ตอนที่ 711+712 ทำความรู้จัก

ตอนที่ 711 ทำความรู้จัก

อย่างไรก็ตามคารุพบว่าลู่ชิงสีเป็นคนน่าสนใจ

“หลายสิ่งหลายอย่างต้องกล้า” คารุยิ้ม “แล้วจะเกิดปาฏิหาริย์”

“ใช่ ถ้าเสียงเงินหลายสิบหลายจะเป็นยังไง? ช่างน่าตื่นเต้นจริง ๆ” รุ่นพี่ไค่กล่าวเสริม การแสดงออกบนใบหน้าของเขาราวกับดวงตาของเขา ปากของเขาเหมือนไม่ใช่ปากของเขา

คารุลูบปลายจมูกแล้วหัวเราะ ราวกับการพาคนลงไปจากภูเขาแล้วข้ามไปอีกฟากของเขาลูกนั้น

“เหมืองส่วนใหญ่ของตระกูลจูในเมืองผิงก็อยู่แถวนี้ ทุ่นระเบิดที่ระเบิดในครั้งนี้ได้ถูกขุดมาระยะหนึ่งแล้ว เมื่อเร็ว ๆ นี้พวกเขาได้ขุดหินเสียออก ทำให้ตอนนี้ตระกูลจูพร้อมที่จะเคลื่อนไหว ไม่คิดเลยว่าจะมีใครใจดีไปช่วยตระกูลจูระเบิดสมบัติให้กับพวกเขาอีกครั้ง”

คำพูดของคารุเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย ในบรรดาผู้ที่รู้เรื่องนี้เพียงลู่ชิงสีและเจียงเหยาเท่านั้น ที่ได้ยินคำเยาะเย้ยในคำพูดของคารุ และเข้าใจว่าคนใจดีที่เขากำลังพูดถึงคือลู่ชิงสี

เมื่อกลุ่มคนมาถึงเหมืองของตระกูลจู กลุ่มคนกำลังโต้เถียงกันที่ทางเข้าเหมืองของตระกูลจู สามารถจินตนาการได้ว่าภายใต้กระแสความสนใจ ทั้งสองฝ่ายไม่รู้ว่าเริ่มมีปากเสียงกันตั้งแต่เมื่อไหร่

ตระกูลจูกล่าวว่าผู้ซื้อผิดสัญญาก่อนและเงินก็จ่ายล่าช้า ดังนั้นตระกูลจูจึงมีสิทธิยกเลิกสัญญาเดิมได้ เหมืองยังคงเป็นของตระกูลจู ตระกูลจูมีสิทธิที่จะทำเหมืองต่อ ผู้ซื้อกล่าวว่าสัญญาได้ลงชื่อไปแล้ว ตามกฎหมายที่นี่..เหมืองเป็นของผู้ซื้อ ตระกูลจูไม่มีสิทธิ์ทำการขุดต่อ..

เจียงเหยาเหลือบมองไปที่เหมืองที่อยู่ด้านข้าง มุมปากของเธอขดขึ้นและเธอก็เยาะเย้ย

“คุณเห็นอะไร” ลู่ชิงสีถามอย่างเงียบ ๆ

เนื่องจากเจียงเหยาได้ตัดสินใจที่จะซื้อเหมืองที่หยุดทำงานไปแล้ว ทั้งสองคนจึงค่อย ๆ ไล่ตามหลังกลุ่มคน ไม่มีใครอยู่ข้างหลังพวกเขา ดังนั้นเมื่อทั้งสองพูดคุยกัน ตราบใดที่พวกเขาลดเสียงลง พวกเขาไม่ต้องระวังอะไรเลย

“เหมืองที่ไม่มีมูลค่า” เจียงเหยากล่าวขณะที่เธอมองออกไปยังคนที่กำลังทะเลาะกัน เพื่อเงินทั้งสองฝ่ายทะเลาะกันอย่างดุเดือดจนเห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงด้วยดี

ลู่ชิงสีโล่งใจหลังได้ยินคำพูดของเจียงเหยา ตระกูลจูมีเหมืองมากมาย เหตุผลที่เขาเลือกที่จะระเบิดเหมืองแห่งนี้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้ตระกูลจูขายเหมือง

จากการสืบเรื่องของตระกูลจู ตระกูลจูทำธุรกิจซื้อขายหินหยาบและเครื่องประดับมาหลายปีแล้ว พวกเขาไม่เคยขายเหมือง ลู่ชิงสีรู้สึกว่าตระกูลจูต้องการขายเหมืองในทันทด เป็นไปได้มากที่สุดว่าพวกเขารู้สึกว่าเหมืองนั้นไม่มีมูลค่าอีกต่อไป

