ตอนที่ 7 การเอาชีวิตรอด
เหลืออีกสองชั่วโมงก่อนที่ชะตากรรมของเขาจะถึงแก่กรรมเป็นครั้งสุดท้าย และเมื่อเวลาผ่านไปเขาจำเป็นต้องเอาชีวิตรอดในครั้งนี้
วิกเตอร์ไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าในสถานการณ์นี้ไม่ควรรีบเร่งเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป และนอกจากนี้ยังมีคำถามว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เขาอาจจะสามารถเอาชีวิตรอดจากภารกิจได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะรับประกันว่าเขาจะอยู่รอดได้
ตัวอย่างเช่น ถ้าเป้าหมายของเขาคือการเอาชีวิตรอดจนกว่าเวลาของภารกิจจะเท่ากับ 0 เขาสามารถเพิ่มความปลอดภัยให้กับบังเกอร์ได้โดยติดอาวุธและให้ทุกคนติดอาวุธและสร้างเครื่องกีดขวางชั่วคราวหลายด่าน
ด้วยวิธีนี้เขาจะสามารถหยุดสิ่งมีชีวิตนั้นได้อีกสองสามนาทีและหยุดเวลาของภารกิจเพื่อที่เขาจะได้ทำมันให้สำเร็จ แต่คำถามที่สำคัญข้อหนึ่งคือหลังจากหมดเวลาของภารกิจ ถ้าเขาอยู่ที่นี่ สิ่งมีชีวิตนั้นจะยังคงเป็นภัยคุกคามต่อบังเกอร์หรือไม่?
ดังนั้นเขาสามารถสรุปได้ว่าทางออกที่เขาต้องการไม่มีอยู่ในบังเกอร์ และเขาต้องออกไปข้างนอกเพื่อค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม เขาจำเป็นต้องรู้ว่ามีวิธีใดบ้างที่บังเกอร์จะไม่ถูกโจมตีเลย?
"จินนี่ นายคิดว่าไง สมมติฐานของฉันถูกต้องหรือเปล่า"
<คิคิคิ! นั่นดูเหมือนเป็นแนวทางปฏิบัติที่มีเหตุผล >
ขณะที่เขาไตร่ตรองต่อไป ทันใดนั้นวิคเตอร์ก็นึกบางอย่างขึ้นได้และตัดสินใจถาม
"แล้วนายล่ะ นายช่วยฉันได้ไหม ฉันหมายถึงฉันได้ยินว่านายบอกว่านายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลัง"
<น่าเสียดาย ในตอนนี้ ฉันทำได้แค่อยู่ในความคิดของคุณ... บางทีในภายหลังฉันสามารถช่วยได้>
วิคเตอร์คิดถึงคำพูดของจินน์ได้เพียงครึ่งเดียวที่ แต่เขารู้ว่าเวลาของเขามีน้อย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจพักเรื่องนี้ไว้ครู่หนึ่งและจดคำถามในใจไว้เพื่อถามในภายหลัง
เขาวางตะเกียงเปอร์เซียไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขา แล้วรีบออกจากห้องไป และรีบเรียกกัปตันเปโตรสกีและบอดี้การ์ดอีกสามคนให้รีบจับอาวุธ
ภายในไม่กี่นาที เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นขณะที่กัปตันพร้อมกับบอดี้การ์ดทั้งสามวิ่งเข้าหา วิคเตอร์อย่างเต็มที่ เขาทำความเคารพก่อนจะถาม
"มีอะไรครับนายน้อย?" กัปตันกล่าว
"ฉันต้องการให้นายตรวจสอบสถานการณ์นอกเขตบังเกอร์"
คำสั่งสั้นๆ และวิคเตอร์ไม่ยอมให้คำตอบใดๆกับพวกเขา พวกเขายิ่งแปลกใจมากขึ้นเมื่อเห็นนายน้อยคว้าเสื้อกั๊กเคฟลาร์ให้ตัวเองด้วย ถึงกระนั้นพวกเขาตัดสินใจที่จะไม่แสดงความกังวลและติดอาวุธด้วย
อาจจะเป็นแผนที่ดีกว่าที่จะส่งบอดี้การ์ดขึ้นไปตรวจสอบ แต่ด้วยชีวิตที่ตกต่ำ ข้อจำกัดด้านเวลา และความลึกลับมากมายของสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอก จะดีกว่าถ้าเขาเห็นสถานการณ์ด้วยตาของเขาเอง ท้ายที่สุดประสบการณ์ของเขาก่อนตายครั้งแรกก็พิสูจน์ให้เห็นว่าการซ่อนตัวในบังเกอร์นั้นห่างไกลจากความปลอดภัยอย่างที่เขาคิดไว้ก่อนหน้านี้
เมื่อเห็นอาวุธที่บอดี้การ์ดใช้ AK47M วิคเตอร์ก็เลิกคิ้วขึ้นและถาม
"นายไม่มีอะไรที่ใหญ่กว่านี้เหรอ?"
