ตอนที่ 697+698 พวกเราจะปกป้องคุณ

ตอนที่ 697 พวกเราจะปกป้องคุณ

“ไม่ต้องกลัวไปนะคะ พวกเราจะปกป้องคุณ จะไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้เข้าใกล้คุณ” หอเก๋อพูดกับเจียงเหยาด้วยเสียงต่ำ ในตอนนี้ ในใจของเธอ เจียงเหยาเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบเก้าปี และไม่ใช่ประธานเจียง

การกระทำภายใต้จิตใต้สำนึกของคนทั้งห้า ทำให้เจียงเหยารู้สึกประทับใจ

“ไม่ได้ยินเหรอครับ? ประธานเจียงของเราบอกว่าเขาไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ อย่าได้รบกวนประธานเจียงของเราอีก!” หลินไท่เฉิงผลักจูเฉียนเหลียง “หากคุณยังรบกวนประธานเจียงของเราอีก พวกเราจะแจ้งตำรวจ!”

แน่นอนว่าจูเฉียนเหลียงไม่สามารถทำอะไรได้เมื่ออยู่หน้าทางเข้าโรงแรม ที่มีคนเดินเข้า ๆ ออก ๆ เขาทำได้เพียงมองเจียงเหยาอย่างไม่เต็มใจ เขาไม่สามารถเข้าใกล้เธอได้มากไปกว่านี้

“คุณเจียง คุณต้องใจร้ายขนาดนี้เลยเหรอครับ” จูเฉียนเหลียงกล่าว “ถ้าคุณแสดงความเมตตากับเราในวันนี้ ครอบครัวของเราถือว่าติดค้างคุณแล้ว ยังไงต่อไปเราก็ยังต้องเจอกันอีก ในโลกนี้ไม่มีใครเป็นศัตรูกันไปตลอดหรอกใช่หรือเปล่าครับ”

“พี่สาวของคุณลักพาตัวคนอื่น แล้วคุณยังมีสิทธิมาพูดว่าคนนั้นใจร้ายอีกเหรอ? ถ้าทำผิดก็ต้องชดใช้ นี่ล่ะคำคติ!” ฉงฮุ่ยโต้กลับ

ในขณะนี้ กู้ฮ่าวอวี้ขับรถเข้ามาและหยุดรถข้างหลังรถของจูเฉียนเหลียง เขาฟังคำพูดของจูเฉียนเหลียงและนั่งอยู่ในรถ เขาไม่ได้ลงจากรถ แต่เขากลับเหยียบคันเร่งและชนเข้ากับรถของจูเฉียนเหลียง รถของจูเฉียนเหลียงถูกกระแทกไปข้างหน้าสองสามเมตร และนำรถมาจอดแทนที่รถของเขาก่อนที่จะหยุดรถและค่อย ๆ ลงจากรถ

“ตระกูลจู? คุณชายจู ผู้ซึ่งไม่มีตำแหน่งอะไรถึงได้เป็นตัวแทนของตระกูลจูได้ล่ะครับ เท่าที่ผมรู้ แม้แต่พ่อของคุณ จูชีซาน ก็ไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่พอที่จะเป็นตัวแทนของตระกูลจูได้ไม่ใช่เหรอครับ”

การโจมตีของกู้ฮ่าวอวี้ในตอนนี้ ได้ทำให้รถของจูเฉียนเหลียงไถลออกจากถนน เขาแทบจะเป็นบ้า แม้จะไม่รู้จักตัวตนของกู้ฮ่าวอวี้ แต่เมื่อเขาได้ยินอีกฝ่ายเปิดเผยตัวตนของเขาออกมาตรง ๆ จูเฉียนเหลียงไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องที่รถถูกชนในตอนนี้เสียด้วยซ้ำ

“คุณเป็นใครครับ” จูเฉียนเหลียงมองตรงไปที่ชายตรงหน้าเขา เขาแน่ใจว่าตนเองไม่เคยพบกับคนคนนี้มาก่อน

“คนอย่างคุณไม่มีสิทธิที่จะรู้ว่าผมเป็นใครเสียด้วยสิ” กู้ฮ่าวอวี้เหลือบมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่เย็นเยียบราวกับใบมีดน้ำแข็ง

ทว่าเมื่อเขาหันไปมองเจียงเหยาและคนอื่น ๆ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป “เจียงเหยา ขึ้นรถ”

คราวนี้ความเป็นสุภาพบุรุษที่อ่อนโยนได้กลับมาอีกครั้ง

หลังจากที่กู้ฮ่าวอวี้ขึ้นรถ เขาหันกลับไปถามเจียงเหยาว่า “ชิงสีไม่อยู่ จะกลับไปที่มหาวิทยาลัยหรือเปล่า?”

