บทที่ 23 คุณพี่ชายแสนดี เอาไว้เจอกันวันหลัง
บทที่ 23
คุณพี่ชายแสนดี เอาไว้เจอกันวันหลัง
“เซียวเหวินไฉ เจ้าตื่นได้แล้ว” เซียวหลีก็ได้ประคองเขาลงไปนั่งลงที่ม้านั่งหินอ่อนแล้วตัวนางก็ได้นั่งลงที่อีกตัวหนึ่ง
“นี่คือเงินทั้งหมดของท่าน ข้ายืมมาใช้แค่ 3 อีแปะแล้วคืนให้แล้ว”
“อาหลี เป็นเจ้าจริงๆเหรอ?”
เซียวเหวินไฉไม่ได้มองไปที่ถุงเงินที่เซียวหลีวางเอาไว้บนโต๊ะเลย เขาเอื้อมมือไปจับที่มือของอาหลี แต่ก็ถูกปัดไปโดยเซียวหลีเสียก่อน
เซียวหลียิ้มแล้วก็ได้ผลักตัวเขาออกไป แล้วจากนั้นก็ได้นั่งลงท่าที่สบาย
นางวางข้อศอกไว้บนโต๊ะหินแล้วเอามือเท้าคางนางเอาไว้ และดวงตาของนางนั้นก็หยาดเยิ้มราวกับผ้าไหม “ดูเหมือนว่าเจ้าจะหลงรักอาหลีอยู่สินะ”
เซียวเหวินไฉก็ได้ผงกหัว “ใช่ ชีวิตนี้ข้าจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากนางเท่านั้น”
“แล้วถ้าคนที่อยู่ตรงหน้าเจ้านี้ไม่ใช่เซียวหลี แต่เป็นปีศาจที่สวมหนังของเซียวหลีอยู่ล่ะ?”
เซียวหลีก็ได้ยิ้มอย่างน่าหลงใหล แล้วนางก็ได้จ้องไปที่เซียวเหวินไฉแล้วกล่าว “เจ้าจะยังตกหลุมรักปีศาจตัวนั้นได้อยู่หรือเปล่า?”
เซียวเหวินไฉก็ได้ตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วขยี้ตาของเขาแล้วจากนั้นก็ได้มองไปที่ผู้หญิงที่มีดวงตาสวยงามที่อยู่ตรงหน้าเขา รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เขามีความสุขอย่างมาก ราวกับมีตะปูฟังอยู่ในหัวใจของเขาและไม่สามารถถอนออกมาได้
เซียวเหวินไฉไม่อยากจะเชื่อ แล้วเขาก็ได้ล้างหน้าของเขาด้วยน้ำเย็นๆในบ่อแล้วจากนั้นก็ได้หันกลับมามองอีกครั้ง เขาพบผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งไขว่ห้าง ท่าทีของนางดูตามสบายมาก และนิ้วของนางก็ได้เคาะลงไปที่โต๊ะหินอ่อนแล้วฮัมเพลงออกมาเบาๆจากในปากของนาง
นางที่กำลังเงยหน้ามองไปที่ดวงดาวก็รู้สึกได้ถึงสายตาของเซียวเหวินไฉ จากนั้นนางก็ได้หันหน้ามามองที่เขา
เซียวหลีก็ได้ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสานัก “ตื่นหรือยัง?”
เซียวเหวินไฉก็ได้ผงกหัว แล้วเขาก็ได้รีบจัดแจงเสื้อผ้าและรูปโฉมของเขาเสียใหม่แล้วกล่าว “ตอนนี้มันดึกมากแล้วนะ เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
“อ้อ ข้ามาไม่ได้งั้นเหรอ?”
ดวงตาที่บริสุทธิ์ของนางนั้น ช่างราวกับดอกที่บริสุทธิ์ที่สุดในแผ่นดินนี้
“มาได้สิ มาได้”
เซียวเหวินตอบอย่างประจบประแจงแล้วรีบนั่งลงที่ม้านั่งหินข้างๆเซียวหลี
“ก็มันจะเป็นเรื่องยุ่งยากสำหรับหญิงสาวที่มีชื่อเสียงไม่ดีอย่างข้าที่จะมาหาเจ้าในตอนกลางวันน่ะสิ ได้คุยกับเจ้าท่ามกลางทิวทัศน์ดีๆในวันที่ดีๆเช่นนี้ก็ไม่เลวเหมือนใช่ไหมล่ะ?”