กัปตันพยักหน้าและสั่งวิกเตอร์ไปที่ตู้เก็บอาวุธ เขาบอกให้ชายคนหนึ่งคือ ทอร์รี่ นำปืนกลด้วยกระสุนลำกล้องที่ใหญ่กว่า 7.62 มม. สำหรับตัวเขาเอง เขาหยิบปืนพกอินทรีทะเลทรายที่มีกระสุนขนาดใหญ่
ก่อนที่วิดีโอการสื่อสารประจำสัปดาห์จะหยุดส่งข่าว ทุกคนทราบเกี่ยวกับการมีอยู่ของสัตว์กลายพันธุ์และซอมบี้ที่ไวต่อเสียงอย่างยิ่ง ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจติดอาวุธด้วยมีดต่อสู้ขนาดใหญ่เผื่อไว้
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด วิคเตอร์และผู้คุ้มกันสวมชุดป้องกันอันตรายก่อนที่จะเปิดประตูเหล็กขนาดใหญ่ ขณะที่พวกเขากำลังจะออกไปข้างนอก วิคเตอร์เห็น นิคโก้และแบร์รี่ จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาที่สับสนและความคิดที่จะนำพวกเขามาด้วยก็ผุดขึ้นมาในหัว แต่เมื่อเขานึกถึงสัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างนอกและสิ่งมีชีวิตทุกอย่างจบชีวิตลงได้อย่างไร เป็นไปได้มากว่าพวกเขาจะกลายเป็นภาระเท่านั้น
"ฉันแค่ต้องการเช็คบางอย่าง พวกนายทุกคนรออยู่ที่นี่"
ประตูเหล็กขนาดใหญ่ถูกเปิดออก วิคเตอร์สูดหายใจเข้าลึกๆจากเบื้องหลังชุดป้องกันอันตราย ทั้งหมดที่เขามี เขาหวังว่าสัตว์ประหลาดตัวใหญ่จะไม่รออยู่ข้างนอก
กัปตันเปโตรสกีในฐานะหัวหน้าฝ่ายปฏิบัติการ ออกไปก่อนพร้อมกับชายคนหนึ่งและทุกครั้งที่พวกเขาก้าวออกไปข้างนอก วิคเตอร์รู้สึกได้ถึงเลือดที่เดือดพล่านและการเต้นของหัวใจของเขาก้องอยู่ในหูของเขา สำหรับเขาความตึงเครียดนั้นชัดเจนมาก
"จินน์ ตอนนี้ฉันอยากจะบ้าจริงๆ"
<คิคิคิ... ความบ้าคลั่งบางอย่างอาจช่วยให้คุณอยู่รอดได้ดีขึ้น>
แบร์รี่และนิคโก้เหลือบมองวิคเตอร์อย่างประหลาดใจและสงสัยว่าเขากำลังคุยกับใคร แต่วิคเตอร์ตัดสินใจที่จะไม่สนใจพวกเขา เขาก้าวออกจากประตูเหล็กอย่างกล้าหาญและเดินขึ้นบันไดที่นำไปสู่พื้นผิว
เมื่อไปถึงผิวน้ำ ในที่สุดทั้งกลุ่มก็เห็นทุกอย่างที่พวกเขาไม่เห็นมาระยะหนึ่งแล้ว ท้องฟ้ามืดครึ้ม แสงจันทร์ที่ส่องอาบกิ่งไม้แห้ง ขณะที่หิมะขาวบริสุทธิ์ประดับประดา ผลึกน้ำแข็งกระพือลงมาจากท้องฟ้า ทำให้เกิดภาพหลอกหลอนแห่งความเงียบสงบ
ขณะที่วิคเตอร์เหยียบหิมะ เขามองไปรอบๆ ยืนยันว่าไม่มีอะไรอยู่รอบๆเขาจึงถอนหายใจ
