615 - ลำนำทัณฑ์สวรรค์เฟิ่งหวง(หงส์เพลิง)
615 - ลำนำทัณฑ์สวรรค์เฟิ่งหวง(หงส์เพลิง)
“บูม บูม!”
เย่ฟ่านตบมือสีทองอันใหญ่ของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า พลังนั้นช่างน่าสะพรึงกลัวจนผู้ชมจำนวนมากแตกตื่นตกใจ การโจมตีอย่างต่อเนื่องนี้ต่อให้เป็นผู้สูงสุดมารับด้วยตัวเองก็ยากที่จะเอาตัวรอดได้
“แดง” “แดง…”
เสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง เย่ฟ่านตบศีรษะของอวิ๋นเฟยด้วยฝ่ามือเก้าครั้งและกระอักเลือดไปเก้าคำ ในตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดขาวไร้สีเลือด การโจมตีครั้งนี้เผาผลาญพลังชีวิตของเขาไปไม่น้อย
แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับทำให้เขารู้สึกตกใจมาก ฝ่ายตรงข้ามนี้น่ากลัวเกินไป ต่อให้เป็นผู้อาวุโสอาณาจักรลึกลับแปลงมังกรขั้นสูงสุดโดนไปขนาดนี้ มันก็ไม่มีทางที่พวกเขาจะรอดชีวิตได้อย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามฮั่วอวิ๋นเฟยรับมันด้วยเลือดเนื้อของตัวเองแต่กลับไม่ได้รับอันตรายใดๆเลย เรื่องนี้ดูไม่สมเหตุสมผลอย่างยิ่ง!
“บูม!”
ดวงดาวขนาดเล็กพุ่งออกมาจากหน้าผากฮั่วอวิ๋นเฟย พลังอันน่ากลัวของมันทำให้เย่ฟ่านต้องหยุดการโจมตีไปโดยปริยาย
"โอ้! สมบัติลับของนิกายไท่ซวนได้รับการปลดปล่อยแล้ว!" ใครบางคนอุทานด้วยความตื่นเต้น
“สมบัตินี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก มันถูกกลั่นขึ้นมาจากดวงดาวจริงๆ และเป็นถึงครึ่งก้าวอาวุธเต๋าสุดขั้ว!”
หลายคนหน้าเปลี่ยนสี การปรากฏขึ้นของอาวุธระดับนี้เพียงพอที่จะทำลายสิ่งมีชีวิตทุกคนที่อยู่ในเมืองหลวงเอี๋ยน
ฮั่วอวิ๋นเฟยถอยกลับอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาขาวราวกับหิมะ และเขายังกระอักเลือดออกมาหลายสิบคำก่อนที่เขาจะยืนได้มั่นคงอีกครั้ง
"ร่างเซียนโบราณน่ากลัวเกินไป คู่ต่อสู้เช่นนี้มันทำให้ผู้คนสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด แต่ความแข็งแกร่งของฮั่วอวิ๋นเฟยก็น่าทึ่งมาก แม้จะต่อสู้กันมายาวนานขนาดนี้เขาก็ยังไม่มีวี่แววพ่ายแพ้เลย"
"แม้ว่าฮั่วอวิ๋นเฟยจะพอมีชื่อเสียงบางอย่าง แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีความแข็งแกร่งถึงระดับนี้!”
หลายคนอุทาน บางคนก็เริ่มนำเอาความแข็งแกร่งของฮั่วอวิ๋นเฟยไปเปรียบเทียบกับเหยากวงและจี้ฮ่าวเยว่ที่อยู่ในจุดสูงสุดในบรรดาคนรุ่นเยาว์ของตงหวง
แม้ว่าฮั่วอวิ๋นเฟยจะกระอักเลือดมากกว่าสิบครั้งติดต่อกันและได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ผู้คนก็ไม่ได้มองว่าเขาจะพ่ายแพ้
ต้องเข้าใจว่าร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณนั้นใกล้ตายแล้ว การที่ต้องต่อสู้อย่างต่อเนื่องเช่นนี้มีแต่จะทำให้อาการบาดเจ็บของเขารุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
เย่ฟ่านถอนหายใจเบาๆ ความแข็งแกร่งของฮั่วอวิ๋นเฟยเกินความคาดหมาย แม้ในกรณีของการต่อสู้ระยะประชิด เขาก็ยังไม่ตาย สุดท้ายแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บแต่เขาก็ยังหนีไปได้
“พี่เย่ เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้ากับข้าไม่เคยมีความแค้นกันเหตุไฉนเจ้าจึงต้องฆ่าข้า?”