ในตอนแรก ลู่ชิงสีได้ยินจากคารุว่ามีข่าวดีจากการระเบิด แม้ว่าเหมืองจะถูกระเบิดจนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและไม่มีค่าที่จะพูดถึง ทันใดนั้นก็เจอกับของมีค่า ทำให้ตระกูลจูลังเลที่จะขาย นอกจากนี้ยังมีหลายคนที่เริ่มจ้องมองเหมืองของตระกูลจู และต้องการซื้อมัน ลู่ชิงสีรู้สึกหดหู่อยู่บ้าง

ทว่าจากสถานการณ์ เขารู้จากเจียงเหยาว่าเหมืองนั้นมีมูลค่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทำให้ลู่ชิงสีโล่งใจ ดูเหมือนว่าทองคำแท่งสองอันจะคุ้มค่า

เขายังต้องการให้ตระกูลจูไม่สามารถขายเหมืองได้ ในท้ายที่สุด และต่อไปในอนาคต หากพวกเขาจะขายอีก เขาก็จะระเบิดมันอีก แล้วให้มันจบที่เหตุการณ์เดิมเฉกเช่นตอนนี้ อีกอย่างคารุก็น่าจะมีความสุขที่ได้เงินด้วย

มีเหมืองอีกแห่งที่ใกล้กับเหมืองของตระกูลจูที่สุด เจียงเหยาดูและฟังคารุแนะนำเหมือง

“เจ้าของเหมืองคนนี้เป็นคนติดการพนัน พ่อผีพนันของเขาก็เพิ่งจะเสียชีวิตไป เขาได้รับมรดกเป็นเหมืองนี้ เขาไม่ชอบทำธุรกิจและเป็นหนี้ก้อนโต เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากขายเหมืองเพื่อใช้หนี้ ก็แบบนี้แหละเจ้าของร้อนเงิน ต้องการขายด่วน ถ้าอยากจะซื้อสามารถต่อรองราคาได้” คารุยื่นแผนที่ในมือให้คนข้าง ๆ วาดระยะให้ทุกคนได้เห็น “นี่คือแผนที่ของเหมือง พื้นที่เหมืองไม่เล็กเลยนะครับ”

__

ตอนที่ 712 คุณลู่ เจ็บใจรึเปล่าล่ะ

หลังจากพูดไปแล้ว คารุก็เสริมว่า “เวลานี้ เจ้าของเหมืองน่าจะเล่นพนันและสนุกกับผู้คนในเหมือง ถ้าต้องการ ผมสามารถช่วยต่อรองราคาให้ได้ครับไ

เมื่อเจียงเหยาเข้าไป เธอได้ยินเสียงลูกเต๋ากลิ้งไปมา เมื่อได้ยินสิ่งที่คารุพูด เธอคิดในใจ คารุรู้ทุกสถานที่จริง ๆ และทุกคนที่นี่เหมือนกับเป็นหลังมือของเขา เจ้าของเหมืองกำลังเล่นพนันอยู่ในที่ใกล้ ๆ ไม่เกินสองกิโลเมตรจริง ๆ

“เหมืองนี้เปิดมานานแค่ไหนแล้ว? มีอะไรดี ๆ ออกมาบ้าง” รุ่นพี่ไค่ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและถามคารุ

“เปิดขุดมาแล้วหนึ่งปี มีแต่ของดี ๆ ถูกขุดออกมาตลอด”

คารุกล่าว “หลังจากที่พ่อเขาป่วย ก็หยุดขุดไปกว่าครึ่งปี นี่เพิ่งจะเริ่มเปิดขุดอีกครั้งเมื่อราว ๆ เดือนที่แล้ว หลังจากเจ้าของเดิมเสียชีวิต อดีตมือขวาของเขาต่างก็แยกย้ายไปติดตามเจ้านายใหม่ ตอนนี้เจ้าของเหมืองไม่มีคนของตัวเองเลย เขาไม่มีแม้แต่คนช่วยตัดสกัดหิน ทำให้ธุรกิจทั้งหมดที่อยู่ภายใต้เขาไม่เคยเปิดเลย หลังจากที่เขามารับช่วงต่อ เขาก็ไม่แน่ใจว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง”

