ตอนที่ 47 รสชาติของวิญญาณเขาไม่เลวเลย
หลินชิวหานตัวแข็งทื่อพอรู้ถึงการคืนชีพของหลินเทียน นางพลันตระหนักทันทีว่าเขาแกล้งตายจริงอย่างที่คุณชายกู่ว่า
นางบอกคนของนางให้จับตาดูหลินเทียนและรายงานทุกอย่างเกี่ยวกับเขาให้นางรู้โดยเร็วที่สุด ในเวลาเดียวกัน หัวใจนางก็เย็นชา และนางก็ตรงไปหากู่ฉางเกอ อธิบายทุกอย่างแก่เขา
“ในเมื่อหลินเทียนคืนชีพ งั้นเราก็ควรไปดูว่ามันเป็นใครที่ยึดร่างเขา..”
กู่ฉางเกอคิดสักพักและพูดกับหลินชิวหาน
ไม่มีทางที่เขาจะไม่สนใจเรื่องนี้ เหนือสิ่งอื่นใด เขารอมาถึงสามวันเต็มเพื่อดูหลินเทียนคืนชพี การแสดงครั้งใหญ่แบบนี้จะพลาดได้ไง?
นี่คือวันสุดท้ายที่หลินเทียนจะไม่เหลือค่าในฐานะกระเทียมให้เก็บเกี่ยว
เขาคือผู้ยิ่งใหญ่ที่กลับชาติมาเกิด?
ในเมื่อยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ทำไมถึงมายึดร่างขยะ?เขาไม่พอใจตอนยึดร่างคนปกติ?
“มันเป็นอย่างที่ท่านพูด คุณชาย”
หลินชิวหานเห็นด้วย
ไม่ช้า หลินชิวหานกับกู่ฉางเกอก็ไปถึงคุกใต้ดิน ศิษย์ตระกูลหลินที่รับผิดชอบการเฝ้ามองไปรอบๆขณะขาสั่น
“ทำความเคารพคุณหนู!ทำความเคารพคุณชาย..”
หลังทำความเคารพทั้งสอง เขาก็รีบวิ่งหนีออกไปโดยไม่กล้ามองเหลียวหลัง
“อย่าพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง!”
หลินชิวหานสั่งศิษย์ที่กำลังหนี เรื่องคนตายที่กลับมามีชีวิตแปลกเกินไป และไม่สามารถอธิบายได้ง่ายๆ นางไม่อยากดึงดูดความสนใจมากเกินไป
ตอนหลินเทียนเห็นหลินชิวหานกับกู่ฉางเกอมาถึง เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ แต่เขาก็ยังสวมสีหน้ามึนงงและมองรอบๆอย่างสับสน
มันคือวิธีที่เขาคิดใช้หลอกหลินชิวหาน ด้วยความทรงจำจากเจ้าของร่าง เขาสามารถหลอมพี่สาวผู้ใจดีของเขาได้ง่ายๆ
สำหรับกู่ฉางเกอ เขาไม่มั่นใจ
ไอสารเลวแซ่กูนี่คาดเดาได้ยาก ถ้าเขาอยากหลอกมัน งั้นเขาก็ต้องแสดงให้ดีกว่านี้ ใครจะไปรู้?มันอาจมองเห็นผ่านการแสดงของเขาก็ได้
ราชาเทพผู้ยิ่งใหญ่ หลินเทียนผู้ผ่านศึกมานับร้อยในชีวิตกลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากในตอนนี้
“ท่านพี่ ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่?”
“ข้าจำได้ว่าข้าอยู่ในสำนัก...ข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไง..”
“คนข้างท่านเป็นใคร?ข้าไม่เคยเจอเขามาก่อน...”
หลินเทียนเปิดปากและถามด้วยใบหน้าและน้ำเสียงสับสนตามแผน
‘โอ้?แกล้งทำเป็นไม่มีความทรงจำ?’
กู่ฉางเกอหัวเราะในใจขณะดูการแสดงของเขา แต่สีหน้ายังไม่เปลี่ยน
เขายืนเงียบๆ
แทนที่จะให้คนนอกอย่างเขาทำเอง มันดีกว่าที่หลินชิวหานจะฉีกหน้ากากของหลินเทียนด้วยมือนางเอง ถ้าเขาเดาไม่ผิด หลินเทียนคนก่อนต้องเป็นห่วงและหลงรักหลินชิวหานมากแน่
ถ้าเขาเจอกับความโกรธและเกลียดของหลินชิวหาน งั้นเจตจำนงของหลินเทียนคนก่อนก็คงนั่งเฉยไม่ได้...เหนือสิ่งอื่นใด มันต้องจัดการกับความหมกมุ่นของเจ้าของร่างก่อนเพื่อยึดร่างกายอย่างสมบูรณ์
ความหมกมุ่นที่ไม่อาจแก้ไขได้ย่อมเปลี่ยนเป็นขวากหนามและสู้กับคนที่พยายามยึดร่าง
[ฮี่ๆ!]