เสื้อสีน้ำเงินของฮั่วอวิ๋นเฟยเปื้อนเลือด แต่เขาก็ยังรักษาความสงบไว้ได้
“เย่ฟ่านเจ้ากลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่ฮั่วได้ยินว่าเจ้ากำลังจะเข้าไปในดินแดนต้องห้ามโบราณพวกเราจึงมาที่นี่เพื่อส่งเจ้าเดินทาง แต่เจ้ากลับต้องการจะฆ่าเขา...”
หลี่เสี่ยวม่านตะโกนด้วยความโกรธ นางไม่เข้าใจว่าเย่ฟ่านเหตุไฉนจึงเปลี่ยนแปลงเป็นคนเช่นนี้
“ออกไปให้พ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะนับรวมเจ้าไปด้วย”
เย่ฟ่านชำเลืองมองที่หลี่เสี่ยวม่านอย่างเย็นชาแล้วเดินไปข้างหน้าทีละก้าว โลกสั่นสะเทือนเป็นจังหวะเพราะฝีเท้าของเขา พลังที่ปลดปล่อยออกมานี้ดูไม่เหมือนคนที่ได้รับบาดเจ็บจากเต๋าผู้ยิ่งใหญ่เลย
“เจ้า…” หลี่เสี่ยวม่านไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
ในเมืองหลวงเอี๋ยนมีราชันย์ศักดิ์สิทธิ์มากมายหลายคนซุ่มซ่อนอยู่ และการต่อสู้ระหว่างร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณกับทายาทของนิกายไท่ซวนก็สะดุดตาเป็นพิเศษ พวกเขาต่างจับตามองการต่อสู้ครั้งนี้ด้วยความสนใจ
ไม่มีใครรู้ว่าทำไมทั้งสองจะต่อสู้กัน แต่พวกเขาต่างก็ตั้งตารอที่จะได้เห็นการต่อสู้ระหว่างมังกรพยัคฆ์มานานแล้ว
“พี่เย่ เจ้าอยากสู้กับข้าจริงๆเหรอ?”
ฮั่วอวิ๋นเฟยถอนหายใจ เขาถอดเสื้อสีน้ำเงินของตัวเองออกก่อนจะขว้างมันลงพื้น
“เจ้ามาที่นี่ก็เพื่อฆ่าข้าอยู่แล้ว เหตุไฉนเจ้าจึงยังพยายามเสแสร้งอยู่อีก”
“พี่เย่ ทำไมเจ้าพูดอย่างนั้น ทำไมข้าต้องฆ่าเจ้าด้วย” ฮั่วอวิ๋นเฟยมีสีหน้าสับสนงงงวยมาก
“เจ้าเข้าใจว่าไม่มีใครรู้ความลับของเจ้าอย่างนั้นหรือ ข้ารู้ทุกอย่างแล้ว” เย่ฟ่านเย้ยหยันกดดันหัวใจอีกฝ่าย
“ข้าไม่เข้าใจที่เจ้ากำลังพูด แต่ข้ารู้ว่าพี่เย่ตัดสินใจต่อสู้กับข้า แม้ว่าคนแซ่ฮั่วจะเทียบเจ้าไม่ได้ แต่ข้าก็ไม่เคยกลัวใคร” ฮั่วอวิ๋นเฟยปลดปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์ให้ระเบิดออกมาอีกครั้ง
“อย่าพูดราวกับว่าเจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์ เจ้าอยู่ไม่ไกลจากการเป็นศัตรูของทุกคนในโลกแล้ว” เย่ฟ่านยิ้มจางๆ
“ฆ่า!”
