร่วมวงด้วยอีกคน “ฉันคิดว่าไม่มีความจำเป็นเลยที่จะต้องไปลงโทษเขา ถ้าไม่ใช่เพราะจ้าวหยู่ ป่านนี้ผู้หญิงคนนั้นคงจะสูญเสียมือขวาของเธอไปแล้ว!” แม้ว่าน้ำเสียงของหวังเฟ่ยจะฟังดูนุ่มนวลแต่คำพูดที่ออกมาจากปากของหัวหน้าแผนกนิติวิทยาศาสตร์นั้นถือว่ามีน้ำหนักพอสมควร หลิวชางฮูไม่คิดว่าเธอจะพูดเข้าข้างจ้าวหยู่แบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก
“เพราะด้วยเหตุนี้เขาจึงถูกยิงยาสลบใส่นี่ไงคะ” หลี่เบ่ยหนีกล่าวด้วยความเกรี้ยวกราด “เห็นไหมคะว่าอันตรายขนาดไหน คุณยังต้องทำให้เขาเจอเรื่องลำบาก ๆ อีกงั้นเหรอคะ!?”
“หลี่เบ่ยหนี! มีมารยาทด้วย!” แม้ว่าหลิวชางฮูจะไม่สามารถตอบโต้อะไรหวังเฟ่ยได้ แต่กับเจ้าหน้าที่ฝึกหัดอย่างหลี่เบ่ยหนีนั่นต่างกัน เขายังพูดอีกว่า “ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอที่ช่วยจ้าวหยู่ปกปิดข้อมูลเอาไว้นะ! พวกเธอทั้งสองคนต่างต้องได้รับโทษ คอยดูเถอะ!”
“คุณก็รู้ว่ามันอันตราย ผลของการที่คุณถูกยิงยาสลบนั่นก็เพราะคุณทำตัวคุณเอง คุณก็น่าจะรู้!” คูปิงเอ่ยอย่างเย็นชา
“เห็นได้ชัดว่าแกมันไร้ความสามารถ จ้าวหยู่!” หลิวชางฮูรีบทับถมจ้าวหยู่ทันทีที่มีโอกาส เขาคิดว่าการทำแบบนี้จะทำให้จ้าวหยู่รู้สึกโกรธและโวยวายขึ้นมาได้
อย่างไรก็ตามเขากลับประหลาดใจกับท่าทางที่ตรงกันข้ามกัน จ้าวหยู่ไม่ได้มีท่าทีโกรธแต่อย่างใด หนำซ้ำเขากลับยิ้มออกมาอย่างสดใสราวกับกำลังได้รับคำชมอยู่
[1] พยาธิวิทยา เป็นการศึกษาและวินิจฉัยโรคจากการตรวจอวัยวะ, เนื้อเยื่อ,
เซลล์, สารคัดหลั่ง จากทั้งร่างกายมนุษย์ (จากการชันสูตรพลิกศพ)
