ตอนที่ 695+696 ประธานเจียงฉลาด

ตอนที่ 695 ประธานเจียงฉลาด

“คุณซุน ฉันเสียใจที่ทำให้คุณต้องผิดหวังนะคะ จากนี้ไปทางโรงแรมเราสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาที่นี่อีก” ผู้จัดการก้มมองเงินในมือของเขายากลำบาก เธอไม่รู้ว่าจะคืนเงินให้ผู้จัดการซุนอย่างไรดี

สำหรับคนอย่างเธอ เงินสองพันหยวนเป็นจำนวนเงินมหาศาล อย่างไรก็ตามสำหรับคนระดับผู้จัดการของกรุ๊ป เงินสองพันหยวนจะนับเป็นอะไรได้

เงินที่ให้ไปถูกยัดกลับคืนมา เธอค่อนข้างกลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธและรู้สึกไม่ดี

อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเผชิญหน้ากับเด็กสาวที่มากับผู้จัดการซุน คำพูดของเธอตอนนี้รุนแรงเกินไป ทำให้แขกไร้เหตุผลท่านนั้นกลัวจนร้องไห้

ยังมีชายในชุดสูทอีกคน เมื่อได้ยินเขาอ้างว่าเป็นพี่รองของประธานฉางกังกรุ๊ป ผู้จัดการโรงแรมต้องทำงานหนักเพื่อสร้างความประทับใจที่ดีต่อหน้าบุคคลนี้ เธอกลัวว่าหากทำอะไรผิดพลาดไป ผู้ชายคนนี้จะพาลไม่ชอบโรงแรมนี้ไปด้วย หากบริษัทฉางกังปฏิเสธที่จะจัดงานเลี้ยงในโรงแรมของพวกเขาในอนาคต ผู้จัดการอาจจะต้องทำให้ดีที่สุด

“ฝากเงินไว้นั่นล่ะ” กู้ฮ่าวอวี้พูดขึ้น จากนั้นก็หันไปพูดกับเจียงเหยาและผู้จัดการซุน “ไปกันเถอะ”

ทันทีที่ทั้งสามเข้าไปในห้องส่วนตัว พวกเขาพบว่าคนทั้งหมดที่นั่งอยู่ในห้องมีใบหน้าที่แปลกประหลาด หลังจากที่เจียงเหยานั่งลง เธอยังคงรู้สึกว่าฉงฮุ่ยแอบมองเธออยู่ แต่เมื่อเธอหันกลับมามอง เขาก็รีบเบือนหน้าหนี แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หากมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ” เจียงเหยารินชาให้ฉงฮุ่ยแล้วยื่นให้เขา “คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ว่าคุณแอบมองอยู่”

“ประธานเจียงฉลาดจริง ๆ !” ฉงฮุ่ยยิ้ม พร้อมกับยกยอ “เมื่อกี้ฉันแอบวิ่งตามออกไปดู ฉันได้ยินที่ประธานเจียงพูดกับผู้หญิงคนนั้น”

“ประธานเจียงพูดไปในตอนนั้นก็เพื่อผม ผมต้องขอโทษที่เอาเรื่องส่วนตัวมาสร้างความลำบาก ให้ประธานเจียงและทุกท่านต้องรอนานนะครับ” ผู้จัดการซุนกลัวว่าผู้มาใหม่เหล่านี้จะไม่เข้าใจนิสัยของเจียงเหยา ดังนั้นเขาจึงรีบอธิบายออกมาอย่างรวดเร็ว “เจ้านายของเราปกป้องคนของตัวเอง คุณชายกู้เองก็ปกป้องคนของตัวเอง อันที่จริงผมรู้สึกประจำใจมากครับ”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นเจ้านายปกป้องพนักงาน” ฉงฮุ่ยพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าและเสริมว่า “ตอนที่ผมเห็นผู้หญิงคนนั้นกลัวที่จะร้องไห้และวิ่งหนีออกไปหลังจากคืนเงิน ผมนี่แทบจะอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้เลย ประธานเจียงของเราเยี่ยมมาก!”