คารุครุ่นคิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “แต่ยังไง ผมก็เดาว่ามันไม่น่าจะแย่ เพราะเขายังมีลูกค้าที่กลับมาซื้อซ้ำอีกหลายราย”

รุ่นพี่ไค่เข้าใจสิ่งที่คารุพยายามจะพูด ลูกค้าที่กลับมาซื้อซ้ำหมายถึงผู้ที่ซื้อหินดิบที่มีมูลค่าดี ๆ ไป จึงกลับมาซื้ออีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นฉันต้องรบกวนนายเพื่อช่วยผมต่อราคาแล้วล่ะ” นายจ้างของรุ่นพี่ไค่ มาที่เหมืองของตระกูลจูเดิม ตอนนี้เหมืองของตระกูลจูไม่มีปัญหาแล้ว เนื่องจากเขาอยู่ที่นี่ จะดีกว่าหากเขาได้ไปดูบริษัทอื่นอีกสองสามแห่ง

คารุพยักหน้าและพาคนของเขาเข้าไปในเหมือง

เหมืองดูเหมือนจะอยู่ใกล้มาก แต่ถนนที่คดเคี้ยวนี้ค่อนข้างลำบากในการเดินทาง

เหมืองได้รับการปกป้องจากผู้คนและมีคนทำงานเพียงไม่กี่คน ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังหย่อนยานและไม่ทำอะไรเลย ที่ทางเข้าหลักมีโต๊ะ รอบโต๊ะมีกลุ่มคนตะโกนและเขย่าลูกเต๋า

“คุณเซียวจิน” คารุเดินไปและเห็นคนที่ตะโกนดังที่สุดในโต๊ะ “คุณเซียวจิน ผมชื่อคารุ ผมพาผู้ซื้อมาดูเหมืองครับ”

“ได้ ๆ เข้าไปดูข้างในสิ” ชายร่างผอมในวัยสี่สิบไม่ได้เงยหน้าขึ้น โบกมือให้เขาชี้ไปที่เหมืองที่อยู่ข้างหลัง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่อดทน และดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ลูกเต๋าบนโต๊ะ

เมื่อเขาเปิดมันออก เขาโกรธมากจนกระแทกโต๊ะและสาปแช่งทันที

คารุเคยชินกับมันแล้ว ดังนั้นเขาจึงพาทุกคนเข้าไป ในขณะที่เขาพูดภาษาจีนกลาง เขายังคงพูดกับลู่ชิงสีและคนอื่น ๆ ต่อว่า “โชคของคุณเซียวจินดูจะแย่เป็นพิเศษ เขาเกือบจะสูญเสียทุกตาที่เขาเดิมพัน ถึงขนาดว่าแพ้แบบนั้นเขาก็ยังต้องการเล่นพนันต่ออีก ทุกคนในเมืองของเราใคร ๆ ก็บอกว่า หากใครเงินขาดมือ ก็ให้ไปเล่นพนันกับคุณเซียวจิน”

รุ่นพี่ไค่ไม่สนใจตัวตนของเซียวจิน หลังจากเขาไปแล้ว เขาพาคนอื่น ๆ และเริ่มสำรวจ และสังเกตว่าหวงเฉิงจิ้งทำตามคำแนะนำของรุ่นพี่ไค่ ทำให้เขาเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในเหมือง หลังจากที่พวกเขาเข้าไปแล้ว เหลือเพียงคารุ ลู่ชิงสีและเจียงเหยา เมื่อคารุพูดขึ้นอีกครั้ง เขาก็ดูสบาย ๆ ขึ้นกว่าเมื่อสักครู่ เขาชูสองนิ้วขึ้นไปที่ลู่ชิงสีและหัวเราะ

“คุณลู่ เจ็บใจรึเปล่าล่ะ?” สองนิ้วของคารุหมายถึงทองคำแท่งสองแท่งนั้น

“ทำไม?” ลู่ชิงสียืนอยู่ที่นั่นและก้มศีรษะลงเพื่อเล่นมือเล็ก ๆ ของภรรยาเขา ในช่วงครึ่งเดือนที่เขาอยู่ในกองทัพ เจียงเหยาได้เรียนรู้การเป็นนักแม่นปืนจากเขา ฝ่ามือและนิ้วหัวแม่มือของเธอมีรอยฟกช้ำ จากการสัมผัสปืน หลังจากไม่ได้แตะปืนทำให้ฝ่ามือของเธอค่อย ๆ กลับมานุ่มอีกครั้ง