“ค่ะ” เจียงเหยาพยักหน้า

กู้ฮ่าวอวี้คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาผู้จัดการซุน เขากล่าวว่า “เอารถของคุณให้กับหลินไท่เฉิงขับกลับโรงแรม แล้วช่วยพาผมไปส่งเจียงเหยากลับมหาวิทยาลัยหน่อยครับ”

“นี่พี่รอง พี่เคยไปสองครั้งแล้วนะ ยังจำทางไม่ได้อีกเหรอคะ” เจียงเหยายิ้ม

กู้ฮ่าวอวี้มองไปที่เจียงเหยา ท่าทางของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย ราวกับว่าเขาไม่ใช่คนที่ถูกล้อเลียน เขานิ่งสงบมาก

เจียงเหยาขดริมฝีปากของเธอขึ้น พูดตามตรง การเยาะเย้ยหรือล้อเลียนคนอย่างกู้ฮ่าวอวี้นั้นน่าเบื่อจริง ๆ ก็เพราะว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับเลยน่ะสิ

“อันที่จริง ฉันขับรถกลับมหาวิทยาลัยเองก็ได้ค่ะ” เจียงเหยาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “พี่กับผู้จัดการซุนจะได้ไม่ต้องขับรถกลับไปกลับมาด้วย พี่เพิ่งเดินทางมาจากต่างประเทศ ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาก็ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เลยนี่คะ ฉันขับรถกลับเองดีกว่า พี่กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

“ไม่ล่ะ น้องสามไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย ฉันต้องปกป้องเธอแทนเขา” คำตอบของกู้ฮ่าวอวี้นั้นจริงจังเป็นพิเศษ “ไม่อย่างนั้น ถ้าเขากลับมาและรู้ว่าฉันไม่ดูแลเธอ เขาต้องสู้กับฉันแน่ พูดตามตรง ตอนนี้ฉันเอาชนะเขาไม่ได้ด้วยสิ”

__

ตอนที่ 698 เขาว่างมาก

“…”

เธอจะพูดอะไรได้ นอกจากฟังอยู่เงียบ ๆ

“อันที่จริง ทุกเช้าที่ฉันตื่น ก็รู้สึกว่าผมร่วงเยอะมาก ๆ” เจียงเหยาหัวเราะและตามด้วยประโยคที่เย็นชา จึงไม่น่าแปลกใจที่บรรยากาศภายในรถจะอึมครึม กระทั่งผู้จัดการซุนเข้ามาในรถ

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ?” ผู้จัดการซุนนั่งอยู่เบาะหลังด้วยใบหน้าสับสน เขาคิดกับตัวเอง เป็นไปได้ไหมว่าประธานเจียงและคุณชายกู้กำลังทะเลาะกันอยู่? ไม่น่าจะใช่? อารมณ์ของพวกเขาทั้งสองดูไม่เหมือนว่ากำลังทะเลาะกันเลยนี่?

“ไม่มีอะไรหรอกครับ” กู้ฮ่าวอวี้กล่าว “คุณกับเจียงเหยาสลับที่นั่งกันเถอะ คุณย้ายมานั่งข้างหน้าและนำทางที”

“ทำไมพี่ไม่เปลี่ยนให้ผู้จัดการซุนเป็นคนขับล่ะคะ” เจียงเหยาแนะนำอย่างใจดี

“ไม่จำเป็น” กู้ฮ่าวอวี้ปฏิเสธโดยตรง

เจียงเหยาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องลงจากรถและเปลี่ยนที่นั่งกับผู้จัดการซุน จากนั้นเธอก็ปล่อยให้กู้ฮ่าวอวี้ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัยอย่างปลอดภัยภายใต้คำบอกทางที่พูดอย่างติด ๆ ขัด ๆ ของผู้จัดการซุน

เจียงเหยาสาบานว่าความเร็วในการขับรถของกู้ฮ่าวอวี้จะต้องแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจของเขาโดยนัยกับคำแนะนำของเธอที่บอกให้ผู้จัดการซุนเป็นคนขับ

กู้ฮ่าวอวี้เป็นคนหลงทิศ แต่เขากลับมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะควบคุม เพราะงั้นแม้ว่าเขาจะจำทางไม่ได้ แต่เขาก็ยังชอบที่จะเป็นคนควบคุมพวงมาลัยด้วยมือของเขาเอง

ดังนั้นเมื่อเปรียบเทียบกับกู้ฮ่าวอวี้ เจียงเหยารู้สึกว่าลู่ชิงสีของเธอน่ารักกว่ามาก

ความหึงหวงของเขานั้นไม่เป็นอะไรเลย!