ฉงฮุ่ยทำตัวราวกับเด็ก แม้ว่าเขาจะอายุมากกว่าเจียงเหยาถึงสี่ปี แต่เพราะการเลี้ยงดู เขาไม่ได้ติดต่อกับผู้คนในสังคมมากมายนัก ในอดีต มีเพียงคนเดียวที่เขาเคยสัมผัส คือรุ่นพี่ของสถาบันวิจัยก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่เป็นมิตรกับคนอย่างเขา เจ้านายเก่าของเขาก็ไม่ให้เกียรติพวกเขามากนัก

ก่อนที่เขาจะอายุ 22 ปี ฉงฮุ่ยอาศัยอยู่ในมหาวิทยาลัย เพราะอายุน้อยที่สุดในชั้นเรียน เขาจึงได้รับการดูแลจากเพื่อนร่วมชั้นเสมอ หลังจากเรียนจบ เขาเข้าสู่สถาบันวิจัยและได้รับการดูแลจากพี่ชายและพี่สาว เช่นหลินไท่เฉิง อันที่จริงชีวิตของเขาเรียบง่ายมาก เขาไม่ต้องเผชิญกับความกังวลมากมายนัก

สิ่งเดียวที่เขากังวลคือเจ้านายคนเก่าไม่เป็นมิตร ดังนั้นเขาจึงคิดว่าหัวหน้าทั้งหมดบนโลกใบนี้ก็น่าจะเป็นแบบนั้น นิสัยของนักธุรกิจ สำหรับพวกเขา พนักงานก็เป็นเพียงทาสที่จะสร้างผลกำไรให้กับพวกเขา

และตอนนี้ เขาได้เห็นกู้ฮ่าวอวี้และเจียงเหยาปกป้องผู้จัดการซุนด้วยตาของเขาเอง ทำให้เมื่อเขากลับมาที่ห้องส่วนตัว เขาจึงเล่าเรื่องนี้ให้กับเพื่อนร่วมงานฟัง ก่อนที่เขาจะมีเวลาคุยเรื่องนี้ คนทั้งสามที่อยู่ภายนอกก็เข้ามา ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเจียงเหยา เจ้านายที่อายุน้อยกว่าเขา

“ฉันคิดว่าคุณกำลังจะบอกว่าฉันทำเรื่องโหดร้ายที่ปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกจากโรงแรมด้วยร่างเปลือยเปล่าเสียอีก” เจียงเหยาหัวเราะเบา ๆ “ผู้หญิงคนนั้นมีลูกพี่ลูกน้อง ซึ่งก่อนหน้านี้ เธอทำเรื่องน่ารังเกียจมากมายเพื่อจะจัดการกับฉัน ก่อนที่ผู้จัดการซุนจะมาอยู่กับฉัน เขาทำงานให้กับเธอ ตอนที่ครอบครัวของผู้จัดการซุนอยู่ในช่วงลำบากที่สุด เขาก็ไร้ผู้จัดการซุนออกอย่างไรความปรานี เหตุผลก็เพียงเพื่อจะตำแหน่งงานให้กับลูกพี่ลูกน้องของเธอ”

__

ตอนที่ 696 ไม่มีอะไรจะพูด

“เป็นปกติของเจ้านายล่ะมั้งครับ” ฉงฮุ่ยพึมพำ “เหมือนกับเจ้านายเก่าของผม เขาเป็นหมาป่า”

เจียงเหยาไม่ได้พูดอะไร เพราะแบบนี้ล่ะมั้ง ทำให้ชายหนุ่มคนนี้ถึงทำท่าแปลกประหลาดมากขนาดนี้?

ฉงฮุ่ยไม่ได้พุ่งความสนใจไปที่คำพูดที่เธอพูดกับเหลียวถิง?

เธอยังคงคิดหาคำอธิบายเพื่อไม่ให้เพื่อนร่วมงานใหม่ของเธอเข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้าย ในที่สุดก็เป็นเรื่องเสียเวลาเปล่า เพราะพวกเขาไม่ได้สนใจมันเลย

ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเหลียวถิงกับผู้จัดการซุนเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ หลังจากนั้นทุกคนก็ทานอาหารเย็นด้วยกัน

กู้ฮ่าวอวี้เก่งมากในการพูดคุย ปรับบรรยากาศ เมื่อเขาอยู่รอบ ๆ เสียงหัวเราะบนโต๊ะก็ยังคงดำเนินต่อไปตลอดทั้งคืน หลังอาหารเย็น ทนายเจียงได้ทำสัญญากับหลินไท่เฉิงและคนอื่น ๆ โดยบอกว่าพวกเขาขอกลับไปอ่านสัญญาก่อน เมื่อเซ็นเรียบร้อยแล้วจะโทรหาโดยตรง

หลังอาหารเย็น ทุกคนเดินออกจากร้านอาหาร กู้ฮ่าวอวี้ ทนายเจียงและผู้จัดการซุนไปยังลานจอดรถ เจียงเหยารออยู่ตรงประตูพร้อมกับหลินไท่เฉิงและคนอื่น ๆ พร้อมกับพูดคุยเรื่องเกี่ยวกับสัญญา

