ตอนที่ 719+720 เซ็นสัญญา

ตอนที่ 719 เซ็นสัญญา

มันดึกแล้ว ทว่าเซียวจินยังคงซ่อนตัวอยู่ในเหมืองและไม่กล้าออกไปไหน ด้วยกลัวจะโดนทำร้าย ทันทีที่เขาได้ยินเสียงล้อรถ เขาก็ลุกขึ้น กำลังจะวิ่งเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของเหมือง

"คุณเซียวจิน นี่ผมเอง! ผมเอง!" ดวงตาของคารุเฉียบแหลม และเขารีบเรียกให้อีกฝ่ายหยุดวิ่ง จากนั้นก็กระตุ้นให้เจียงเหยาและลู่ชิงสีพูดอะไรบางอย่างและก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเซียวจินกลับมา "คุณไม่ได้รีบใช้เงินเหรอ ผมพาลูกค้ามาให้แล้ว!"

เมื่อได้ยินคารุพูด เซียวจินก็ปัดสิ่งสกปรกออกจากเสื้อผ้าแล้ววิ่งกลับมา

แม้ว่าบนภูเขาจะมืด เจียงเหยาสามารถมองเห็นลักษณะขี้ขลาดของเซียวจินได้อย่างชัดเจน เขานั่งอยู่ในเหมืองเช่นนี้ และสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างตัวลิ่น เซียวจินคนนี้มีพรสวรรค์เสียจริง

ใน YN จะมีใครมานั่งอยู่ในเหมือง? เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกันไม่ใช่หรือ?

เซียวจินคนนี้ได้เปลี่ยนชีวิตของคนรวยรุ่นที่สองให้กลายเป็นชีวิตของจนที่ซ่อนตัวจากหนี้สิน

"50 ล้าน ถ้าคุณเซียวจินตกลง สัญญาก็พร้อมเซ็นทันที และจากนี้คนของคุณสามารถถอนตัวออกจากเหมือนได้เลยครับ" สัญญานั้นคารุได้เตรียมไว้แล้ว เขารู้ดีว่าเขาไม่ควรคาดฝันว่าคนอย่างเซียวจนิจะสามารถคิดเรื่องนี้ได้

"นี่ไม่น้อย...น้อยไปหน่อยเหรอ?" เซียวจินดูไม่ค่อยมีความสุขนัก

"คุณเซียวจินคงไม่รู้ว่าคุณลู่ได้ซื้อเหมืองอีกแห่งหนึ่งไปแล้ว และไม่มีเงินติดมือมามากนัก ผมได้ยินว่าคุณกำลังรีบขาย เลยเสี่ยงไปถามเขาให้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงไม่ช่วยพูดให้หรอก ป่านนี้คุณลู่คงอยู่บนเครื่องบินกลับจีนไปแล้ว"

คารุแสร้งทำเป็นไม่พอใจ "ถ้าคุณคิดว่ามันน้อยไป ก็ช่างมันเถอะครับ ผมจะพาคุณลู่กลับออกไปเดี๋ยวนี้ เป็นความผิดของผมเองที่เข้ามายุ่งธุระของคนอื่น ผมไม่ควรไปกังวลแทนคุณเรื่องหนี้สินเลย"

เจียงเหยาและลู่ชิงสีตอบสนองอย่างรวดเร็ว พวกเขามองอย่างไม่อดทน ซึ่งเร็วกว่าความเร็วของคารุ พวกเขาหันกลับและมุ่งไปยังรถ

เมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวจินไม่มีอารมณ์ที่จะต่อรองอีกต่อไป เขารีบเดินไปข้างหน้าเพื่อหยุดทั้งสองคน

"50ล้าน! 50ล้าน!" เซียวจินคิดถึงเงิน 50 ล้นแล้วนึกถึงมือของตัวเองที่จะสามารถรอดจากการถูกตัด

หลังจากเซ็นสัญญา เซียวจินก็พาคนออกจากเหมือง คารุช่วยลู่ชิงสีหาทีมที่ไว้ใจได้เพื่อดูแลเหมือง เขาช่วยลู่ชิงสีปกป้องเหมืองที่เพิ่งเปลี่ยนเจ้าของ เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนเข้าไปในเหมืองเพื่อขโมยของในตอนกลางคืน

