CD บทที่ 5 ผลลัพธ์ที่ต่างออกไป
‘เสียงนี้อีกแล้ว! พูดอีกครั้งสิ!’
เขาต้องการที่จะฟังมันอย่างตั้งใจอีกสักรอบแต่เสียงนั้นก็หายไปอีกแล้วและกลับมาสู่ความเงียบอีกครั้ง
‘จริงสิรางวัล!’ เขาจำได้ว่าเสียงนั้นพูดรางวัลแล้วรางวัลที่ว่ามันอยู่ที่ไหน
ขณะที่เขากำลังคิดถึงเรื่องรางวัลอยู่นั้น ภายในจิตใจของเขาก็แสดงภาพอะไรบางอย่างออกมา สิ่งนั้นมีลักษณะคล้ายกับลูกบอล เล็ก ๆ สีดำที่ถูกแสดงออกมาในรูปแบบสามมิติ
จ้าวหยู่จิ้มไปที่ลูกบอลนั้นโดยสั่งการผ่านจิตของเขา แล้วก็มีเสียงหนึ่งผุดขึ้นในหัวของเขา
อุปกรณ์ดักฟังล่องหน สามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น เมื่อเปิดการใช้งาน อุปกรณ์จะดักฟังเสียงโดยไม่มีใครมองเห็น ระยะใช้งานอยู่ที่ 48 ชั่วโมง
“เดี๋ยวก่อน อะไรนะ?” จ้าวหยู่กำลังงงกับการอธิบายถึงการใช้งานอุปกรณ์ที่ได้รับ เขาจิ้มไปที่ลูกบอลนั้นอีกครั้งเพื่อหวังจะฟังวิธีการใช้งานนี่อีกครั้ง
“เจ้าหน้าที่จ้าว กาแฟถ้วยนี้ฉันใส่น้ำตาลลงไปสองซองค่ะ” หลี่เบ่ยหนีมองดูจ้าวหยู่ที่มองค้างในอากาศ เธอคิดว่าเขาคงดื่มด่ำกับกาแฟมากเกินไป
จ้าวหยู่ถูกดึงกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงทันทีด้วยเสียงของหลี่เบ่ยหนี เขารู้สึกว่าที่นี่มันเสียงดังเกินไป เขาต้องการสถานที่สงบ ๆ เพื่อศึกษาเครื่องมือที่เขาเพิ่งได้รับมา
เขาจึงลุกขึ้นยืนและเตรียมสาวเท้าก้าวออกจากโรงพักนี้ไปโดยไม่
สนใจท่าทีของหลิงชางฮูกับหลี่เบ่ยหนีเลยแม้แต่นิดเดียวแต่เมื่อเขาออกจากห้อง เขาก็พบกับหัวหน้าจินเข้าอีกครั้ง
จ้าวหยู่ลดศีรษะลงโค้งให้กับหัวหน้าจินก่อนที่จะรีบสาวเท้าก้าวผ่านไปแต่ก็ถูกหัวหน้าจินขวางทางไม่ให้ไปไหนเสียก่อน
“จ้าวหยู่ คุณไม่คิดว่าเรามีเรื่องที่จะคุยกันสักหน่อยอย่างนั้นหรือ ในเมื่อคุณขอตัวลาหยุดแต่คุณสามารถไปจับตัวคนร้ายได้อย่างไรกัน” หัวหน้าจินเอ่ยปากถามออกไปอย่างเคร่งขรึม
“หัวหน้าครับ วันนี้ผมรู้สึกไม่สบายจริง ๆ ขอรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นภายหลังได้มั้ยครับ”
จ้าวหยู่พูดอย่างเร่งรีบเพื่อหวังจะออกไปให้พ้นจากที่แห่งนี้สักทีแต่หัวหน้าจินก็ยังไม่ปล่อยเขาออกไปง่าย ๆ
หัวหน้าจินตบไปที่ไหล่ของจ้าวหยู่เบา ๆ พร้อมกับอย่างสุขุมว่า
“เจ้าหน้าที่จ้าว ไม่ว่าจะเป็นวิธีการใดก็ตามที่คุณใช้ในการจับคนร้ายในครั้งนี้ มันก็น่าภาคภูมิใจต่อเครื่องแบบที่คุณกำลังสวมใส่อยู่ถูกไหม คุณทำดีแล้วและหวังว่าคุณจะทำดีกว่านี้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป!”
คำพูดของหัวหน้าจินทำให้จ้าวหยู่ตกใจอยู่ไม่น้อย ในความทรงจำของร่างนี้ เขาจำได้ว่าหัวหน้าจินเป็นคนที่ค่อนข้างเข้มงวด สุขุม และไม่ค่อยจะเอ่ยปากชมการทำงานของคนอื่นมากนัก
‘ทำไมวันนี้เขาถึงทำตัวแปลก ๆ นะ?’