“นำสัญญากลับไปก็ค่อย ๆ อ่านนะคะ หากมีข้อโต้แย้ง พูดออกมาได้เลยค่ะ คำเชิญของฉันมาจากใจจริง ฉันหวังว่าฉางกังกรุ๊ปจะได้ทำงานร่วมกับพวกคุณ ฉันรับปากกับคุณว่าในอนาคต ฉางกังกรุ๊ปจะมีทีมวิจัยอื่น ๆ และฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับโครงการวิจัยของคุณค่ะ”

ขณะที่เจียงเหยาพูด เธอสังเกตการแสดงออกบนใบหน้าของหลินไท่เฉิง เธอสามารถบอกได้ว่าหลินไท่เฉิงเป็นแกนหลักของทีมเล็ก ๆ ทีมนี้ และทุกคนก็ไว้วางใจเขา

“ครับ!” หลินไท่เฉินพยักหน้าเห็นด้วย

เจียงเหยาสามารถบอกได้ว่าหลินไท่เฉิงไม่ได้แสดงท่าทีหยาบคาย ดังนั้นเธอจึงยิ้ม ทันใดนั้นก็มีรถขับผ่านไป เจียงเหยาเหลือบมองไปที่นั่นและไม่ใช่คนที่เธอรอ เธอคิดว่าคงเป็นแขกของทางโรงแรม ดังนั้นเธอจึงเดินเลี่ยงให้

น่าแปลกที่เป็นจูเฉียนเหลียงที่ลงมาจากรถ และจูเฉียนเหลียงก็กำลังเดินมาหาเธอ เขาคงกำลังตามหาเธอ เมื่อรู้ข่าวว่าเธออยู่ที่ไหน ก็รีบมาหาในทันที

“คุณเจียง!” จูเฉียนเหลียงมาหาเจียงเหยา เพราะพี่สาวโง่ ๆ ของเขา จูเฉียนหลานคนนั้น

จูเฉียนเหลียงได้รับข่าวในตอนเช้าและรู้ว่าจูเฉียนหลานได้ส่งอันธพาลของบริษัทไปลักพาตัวเจียงเหยาและสามีของเธอ นั่นทำให้เขากลัวจริง ๆ

เขาไปที่สถานีตำรวจ แต่ไม่เห็นใครเลย เขาจึงหยุดรออยู่ด้านนอก และตามวิ่งหาทั้งวัน

เมื่อเขาไปที่มหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียง พนักงานรักษาความปลอดภัยไม่รู้จักเขาจึงไม่อนุญาตให้เข้าไป เขาบอกว่าเขามาหาเจียงเหยา พนักงานรักษาความปลอดภัยขอให้เขาโทรหาอีกฝ่ายเพื่อให้อีกฝ่ายยืนยันตัวตน แต่เขากลับไม่มีเบอร์ของเจียงเหยา

ดังนั้นเมื่อได้รับข่าวว่าเจียงเหยาอยู่ที่นี่ เขาก็รีบมาที่นี่ทันที

“คุณเจียง ผมขอโทษจริง ๆ ครับกับเรื่องที่พี่สาวของผมสร้างขึ้น คุณเจียง ครั้งนี้ได้โปรดให้โอกาสเธอและปล่อยเธอไปได้ไหมครับ” จูเฉียนเหลียงกังวลมาก ถ้าพี่สาวของเขาถูกจับกุมที่เมืองผิงเฉิง บ้านเกิดของพวกเขา มันจะเป็นเรื่องง่ายที่จะพาเธอออกมาจากโรงพัก แต่นี่มันเมืองหนานเจียง!

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณสองพี่น้องหรอกค่ะ เธอกำลังจะลักพาตัวฉันนะคะ ทำไมฉันต้องยกโทษให้เธอด้วย” ทันทีที่เจียงเหยาก้าวถอยหลัง หลินไท่เฉิงก็ยืนออกมาด้านหน้าและปกป้องเจียงเหยาที่อยู่ข้างหลังเขา เขายื่นมือออกมา เพื่อหยุดจูเฉียนเหลียงที่กำลังเข้ามาใกล้พวกเขา

เมื่อเสี่ยวเหยียนและฉงฮุ่ยเห็นแบบนั้น พวกเขายืนอยู่ด้านหน้าเจียงเหยา เอาตัวเองเป็นกำแพงกั้นระหว่างเจียงเหยากับจูเฉียนเหลียง

หงเก๋อและเสี่ยวอันยืนประกบด้านซ้ายและด้านขวาของเจียงเหยา พวกเธอพยายามปกป้องเจียงเหยาอย่าประหม่า