545 - ความฝันที่เกิดขึ้นจริง 

1855 - ความฝันที่เกิดขึ้นจริง

ปลายเท้าของสือฮ่าวเตะเศษก้อนหิน ลมหนาวพัดผ่านมาทำให้ฝุ่นและขี้เถ้าฟุ้งกระจายเผยให้เห็นเศษโลหะรวมทั้งฐานรากของอาคารบางส่วน

มันเป็นเศษซากจากโครงสร้างที่ยิ่งใหญ่ อย่างไรก็ตามตอนนี้เหลือเพียงเศษซาก!

พวกมันทั้งหมดถูกทำลายไม่เหลือความรุ่งเรืองในอดีตอีกต่อไป!

ไม่มีความสวยงามไม่มีพลังความกดดันอันยิ่งใหญ่ ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายไปหมดแล้ว แม้แต่การดำรงอยู่ที่ทรงพลังเช่นราชันย์แห่งดินแดนปิดผนึกก็ยังกลายเป็นเถ้าถ่านเมื่อเวลาผ่านไป

สือฮ่าวหันกลับมาและมาถึงบริเวณที่เป็นสวนยาเซียน มันยังคงอยู่ที่นี่เขาสามารถเห็นโครงร่างคร่าวๆในอดีตของมันรวมทั้งยังคงมีพืชที่เหี่ยวแห้งอยู่ไม่น้อย

มันแปลกมาก แม้แต่พระราชวังโลหะก็กลายเป็นซากปรักหักพัง แต่สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์เรานี้กลับไม่ได้สูญสลายไปหมด

ทุ่งยาส่องแสงสีทองจริงๆ เมื่อสือฮ่าวเข้าใกล้คลื่นแสงก็พุ่งสูงขึ้น ยาที่เหี่ยวแห้งและสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ที่เน่าเสียในเวลานี้กลายเป็นขี้เถ้าไปในทันที

สือฮ่าวตกใจเขายังไม่เข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ เขาถอนหายใจเบาๆหากเขาไม่เดินเข้ามาที่นี่ พวกมันอาจจะรักษารูปแบบเดิมไว้ได้

จากนั้นเขาก็หันกลับมาอีกครั้ง ตลอดทางเขาเห็นสิงโตสีทอง นอนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ได้ขยับตัวไปไหน

สือฮ่าวเดินเข้ามาตบศีรษะมันเบาๆ แน่นอนว่ามันแค่นอนหลับเท่านั้นไม่มีอันตรายต่อชีวิต

"เกิดอะไรขึ้น?" ทันใดนั้นสิงโตสีทองลืมตาขึ้นพร้อมกับกระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็วก่อนจะหันไปมองสือฮ่าวด้วยท่าทีตื่นตระหนก

โฮก!

มันส่งเสียงคำราม มันยังคงจดจำความรู้สึกเจ็บปวดจากกรงเล็บในตอนข้ามทะเลสาบดวงดาวได้เป็นอย่างดี

“ทะเลสาบดวงดาวร่างกายของข้า…”

มันจำได้ชัดเจนว่าตอนที่สือฮ่าวข้ามทะเลสาบดวงดาวมันก็พยายามเช่นกัน

แต่ในที่สุดกรงเล็บของมันก็สึกกร่อนอย่างสมบูรณ์ตามกฎธรรมชาติจนเนื้อหนังหลุดออกมาเหลือเพียงกระดูกสีทอง ทั้งยังเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

แม้กระทั่งตอนนี้ความเจ็บปวดของมันก็ยังไม่ได้ลดลง แต่ที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าก็คือเนื้อหนังของมันงอกกลับมาแล้ว

ยี่!

สือฮ่าวเห็นเลือดบนกรงเล็บของสิงโตทองก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ในตอนแรกเขาคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้เป็นความฝัน แต่ไม่แน่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันอาจจะเป็นความจริง?

“ทำไมทะเลสาบแห่งดวงดาวถึงแห้งไปแล้ว?” สิงโตทองตกใจเล็กน้อย จากนั้นเมื่อตรวจสอบสภาพแวดล้อมมันก็ยิ่งมึนงง

ความเขียวชอุ่มพลังงานอมตะที่หมุนวนอยู่ที่ไหน? ทุกอย่างหายไปสถานที่แห่งนี้กลายเป็นดินแดนแห่งความตาย!

กลิ่นยาที่เคยหอมจรุงก็สูญหายไปเช่นกัน!

สิงโตทองร่างกายแข็งค้างไม่สามารถขยับตัวได้ชั่วขณะด้วยความตกใจ

จากนั้นมันก็ขบฟันพร้อมกับใช้กรงเล็บขนาดใหญ่ขุดลงไปที่บริเวณของทะเลสาบดวงดาว ภายในนั้นยังคงมีทรายละเอียดปกคลุมอยู่ทุกที่

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้ตกใจก็คือเมื่อสัมผัสกับทรายสวรรค์นั้น ความสั่นสะเทือนก็ปรากฏออกมาจากด้านล่างพร้อมกับมีเสียงดังกึกก้อง

สิงโตทองรีบถอยกลับทันที เป็นเพราะเมื่อมันสัมผัสพื้นทรายมันก็รู้สึกถึงน้ำหนักของทรายพวกนั้น ทรายทุกเม็ดคือดวงดาวที่อยู่ในจักรวาล

