548 - เจ้าดำสาม 

1858 - เจ้าดำสาม

เมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์ในอดีตและประสบการณ์ของเขาในช่วงหลายปีที่ผ่านมาสือฮ่าวก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้ เขารู้สึกมีความสุขแต่ก็ขมขื่นเช่นกัน

ย้อนกลับไปตอนนั้นเขาอายุเพียงแปดหรือเก้าขวบ แต่เขาก็กล้าที่จะวิ่งเข้าไปในถิ่นทุรกันดารอันยิ่งใหญ่แล้วพาฉิงเฟิงพี่ชายของเขาไปด้วยเพื่อต้องการเข้าศึกษาในสำนักเสริมฟ้า

ตอนนั้นเขาค่อนข้างกล้าหาญจริงๆ

ชัว!

เขาโยนวานรศักดิ์สิทธิ์ลงบนเรือรบด้วยความแม่นยำ

สือฮ่าวเคลื่อนตัวผ่านป่าภูเขา นี่เป็นเส้นทางที่เขาเคยเดินมาก่อน เขากำลังค้นหาความทรงจำในอดีตและสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกมันมีความแตกต่างไปจากเดิม

ระหว่างทางเขาไม่จำเป็นต้องซ่อนไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงบางพื้นที่ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมบางครั้งจึงมีสัตว์ร้ายบางตัวโจมตีเขา

อย่างไรก็ตามเพียงแค่เขาปลดปล่อยรัศมีพลังออกมาเล็กน้อยราชาทั้งหมดในป่าก็จะหนีไป

ระหว่างทางเขาเห็นสัตว์ยักษ์สองสามตัว การสามารถอยู่รอดได้ในขณะที่เดินทางผ่านถิ่นทุรกันดารอันยิ่งใหญ่ในอดีตไม่ใช่เรื่องง่าย ในตอนนั้นเขาก็ยังเด็กระดับบ่มเพาะของเขานับว่าตื้นเขินจริงๆ

สือฮ่าวเริ่มปลดปล่อยสัมผัสระดับเทพของเขาออกค้นหาถิ่นทุรกันดารอันยิ่งใหญ่แห่งนี้โดยต้องการดูว่ามีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังเป็นพิเศษหรือไม่

ยี่?

เขาค้นพบบางสิ่งจริงๆใบหน้าของเขาเผยให้เห็นถึงความตกใจ มีผู้เชี่ยวชาญที่สามารถจุดไฟศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาที่นี่ได้?

การดำรงอยู่ระดับเทพ!

เราต้องเข้าใจว่ามีคนระดับนี้ไม่มากนักในพื้นที่รกร้างทั้งหมดโดยเฉพาะในเวลาต่อมาหลังจากการกวาดล้างครั้งใหญ่เจ็ดเทพทั้งหมดถูกสังหารจนแทบจะหมดสิ้น

การแสดงออกของสือฮ่าวกลายเป็นจริงจัง ด้วยแสงวูบวาบเขารีบวิ่งเข้าไปในเทือกเขาเก้าร้อยลี้โดยต้องการดูว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดใดกันแน่

ท้ายที่สุดแล้วหมู่บ้านหินผาก็ตั้งอยู่ในถิ่นทุรกันดารอันยิ่งใหญ่นี้ การดำรงอยู่ของระดับเทพที่ปรากฏที่นี่น่าจะเป็นภัยคุกคามชนิดหนึ่งของพวกเขา

เขากังวลอย่างยิ่ง หลังจากหลายปีผ่านไปหมู่บ้านหินผาได้สัมผัสกับบางสิ่งบางอย่างหรือไม่?

นี่เป็นสถานที่ที่สง่างามและบริสุทธิ์มีไอน้ำลอยขึ้นมาตลอดทั้งปี น้ำตกสีเงินที่ไหลลงมาจากภูเขาส่งเสียงคำรามไม่หยุด ก่อให้เกิดหมอกหนาทำให้แก่นแท้ทางจิตวิญญาณที่นี่หนาแน่นกว่าบริเวณอื่น

สิ่งมีชีวิตสีดำขนาดใหญ่นอนอยู่บนชายฝั่งอย่างเกียจคร้านขาข้างหนึ่งไขว้ทับอีกข้างอย่างผ่อนคลายขณะนี้กำลังโยนปลาย่างเข้าปากพลางอาบแดดด้วยความสบายอารมณ์

สือฮ่าวมีสีหน้าแปลกๆ เขาจำสหายเก่าคนนี้ได้อย่างชัดเจน

นี่คือเต่าสีดำขนาดใหญ่ มันใหญ่มากใหญ่กว่าภูเขาหลายเท่าและเป็นสีดำสนิท มันมีลักษณะขี้เกียจสบายและผ่อนคลายมากเมื่ออยู่ในอาณาจักรด้านล่างนี้

ทำไมเจ้าเต่าตัวนี้ถึงมาอยู่ที่นี่? อีกทั้งลักษณะท่าทางที่มันนอนอย่างเกียจคร้าน ก็ทำให้เขาขัดนัยน์ตาอย่างยิ่ง

