ตอนที่ 4: นักฆ่าเลือดเย็น (อ่านฟรี)
ทันใดนั้นปลายกระบอกปืนก็กดลงบนหลังของหลิงจื่อ และอันเยือกเย็นก็ดังจากด้านหลัง “ถึงยังไงนายก็ต้องตายอยู่ดี”
หน้ากากของเขาหลุดออกแล้วเผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา
“อ้อ?” เธอหัวเราะเยาะ “นายนี่เป็นนักฆ่าที่เนรคุณจริงๆ”
“แต่นายลืมอะไรไปหรือเปล่า?” เธอหันกลับมาและโยนกระสุนลงบนพื้นทีละนัด เธอหัวเราะเยาะเย้ยหยันว่า “อ้าว ไม่ยิงแล้วเหรอ?”
ดวงตาที่คมเหมือนดาบของเฟิงอี้หลินวาววับน่ากลัว คนๆนี้เร็วมากจริงๆ
ตอนที่เธอเปลือยเปล่า มือของเขาอยู่ที่เอวของเธอ แต่ใบหน้าของเขาฝังอยู่ใต้หมอน ครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเขาถูกศพทับไว้ เมื่อเขาพิจารณาคนๆนี้อย่างถี่ถ้วน ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าทำไมไอ้อ้วนทั้งสามคนถึงตาย
เด็กคนนี้มีความสามารถในการทำให้ผู้คนตกหลุมรักเขา ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ต้องอาคมเขา
แม้แต่เขาก็ยังไม่ละเว้น หน้ากากที่เขาไม่ต้องการถอด ก็ถูกถอดออกโดยเด็กคนนี้เช่นกัน
เด็กคนนี้เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างแท้จริง นิสัยมุทะลุไม่เกรงกลัวสิ่งใด คิ้วเรียวแหลมและละเอียดราวกับถูกวาดไว้ ดวงตาของเขาเป็นประกายเหมือนดวงดาวที่เย็นชา ผิวของเขาเหมือนน้ำผึ้งและมีความมันวาวของอำพัน จมูกของเขาโด่งและริมฝีปากบางเม้มแน่น การแสดงออกของเขาเย็นชาและไม่แยแสผู้ใด
น็อค น็อค น็อค
“เปิดประตู! เปิดประตู!”
ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิด เสียงเคาะดังมาจากประตู เป็นกลุ่มของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ย้อนกลับมา
“ท่านลอร์ดจื่อ...” หลิงจื่อได้ยินเสียงของถังหยวนในความคิด
“ถังหยวน นายตื่นแล้วเหรอ? ช่วยฉันตรวจสอบผู้ชายคนนี้ที”
“ขอรับ”
หลิงจื่อใช้ฝ่ามือตบไปที่ศีรษะของเฟิงอี้หลิน ฝ่ามือที่ตบลงมานี้ทำให้เขานิ่งไปชั่วขณะ
เด็กคนนี้กล้าตีเขา?!
การกระทำของหลิงจื่อเป็นเพียงการช่วยให้ถังหยวนอ่านความทรงจำของเขา
“เด็กน้อย....” เฟิงอี้หลินเงยหน้าขึ้นมาและจับข้อมือของหลิงจื่อแน่น “ไม่ต้องการมือนี้อีกแล้วใช่ไหม?”
หลิงจื่อเห็นความเหี้ยมโหดในดวงตาของเขาและรีบร้องเรียกถังหยวนว่า “เป็นยังไงบ้าง? ได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์รึยัง?”
“...ท่านลอร์ดจื่อ ข้าน้อยอาจจะทำงานผิดปกติ” เสียงอันแผ่วเบาของถังหยวนดังผ่านเข้ามา “ข้าน้อยอ่านความทรงจำของเขาไม่ได้ ไม่พบอะไรเลย”
จบเห่ ผู้ชายคนนี้ดูท่าจะรับมือด้วยไม่ง่ายเลย ท่านลอร์ดจื่อคงจะไม่แพ้ใช่ไหม? ใช่ไหมนะ?
“…” ปากของหลิงจื่อกระตุก ข้อมือของเธอถูกเขาจับบิดจนเจ็บไปหมด
“ท่านลอร์ดจื่อ รีบหนีไปขอรับ คนข้างนอกเต็มไปด้วยจิตสังหาร ถ้าพวกเขาบุกเข้ามา ท่านกับผู้ชายคนนี้จะถูกสับเป็นชิ้นๆ”
หลิงจื่อสะบัดมือของเฟิงอี้หลินและมองไปที่หน้าต่าง แม่งเอ้ย! ชั้นสิบสาม!
“ท่านลอร์ดจื่อ มีหน้าต่างอยู่ถัดไป มุมขวาล่างของหน้าต่างเปิดอยู่ ท่านแค่ต้องวิ่งไปที่ห้องนั้น”
“…”
“เปิดประตู!”
ปัง! ปัง! ปัง!
ในขณะเดียวกันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นรัวๆ ดูเหมือนว่าประตูจะทนการทุบอย่างบ้าคลั่งได้อีกไม่นาน
เฟิงอี้หลินเห็นการกระทำของเธอและรู้ได้ทันทีว่าเธอมีทางหนี เขาวางอดีตไว้ข้างหลังและคว้ามือของเธอไว้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ไปด้วยกันเถอะ!”
“ฉันไม่สนว่านายจะตาย!” หลิงจื่อสะบัดเขาออกและกระโดดขึ้นไปบนหน้าต่าง อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะยืนได้อย่างถูกต้อง เฟิงอี้หลินก็ดึงเธอลงมาอีกครั้ง น้ำเสียงของเขายังคงมืดมนและมุ่งมั่น
"ไปด้วยกัน!"
“นาย!”
ปัง! ประตูพังเรียบร้อยแล้ว
หลิงจื่อกระโดดขึ้นคว้าคอเขาและห้อยตัวเองไว้บนตัวเขา เธอไม่มีเวลากังวลแล้ว เธอสั่งเขาว่า “กระโดดลงไป มีหน้าต่างทางด้านขวา กระโดดเข้าไปในหน้าต่างบานนั้น”
ไหนๆก็มีคนช่วยแล้ว ประหยัดพลังงานไว้ดีกว่า