หัวหน้าจินเดินกลับเข้าไปที่ห้องทำงานของตัวเองทันทีเมื่อพูดเสร็จ หลิวชางฮูลุกขึ้นและเตรียมจะอาละวาดอีกครั้งแต่จ้าวหยู่ก็ไม่ได้สนใจที่ตอบโต้อะไรเขา
ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงอย่างเดียว เขารีบมุ่งหน้าตรงกลับเข้าหอพักตัวเองให้เร็วสุดเท่าที่จะเร็วได้
แม้ว่ามันจะเรียกว่าหอพักแต่ในห้องแบ่งเป็นส่วน ๆ หลายส่วน มีพื้นที่ใช้สอยขนาดเล็กที่อยู่ร่วมกันถึงสามคนในห้องเดียวและที่สำคัญในห้องไม่มีห้องน้ำส่วนตัว
เพื่อนร่วมห้องสองคนของจ้าวหยู่อยู่ในหน่วยลาดตะเวนทั้งคู่ คนหนึ่งอายุน้อยกว่าเขา เขาไม่มีปัญหาเท่าไหร่นัก ปัญหาหลักอยู่ที่เพื่อนร่วมห้องอีกคน เขามักจะส่งเสียงกรนดังสนั่นจนปวดหู มันรบกวนการนอนในทุก ๆ คืน
โชคดีที่วันนี้เป็นเวรลาดตะเวนของเพื่อนร่วมห้องคนพอดี มิเช่นนั้นเขาคงนอนไม่หลับอย่างแน่นอน
ขณะนี้เวลาตีสี่ ใกล้รุ่งเช้าเข้าแล้ว จ้าวหยู่รีบตรงดิ่งไปยังห้องพักของเขาในทันที เขาถอดรองเท้าออกอย่างรวดเร็วและล้มตัวลงไปนอนโดยไม่ได้อาบน้ำ
ถึงเขาจะอยู่บนเตียงแต่ไม่ได้นอนในทันที เขายังข่มตาหลับไม่ได้ เขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันช่างเป็นการผจญภัยสุดมหัศจรรย์
ในตอนแรก เขาถูกประหารชีวิตด้วยเข็มฉีดยา จากนั้นเขาก็ข้ามมาที่โลกคู่ขนาน แล้วยังมีระบบปาฏิหาริย์อีก ไหนจะรางวัลลึกลับนั่นด้วย มันมากมายเกินกว่าที่เขาจะหลับลงได้
แล้วที่สำคัญ ระบบปาฏิหาริย์ที่น่าประหลาดนี้ เขามั่นใจว่าที่เขาสามารถจับคนร้ายคดีข่มขืนปืนช็อตไฟฟ้าได้ มันน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน
หลักจากที่คดีถูกปิดไปเรียบร้อยแล้ว มันก็แสดงอัตราความสำเร็จขึ้นมา อัตราความสำเร็จนี้อาจเป็นส่วนหนึ่งจากการดำเนินการทำภารกิจอะไรสักอย่างที่ถูกกำหนดไว้
ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่อยู่ที่บาร์ ถ้าเขาไม่เอะใจไล่ตามผู้ชายคนนั้นออกไป อัตราความสำเร็จของเขาจะลดลงไปหรือไม่?
นั่นหมายความว่า ต่อให้เขามีระบบปาฏิหาริย์ แม้มันจะสร้างโอกาสให้เขามากแค่ไหน แต่สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาที่จะเป็นตัวชี้วัดว่าเขาจะทำมันสำเร็จได้หรือไม่?
เมื่อคิดมาถึงจุดนี้จ้าวหยู่ก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย ด้วยระบบปาฏิหาริย์นี้ หากเขาพบคดีต่าง ๆ ในอนาคต เขาจะสามารถไขคดีเหมือนที่เขาทำในวันนี้ได้หรือไม่?
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงล่ะก็ ในอนาคตข้างหน้าฉันคงได้เป็นหัวหน้าแผนกสืบสวนและเงินก็จะไหลมาเทมามหาศาล”
หลังจากที่เขาคิดไปเรื่อยเปื่อย เขาก็ผล็อยหลับไปในที่สุด
...