“เจ้าดำสามทำไมเจ้าถึงซ่อนตัวอยู่ที่นี่” สือฮ่าวกล่าว

เขาจำสหายตัวนี้ได้เป็นอย่างดี มันคือเต่าที่วิ่งลงมาจากอาณาจักรเบื้องบน ย้อนกลับไปตอนนั้นสือฮ่าวจับมันมาทำเป็นสัตว์ขี่

อย่างไรก็ตามเมื่อเทพทั้งเจ็ดทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นมันก็วิ่งหนีไปในขณะที่สือฮ่าวกำลังต่อสู้อยู่กับศัตรู

ต่อมาสือฮ่าวไม่ได้พบมันอีก ในที่สุดเขาก็ออกเดินทางไปยังดินแดนที่สูงกว่า

"ผี!"

ร่างกายของเต่าดำเริ่มตึงทันทีแม้ว่าตัวของมันจะมีขนาดใหญ่แต่ความเร็วของมันก็ไม่ใช่น้อย แขนและขาของมันเคลื่อนไหวด้วยความเร็วพร้อมกับคลานออกไปก่อนที่สือฮ่าวจะมีโอกาสได้กล่าวอะไร

“เจ้าจะกรีดร้องไปเพื่ออะไร หรือเจ้าลืมสหายเก่าคนนี้ไปแล้ว?” สือฮ่าวตบศีรษะมันพร้อมกับแสดงท่าทีดูถูกออกมา

เจ้าบัดซบตัวนี้ความเร็วของมันยังคงไม่ลดลง เมื่อเขาต่อสู้ชีวิตกับเทพทั้งเจ็ดเต่าดำตัวนี้ก็วิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว

“เป็นไปได้อย่างไรที่เจ้าจะมาที่นี่? สวรรค์ผี! รีบออกไป!” เต่าดำตัวใหญ่กรีดร้องหันไปรอบๆและวิ่งไปข้างหน้าไม่หยุด

เปง!

มันจะหนีไปได้อย่างไร? สือฮ่าวจับคอของมันด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวพร้อมกับลากมันกลับมา

“ข้ารู้สึกหิวแล้วอยากกินน้ำแกงเต่า บังเอิญว่าเจ้ามีหม้อสีดำขนาดใหญ่อยู่บนหลังมันช่วยทุ่นเวลาให้ข้าพอสมควร”

“พี่ใหญ่โปรดไว้ชีวิตด้วย! มันคือเจ้าจริงๆ! ข้ามีตาแต่ไร้แววไม่คิดว่าเจ้าจะกลับมา ตอนแรกก็คิดว่าเป็นผีซะอีก!” ใบหน้าของเต่าดำตัวใหญ่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นรอยยิ้มที่สดใสในทันที

“ผี? เจ้ากำลังด่าข้าหรือกำลังด่าตัวเอง” สือฮ่าวจ้องไปที่มัน

“แน่นอนว่าด่าตัวเอง” เต่าดำรีบตบปากของมันเอง แขนเต่าของมันยาวมากเคลื่อนไหวว่องไวจนถึงขั้นทำให้สือฮ่าวพูดไม่ออก

“พี่ใหญ่เจ้ากลับมาได้อย่างไร? ข้าตกใจมากจนวิญญาณของข้าเกือบจะออกจากร่าง ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมข้าถึงพูดพูดจาเพ้อเจ้ออย่างนี้ เจ้าเป็นคนใจกว้างคงไม่ถือสาหรอกนะ! ข้าคิดถึงเจ้ามากไม่นึกว่าผ่านไปสิบปีจะยังได้เห็นเจ้าอีกครั้ง!”

“เจ้าเป็นเต่าชราตัวหนึ่งอย่ามาเรียกข้าว่าพี่ใหญ่ ตอนนี้ข้าอายุเพียงยี่สิบเท่านั้น!” สือฮ่าวกลอกตา

เต่าดำตกใจจริงๆ แม้ว่าการแสดงออกของมันจะดูเกินจริง แต่ก็สามารถบอกได้ว่ามันกลัวจนแทบจะหัวใจวายตายอยู่แล้ว มันไม่เคยคิดว่าจะต้องพบเจอกับสือฮ่าวอีกในชีวิตนี้

ในเวลาเดียวกันมันก็พูดไม่ออกและวิตกกังวลอย่างมาก ทำไมปีศาจร้ายตนนี้ถึงกลับมาอีกครั้ง?

ย้อนกลับไปตอนนั้นเมื่อสือฮ่าวออกจากอาณาจักรที่ต่ำกว่ามันก็ส่งเสียงโห่ร้องดังลั่นและประกาศว่าโลกนี้จะกลายเป็นของมันแล้ว

เป็นเพราะในเวลานั้นความแข็งแกร่งของมันนั้นยอดเยี่ยมอาจถือได้ว่าเป็นระดับสูงสุดภายใต้สวรรค์ แต่เมื่อสือฮ่าวกลับมาใครจะกล้าต่อกรกับเขา?

"ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่?" สือฮ่าวถามมัน

“เห็นได้ชัดว่าข้ากำลังมองหาหมู่บ้านหินผาของเจ้าอยู่” เต่าดำตัวใหญ่โพล่งออกมาโดยไม่ทันคิด จากนั้นมันก็เสียใจอย่างมากพร้อมกับรีบตบปากของตัวเองทันที

"เจ้ากำลังจะทำอะไร? ย้อนกลับไปตอนที่ข้าอยู่ที่นี่เจ้ากลับวิ่งหนีไป เมื่อรู้ว่าข้าจากไปแล้วเหตุไฉนเจ้าต้องตามหาหมู่บ้านหินผา? เจ้าจะทำอะไรกันแน่?" สือฮ่าวจ้องที่มัน

“พี่ใหญ่อย่าเข้าใจผิดเด็ดขาด! เป็นเพราะว่าข้าชื่นชมเจ้าอย่างยิ่งก็เลยโหยหาหมู่บ้านหินผา มันเหมือนกับมีสิ่งบางอย่างที่ดลใจข้าให้ไปแสวงบุญที่หมู่บ้านนั้น” มือของเต่าดำตัวใหญ่ขยับเข้าหากันทำท่าทางคล้ายผู้ศรัทธา

มีเพียงดวงตาเล็กๆเหล่านั้นเท่านั้นที่เคลื่อนไหวไปมาโดยเปิดเผยความตั้งใจจริงๆของมัน

“อย่าบอกนะว่าเจ้าต้องการก่อกวนรังเก่าของข้า?” ดวงตาของ สือฮ่าวดุร้าย

“อย่ากล่าวหาข้าแบบผิดๆ! แม้ว่าข้าจะถูกตีจนตายก็ไม่มีทางที่จะทำแบบนั้น! ข้าไม่มีทางที่จะทำอย่างนั้นอย่างแน่นอนเพราะต่อให้เจ้าขึ้นไปบนอาณาจักรที่สูงกว่า แต่ก็ยังมีเจ้าลิงบ้าตัวนึงอยู่ที่นั่นข้าย่อมไม่ทำเรื่องโง่ๆอย่างแน่นอน” เต่าดำพูดเสียงดังพยายามทุบหน้าอกแสดงความจริงใจ

“เจ้าเรียกใครว่าลิง” สือฮ่าวตะคอก จูเหยียนนี่เป็นหนึ่งในเผ่าโบราณที่มีชื่อเสียงและมีอำนาจมากที่สุด แต่เต่าดำตัวนี้กลับเรียกมันว่าลิงตัวหนึ่ง

“ข้าพูดผิดแล้ว ข้าต้องเรียกเขาว่าพี่ใหญ่ลิง! ไม่พี่ใหญ่จูเหยียนเขาค่อนข้างแข็งแกร่ง” เต่าดำตัวใหญ่ทำท่าอวดดี

“พอแล้วหยุดพูดเรื่องไร้สาระ” สือฮ่าวมองไปที่มันและพูดว่า“เนื่องจากเจ้าต้องการไปที่หมู่บ้านหินผาก็ไปพร้อมกันกับข้าเลย”

ใบหน้าของเต่าดำตัวใหญ่บิดเบี้ยวเหมือนกับกินของที่ขมที่สุดในโลกทันที

"อะไรเจ้าไม่ต้องการไปพร้อมกับข้า?" สือฮ่าวถามออกมาด้วยท่าทางดูถูก

“ ไม่อย่างแน่นอนข้ามีความสุขมากเกินไปตื่นเต้นเกินไปต่างหาก! เมื่อข้าพบพี่ใหญ่ก็เหมือนกับการได้พบแม่ของตัวเองข้ากำลังจะหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ!

ไปกันเถอะ! ข้าจะตามพี่ใหญ่ไปที่หมู่บ้านหินผา! พวกเราพี่น้องต้องดื่มกันอย่างเต็มที่ไม่เมาไม่เลิกรา” เต่าดำตัวใหญ่น้ำตาไหลออกมาด้วยความปลื้มปิติ

“เจ้ามันกะล่อนเกินไปข้าไม่รู้จะพูดยังไงดี” สือฮ่าวตบศีรษะของมันพร้อมกับเตือนว่า

“พ่อแม่ของข้าอยู่ด้านหลังเมื่อถึงเวลาเจ้าไม่อาจเรียกพี่เรียกน้องกับข้าให้พวกเขาได้ยิน”

เต่าดำตัวใหญ่ร้องว่า“เต่าเป็นอะไรเต่าเป็นอะไร? พวกเราเป็นเผ่าพันธุ์สวรรค์หรือไม่อาจที่จะเป็นพี่น้องกับมนุษย์ได้?”

ปา!

สือฮ่าวตบศีรษะของมันอีกครั้ง “เจ้าเป็นสัตว์ขี่ของข้ายังกล้าจะปีนขึ้นมาเป็นพี่น้องอีกหรือ?”

“ไม่แน่นอน! เอาล่ะเราจะเรียกพี่เรียกน้องกันก็ต่อเมื่อไม่มีใครอยู่!” เต่าดำตัวใหญ่หดหัวซ่อนอยู่ใน 'หม้อสีดำขนาดใหญ่'