602 - ยาศักดิ์สิทธิ์หมดแล้ว 

602 - ยาศักดิ์สิทธิ์หมดแล้ว

หลังจากที่เย่ฟานตัดสินใจแล้ว เขาก็แบกโลงศพเล็กๆด้วยความยากลำบากก่อนจะเดินขึ้นไปบนภูเขาอย่างช้าๆ

กระดูกทั่วร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ทุกย่างก้าวของเขาทำให้พื้นหินบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์แตกร้าว แผ่นหลังของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อแต่เขาก็ยังเดินขึ้นไปด้วยความมุ่งมั่น

หลังจากไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว เขาก็เห็นทาสรกร้างอีกครั้ง มีชายวัยกลางคนผมขาว สตรีศักดิ์สิทธิ์หยกพลิกสวรรค์ รวมทั้งชายชราผมขาวที่มีผิวกายดำแดงยืนอยู่ด้วยกัน

เย่ฟ่านก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว ทาสรกร้างทั้งสามจ้องมองที่โลงศพทองแดงด้วยความงุนงง พวกเขาไม่ได้ลงมือใดๆ แต่เลือกที่จะถอยกลับด้วยความกลัวแทน

“ชัว!”

เย่ฟ่านกำลังแบกโลงศพไว้บนหลังเพื่อเก็บยา เขารู้ดีว่าวิธีการเช่นนี้ไม่ฉลาดอย่างยิ่ง แต่ในเมื่อมันได้ผลแล้วเขาจึงเลือกที่จะเก็บผลไม้ทั้งหมดในครั้งเดียว

ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ชิ้นสุดท้ายมีลักษณะเป็นแผ่นบางและมีรูปร่างเป็นวงกลม ที่ด้านหน้าของมันมีรอยแผลแปดรอยบนนั้น ซึ่งรอยแผลของพวกมันถูกเคลือบด้วยสีทองอ่อนอ่อนเหมือนดาวแปดแฉกและมีทั้งหมดห้าผล

"นี่......"

เย่ฟ่านประหลาดใจ ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้หลากหลายเกินไป แต่ละอย่างล้วนน่าอัศจรรย์สร้างความตื่นเต้นให้กับเขา

เขาเก็บเกี่ยวผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดได้สำเร็จ โดยแบกโลงศพทองแดงไว้บนหลังและกลับเข้าสู่โลงศพทองแดงขนาดใหญ่อย่างยากลำบาก

ในช่วงครึ่งหลังของเดือน โลงศพทองแดงโบราณเต็มไปด้วยรัศมีแห่งพลังชีวิตอันอุดมสมบูรณ์และมีกลิ่นหอม พลังชีวิตที่รั่วไหลออกจากผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นสมบูรณ์แบบประเมินค่าไม่ได้

เมื่อกลั่นผลไม้ที่เป็นรูปนกสีแดง ปราณโลหิตในร่างกายของเขาก็ส่งเสียงคำรามคล้ายกับเสียงของหงส์เพลิงอย่างแผ่วเบา

เมื่อกลั่นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งมีรูปร่างเหมือนหม้อขนาดเล็ก กระดูกของเขาก็แตกหักและถูกสร้างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาถูกพัฒนาอย่างต่อเนื่องจนแม้แต่เย่ฟ่านเองก็ไม่คิดว่าจะมาถึงระดับนี้ได้

ในช่วงยี่สิบวันที่ผ่านมา เนื้อและกระดูกของเย่ฟานได้เกิดใหม่ ร่างกายเดิมของเขาถูกสับเปลี่ยน ในครั้งนี้เย่ฟ่านเริ่มแกะสลักตัวอักขระโบราณจากโลงศพทองแดงลงไปในร่างกายของตัวเองอีกด้วย

ในท้ายที่สุด เย่ฟ่านก็ซึมซับประสิทธิภาพของผลไม้ศักดิ์สิทธิ์จนเกือบจะหมดสิ้น ร่างกายของเขาไร้ที่ติปราศจากมลทิน ทั่วทั้งตัวของเขานั้นใสราวกับผลึกล้ำค่าที่ปลดปล่อยแสงสีทองออกมาจางๆ

ในเวลานี้ เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาสามารถเปรียบเทียบกับผู้สูงสุดได้อย่างแน่นอน เพียงแต่พลังศักดิ์สิทธิ์ของเขายังอยู่ห่างไกลจากคนเหล่า

หากไม่มีโอกาสพิเศษที่ทำให้พวกเขาได้ต่อสู้กันโดยใช้เพียงร่างกาย มันก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่เย่ฟ่านจะเอาชนะยอดฝีมืออาวุโสเหล่านั้นได้สำเร็จ!

ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์มีพลังในการรักษาที่ยอดเยี่ยมมันทำให้เย่ฟ่านสร้างร่างกายและหลอมกระดูกขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาวุธศักดิ์สิทธิ์ก็สามารถเอาชนะยอดฝีมือรุ่นเดียวกันได้ทุกคน

เย่ฟ่านถอนหายใจเล็กน้อย เขาค่อนข้างเสียใจ

เมื่อสองสามปีก่อน เขารับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เป็นครั้งแรก นอกเหนือจากการหลอมรวมของร่างกายและการแลกเปลี่ยนกระดูก เขายังได้เปิดทะเลแห่งความทุกข์ซึ่งทำให้ร่างเซียนของเขาสามารถบ่มเพาะได้

เมื่อเขาหยิบผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เป็นครั้งที่สอง หลังจากการเปลี่ยนแปลงร่างกายมันทำให้สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขาปรากฏทะเลสีทองขึ้น ซึ่งเป็นผลให้วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาแข็งแกร่งกว่าคนรุ่นเดียวกันมาก

และคราวนี้พลังประหลาดเหล่านั้นกลับไม่มีโอกาสได้แสดงออกอย่างเต็มที่ ทุกสิ่งทุกอย่างของพวกมันล้วนถูกใช้ไปกับการรักษาบาดแผลที่เกิดจากเต๋าผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งเป็นสิ่งที่เย่ฟ่านรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

“แต่ก็ยังดีที่บาดแผลเต๋าได้หายสนิทสักที!”,

ไม่ว่าอย่างไรเย่ฟ่านก็อดที่จะภาคภูมิใจกับตัวเองไม่ได้ ร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณคือเป็นร่างที่การที่ไม่สามารถบ่มเพาะได้ แต่เขาก็ยังทำลายคำสาปนี้ได้สำเร็จ แม้ว่าจะเป็นการลงทุนอย่างมากมายมหาศาลก็ตาม

เย่ฟ่านมองดูอาการบาดเจ็บภายในของตัวเอง จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา หลังจากที่ใช้เวลาหลาย 10 วันในดินแดนต้องห้ามนี้ ในที่สุดเขาก็รักษาอาการบาดเจ็บจนหายดี

“นี่...”

จู่ๆ รอยยิ้มของเขาก็หยุดนิ่ง แม้ว่ารอยร้าวขนาดใหญ่ในต้นกำเนิดชีวิตจะหายดีแล้ว แต่ก็ยังมีรอยแตกเล็กๆที่อยากจะมองเห็นเกิดขึ้นใหม่

“ทำไมอีกล่ะเนี่ย!?”

หัวใจของเย่ฟ่านนั้นยากที่จะสงบลง เขากินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ทุกชนิดแล้ว หากมันไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บจนหายดีได้ เขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ทันใดนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"ที่แท้มันก็เป็นเช่นนี้เอง!"

แม้ว่าผลไม้ทั้ง 9 ชนิดจะมีคุณค่าอย่างมากมายมหาศาล แต่มันก็ไม่ใช่ยาศักดิ์สิทธิ์อมตะที่แท้จริงซึ่งเขาต้องออกค้นหาอีกครั้ง

“ที่จริงมียาศักดิ์สิทธิ์อมตะเพียงหนึ่งเดียวที่นี่ สิ่งที่ข้าได้มานั้นยังไม่สมบูรณ์”

“ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เก้าผลนี้ไม่ใช่ยาศักดิ์สิทธิ์อมตะตัวเดิม หลังจากผ่านไปหลายปีในที่สุดมันก็กลายพันธุ์ไปแล้ว ข้าต้องค้นหายาศักดิ์สิทธิ์อมตะที่มีเพียงหนึ่งเดียวนั้นให้ได้…”

เย่ฟ่านมองไปที่เมล็ดพันธุ์กิเลนในมือของเขา มันยังไม่โตเต็มที่ แม้ว่าจะปลูกบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลากี่ปีกว่าที่มันจะเติบโตขึ้นมา

เขาคิดเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววเจิดจ้า และเขาก็แบกโลงศพทองแดงขนาดเล็กขึ้นไปบนเขาศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง

ในเวลานี้ ร่างกายของเขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย การถือโลงศพทองแดงไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป และเขากำลังสำรวจภูเขาศักดิ์สิทธิ์ลูกแรกที่เขาตกลงมาเมื่อหลายปีก่อน

เขาวางโลงศพทองแดงลงบนพื้นและเข้าไปในบ่อน้ำพุแห่งชีวิต

เย่ฟ่านเริ่มขุดรากของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นเพราะเขาคิดว่าพลังแก่นแท้แห่งชีวิตของมันจะต้องอยู่ในบริเวณนี้อย่างแน่นอน

เย่ฟ่านไม่ต้องการให้มันสูญพันธุ์ เขาจะเลือกที่จะหยิบฉวยเอาเพียงรากเล็กๆและยังคงปล่อยให้ส่วนที่เหลือของพวกมันเจริญเติบโตต่อไป

เจ็ดวันต่อมาเย่ฟานลืมตาขึ้นในโลงศพทองแดงขนาดใหญ่ด้วยท่าทางพึงพอใจ ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดเดา

รากศักดิ์สิทธิ์มีชิ้นส่วนของเต๋าผู้ยิ่งใหญ่ พลังที่อยู่ภายในนั้นสามารถซ่อมแซมบาดแผลเล็กๆของเขาให้เกือบจะหายดีได้

โดยธรรมชาติแล้วเขาต้องการที่จะทำมันให้สมบูรณ์แบบ ไม่ต้องการทิ้งผลกระทบเล็กน้อย และอีกครั้งที่เขานำโลงศพทองแดงขนาดเล็กขึ้นไปบนภูเขาเพื่อขุดรากศักดิ์สิทธิ์ออกมา

สิบวันต่อมาเย่ฟานนั่งสมาธิในโลงศพยักษ์ และตรวจสอบอย่างละเอียดว่าต้นกำเนิดชีวิตของเขาช่างแวววาวและโปร่งแสง บริสุทธิ์และไร้ที่ติ รอยแผลเป็นที่เกิดขึ้นจากเตาผู้ยิ่งใหญ่หายสาบสูญไปแล้ว

จนถึงตอนนี้ในที่สุดอาการบาดเจ็บของเขาก็หายสนิท เขาถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก สุดท้ายเขาก็ทำลายคำสาปได้อย่างแท้จริง

แต่ความพยายามแบบนี้ก็มากเกินไปหน่อย หากโลกภายนอกไม่เกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะมีร่างศักดิ์สิทธิ์เทียนโบราณเหมือนเขาอีก ราคานี้ไม่มีใครสามารถจ่ายได้

ยาศักดิ์สิทธิ์อมตะนั้นหายากแม้แต่ในสมัยก่อน ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่บุกเข้ามาถึงดินแดนแห่งความตายอย่างนี้

ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนต้องห้ามรกร้างโบราณไม่ใช่ยาอมตะ แต่มันมีพลังอนันต์ ทุกชนิดที่เพียงพอที่จะสร้างยอดฝีมือระดับผู้สูงสุดขึ้นมาอย่างง่ายดาย

เย่ฟ่านไม่ได้จากไปแต่ยังคงบ่มเพาะที่นี่ บางทีสวรรค์และปฐพีะนี้อาจช่วยให้เขาเร่งการบ่มเพาะและซ่อนตัวอยู่ในโลงศพโบราณโดยไม่ต้องกังวลว่าจะถูกกัดกร่อนโดยกลิ่นอายรกร้าง

ร่างกายของเขาได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ทำให้มีความแข็งแกร่งไม่เป็นรองผู้สูงสุด แต่หากเขาคิดจะต่อสู้กับคนพวกนั้นอย่างน้อยเขาก็ต้องอยู่ในอาณาจักรแปลงมังกรซะก่อน

หนึ่งวัน สองวัน สามวัน...สิบวัน ...

หัวใจของเย่ฟานปลอดโปร่ง เขาฝึกฝนอย่างโดดเดี่ยว เพิกเฉยต่อกาลเวลาโดยสมบูรณ์

เขาตั้งใจแล้วว่า เมื่อเขาออกไปเขาจะไม่จำเป็นต้องหลบหนีจากผู้แข็งแกร่งอีก เขาจะกวาดล้างศัตรูทั้งหมดที่อยู่ข้างหน้าด้วยกำปั้นของเขาเอง

เย่ฟ่านใช้วิธีการลึกลับที่บันทึกไว้ในคัมภีร์จักรวาลนิรันดร์เพื่อ ตระหนักถึงสวรรค์และปฐพี และทำให้ "ขั้นแรกสุดขั้ว" ของเขากลายเป็นศูนย์รวมของเต๋า

สามเดือนหลังจากเย่ฟานเข้าสู่ดินแดนต้องห้ามโบราณรกร้าง ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นและมีความสงบในหัวใจ เขาอยู่ห่างจากอาณาจักรชั้นที่สามของอาณาจักรสี่สุดขั้วเพียงหนึ่งก้าว

เขายืนขึ้น มองออกไปนอกดินแดนต้องห้ามรกร้างโบราณและพูดกับตัวเองว่า

"ถึงเวลาที่ต้องจากไปแล้ว"

เขานึกถึงราชันย์ศักดิ์สิทธิ์เจียง เขาไม่สามารถรอช้าอีกต่อไปแล้ว ไฟแห่งชีวิตของผู้อาวุโสที่เขาเคารพกำลังจะดับลงได้ทุกเมื่อ เขาต้องนำยาศักดิ์สิทธิ์ออกไปเดี๋ยวนี้

นี่เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้หัวใจของเขาไม่มั่นคงและไม่สามารถทะลุทะลวงอาณาจักรได้!

"สามเดือนแล้วที่ข้าหายตัวไปในโลกมนุษย์ อาจมีหลายคนคิดว่าข้าตายแล้ว..."เย่ฟ่านยืนขึ้นและมองออกไปนอกดินแดนต้องห้ามรกร้างโบราณ