ด้วยเหตุนี้ หลินเทียนจึงต้องตายเพราะเขาไม่สามารถแก้ไขความหมกมุ่นนี้ได้ สำหรับค่าโชคสองร้อยสุดท้ายที่เขามี?กู่ฉางเกอสามารถได้รับโดยไม่ต้องกระดิกนิ้ว
อะไรอีก?เขายังสามารถทำภารกิจฆ่าบุตรฟ้าประทานให้สำเร็จได้ด้วย!
เหนือสิ่งอื่นใด ถ้าฆ่าบุตรฟ้าประทานได้หลังชิงค่าโชค ระบบก็จะตบรางวัลเป็นรางวัลสวรรค์เพิ่มเติม กู่ฉางเกอคาดหวังกับมันมาก
สำหรับพี่น้องเข่นฆ่ากันเองอย่างเลือดเย็น?กู่ฉางเกอไม่เชื่อว่าเรื่องแบบนั้นจะไม่มีวันเกิดตราบเท่าที่หลินเทียนคนก่อนไม่ตาย
หลินเทียนในปัจจุบันไม่สามารถทำร้ายหลินชิวหานได้
“ทำไมเจ้าถึงยังเสแสร้งอีก?”
หัวใจที่เจ็บปวดของหลินชิวหานเต็มไปด้วยความเกลียดชังขณะมองใบหน้าชราที่คล้ายกับน้องชายนาง
“พี่ พี่พูดเรื่องอะไร?ข้าไม่เข้าใจ.”
หลินเทียนตกตะลึง และแสดงสีหน้าประหลาดใจราวกับเขาไม่เข้าใจสิ่งที่นางพูด ด้วยความกลัวบางอย่าง เขามองรอบตัวและถามอีก“พี่ ทำไมไม่ตอบข้า?ทำไมข้าโดนขังในคุก..”
ใบหน้าของหลินชิวหานเย็นชาเหมือนก้อนน้ำแข็ง และนางก็ไม่พูดสักคำ
ถ้านางไม่ได้รับคำเตือนของคุณชายกู่ นางคงโดนหลินเทียนผู้นี้หลอกไปแล้ว นางคงเชื่อว่าเขาไม่รู้เรื่องจริง
พวกที่ยึดร่างของบางคนสามารถกลืนกินความทรงจำพวกเขาได้ง่ายๆ มันง่ายที่จะแกล้งทำเป็นเสียความทรงจำ
“พี่ ข้าเป็นน้องชายของท่าน หลินเทียนไง!ทำไมถึงไม่เชื่อข้า..”
“เจ้าจำตอนเจ้าอายุหกขวบได้ไหม ตอนที่พ่อดุด่าเจ้า เจ้าเลยมาหาข้าเพื่อระบาย...”
ไม่ว่าหลินเทียนจะพูดอะไร และไม่ว่าเขาจะพยายามยังไง สีหน้าของหลินชิวหานก็ไม่เปลี่ยนสักนิด ใบหน้าของนางกลับยิ่งเย็นชาขึ้นทุกที
ถ้าเขาหุบปาก มันคงดีกว่านี้...แต่ตอนนี้ที่เขาพ่นคำเหล่านั้นออกมา ความเศร้าในใจหลินชิวหานจึงไม่สามารถกลบความโกรธได้ และนางก็นึกถึงวันวาน
‘มันมีผลด้านลบ..’
หลินเทียนใช้เวลาไม่นานก็สังเกตเห็นว่าความพยายามเขาสูญเปล่า เขาตระหนักว่ามีบางอย่างผิดพลาด หัวใจของเขาดำดิ่งพอเห็นใบหน้าขบขันของกู่ฉางเกอ
เขาไม่สามารถหลอกทั้งสองได้!
หรือเขาจะรอดหายนะมาได้ แต่ก็เจอกับขุมนรกอีกแห่ง?เขากำลังจะตายที่นี่ วันนี้?
หัวใจของเขาไม่เต็มใจยอมรับชะตากรรมนี้
อะไรอีก?เขายังสัมผัสได้ว่าความหมกมุ่นของหลินเทียนคนเดิมได้พัฒนาความขุ่นเคืองอย่างมากต่อเขา มันพยายามผลักเขาออกไป
วิญญาณของเขากำลังสู้กับเจตจำนงที่หลงเหลือของเจ้าของร่าง
“หุบปากซะ!”
สุดท้ายหลินชิวหานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ดวงตาของนางแดงก่ำและร้องคำราม“เจ้ามันเป็นสัตว์เดรัจฉาน!”
“พี่...”
ใบหน้าของหลินเทียนแข็งทื่อไปขณะหนึ่ง และก็อดพึมพำไม่ได้“ทำไม?ข้าไม่เคยทำร้ายท่าน...ข้าไม่เคยคิดแม้แต่จะทำร้าย...”
“ทำไมท่านถึงทำกับข้าแบบนี้?”
