ตอนที่ 11: อดีตก็ปล่อยให้เป็นอดีต (อ่านฟรี)
หลิงจื่อตรวจสอบสภาพแวดล้อมในห้องของเธอ ไม่มีกล้องวงจรปิดในห้อง เธอจึงวางใจได้หลายส่วน เธอถอดตุ้มหูและวางมันลงบนเตียง เธอไม่ชอบพาถังหยวนไปด้วยตอนอาบน้ำ ถึงแม้ว่าจะรู้ว่ามันเป็นแค่กู่ก็ตาม
หลังจากที่เธออาบน้ำ เพิ่งรู้ว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน
“ถังหยวน ถังหยวน ข้าสงสัยว่าเจ้าคงถ่ายทอดความโง่เขลาของเจ้าให้ข้าแล้ว อยู่ใกล้เจ้าเกินไปทำให้ข้าโง่จริงๆด้วย” เธอบ่นและเดินออกไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่พันรอบตัว
เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอก็ยังไม่อาจสงบลงได้
เธอหลับตาลงและภาพในหัวก็เต็มไปด้วยภาพครอบครัวของเธอถูกสังหารหมู่
“ท่านลอร์ดจื่อ หนีไปก่อนเร็วเข้า! อย่าห่วงพวกเรา ปกป้องกู่ซี!”
“ท่านลอร์ดจื่อ อนาคตของเมียวเจี่ยงมีเพียงท่านเท่านั้นที่พึ่งพาได้!”
“ลูกสาว… นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเรียกเจ้าเช่นนี้ เจ้าต้องมีชีวิตที่ดี ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่ทำให้ความคาดหวังของทุกคนต้องผิดหวังอย่างแน่นอน”
ร่างกายของหลิงจื่อปกคลุมไปด้วยหมอกควัน เมื่อเธอรับกู่ซีมาและวิ่งหนีไป เธอได้พบกับคนจากสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่หมู่บ้านชิงเฟย
“หลิงจื่อ? ข้าได้ยินคนของเมียวเจี่ยงเรียกเจ้าว่าท่านลอร์ดจื่อ วันนี้ข้าก็จะเรียกเจ้าว่าท่านลอร์ดจื่อเช่นกัน ฮ่า ฮ่า ส่งกู่มาให้ข้า แล้วรับรองว่าเจ้ากับข้าย่อมอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบ”
“ใช่ ทุกคนจะต้องแบ่งปันสิ่งดีๆให้แก่กัน...”
หลิงจื่อมองไปยังคนจากสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่และมุมปากของเธอก็ยกขึ้นยิ้มเยาะเย้ย “ภรรยาของเจ้าก็งดงามมาก ทำไมเจ้าไม่ให้พวกเราพี่น้องได้สนุกกับนางบ้างเล่า?”
“เจ้า…” คนที่อยู่อีกด้านมองเธออย่างดุเดือด “หลิงจื่อ เจ้ายังเด็กอยู่ มอบกู่มาซะดีๆ ในอนาคตเจ้าจะยังสามารถใช้ชีวิตที่ดีต่อไปได้ แต่หากเจ้ายังดื้อรั้น สี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ของพวกข้าจะสังหารคนทั้งหมู่บ้านทิ้งซะ!”
“ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าสังหารหมู่ไปแล้วหรือ?” เธอมองดูเปลวไฟที่มาจากระยะไกล พรรคพวกของเธอถูกทำลายทั้งหมด เมียวเจี่ยงของเธอถูกทำลายลงแล้ว
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังในหัวใจของเธอก็งอกงามขึ้น
เธอกอดกู่ซีไว้ในอ้อมแขนแน่นและจ้องไปที่คนเหล่านั้นด้วยสายตาอาฆาต “พวกเจ้าคิกว่าจะได้ครอบครองราชากู่เพียงเพราะทำลายเมียวเจี่ยงของข้าเช่นนั้นหรือ? ฮิฮิ ฝันไปเถอะ!”
คนจากสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และรอยยิ้มอันชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา “หลิงจื่อ เจ้าไม่ต้องดิ้นรนอีกต่อไปแล้ว! มอบสิ่งนั้นมาซะ!”
“ส่งมันมา!”
หลิงจื่อยิ้ม ร่องรอยความมุ่งมั่นพาดผ่านในดวงตาของเธอ “ถ้าอยากได้ ก็มาเองสิ?”
เธอวางโถใส่ของลงบนพื้น มุมปากของเธอยกสูงเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เจ้าตัวน้อย อาหารของเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว
ในเมื่อพวกมันอยากทำลายเจ้า งั้นเจ้าก็ทำลายพวกมันก่อนเป็นไง?
หลิงจื่อถอยหลังสองสามก้าวและยืนอยู่ที่ขอบหน้าผา รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นที่มุมปากของเธอ
คนเหล่านั้นเข้ามาใกล้ ‘กู่’ มากขึ้นเรื่อยๆ และยังคงถกเถียงกันไปด้วย
เธอพึมพำอะไรบางอย่าง และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็กว้างขึ้นและกว้างขึ้น
“อ๋า อ๊ะ อ๊ากกกกกกก!”
“อ๊ะ เกิดอะไรขึ้น? มีบางอย่างชอนไชเข้าไปในหูของข้า!”
“เจ็บโว้ยยยย อ๊ากกกก!”
“…”
หลิงจื่อมองไปที่กลุ่มคนที่กลิ้งตัวอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเธอก็ยิ้มจาง ๆ อันที่จริง หนอนกู่ไม่สามารถอยู่รอดได้หากปราศจากพวกพ้อง เพราะพวกมันถูกเลี้ยงดูมาด้วยเลือด
ปัง!
ตอนที่เธอถูกยิง เธอมองดูหมู่บ้านของเธอด้วยรอยยิ้มและตกลงไปบนหน้าผา เมื่อเธอตกลงไป เธอพูดกับถังหยวนว่า “ถังหยวน ไปด้วยกันเถอะ”
“ท่านลอร์ดจื่อ ตอนนี้ข้าเป็น ***** ข้าสามารถช่วยท่านได้ครั้งเดียว ท่านต้องอดทนเอาไว้นะ ข้าจะตัดผ่านเวลาและช่องว่าง อาจจะเจ็บมาก”
"ตกลง!" เธอหลับตาลงและนึกถึงการตายของพวกพ้องของเธอ คงไม่มีความเจ็บปวดใดจะเจ็บปวดไปกว่านี้แล้วล่ะ
“ซี๊ด”
หลิงจื่อผุดลุกขึ้นตื่นจากเตียง เธอมองไปรอบๆ ห้องพักด้วยความงุนงง ความเจ็บปวดที่วิญญาณของเธอถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ รู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้ประสบกับมันอีกครั้งในความฝัน
“ถังหยวน” เธอสัมผัสสิ่งที่อยู่บนหูของเธอ
“ท่านลอร์ดจื่อ ท่านฝันร้าย” เสียงน่ารักของถังหยวนมาจากตุ้มหูเพชรสีดำ
"ใช่" หลิงจื่อถูขมับของเธอ
“อย่ากลัวไปเลยขอรับ ตอนนี้เรามีชีวิตอยู่ ตอนนี้ท่านคือหลิงจื่อ ไม่มีใครรังแกท่านได้ในโลกนี้”