“แต่เจ้าไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่ดีอะไรเลย พวกเขาก็แค่ไม่เข้าใจเจ้าเท่านั้น” ใบหน้าของเซียวเหวินไฉนั้นได้แดงจนไปถึงหู ซึ่งได้แสดงให้เห็นถึงความตื่นเต้นของเขา “เจ้าน่ะเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในใจของข้าเสมอนะ”
ในหลายปีที่ผ่านมา เพื่อชื่อเสียงของเขาแล้วนางจึงได้ไม่มาพบหน้าเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว พอนางพบเขาที่ตามถนนนางก็ได้จะรีบเดินอ้อมหลบไปทันที แม้ว่าเข้าจะพยายามรั้งนางแล้วก็ตาม แต่นางก็ไม่เคยพูดคุยอะไรกับเขาเลย ไม่แม้แต่จะมองมาที่เขาด้วยซ้ำ
มันเป็นเวลาหลายปีที่ตัวเขานั้นต้องถูกหลอกหลอนด้วยเรื่องนี้และไม่อาจที่จะลืมเลือนได้
เซียวหลีก็ได้ผงกหัว ช่างเป็นอะไรที่น่าปลื้มใจยิ่งนั้น นางจึงได้รู้สึกดีใจแทนเจ้าของร่างขึ้นมา อย่างน้อยก็ยังมีคนคนหนึ่งที่ยังเป็นห่วงเป็นใยนางอยู่จริงๆ
นางนั้นไม่รู้ว่าตัวนางนั้นเป็นอะไรไป แต่นางก็ได้ยื่นมือของนางออกไปแล้วตบไหล่ของเซียวเหวินไฉเบาๆราวกับพี่ชายแล้วกล่าว “พี่ชายที่แสนดี”
ทันใดนั้นเองก็พลันปรากฏใบหน้าที่มืดมนของ เซียวเหวินไฉ
ในเวลานี้เซียวหลีนั้นคิดว่าตัวนางจะดึงเซียวเหวินไฉออกมาจากความทุกข์อย่างไรดี นางนั้นไม่อาจที่ปล่อยให้ตัวเขาต้องจมๆลอยๆอยู่ตามกลางวังวนที่ชื่อว่าเซียวหลี
“อาไฉ่ เจ้าคิดว่าควรจะซื้อที่ดินตรงไหนถึงจะดีระหว่างทางทิศตะวันออกและตะวันตก?”
อาไฉ่!!
เซียวเหวินไฉก็ได้ตกตะลึงไปชั่วขณะ เซียวหลีที่ไม่ยับยั้งตัวเองในการเผชิญหน้ากับเขาราวกับว่าพวกเขานั้นอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลาหลายปีเช่นนี้
ช่างเป็นความรู้สึกที่น่าหลงใหลมาก
“ซื้อทางตะวันออกจะดีกว่า ที่ดินแถบนั้นอุดมสมบูรณ์กว่า” เซียวเหวินไฉนั้นคิดว่าที่ดินของเขาเองก็อยู่ในบริเวณนั้น ถ้าหากเซียวหลีซื้อที่ดินแถวนั้น ตัวเขาก็จะได้มีโอกาสได้พบกันมากขึ้นในอนาคต
แต่ทว่า
ตัวเขานั้นได้ขายที่ดินแถบนั้นไปหมดแล้ว
ในชั่วขณะนั้นเองเซียวเหวินไฉนั้นคิดว่าบางทีเขาควรที่จะไปซื้อที่ดินแถบนั้นกลับมา โชคยังดีเอกสารที่ดินเหล่านั้นยังไม่ได้ถูกเซ็นต์ลงไป น่าจะยังมีเวลาเอากลับคืนมาได้อยู่กระมัง?
เซียวหลีก็ได้ครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง มันคงจะดีหากว่านางจะไปที่ป่าไร้ผู้คนบ่อยขึ้น และคงจะดีถ้าหากจะทำอาหารจากสัตว์ที่ล่ามาเป็นครั้งคราว
“อาไฉ่ ไปไถ่ที่ดินคืนมาแล้วอยู่ที่นี่คอยสอนหนังสือผู้คนต่อเถอะ ทุกอย่างที่นี่ล้วนสวยงาม เจ้าคิดที่จะทิ้งที่นี่ไปจริงๆเหรอ?”
