ตอนที่ 45 ธาตุแท้ของกู่ฉางเกอ

การแจ้งเตือนระบบทำให้หัวใจของกู่ฉางเกออิ่มเอม ไม่เพียงงานจะง่าย แต่ยังมอบค่าโชคชะตา700แต้มให้เขา เขาสามาระถือได้ว่ามันเป็นการคืนเงินร้อยแต้มที่เขาใช้ไปกับเคล็ด[เต๋าเม็ดยา]

ตอนนี้ เขามีค่าโชคชะตาเกือบสามพัน และปริมาณนั้นก็มากโข

สำหรับว่าระบบตัดสินใจ’ให้คะแนน’ กู่ฉางเกอไม่คิด ระบบต้องมีระบบให้คะแนนของมัน เขาแค่ต้องทำสุดความสามารถ

เขาอ่อนโยนและแสดงความเป็นห่วงต่อซูชิงเกอกับคนอื่นเพราะเขามีแผนการบางอย่าง สำหรับบุตรศักดิ์สิทธิ์เจียโหล...มันเป็นใคร?คิดว่าตัวเองเป็นบุตรฟ้าประทาน?ใครมอบความกล้าให้เขามายั่วโมโหเขาต่อหน้าคนมากมาย?

เขาเป็นแค่มดที่ไม่มีสิทธิ์จะเป็นกระเทียมหอมด้วยซ้ำ!

กู่ฉางเกอสามารถบดขยี้เขาให้ตายได้ และยังมีเหตุผลที่เหมาะสมที่จะทำ สำหรับที่อยู่ของเย่เฉิน?เขาไม่สนใจ ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาแค่พยายามทำภารกิจให้สำเร็จเฉยๆ

หอเด็ดดาวเงียบสงัด ใบหน้าทุกคนขาวซีดขณะมองฉากตรงหน้า และอัจฉริยะบางคนก็ขาสั่น ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

“ท่าน โปรดอภัยให้เราด้วย..”

“บุตรศักดิ์สิทธิ์ของเราโง่เขลาและ…”

จินหยางกับผู้คุ้มกันของเขาหน้าซีดเซียวและหวาดกลัว พวกเขาทำได้แค่คุกเข่ากับพื้นและขอความเมตตา

มันแค่ว่ากู่ฉางเกอมไสนใจพวกเขา และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“เฒ่าหมิง..”

“นายน้อย บ่าวมาแล้ว!”

มิติสั่นสะเทือน และชายชราชุดดำก็ปรากฏขึ้นด้วยใบหน้าเคารพ มันไม่ใช่ใครนอกจากเฒ่าหมิง

แม้เขาจะได้รับอนุญาตให้กลับตระกูล เขาก็มักคอยติดตามกู่ฉางเกอในเงามืด และไม่กล้าออกห่าง

การปรากฏตัวอย่างฉับพลันของเฒ่าหมิงทำให้ทุกคนตกใจมาก มันเป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นบุคคลในตำนาน บรรพชนของตระกูลหลินโบราณที่ทะยานขึ้นอาณาจักรเบื้องบนสามหมื่นปีก่อน

พอเห็นท่าทีเคารพของเขา พวกเขาก็อดเชื่อข่าวลือที่ได้ยินไม่ได้

“ข้าไม่อยากได้ยินว่าดินแดนศักด์สิทธิ์เจียโหลวจะยังมีชื่ออยู่ในวันพรุ่งนี้…”

กู่ฉางเกอออกคำสั่ง

“ขอรับ!ทาสชราผู้นี้จะทำให้พวกมันหายไปเดี๋ยวนี้”

เฒ่าหมิงตอบรับ และมิติรอบเขาก็สั่นอีกครั้งขณะที่เขาหายไป

[เฮือก!]

หนังศีรษะพวกเขาชาด้าน และรู้สึกเหมือนหัวสมองกำลังระเบิด ความหนาวเย็นวิ่งลงหลัง

“เจ้า..”

ดวงตาของจินหยางเบิกกว้างอย่างเหลือเชื่อและเขาก็กระอักเลือดออกมาอีกคำ เขาไม่คิดเลยว่าการกระทำของเขาจะนำหายนะเช่นนี้มาสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเขา!

เขาอดเสียใจกับการกระทำของเขาไม่ได้ และได้แต่สาปแช่งในความโง่ของตัวเอง

นายน้อยจากอาณาจักรเบื้องบนโหดเกินไป!

“มันจบแล้ว..”

ใบหน้าของผู้พิทักษ์ของจินหยางไร้ซึ่งสีใด ความสิ้นหวังเต็มดวงตาเขา

บุตรศักดิ์สิทธิ์ชูหยวน เทพธิดาหมื่นบุปผากับคนอื่นก็อดหน้าซีดและตัวสั่นไม่ได้ ทั้งหมดเองก็มาจากขุมอำนาจใหญ่ของแคว้นกลาง พวกเขาได้แต่ตั้งคำถามตัวเองว่า’เราจะลงเอยแบบนี้ด้วยไหม?’