ตอนนี้ เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคือราชาเทพสังหารสวรรค์หรือขยะนามหลินเทียน วิญญาณของเขากับเจตจำนงของหลินเทียนกำลังพัวพันกัน
[ติ้ง!หลินเทียนได้รับผลสะท้อนกลับจากเจตจำนงของร่างเขาและเสียการควบคุม!เขาเสียค่าโชคสองร้อยแต้ม!ท่านได้รับค่าโชคชะตาพันแต้ม!]
[คำเตือน!บุตรฟ้าประทานหมดค่าโชค!ท่านจะได้รับรางวัลสวรรค์เพิ่มเติมสำหรับการฆ่าเขาตอนนี้!]
การแจ้งเตือนระบบดังในใจของกู่ฉางเกอ บ่งบอกเขาว่ามันถึงเวลาเก็บเกี่ยวรางวัลแล้ว เขาสวมสีหน้าอ่อนโยนและปลอบหลินชิวหานอย่างนุ่มนวล“ข้ารู้ว่าเจ้าทำไม่ได้ ปล่อยให้ข้าเป็นคนชั่วช้าแทนเจ้าเถอะ เจ้าควรออกไปรอข้างนอก”
“อืม...”
หัวใจของหลินชิวหานหวั่นไหว และนางก็เดินออกไปอย่างเหม่อลอย
แม้นางจะอยากฆ่าไอสารเลวตรงหน้านาง แต่นางก็ทำไม่ลงเนื่องจากมันมีใบหน้าเดียวกับน้องชายนาง
หลังหลินชิวหานไป กู่ฉางเกอก็เข้าหาหลินเทียนโดยเอามือไพล่หลัง พูดด้วยรอยยิ้มเยาะ“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงไม่ปล่อยพวกเขาให้เผาหรือฝังเจ้า?”
“เจ้ารู้ว่าข้าแกล้งตาย?เจ้าแซ่กู่ เจ้าเป็นใคร?ทำไมถึงทำแบบนี้?”
หลินเทียนคำรามใส่เขา ตอนนี้ เขาเหมือนสัตว์ป่าที่พร้อมจะกระโจนใส่ใครก็ตามที่สบตา
“ทำไมข้าถึงทำแบบนี้?หรือ ทำไมข้าถึงสามารถทำแบบนี้ได้?มันก็เพราะเจ้าอยากฆ่าข้าเองไม่ใช่เหรอ?”
กู่ฉางเกอถามเขา และดวงตาก็ดำมืดในเวลาเดียวกัน มันราวกับมีสายฟ้าสีดำนับร้อยล้านสายวูบวาบในดวงตาเขา รูม่านตาของเขาเหมือนมารร้าย จับจ้องหลินเทียนจากขุมนรก
“เจ้าเป็นใครกันแน่?ทำไมเจ้าถึงใช้วิชาเช่นนั้นได้..”
หลินเทียนกลัวที่จะสบตากับกู่ฉางเกอ รู้สึกเหมือนเขากำลังตกลงขุมนรก เขารู้สึกเหมือนกระแสน้ำวนที่น่ากลัวกำลังพยายามจะกลืนกินเขา
บุคคลแซ่กู่นี้มีลักษณะของมารสวรรค์ เขาดูเหมือนจะห้อมล้อมไปด้วยมารนับร้อยล้านที่พร้อมกระจายความโกลาหลไปทั่วโลก!
เขาคือราชาเทพผู้ยิ่งใหญ่ แต่ก็ไม่เคยเจอภาพที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้มาก่อนในชีวิต
หลินชิวหานเอาตัวเองไปอยู่กับสัตว์ประหลาดแสนอันตราย!
หลินเทียนรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งพอความเป็นจริงนี้จู่โจมเขา เขาเกลียดความรู้สึกนี้!
“คนตายไม่จำเป็นต้องรู้อะไร”
กู่ฉางเกอมองหลินเทียนอย่างไม่แยแสและวางมือไว้ที่หน้าผากอีกฝ่าย
“วิชานี้มันอะไร..อ้ากก!!!”
หลินเทียนกลัวจนกรีดร้อง ฝ่ามือของกู่ฉางเกอพุ่งผ่านไปยังทะเลจิตสำนึกเขา และแสงสีดำก็เบ่งบานในตัวเขาเหมือนดอกบัวมรณะ
[ฮึ่ม!]
วินาทีต่อมา ความมืดมิดก็กลืนกิน และพลังน่ากลัวก็ดูดวิญญาณเขาไปราวกับขวดดูดน้ำ วิญญาณของเขาหายไปในทันที และตัวของหลินเทียนก็ล้มลงอย่างไร้ชีวิตอีกครั้ง
“เจ้าหมอนี่เคยเป็นราชาเทพในชาติก่อน...รสชาติของวิญญาณเขาไม่เลวเลย!”
กู่ฉางเกอชื่นชมด้วยสายตาเพลิดเพลิน