หมัดสีทองของเขาเหวี่ยงออกไป แทงทะลุท้องฟ้าและกระแทก ฮั่วอวิ๋นเฟย นี่คือการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด และทุกคนสามารถสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าที่ไม่สิ้นสุด
"ติ๊ง!"
ฮั่วอวิ๋นเฟยก็เปิดฉากโจมตีโจมตีโดยไม่หลบเลี่ยงเช่นกัน เขาคือวีรบุรุษหนุ่มผู้กล้าหาญ การที่เย่เฟ่านมาใส่ร้ายเขาเช่นนี้เขาย่อมไม่สามารถยอมรับได้
"ถ้าพี่เย่ยืนกรานเช่นนั้น พวกเราก็มาฆ่ากันให้ตายเถอะ!
"ติง ติง ติง... "
เสียงพิณสะท้านทั้งท้องฟ้ามันเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างบ้าคลั่ง
"แดง! "
คลื่นดนตรีของเขาถูกเปลี่ยนให้เป็นแสงกระบี่ มันถมเข้าหาเย่ฟ่านระลอกแล้วระลอกเล่า
"ความสำเร็จด้านดนตรีของฮั่วอวิ๋นเฟยมาถึงระดับนี้แล้ว เพลงพิณของเขาสามารถใช้ฆ่าคนได้จริงๆ!"
“หากมิใช่เพราะความแข็งแกร่งของร่างเซียนที่ไม่เป็นรองอาวุธศักดิ์สิทธิ์ ถ้าเป็นคนธรรมดาโดนเข้าไปคงตายไปตั้งแต่แรกแล้ว!”
"บูม! "
ร่างกายของเย่ฟ่านเดือดพล่านด้วยแก่นแท้ และทั้งร่างของเขาถูกหล่อหลอมเหมือนทองคำ มีแสงจากสวรรค์เบ่งบานขึ้น ตอนนี้แม้แต่เส้นผมของเขาก็ยังเปลี่ยนเป็นสีทองเหลืองอร่าม
ในขณะเดียวกันเสียงพิณของฮั่วอวิ๋นเฟยก็หนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ พลังระดับนี้แทบจะก้าวออกไปจากอาณาจักรสี่สุดขั้วไปแล้ว
“พี่เย่ทำให้ข้าประหลาดใจจริงๆ ตามปกติแล้วเสียงเพลงของข้าสามารถจัดการผู้คนที่อยู่ในระดับเดียวกันได้ทุกคน แต่ความแข็งแกร่งของพี่เย่ทำให้ข้าเลื่อมใสยิ่งนัก”
เสียงของฮั่วอวิ๋นเฟยนุ่มนวล นิ้วของกดลงที่สายพิณอย่างแผ่วเบาแต่เสียงเพลงที่ถูกปลดปล่อยออกมานั้นกลับเต็มไปด้วยไอสังหารและความบ้าคลั่งถึงขีดสุด
"แดง"
"แดง..."
เย่ฟ่านทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ร่างกายของเขาถูกปราณกระบี่ที่เกิดจากคลื่นดนตรีฟาดฟันเข้าหาอย่างต่อเนื่องทำให้เกิดประกายไฟกระเด็นออกไปทั่วบริเวณ
“บูม!”
