ตอนที่ 729+730 มันจะเป็นอะไรไปได้อีก

ตอนที่ 729 มันจะเป็นอะไรไปได้อีก

สำหรับประเทศที่เป็นเจ้าของไวรัส มันเป็นสิ่งที่ดี แต่สำหรับประเทศอื่น ๆ มันคืออาวุธชีวภาพที่น่าสะพรึงกลัว

เจียงเหยาไม่ได้พูดอะไร แต่เธอสามารถอ่านดวงตาของลู่ชิงสีได้ เมื่อเขามองดูเธอ เขาคิดเรื่องนี้แล้ว ดังนั้นเขายิ่งเป็นห่วงเธอมากขึ้นไปอีก เมื่อเขาจากไป ดวงตาของเขาดูชั่วร้ายอย่างน่ากลัว

ในเวลานั้น ลู่ชิงสีอาจคิดว่าไม่ว่าเธอจะถูกพาตัวไปหรือไม่ ถ้าเขาปลอดภัย เขาจะต้องหาวิธีช่วยเธอ

เจียงเหยายิ้มเบา ๆ ในใจของเธอ ผู้ชายของเธอ เธอชื่นชมความมีเหตุผลและความกล้าหาญของเขา นี่คือผู้ชายของเธอ

ที่สนามบินในเมืองหลวง ผู้โดยสารรีบร้อนและฝูงชนก็หลั่งไหล เจียงเหยาลากกระเป๋าเดินทางของเธอและเดินออกไปอย่างไม่เป็นทางการ ดวงตาของเธอมองไปรอบ ๆ และหูของเธอก็ฟังทุกการเคลื่อนไหวของสนามบิน

มีคนรอเธออยู่ที่ทางออกสนามบินจริง ๆ บรรยากาศของคนสองข้างทางดูไม่กลมกลืนกันมากนัก พวกเขารอเธออยู่เพียงชั่วครู่ และไม่มีการพูดคุยกันแม้แต่น้อยตลอดเวลา

ทันทีที่เจียงเหยาปรากฏตัวในสายตาของพวกเขา พวกเขาเข้ามาล้อมเธอไว้ทันที อย่างไรก็ตาม คนที่เร็วกว่าคือคนที่มาจากเมืองหลวง

"คุณเจียงเหยาใช่ไหมครับ? คุณนำไวรัสต้องห้ามสู่ YN เราอยากจะ..." เมื่อคนคนนี้พูด เขาผลักคนตรงหน้าออกไป ขณะที่เขาพูด เขายื่นมือข้างหนึ่งไปทางเจียงเหยาและมืออีกข้างดึงกุญแจมือเพื่อใส่กุญแจมือเธอ

"นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณได้พูดไว้ก่อนหน้านี้นะ คุณบอกหัวหน้าของเราว่าคุณแค่สงสัย ทำไมตอนนี้คุณถึงมั่นใจนัก" ร้อยตำรวจเอกเฉินซึ่งเป็นผู้นำทีมได้ผลักเจ้าหน้าที่ของ YN ซึ่งกำลังจะใช้มือดึงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่บอบบางออกไปโดยมองไปที่กุญแจมือของอีกฝ่ายหนึ่ง เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "โปรดเคารพพลเมืองของประเทศเราด้วย!เธอเป็นเพียงผู้ต้องสงสัยเท่านั้น ไม่ใช่อาชญากรที่ได้รับการยืนยันเสียหน่อย"

แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักคนที่ปกป้องเธอ แต่เจียงเหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เธอได้รับการคุ้มครอง

เธอแสร้งทำเป็นหวาดกลัวและยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่สับสน จากนั้นเธอก็ไปหลบหลังคนที่ปกป้องเธอ เธอมองไปที่กลุ่มคนที่มีใบหน้าซีดและเสียงของเธอก็สั่นเล็กน้อย "นี่มันเรื่องอะไรกัน? ไวรัสอะไร? คุณพูดเรื่องอะไร"

ลู่ชิงสีเคยบอกว่าเธอคล้ายกับกู้ฮ่าวอวี้ ที่มีใบหน้าหลอกลวงผู้คน

ตราบใดที่เธอแสดงจุดอ่อนแม้เพียงเล็กน้อย คนที่ไม่รู้จักเธอจะปฏิบัติต่อเธออย่างไม่รู้ตัวเหมือนเธอเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อ่อนแอ ความอ่อนแอแบบนี้...จะกระตุ้นความปรารถนาของผู้ชายที่จะปกป้องเธอ

ลู่ชิงสีพูดถูก ร้อยตำรวจเอกเฉินผู้รับผิดชอบภารกิจนี้หันศีรษะไปมองและเห็นใบหน้าของเจียงเหยาที่เขียนคำว่ากลัวไว้บนหน้า ร้อยตำรวจเอกเฉินรู้สึกว่ามันน่าขำนัก

เธอเป็นเพียงเด็กหญิงอายุสิบเก้าปี และเป็นเพียงนักศึกษาปีหนึ่งเท่านั้น.. อีกทั้งเป็นภรรยาของทหาร เธอจะพกของเถื่อนได้อย่างไร?