เซียวเหวินไฉก็ได้ยิ้มขึ้นมา ที่นี่มันสวยงามก็เพราะว่ามีอาหลี
ตัวเขานั้นเป็นนักวิชาการที่มีหน้าที่สอนหนังสือผู้คน
พื้นที่ของเขาทั้งหมดนั้นได้จ้างคนมาคอยทำไร่ทำนาให้ เพราะว่าตัวเขานั้นเป็นอาจารย์และมีผู้ปกครองของเด็กมากมายที่จ่ายค่าเล่าเรียนให้กับเขา แล้วเมื่อหนไหนที่เก็บเกี่ยวได้ดีๆเขาก็จะขายเอาเงินมาไปซื้อที่เพิ่มซึ่งเขาก็ได้มีที่ถึง 1 หมู่ 3 เฟินโดยที่ไม่รู้ตัว
มองไปที่เซียวหลีที่ทำตัวง่ายๆสบายๆแล้ว เซียวเหวินไฉก็ได้รู้สึกชื่นชมนางขึ้นมาจากใจของเขา หากผู้คนบนแผ่นดินนี้ต้องประสบโชคชะตาที่ถูกกดดันและรังแกอยู่หลายหนอย่างอาหลีแล้ว เกรงว่าพวกเขาคงไม่สามารถอดทนมาได้อย่างยาวนานเช่นนางแน่
“อาหลี ข้าจะเชื่อเจ้านะ”
เซียวเหวินไฉก็ได้กล่าวอย่างอายๆ เมื่อเห็นว่าเซียวหลีนั้นยังคงยิ้มออกมาอย่างหยาดเยิ้มแล้ว เขาก็ได้รวบรวมความกล้าขึ้นมาแล้วถาม “อาหลีข้าอยากจะกอดเจ้า”
มีอยู่หลายคืนที่เขาฝันว่าได้อยู่กับเซียวหลีและกอดนาง แต่เขาก็มักจะตื่นจากความฝันก่อนตลอด แล้วก็พบว่าไม่มีใครเลยที่อยู่ข้างๆเขา
เซียวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้ยิ้มออกมาอย่างน่าหลงใหลมากขึ้นกว่าเดิม นางได้มองไปที่เขาแล้วพบว่าเซียวเหวินไฉได้แอบซ่อนดวงตาที่เขินอายเอาไว้
เซียวหลีนั้นได้จงใจทำ
ที่นางนั้นได้กะพริบตาอย่างหยาดเยิ้มหรือยิ้มราวกับดอกไม้นั้น นางแค่ต้องการที่จะทำให้เซียวเหวินไฉรังเกียจนาง
ในนิยายส่วนใหญ่นั้นมักจะบอกว่าผู้ชายส่วนใหญ่นั้นไม่ชอบหญิงสาวที่มากรักโปรยเสน่ห์ไปทั่วเช่นนี้
ตัวนางนั้นมีลูกก่อนแต่งงานจนทำให้ชีวิตของเขาต้องถูกเลื่อนออกไป แล้วในเวลานี้ตัวนางก็ยังกะลิ้มกะเหลี่ยมากรัก ซึ่งถ้าหากให้ยาถูกเซียวเหวินไฉก็น่าจะยอมลืมนางและมีภรรยามีลูกเสียที สอนหนังสือให้กับผู้คนและมีความสุขกับครอบครัวของเขา
เซียวหลีจึงได้ทิ้งตัวลงไปในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดออกมาเบาๆ “อาไฉ”
สายตาของนางได้จับจ้องไปที่เซียวเหวินไฉอย่างน่าหลงใหล และริมฝีปากของนางก็ได้มาอยู่ที่ปากของเขา
ตัวเขาที่เป็นนักวิชาการมาตลอดนั้น ทำให้ใบหน้าของเขานั้นบางและใบหน้าก็ได้แดงจนร้อนฉ่า
“อา...อาหลี” เซียวเหวินไฉนั้นไม่อาจที่จะพูดออกมาเป็นประโยคได้ หัวใจของเขานั้นเต้นแรงจนแทบจะออกมาจากคอของเขา
มือที่เหมือนหยกของเซียวหลีนั้นก็ได้ลูบไล้เขาอย่างอ่อนโยนและสัมผัสไปที่ริมฝีปากของเขาด้วยสีหน้าที่หยาดเยิ้ม “มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น ตัวข้านั้นช่างโดดเดี่ยวเหลือเกิน มีหลายครั้งที่ข้าพบท่านและอยากที่กอดท่านเช่นนี้แต่ก็ต้องหยุดและวิ่งหนีไป”
“อาหลี....”