เมื่อเย่ฟ่านฝ่าฟันอุปสรรคมาจนถึงบริเวณที่ฮั่วอวิ๋นเฟยกำลังนั่งอยู่ ฝ่ามือสีทองขนาดใหญ่ของเขาก็พุ่งผ่านความว่างเปล่าด้วยวิชาลับของตระกูลจี้ทันที
ฮั่วอวิ๋นเฟยถอนใจเบาๆ จากนั้นก็ดึงสายเก้าครั้งติดต่อกัน พลังที่ถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้งราวกับจะฉีกโลกออกจากกันเป็นเก้าส่วน
ทันใดนั้นประตูเล็กๆก็เปิดขึ้นบนท้องฟ้า เมฆมืดครึ้มเคลื่อนผ่านประตูเล็กๆเหล่านั้นก่อนที่พวกมันจะก่อตัวเป็นเมฆสายฟ้าขนาดใหญ่
“ลำนำทัณฑ์สวรรค์เฟิ่งหวงในตำนาน” ยอดฝีมือรุ่นอาวุโสบางคนอุทานด้วยความตกใจ
สายฟ้าที่อยู่ในก้อนเมฆนั้นเปลี่ยนเป็นหงส์เพลิงเก้าตัว ปีกของพวกมันครอบคลุมไปทั้งสวรรค์และปฐพีก่อนจะบินลงมาจากท้องฟ้าโดยที่เป้าหมายของพวกมันคือเย่ฟ่าน
นี่คือท่าสังหารที่ไม่มีใครเทียบได้ จะมีกี่คนในโลกที่สามารถต่อต้านกับทัณฑ์สายฟ้าแห่งสวรรค์ได้ นี่คือสายฟ้าในตำนานซึ่งมุ่งหมายตัดเส้นทางของผู้บ่มเพาะที่มีพรสวรรค์อย่างชัดเจน
แต่หากมีใครบางคนในโลกที่ไม่กลัวสายฟ้า คนคนนั้นต้องเป็นเย่ฟ่านอย่างไม่ต้องสงสัย เขาเผชิญหน้ากับสายฟ้ามานับครั้งไม่ถ้วน
แน่นอนว่าสายฟ้าครั้งนี้ซึ่งเป็นทัณฑ์สวรรค์ปลอมย่อมไม่สร้างผลกระทบอะไรต่อเขา
“หากของเล่นชิ้นนี้ถูกนำไปใช้กับคนอื่นมันอาจยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง แต่เมื่อมาอยู่ต่อหน้าบิดาสิ่งที่เจ้าทำนั้นผิดมหันต์!”
“บูม!”
สายฟ้าเก้าเส้นฟาดเข้าหาเย่ฟ่านอย่างรุนแรงในขณะที่เขาเดินเข้าหาฮั่วอวิ๋นเฟยด้วยท่าทางสงบ
“พี่เย่เจ้าต้องการให้พวกเราต่อสู้กันจนถึงที่สุดจริงๆ?”
ฮั่วอวิ๋นเฟยถอนหายใจ จากนั้นมือของเขาก็ค่อยๆปัดไปในความว่างเปล่าด้วยวิถีที่ลึกลับและคาดเดาไม่ได้
ประตูแห่งโลกใบเล็กทั้งเก้ากำลังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับว่าเทพเจ้าทั้งเก้ากำลังจะพุ่งออกมา และความผันผวนที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งก็ปรากฏออกมาจากความว่างเปล่า
“บูม!”
แต่ก่อนที่ฮั่วอวิ๋นเฟยจะมีโอกาสได้แสดงความสามารถ ดอกบัวสีครามของเย่ฟ่านก็บินเข้าไปกระแทกเขาด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อจนทำให้เขาร่วงตกลงมาจากท้องฟ้า
จากนั้นทะเลวิญญาณสีทองของเย่ฟ่านก็ครอบคลุมเข้าหาฮั่วอวิ๋นเฟยทำให้ชายหนุ่มผู้หล่อเหลางดงามคนนี้ไม่สามารถขยับตัวได้ชั่วคราว
“บูม!”
เย่ฟ่านบดขยี้ศีรษะของอวิ๋นเฟยจนแหลกละเอียดด้วยหมักที่อัดแน่นไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์อันท่วมท้น!
“เย่ฟ่าน เจ้าไม่สามารถฆ่าผู้บริสุทธิ์ได้” หลี่เสี่ยวม่านตะโกนอย่างตกใจ