เมื่อเจียงเหยากลับมาที่หอพัก เธอเห็นสาว ๆ ยืนคุยกันพร้อมกับหัวเราะคิกคักที่ระเบียง เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินพวกเธอพูดถึงกู้ฮ่าวอวี้

“เธอเรียกเขาว่าภูเขาน้ำแข็งไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังสนใจเขามากขนาดนี้อยู่อีกล่ะ?” เจียงเหยาโยนกระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอไว้บนเตียงแล้วถามเพื่อนสาว ที่ตอนนี้มอบไปยังรถที่แล่นจากไป

“ถึงพี่รองกู้ของเธอจะมีภูเขาน้ำแข็งที่ไม่ละลายมานานนับพันปีอยู่ในใจก็เถอะ แต่เขาก็ดูดีมากจริง ๆ ฉันเห็นตอนที่เขายิ้มตอนที่คุยกับเธอ พระเจ้า! คนอะไรมีเสน่ห์มากจริง ๆ” โจวเสี่ยวเซียถอนหายใจ “เมื่อกี้ พวกเราอิจฉาเธอมากเลยนะ ดูรอยยิ้มจริงใจของเขาที่ยิ้มให้กับเธอและสามีสิ”

“ใช่ เขาปกป้องข้อบกพร่องของตัวเอง สามีของฉันและพี่น้องของเขาทุกคนมีข้อได้เปรียบในการปกป้องข้อบกพร่องของตัวเอง สำหรับพวกเขา ก็คงเปรียบเสมือนลมในฤดูใบไม้ผลิที่พัดมากระทบใบหน้าล่ะมั่ง แต่สำหรับคนนอก มันเหมือนกับสายลมในฤดูใบไม้ร่วงที่พัดใบไม้ให้ร่วงหล่น” เจียงเหยาอธิบายอย่างช่วยไม่ได้ “ก่อนที่ฉันจะคุ้นเคยกับเขา ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนที่ภายนอกอบอุ่น แต่ภายในเย็นชา”

"กู้ฮ่าวอวี้ทำงานอยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาว่างล่ะ เขาพักอยู่ที่เมืองหนานเจียงสองสามวันแล้วใช่ไหม?” เหวินเสวี่ยฮุ่ยถาม

ในห้องพัก เหวินเสวี่ยฮุ่ยเป็นคนเดียวที่ไม่เรียกเขาว่าพี่รอง ตั้งแต่วันที่กลับมาจากอาหารค่ำในวันนั้น เหวินเสวี่ยฮุ่ยก็ไม่ได้พูดถึงเขาอีกเลย นี่เป็นครั้งแรกและเธอเรียกเขาด้วยชื่อเต็ม

เจียงเหยาเหลือบมองเหวินเสวี่ยฮุ่ย และคิดกับตัวเอง คำพูดที่ไร้ความปรานีของกู้ฮ่าวอวี้ในวันนั้น อาจทำร้ายความมั่นใจของเหวินเสวี่ยฮุ่ยในฐานะเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

“เขากลับมาเพื่อช่วยฉันทำบางอย่างน่ะ เขายังไม่กลับเร็ว ๆ นี้หรอก” เจียงเหยาตอบ

“โอ้” เหวินเสวี่ยฮุ่ยเลิกคิ้วขึ้นและไม่ได้ถามต่อ ประโยคนั้นในตอนนี้เป็นคำถามธรรมดา ๆ เท่านั้น เพราะเมื่อเธอเห็นชายคนนั้นที่ยิ้มอยู่หน้าหอและแก้ไขให้เธอเรียกว่าเขาว่ากู้ฮ่าวอวี้ในวันนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง... ปฏิกิริยาแรกของเหวินเสวี่ยฮุ่ยคือเธอชอบคนนี้ไม่ได้ และเธอก็หวังว่าเขาจะออกไปจากเมืองหนานเจียงโดยเร็วที่สุด

เจียงเหยาไม่รู้ว่าเหวินเสวี่ยฮุ่ยกำลังคิดอะไรอยู่ และเธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กู้ฮ่าวอวี้จะกลับต่างประเทศ ขณะที่เธอคิดว่าจะอธิบายสิ่งต่าง ๆ ให้กับเหวินเสวี่ยฮุ่ยฟังอย่างไรดี หวงเฉิงจิ้งก็โทรเข้ามาเสียก่อน

หวงเฉิงจิ้งอยู่ในเมืองรง ในช่วงสองวันที่ผ่านมา หลังจากที่เขารู้ว่าลู่ชิงสีและเจียงเหยากลับมาแล้ว เขาก็อยู่ในเมืองรงอย่างมีความสุขมากขึ้น จนแทบไม่อยากจะกลับมาเลย จวบจนตอนนี้ เขารีบกลับในช่วงกลางดึก

“ประธานเจียง ผมเพิ่งได้ข่าวว่า YN มีเหมือนที่ต้องการจะขาย ตอนนี้ผมกำลังรีบกลับจากเมืองรงไปเมืองหนานเจียง ผมโทรมาถามว่าคุณสนใจจะไปด้วยกันไหม?”

“ผมจำได้ว่าคุณบอกว่าอยากจะเปิดบริษัทเครื่องประดับ ถ้าคุณสนใจจริง ๆ ผมอยากจะแนะนำให้คุณซื้อเหมืองด้วยตัวเองและถือหินหยาบไว้ในมือ แบบนี้จะดีที่สุด”