แล้วเซียวหลีก็ได้ปิดปากของเขาด้วยนิ้วมือของนางอีกครั้ง “อย่าปล่อยให้ทัศนียภาพดีๆในวันที่ดีๆต้องสูญเปล่าไปสิ”
“ข้า....อืม....” แล้วเซียวเหวินไฉก็ถูกจูบโดยเซียวหลีอีกครั้งโดยที่เขาไม่ทันได้พูดอะไรออกมา
ผมของนางนั้นได้ปล่อยกลิ่นหอมอ่อนๆออกมา และ ริมฝีปากของนางนั้นก็ทั้งนุ่มและอบอุ่น และเป็นประกายยิ่งกว่าโคมไฟ ซึ่งทำให้ผู้คนต้องฝันกลางวัน
ในชั่วขณะนั้นเองที่เซียวเหวินไฉนั้นได้รู้สึกตะลึงงัน ราวกับโลกนั้นได้หยุดหมุนแม้แต่เสียงร้องของเหล่าแมลงและนกก็ยังไม่ได้ยิน
มองไปที่ใบหน้าที่หวาดกลัวของเซียวเหวินไฉแล้ว เซียวหลีก็รู้สึกพึงพอใจอย่างมากแล้วผลักเซียวเหวินไฉออกไปเบาๆ นางนั้นคิดว่าตอนนี้ตัวเขาคงจะเห็นชัดแล้วถึงภาพลักษณ์หญิงชั่วและเสเพลของนาง!
“อา อาหลี ข้า....ข้า......”
เซียวเหวินไฉนั้นไม่สามารถที่จะพูดออกมาเป็นคำพูดได้ จนในที่สุดเขาก็ได้หันมาจ้องที่นางจากนั้นก็ได้ผลักเซียวหลีจนเข้ามุมแล้วก็จูบนางอย่างดุเดือด
เกิดอะไรขึ้น?
ดวงตาที่ตกตะลึงของเซียวหลีก็ได้มองไปรอบๆ ตัวนางนั้นได้ตกตะลึงอยู่ชั่วขณะหนึ่ง นางได้รีบผลักเซียวเหวินไฉออกแล้วมองไปที่เขาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เซียวเหวินไฉสติแตกไปแล้วงั้นเหรอ?
“เจ้า ข้า....” เซียวหลีถึงกับชะงักไปชั่วขณะและพยายามจัดเรียงอารมณ์ของนางใหม่แล้วก็ได้พูดออกมาอย่างช้าๆ “เจ้าไม่เห็นหรือไงว่าข้าเป็นผู้หญิงที่ใจง่ายเพียงไหน? เป็นแบบนั้นแล้วท่านยัง...ยังจะรักข้าได้อีกเหรอ? นี่ท่านยังเป็นนักวิชาการที่คงแก่เรียนจริงๆเหรอ?”
ในเวลานี้เซียวเหวินไฉนั้นเป็นเหมือนกับหมูตายที่ไม่กลัวน้ำร้อนแล้ว เพื่อความสุขในอนาคตของเขาแล้วเขาก็ได้เก็บความอายด้วยการกระแอมออกมาแล้วกล่าว “อาหลีเป็นคนอย่างไรนั้นอยู่ในใจของข้าอยู่เสมอ ข้านั้นรู้มานานแล้วว่าเจ้าไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น”
เซียวหลีก็ได้ตกตะลึงแล้วกล่าว “แต่ข้าท้องก่อนแต่งนะ และตัวข้าที่ยั่วยวนเจ้าเมื่อสักครู่อีก เจ้าก็เห็นไม่ใช่เหรอ?”
เซียวเหวินไฉก็ได้ถอนหายใจ “ข้ารับได้ ตราบเท่าที่เป็นเจ้าข้ารับได้เสมอ”
“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะทรยศเจ้าไปมีชู้อย่างนั้นเหรอ?”
“อาหลีไม่ใช่คนแบบนั้น อาหลีไม่ทำหรอก”
เซียวหลีก็ได้ตกตะลึง บางทีตัวนางนั้นอาจจะประเมินความอุทิศตนของเซียวเหวินไฉที่มีให้ต่อนางต่ำเกินไปหน่อย
ในชั่วเวลานี้บรรยากาศนั้นค่อนข้างจะลำบากใจมาก เซียวหลีจึงต้องรีบขอถอนตัว “ท่านพี่ที่แสนดี เอาไว้เจอกันวันหลังนะ ข้าขอตัวลาก่อน”