หลังจากออกจากเหมือง คารุก็พาลู่ชิงสีและเจียงเหยาไปยังบ้านของเจ้าของเหมืองอีกแห่ง

รถยนต์ขับออกจากเมืองเล็ก ๆ และมุ่งหน้าลงใต้ไปมากกว่าสิบกิโลเมตรก่อนที่จะหยุด มันเป็นเพียงระยะทางสั้น ๆ แต่เป็นเหมือนย่านที่ร่ำรวยมากขึ้น บ้านที่ตั้งอยู่ที่นี่เป็นวิลล่าเกือบทั้งหมด และแต่ละหลังมีพื้นที่กว้างขวาง

"ราชาหยกของเราอาศัยอยู่ทางทิศตะวันออก คฤหาสน์ของราชาหยกใหญ่พอ ๆ กับเมืองเล็ก ๆ ของเรา" คารุถอนหายใจด้วยความอิจฉา จากนั้นทั้งสองก็เดินตามเขาเข้าไปในคฤหาสน์ของเจ้าของเหมือง

ลู่ชิงสีและเจียงเหยาไม่เห็นเจ้าของเหมืองด้วยตัวเอง จะเห็นได้ว่าเจ้าของเหมืองไม่สนใจในการขายธุรกิจเหมืองเลย เขาเพียงส่งผู้ช่วยที่เชื่อถือได้มาจัดการกับเรื่องนี้

หลังจากเซ็นสัญญา เจียงเหยาได้โทรหาธนาคารเพื่อดำเนินการโอนเงินและโอนเงินให้กับเซียวจินด้วย

หลังจากที่เรื่องต่าง ๆ ได้รับการแก้ไขแล้ว ลู่ชิงสีขอให้เจียงเหยากลับไปเก็บสัมภาระและกล่าวอำลาหร่วนหยงจุน เขาต้องการขึ้นเครื่องบินกลับเมืองหนานเจียงในชั่วข้ามคืน เพราะเขามีวันหยุดไม่มากนัก แต่เขายังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำ

เมื่อหวงเฉิงจิ้งกลับมาที่บ้านของหร่วนหยงจุน และได้ยินว่าเจียงเหยาได้เซ็นสัญญาซื้อเหมืองไปสองแห่งภายในคืนนั้น การแสดงออกของหวงเฉิงจิ้งก็ยากที่จะอธิบาย เขายังคงรู้สึกว่าสามีภรรยาคู่นี้ใจถึงสุด ๆ

__

ตอนที่ 720 ขายให้ใคร

"หร่วนหยงจุนเป็นเพื่อนของของผมเอง ประธานหวงอยู่ที่นี่ ถ้าคุณมีอะไรที่ต้องการ ก็ขอความช่วยเหลือจากเขาได้" อย่างไรเสียลู่ชิงสีก็เป็นคนพาหวงเฉิงจิ้งมาที่นี่ ดังนั้นก่อนที่เขาจะจากไป ลู่ชิงสีก็พูดอีกสองสามประโยคกับหวงเฉิงจิ้ง แล้วเขาก็จากไปพร้อมกับเจียงเหยา

คารุรู้ว่าทั้งสองคนกำลังจะรีบไปที่สนามบินและบินกลับภายในคืนนี้ ดังนั้นเขาจึงอาสาเป็นคนขับรถไปส่งพวกเขา ก่อนที่พวกเขาจากไป เขากับหร่วนหยงจุนได้เตรียมขนมพิเศษมากมายให้กับลู่ชิงสีและเจียงเหยา ลู่ชิงสีบอกลาหร่วนหยงจุน ก่อนจะขึ้นรถออกไป

ระหว่างทางไปสนามบิน คารุยังคุยอยู่กับลู่ชิงสี เขาได้นัดหมายกับคู่สามีภรรยาเพื่อที่จะไปยังประเทศของลู่ชิงสีและเจียงเหยาในสักวันหนึ่งเพื่อหวังจะเยี่ยมเยือนทั้งคู่

"ยินดีต้อนรับเลยค่ะ!" เจียงเหยาบอกได้ว่าคำพูดของคารุไม่ใช่เพียงคำพูดผ่าน ๆ เขาตั้งหน้าตั้งตารอที่ออกจาก YN เพื่อไปท่องเที่ยว