คำตอบนั้นชัดเจน รอยยิ้มอ่อนโยนของคุณชายไม่ใช่แบบที่ตาเห็น ในความเป็นจริง ทั้งหมดไม่ต่างอะไรกับกลุ่มมดต่อหน้าเขา และเขาก็ไม่สนใจพวกเขาด้วยซ้ำ

เขาตัดสินชะตากรรมของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เจียโหลวด้วยประโยคเดียว!

ทั้งหมดรู้สึกเหมือนสามารถเห็นแม่น้ำเลือดและภูเขาศพตรงหน้า และทั้งหมดก็เพราะหนึ่งในพวกเขาโง่พอจะทำให้คุณชายไม่พอใจ

แม้กระทั่งซูชิงเกอกับหลินชิวหานก็ยังรู้สึกสั่นสะท้าน มันเป็นครั้งแรกที่พวกนางเห็นกู่ฉางเกอทำอะไรแบบนี้ เขาไม่แยแสอะไรเลยจริงๆ...เหมือนเทพที่ก้มมองทุกสิ่งและตัดสินชะตากรรมของมนุษย์ปุถุชน

นี่คือธาตุแท้ของเขา!

ซูชิงเกออดรู้สึกโชคดีไม่ได้ที่กู่ฉางเกอใส่ใจนาง มันพูดได้ว่าเขาแสดงแค่ด้านนั้นต่อนาง

..

เรื่องที่บุตรศักดิ์สิทธิ์เจียโหลวไปยั่วยุคุณชายจากอาณาจักรเบื้องบนในหอเด็ดดาวกระจายไปทุกส่วนของแคว้นกลางอย่างรวดเร็ว ข่าวนี้ทำให้เกิดความโกลาหล และสร้างพายุที่พัดไปทุกทิศทาง

ผู้บ่มเพาะนับไม่ถ้วนตัวสั่น

ไม่ช้า เรื่องราวก็ออกมาจากปากของอัจฉริยะคนอื่นในนั้น ทุกคนเริ่มคุยถึงเรื่องนี้

ไม่เพียงบุตรศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนเจียโหลจะกลายเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับศัตรูของคุณชาย แต่เขายังกล้าปกปิดที่อยู่ ไม่ยอมเปิดปาก นี่ทำให้คุณชายโกรธและนำหายนะมาสู่ดินแดนเจียโหลว

ผู้บ่มเพาะนับไม่ถ้วนถอนหายใจและรู้สึกว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนเจียโหลวนั้นโง่ แทนที่จะตายไปคนเดียว เขากลับลากทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไปด้วย

แน่นอน บางคนยินดีกับหายนะของพวกเขาและบอกว่าพวกเขาสมควร!

ใครใช้ให้พวกเขาโง่จนตาย?

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เจียโหลวมีมรดกยาวนานเป็นแสนปีในแคว้นกลาง พวกเขาเองก็มีบรรพชนที่ไปถึงอาณาจักรเทพเสมือนและทะยานขึ้นอาณาจักรเบื้องบน พวกเขามีเคล็ดบ่มเพาะกับสมบัติมากมาย

แต่ทว่า ฝ่ามือยักษ์ได้บดบังทั้งดินแดนมันจากด้านบนและกำจัดมันไปจากโลก แม้กระทั่งผู้อาวุโสใหญ่ของพวกเขาที่เก็บตัวก็ไม่สามารถต่อต้านฝ่ามือยักษ์นั่นได้ มันราวกับสวรรค์ได้กำจัดพวกเขา!

โครงสร้างกับภูเขาในรัศมีห้าพันลี้ล้วนเปลี่ยนเป็นเศษซาก ในเวลาเดียวกัน ลมหายใจกดขี่ของอาณาจักรเทพเสมือนก็กดลงมา ผู้บ่มเพาะนับไม่ถ้วนต่างหลบซ่อนด้วยความกลัว

“ความอยุติธรรมเช่นนี้จะนำความพิโรธของสวรรค์มาสู่เจ้าในสักวัน..”

“พอถึงเวลานั้น แม้แต่พระเจ้าก็จะปกป้องพวกเจ้าไม่ได้...”

สุดท้าย เรื่องราวก็จบด้วยเสียงคำรามของประมุขเจียโหลวที่ดังไปทั่ว ด้วยเหตุนั้น ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เจียโหลวถูกลบหายไปจากแคว้นกลางตลอดกาล

เหตุการณ์นี้สร้างความปั่นป่วนไปทั่วแคว้นกลาง และแม้กระทั่งโลกส่วนที่เหลือ ถ้าแม้กระทั่งดินแดนเจียโหลวก็ยังลงเอยเช่นนี้ งั้นพวกเขาละ?