นิวโรท็อกซินอะไร? ฟังดูน่าขันนัก นี่คือสิ่งที่แม้แต่สถาบันวิจัยลับแห่งชาติก็ไม่สามารถค้นคว้าได้ สาวน้อยคนนี้จะไปหามาจากที่ไหน?

เมื่อร้อยตำรวจเอกเฉินคิดถึงเรื่องนี้ เขารู้สึกว่าประชาชนของรัฐบาล YN ต้องการก่อปัญหา ดังนั้นเขาจึงพบข้อแก้ตัวที่เป็นแบบนี้

"นี่คือคนจากรัฐบาล YN มีคนชื่อราฮากล่าวหาว่าคุณนำไวรัสต้องห้ามมาที่ YN ตอนนี้เรากำลังมาหาคุณเพื่อพูดคุยเรื่องนี้" ร้อยตำรวจเอกเฉินอธิบาย "คุณรู้จักกับราฮาหรือเปล่า"

"คุณจะเริ่มการสอบปากคำที่นี่หรือ" ใครบางคนที่อยู่ข้าง ๆ ร้อยตำรวจเอกเฉินถามขึ้น

ร้อยตำรวจเอกเฉินไม่แม้แต่จะหันหน้าไปดู เขาถามกลับว่า "อะไรอีก? เราไม่แน่ใจว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก่ออาชญากรรมนี้จริงหรือเปล่า เป็นไปได้ไหมว่าเราจะไม่ได้อะไรเลย แล้วจะให้จับเธอไปทุบตีก่อนที่จะบังคับให้เธอสารภาพออกมาอย่างนั้นหรือ"

__

ตอนที่ 730 สร้างขึ้นเพื่อทำให้ผู้คนหวาดกลัว

“ให้ผมบอกคุณไหมว่าเด็กผู้หญิงคนนี้อายุเพียง 19 ปี และเพิ่งเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งเท่านั้น เธอยังเป็นทหารดีเด่นในประเทศของเราอีกด้วย ถ้าคุณทำให้เธอกลัว ก็ลองดูสิว่าคุณจะให้คำตอบเธอว่ายังไง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงเหยาก็เข้าใจว่าร้อยตำรวจเอกเฉินผู้นี้น่าจะเป็นคนของเหลียงเยวือจื่อ เขาไม่มีทางยอมให้ใครพาเธอไปไหนแน่

หลังจากที่ได้เห็นจุดยืนของคนกลุ่มนี้อย่างชัดเจนแล้ว เจียงเหยาก็โล่งใจ

“ราฮา ฉันรู้จักเขาค่ะ! ไม่เป็นไรหรอกค่ะหากคุณจะพูดถึงเขา แต่ฉันเองก็มีเรื่องที่จะฟ้องร้องเขาเหมือนกัน” การแสดงออกของเจียงเหยาเดิมทีกลัวมาก ทันใดนั้นก็กลายเป็นความโกรธ “ฉันเดินทางไปซื้อเหมืองที่ YN แต่ราฮาคนนั้น พกปืน มีด และพาคนกว่า 20 คนมาล้อมฉัน เขาบังคับให้ฉันมอบสัญญาที่ฉันเพิ่งเซ็นไปให้กับเขา เขากำลังปล้นฉันอย่าอย่างโจ่งแจ้ง!”

“พวกคุณเพิ่งพูดว่าราฮากล่าวหาว่าฉันนำไวรัสเข้าไปใช่ไหม? อย่าบอกนะว่าเขาบอกพวกคุณว่านิวโรไวรัสนั้นชื่อว่าซอมบี้หมายเลข 1 อะไรนั้น?” ใบหน้าของเจียงเหยาเต็มไปด้วยความรังเกียจ “คนโง่เขลาอย่างเขาทำให้ฉันอยากจะหัวเราะแทบตาย!”