ในด้านของเจียงเหยา เพราะเธอได้รับความช่วยเหลือจากคารุอย่างกระตือรือร้น เธอและลู่ชิงสีอาจกล่าวได้ว่า ได้กลับบ้านพร้อมกับสัมภาระเต็มจำนวน ทั้งสองคนต่างอารมณ์ดี

ยิ่งไปกว่านั้น ทางด้านเซียวจิน เขากลับบ้านโดยที่เขาไม่มีคนรับใช้อยู่ในบ้านแม้แต่คนเดียว ไม่นานหลังจากนั้น เขาได้รับแจ้งว่ามีเงินโอนเข้าบัญชีของเขา เมื่อเห็นว่ามีเงินฝากเข้ามา 50 ล้าน เขามีความสุขอย่างยิ่งและรีบโทรหาราฮาเจ้าหนี้ของเขา

เดิมทีเขาคิดว่าการชำระหนี้จะทำได้อย่างง่ายดาย เขาไม่ได้คาดหวังว่าเพียงแค่โทรศัพท์ เซียวจินจะถูกราฮาต่อว่าเสียมากมาย ไม่นานหลังจากนั้น เขาถูกพาตัวไปโดยคนที่ราฮาส่งมา

ราฮาคงไม่คาดคิดมาก่อนว่าการกว่าที่ตัวเองจะหลอกให้เซียวจินตกหลุมพรางของเขา โดยเขาหวังจะฮุบเอาเหมืองของอีกฝ่ายมาเป็นของตัวเอง ในที่สุดเฉิงเหยาจินก็ปรากฏตัวขึ้นจากไหนก็ไม่รู้

สุดท้ายเรื่องยุ่งยากที่อุตส่าห์ทำมาตลอดเดือนกว่า ๆ กลับกลายเป็นการตัดชุดวิวาห์ให้คนอื่น!

"พูด! แกขายให้ใคร" ราฮาชายอายุสี่สิบปีมีเคราทำให้ดูดุร้ายพูดขึ้น

เขาเตะเซียวจินลงไปกองกับพื้นและเหยียบหลังของเซียวจิน เขาถามด้วยความโกรธว่า "ใครเป็นคนกลาง? ใครเป็นคนซื้อ?"

"คารุแนะนำหนุ่มสามจากต่างประเทศมาให้ ผมได้ยินคารุเรียกผู้ชายคนนั้นว่าคุณลู่" เซียวจินเจ็บจนอยากจะหลั่งน้ำตา "ราฮา ผมจะคืนให้กับคุณ เราถือว่าหายกันนะ คุณจะทำอะไรผมไม่ได้อีกแล้วนะ!"

"บัดซบ!"

เขาอุตส่าห์วางกับดัก ให้เซียวจินสูญเสียเงินห้าสิบล้านในเวลาน้อยกว่าครึ่งเดือน!

เขาบังคับเซียวจินทีละขั้นตอน แล้วรอให้เซียวจินติดหนี้ก้อนโต จากนั้นดอกเบี้ยจะเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน จนอีกฝ่ายไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเอาเหมืองมาใช้หนี้แทนเงิน

เมื่อเขาได้ยินว่าเซียวจินประกาศขายเหมือง ราฮารู้สึกว่าเขาได้วางกับดักที่เหมาะสมแล้ วตอนนั้นเองที่เขาคิดว่าเขาจะไปเอาเหมืองของเซียวจินในวันพรุ่งนี้ ทว่าเขาไม่คาดหวังว่าคนโง่คนนี้จะมาบอกเขา...ว่าขายเหมืองไปแล้วในราคา 50 ล้าน!

"คารุใช่ไหม" ราฮาให้คนของเขาลากเซียวจินขึ้น กลุ่มของเขาพากันขึ้นรถและขับรถออกไป

แม้ว่าราฮาจะไม่ได้อยู่ในแวดวงเหมือง แต่เขารู้จักคารุและรู้ว่าคารุอาศัยอยู่ที่ไหน

หลังจากเข้าไปในรถ คนของราฮาได้ใช้ฝ่ามือฟาดเซียวจินที่กำลังดิ้นรนอย่างแรงจนหมดสติ จากนั้นกลุ่มของเขาก็ขับรถตรงไปยังเมืองเล็ก ๆ