ความคิดนี้สร้างความหวาดกลัวให้ผู้บ่มเพาะนับไม่ถ้วน เขย่าพวกเขาตั้งแต่หัวจรดเท่า และความกลัวต่ออคุณชายกู่ก็เพิ่มขึ้น เหนือสิ่งอื่นใด ทุกอย่างที่ดำรงอยู่ในอาณาจักรเบื้องล่างไม่ต่างอะไรจากกลุมมดต่อหน้าคนจากเบื้องบน

ผู้บ่มเพาะชื่อเย่เฉิน ที่มาจากแดนบูรพาได้รับความอื้อฉาวครั้งใหม่ในแค้วนกลาง ชื่อของเขากระจายไปทั่วเหมือนโรคระบาด

เพื่อเอาใจกู่ฉางเกอ ผู้บ่มเพาะบางคนยังเริ่มค้นหาตัวเย่เฉิน หมายจะจับเป็นเขา

..

[ในแถบชนบทของเมืองสวรรค์กลาง]

คนหนุ่มที่มีใบหน้าและรูปลักษณ์ธรรมดารับฟังคนรอบตัว ทันใดนั้น ข่าวหนึ่งก็จู่โจมเขาเหมือนสายฟ้าฟาด และทั้งตัวก็แข็งทื่อ

“พี่จินหยาง..”

“ข้าจะต้องฆ่ากู่ฉางเกอและล้างแค้นให้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เจียโหลว!”

ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงและขบฟัน ตัวของเขาสั่นสะท้านและกลิ่นอายความอ้างว้างก็แผ่จากตัว

เดิมที เขาวางแผนไปดินแดนเจียโหลวเนื่องจากความสัมพันธ์ของเขากับบุตรศักดิ์สิทธิ์เจียโหลว และความจริงที่ดินแดนเจียโหลวชมชอบความสามารถเขา...แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะได้รับข่าวเกี่ยวกับการโดนทำลายของดินแดนเจียโหลว เขารู้สึกโกรธอย่างมาก

“ท่านอาจารย์ รีบบอกวิธีที่จะทำให้ข้าแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็วมาที ข้าต้องฆ่ากู่ฉางเกอให้ได้ไม่ว่าจะยังไง!”

“ข้าต้องฆ่าเขา!’

เย่เฉินพูดผ่านไรฟันด้วยตาแดงก่ำ จินหยางถือได้ว่าเป็นมิตรและพี่ชายคนสำคัญสุดของเขา!เขาเป็นคนตรงๆที่ปฏิบัติต่อเขาดีกว่าใคร แต่สุดท้ายก็โดนกำจัด แม้กระทั่งดินแดนเจียโหลวที่ชุบเลี้ยงเขามาก็ยังต้องเจอหายนะเพราะมีความสัมพันธ์กับเขา

และเหตุผลทั้งหมดนั้นก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากกู่ฉางเกอ!เขาอยากแยกส่วนกู่ฉางเกอเป็นล้านชิ้น!เขาอยากฉีกร่างเขาออกจากกันและจากนั้นเขาถึงระบายความเกลียดชังได้!

“เสี่ยวเฉิน..”

หยานจีอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวในแหวน เรื่องนี้ได้พัฒนาถึงจุดที่นางไม่อยากให้มาถึง นางล้มเลิกแผนการที่จะเกลี้ยกล่อมเย่เฉินให้ปล่อยวางความเกลียดชังและอคติที่มีต่อกู่ฉางเกอไปแล้ว

เย่เฉินคือสัตว์คลั่งไปแล้ว และการโน้มน้าวทั้งหมดของนางก็สูญเปล่า เขาจะไม่หยุดจนกว่าจะตายไปข้าง

นี่ทำให้หยานจีอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก เหนือสิ่งอื่นใด นางมีความประทับใจที่ดีต่อกู่ฉางเกอ..

แต่นางก็ไม่อาจเมินเย่เฉินได้...

หยานจีถอนหายใจและพูดกับเย่เฉิน“ตามชิ้นส่วนที่เจ้ามี อาณาจักรลับโบราณของยุคสวรรค์แรกเริ่มจะเปิดไม่ช้า ไม่เพียงจะมีอาวุธโบราณผนึกอยู่ข้างใน แต่มันต้องมีมรดกของเจ้าของมันอยู่ด้วย”

“ข้าจะไปเอามรดกและฆ่ากู่ฉางเกอ!”

ความเศร้าของเย่เฉินหายไปและไม่ช้าเขาก็สงบลง เขาอดกำหมัดและกัดฟันแน่นไม่ได้