“คุณยอมรับแล้วสินะ!” เมื่อผู้คนจาก YN ได้ยินผู้แปล แปลถึงนิวโรไวรัส ที่ชื่อว่าซอมบี้หมายเลข 1 พวกเขาต่างตื่นเต้น “ใช่ ไวรัสตัวนั้นนั่นแหละ!”

ร้อยตำรวจเอกเฉินไม่คิดว่าเจียงเหยาจะพูดถึงซอมบี้หมายเลข 1 ออกมา

“ไวรัสอะไรกัน คนของรัฐบาลฝั่ง YN โง่เหมือนราฮากันหรือเปล่าคะ” น้ำเสียงของเจียงเหยาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย “เข็มจุ่มยาสลบที่ฉันเรียกว่าซอมบี้หมายเลข 1 และเขาก็เชื่อจริง ๆ! ฉันเป็นแค่นักศึกษาธรรมดามีเงินเพียงเล็กน้อย ฉันจะไปหาไวรัสนิวโรมาจากไหนล่ะคะ ขโมยมันมาจากสวรรค์หรืออย่างไรกัน?”

หลังจากพูดอย่างนั้น เจียงเหยาก็วางกระเป๋าเดินทางราบกับพื้นแล้วเปิดออกโดยตรง จากนั้นเธอก็หยิบเข็มเงินออกมาแล้วยื่นให้กับร้อยตำรวจเอกเฉิน “ซอมบี้หมายเลข 1 ฉันก็พูดออกมาอย่างนั้นให้ราฮาตกใจ ฉันบอกเขาเองว่ามันเป็นไวรัสที่เข้าสู่ร่างกายมนุษย์แล้วจะทำลายระบบประสาทอย่างรวดเร็ว แล้วก็จะกัดกินเซลล์เม็ดเลือดแดง ทำให้คนกลายเป็นคนตายอย่างแข็งทื่อ เหมือนกับถูกซอมบี้ดูดเลือด ฉันพูดเพื่อทำให้คนพวกนั้นกลัว แต่ราฮาก็เชื่อ ฉันไม่คาดหวังเลยว่าคนของรัฐบาล YN ก็จะเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วย นี่มันตลกเกินไปแล้ว ถ้าไวรัสตัวนั้นมีจริง ราฮาจะยังมีชีวิตอยู่ไหมล่ะคะ?”

ร้อยตำรวจเอกเฉินไม่ค่อยรู้เรื่องซอมบี้หมายเลข 1 มากนัก เขาได้รับคำสั่งจากหัวหน้าให้นำคนจากรัฐบาล YN ไปคุยกับเจียงเหยา และยังมีภารกิจอีกอย่างคือ การปกป้องเจียงเหยาจากการถูกคนพาตัวไป

ตอนนี้ หลังจากที่ได้ยินเจียงเหยาเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับซอมบี้หมายเลข 1 ให้เขาฟังแล้ว เขาก็รู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อ เขายังรู้สึกว่ารัฐบาลของ YN โง่เง่าที่เชื่อคำพูดของเธอ

“คุณเจียงเหยาหมายความว่าไม่มีซอมบี้หมายเลข 1? ราฮาโกหกอย่างนั้นเหรอครับ? อย่างไรก็ตาม ราฮาและคนของเขาก็ล้มลงกับพื้นที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้” คนฝั่ง YN ถาม

“อย่างแรกเลย ราฮาเป็นอาชญากร เขาพยายามลักพาตัวและปล้นฉันด้วยอาวุธปืนและมีด นี่คือข้อเท็จจริงที่เถียงไม่ได้ ฉันขอถามหน่อยเถอะค่ะ ทำไมคุณถึงเชื่อคำพูดของคนที่จะลักพาตัว และก็เห็น ๆ อยู่ว่าคนของเขาไม่น่าเชื่อถือ?”

“คุณกำลังสืบสวนเรื่องนี้เพื่อประชาชนของคุณ หรือคุณหวังว่าจะได้สิ่งที่เรียกว่าซอมบี้หมายเลข 1 จากฉันกันแน่?” เจียงเหยาสงสัยและพูดออกมาเสียงดังกว่าใคร

“ฉันเพิ่งบอกไปนี่คะ ว่าซอมบี้หมายเลข 1 น่ะคือเข็มเงินจุ่มยาสลบ ตอนที่ราฮาขู่ให้ฉันส่งมอบเอกสารให้เขา ฉันใช้โอกาสนั้นฝังเข็มบนฝ่ามือของเขา ด้วยเข็มเงินจุ่มลงในยาสลบ นั่นทำให้เขาหมดสติภายในไม่กี่วินาที”