บอริสหนึ่งในบุรุษภายใต้สังกัดเปโตรสกี บอริสเหลือบมองอุปกรณ์ที่ติดอยู่กับข้อมือครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "นายน้อยวิคเตอร์ ตอนนี้อากาศปลอดโปร่ง ไม่มีไวรัสหรือสารพิษใดๆ"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น วิคเตอร์ตัดสินใจถอดชุดป้องกันอันตรายออก ถึงแม้มันจะให้ความปลอดภัยมากแค่ไหนแต่ว่ามันไม่มีทางที่จะเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่ฆ่าเขาก่อนหน้านี้ในขณะที่สวมชุดที่น่ารำคาญเช่นนี้
"เราควรแยกกันค้นหารอบๆ" กัปตันเปโตรสกีแนะนำ
"ใช่ ฉันเห็นด้วย!" วิคเตอร์พูดและพูดต่อว่า "นายไปที่ด้านบนของต้นไม้ แล้วนายล่ะ" วิคเตอร์ชี้ไปที่ทอร์รี่ชายผู้ถือปืนกลและพูดว่า "นายกับฉัน เราสองคนอยู่ที่นี่"
นั่นไม่ใช่สิ่งที่กัปตันเปโตรสกีคิดอย่างแน่นอน แต่เขาพยักหน้าและปฏิบัติตามคำสั่ง
ด้วยแผนนี้ วิคเตอร์จะอยู่ในสภาพที่ปลอดภัยกว่ามาก
ผ่านไป 10 นาที สถานการณ์รอบข้างยังคงสงบเช่นเดิม เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น วิคเตอร์เริ่มรู้สึกโล่งใจ "สัตว์ประหลาดอาจไปในทิศทางอื่น.. นั่นเป็นไปได้อย่างแน่นอน" เขาพึมพำ
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะคิดเสร็จ เขาเห็นการเคลื่อนไหวในพุ่มไม้
"เหี้ย!! มันคือสัตว์ประหลาดหรือว่ากัปตันเปโตรสกี?" วิคเตอร์อุทานออกมาอย่างอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
ทอร์รี่เล็งไปที่พุ่มไม้อย่างรวดเร็ว แต่วิคเตอร์ส่ายหัวบอกว่าอย่าทำ เขาบอกไว้โดยเฉพาะว่าห้ามให้ปืนเสียงดัง เว้นแต่จะเป็นกรณีฉุกเฉิน
จากนั้นเขาเห็นสิ่งมีชีวิตที่มีตาสีแดงตัวใหญ่เท่าหมูป่า แต่ตัวของมันมีขนยาวสีขาวและมีหูยาวสองข้าง
"นี่มันอะไรกันเนี่ย นั่นหมูป่าหรือกระต่าย"
สัตว์ประหลาดวิ่งไป ไม่ มันเหมือนกับกระโดดด้วยความเร็วสูงไปยังวิคเตอร์และทิศทางของผู้คุ้มกัน
ทอร์รี่ตื่นตระหนก เขาไม่ได้เตรียมที่จะยิงสิ่งมีชีวิตที่มีความเร็วเช่นนี้
ในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้ วิคเตอร์ชักมีดอย่างรวดเร็ว เขาจับมันด้วยแขนทั้งสองข้างที่หน้าอกและเล็งไปที่สัตว์ประหลาดที่เข้ามา
เลือดสาด!!
ความเร็วของสัตว์ประหลาดทำให้เขารู้สึกโชคร้าย แต่มีดธรรมดาของวิคเตอร์ก็เพียงพอที่จะฆ่ามันได้ สัตว์ประหลาดนอนนิ่งไม่ไหวติงพิสูจน์ว่าเขาสามารถฆ่ามันได้
จากซากศพที่ขาดรุ่งริ่ง วิคเตอร์เห็นลูกแก้วเรืองแสงเล็กๆ ลอยขึ้นมาและบินไปที่หน้าอกของเขา ทันใดนั้นข้อความก็เข้ามาในหัวของเขา
[คุณได้รับพลังวิญญาณของกระต่ายกลายพันธุ์ระดับ 5]
[คุณได้รับ 2 แต้มในความว่องไว]
[คุณได้รับพลังวิญญาณ 2 แต้ม)
"นี่มันบ้าอะไรกัน!”