การจะเป็นตำรวจมันไม่ใช่เรื่องง่าย แม้ว่าการทำงานของแผนกสืบสวนจะทำงานล่วงเวลาเสียเป็นส่วนใหญ่แต่ทุกคนก็ยังคงไปทำงานตามเวลาปกติ ไม่มีใครคิดที่จะหยุดพักหรือลางานแต่อย่างใดเพราะพวกเขาต้องเตรียมความพร้อมรับมือกับคดีที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ
แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ใช้ไม่ได้กับคนอย่างจ้าวหยู่ เขาตื่นขึ้นมาในเวลาสิบโมงครึ่งพอดี
เขาคงจะนอนได้นานกว่านี้ ถ้าไม่ได้ยินเสียงกรนที่ดังลั่นของเพื่อนร่วมห้องที่เพิ่งเลิกเวรเข้า
จ้าวหยู่หงุดหงิดที่ต้องถูกบังคับให้ตื่นอย่างนี้ เขาเกาหัวอันยุ่งเหยิงของตัวเองพลางมองไปรอบ ๆ ห้องซึ่งสภาพความเป็นอยู่เข้าขั้นความสกปรกแถมยังมีกลิ่นไม่พึ่งประสงค์ต่อการอาศัยอยู่เลยสักนิด
เมื่อเห็นเช่นนั้น จ้าวหยู่เริ่มที่จะออกจากห้องพักแล้วไปหาเช่าที่อื่นอยู่
เขาไม่อยากอาศัยอยู่ในหอพักตำรวจโทรม ๆ แบบนี้ มันทำให้เขาไม่ได้รับมอบหมายงานจากผู้ใหญ่เบื้องบนสักที
ถ้าเขาสามารถไปจากที่นี่ได้ แล้วสร้างภูมิฐานดี ๆ ให้กับตัวเองให้ผู้หลักผู้ใหญ่เห็นสักหน่อย เขาก็คงหลีกเลี่ยงปัญหาเรื่องเงินไปได้แน่นอน
นอกจากนี้จ้าวหยู่ยังไม่ชินกับร่างของจ้าวหยู่ในโลกนี้เท่าไหร่นัก แค่ไปทำงานเขายังพอทนได้แต่ถ้าต้องอยู่ในใกล้กับตำรวจมากขนาดนี้ เขาก็คงทนไม่ไหว
เขาอาบน้ำแล้วแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทำให้เขาสะอาดขึ้นมากว่าเดิมเท่าไหร่ หลังจากที่จัดการกับผมไม่ให้มันยุ่งเหยิงไปมากกว่านี้เสร็จ เขาก็ตรงดิ่งไปที่สถานีตำรวจในทันที
แน่นอนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะไปทำงานแต่อย่างใด เขาเพียงแค่ต้องการใช้คอมพิวเตอร์เพื่อค้นหาข้อมูลห้องเช่าดี ๆ สักหลังต่างหาก
ระหว่างทางที่เขาขึ้นบันไดไปยังห้องทำงานนั้น เขาเห็นป้ายหยุดสูบบุหรี่ระหว่างทางเข้าพอดี กลิ่นควันกระตุ้นอาการติดบุหรี่ของเขา
เขาหยุดอยู่ที่มุม ๆ หนึ่งที่บันได ก่อนจะเอาบุหรี่ที่ยึดมาจากคนขับแท็กซี่คราวก่อนขึ้นมาจุดสูบ
ผลลัพธ์เป็นไปตามคาดไว้ เขาไม่สามารถสูดดมกลิ่นควันของบุหรี่เข้าไปได้ และเขาก็เกิดอาการเริ่มสำลักควันอย่างรุนแรงอีกครั้ง
ในระหว่างการไอที่รุนแรงของเขานั้น เสียงที่เริ่มจะคุ้นเคยก็ดังขึ้นมาในหัวเขา
ระบบปาฏิหาริย์กำลังทำงาน โปรดรอสักครู่
‘โอ้พระเจ้า!!’ ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นดังขึ้น เขาก็จดจ่อกับการจดจำเสียงที่กำลังจะเปล่งออกมาอย่างตั้งใจ
Dui(ทะเลสาบ) Xun(ลม)
ห้วงทะเลสาบอันกว้างลึก ยามสายลมโชยลอยพัดผ่าน
สายลมในทะเลสาบก่อให้เกิดคลื่นน้ำขนาดเล็ก แล่นเรือลอยลิ่วไปตามใจนึก
เมื่อพูดจบเสียงก็เงียบไปในทันที แม้ว่าจ้าวหยู่จะพยายามอย่างหนักเพื่อจะจดจำคำพูดเหล่านั้นแล้วก็ตามแต่เขาจำได้เพียง ‘สายลม’ และ ‘แล่นเรือราบรื่น’ เท่านั้น
จากที่เขาฟังมา ดูเหมือนผลลัพธ์การสุ่มในครั้งนี้มันจะออกมาดี แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไหร่ก็ตาม
จ้าวหยู่คาดเดาว่าระบบปาฏิหาริย์มันน่าจะเหมือนเกมรูเล็ตอะไรสักอย่าง ถ้าเขาสุ่มออกได้ผลลัพธ์ดี วันทั้งวันก็จะราบลื่น
หลังจากนี้ เขาต้องศึกษามันให้ละเอียด เพื่อที่เขาจะได้เตรียมพร้อมรับสิ่งต่าง ๆ ที่จะเกิดขึ้นในแต่ละวันให้ดี