สือฮ่าวก็ตกใจเช่นกัน เขาพยายามตรวจสอบเม็ดทรายอย่างถี่ถ้วนจนได้ข้อสรุปว่าพวกมันเกิดจากดวงดาวอันยิ่งใหญ่จริงๆ

“นี่…คือทะเลสาบดวงดาวที่แท้จริง!” สือฮ่าวถอนหายใจด้วยความประหลาดใจ

เม็ดทรายทุกเม็ดคือดวงดาวขนาดใหญ่ในจักรวาลที่ถูกเปลี่ยนรูปร่าง ในทะเลสาบดวงดาวอันยิ่งใหญ่แห่งนี้มีดวงดาวมากมายแค่ไหนกันแน่

ทะเลสาบดวงดาวที่มีจักรวาลเป็นของตัวเอง แต่กลับถูกใช้เพื่อตกแต่งบริเวณด้านหน้ากระท่อมมุงจากของราชันย์ดินแดนปิดผนึกแห่งนี้

นี่เป็นความฟุ่มเฟือยมากแค่ไหน?

ในขณะที่ราชันย์แห่งดินแดนปิดผนึกตาย จักรวาลอันยิ่งใหญ่แห่งนี้ก็เหือดแห้งไปพร้อมกันไม่ปรากฏภาพทิวทัศน์ที่เคยมีในอดีตอีกต่อไป

สือฮ่าวเดินกลับไปที่กะโหลกสีขาวอีกครั้ง ที่นี่ไม่มีกระท่อมมุงจากไม่มีตอไม้ทุกอย่างหายไปหมดสิ้น

บนพื้นกะโหลกศีรษะทั้งสามแทนที่ชายที่สวมชุดขาวและทายาทเซียนสองคนของเขานั่นเอง

ร่างกายของสิงโตสีทองสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวมันไม่กล้าเชื่อสายตาของตัวเอง

สือฮ่าวถอนหายใจเขาย่อตัวลงต้องการที่จะฝังกะโหลกนี้เพื่อแสดงความเคารพต่อพวกเขาไม่ต้องการให้ร่างกายของพวกเขาถูกทิ้งในที่รกร้างนี้อีกต่อไป

อย่างไรก็ตามสิ่งที่น่าตกใจคือเขาไม่สามารถขยับกะโหลกสีขาวทั้งสามนี้ได้เลย ราวกับว่ามันเป็นจักรวาลอันยิ่งใหญ่ซึ่งประกอบไปด้วยดวงดาวนับล้านดวง

ทำไมเขาถึงขยับกะโหลกศีรษะพวกนี้ไม่ได้?

ด้วยการบ่มเพาะของเขาอย่าว่าแต่กะโหลกศีรษะสามชิ้นเลยต่อให้เป็นดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์เขาก็สามารถคว้าลงมาจากท้องฟ้าได้อย่างง่ายดาย

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ค้นพบความผิดปกติบางอย่าง

เมื่อเขาปัดฝุ่นออกเขาก็พบว่ารอบๆมีแผ่นหินบางๆซึ่งมีอักขระบางตัวสลักอยู่ นี่เป็นตัวอักษรที่ถูกเขียนขึ้นโดยใครบางคนลายมือของเขานั้นงดงามสามารถสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศกของเขา

ชื่อที่ฝังอยู่ในแผ่นหินแรกคืออ๋าวกู่!

นี่ไม่ใช่เด็กหนุ่มคนแรกที่ราชันย์แห่งดินแดนปิดผนึกพูดถึงหรือ!

เขาคือความภาคภูมิใจแห่งสวรรค์ของเผ่าพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในปฐมแห่งความโกลาหล พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมากที่สุดในช่วงเริ่มต้นของยุคเซียนโบราณ?

สือฮ่าวตรวจดูป้ายศิลาเหล่านั้นแน่นอนว่าเขาจำชื่อที่คุ้นเคยได้ พวกเขาคือเด็กหนุ่มสาวที่เขามองเห็นในความฝันนั้นเอง

แผ่นป้ายสุดท้ายแน่นอนว่าต้องเป็นชื่อของเทพธิดาชิงเยว่

ไม่ใช่ภาพลวงตาทุกอย่างเป็นเรื่องจริง

“นี่…”

สือฮ่าวเริ่มรู้สึกปวดหัวราชันย์แห่งดินแดนปิดผนึกนี้มาจากคนรุ่นไหน? บางทีเขาอาจจะมีชีวิตอยู่ในช่วงเริ่มต้นของยุคเซียนโบราณอันยิ่งใหญ่แต่แท้ที่จริงแล้วเขาตายตอนไหนกันแน่?

บนพื้นดินมีกาน้ำชาหยกชิ้นหนึ่งและถ้วยแตกวางอยู่ใกล้กัน ทุกอย่างล้าสมัยมากมันคือสิ่งที่เขาเคยเห็นอยู่ในความฝันนั้นเอง

สือฮ่าวยื่นมือออกมา เขาสามารถหยิบกาน้ำชาและถ้วยชาที่แตกออกมาได้ สิ่งที่น่าตกใจคือมีน้ำชาที่ยังคงเป็นสีแดงสดและมีความอบอุ่นเล็กน้อย

เขาตกใจมาก แม้จะผ่านไปหลายปีแต่น้ำชายังคงมีความอุ่นอยู่?

สิงโตทองตกใจเช่นกันลำคอของมันส่งเสียงดังอึก เป็นเพราะกลิ่นหอมของชานั้นเข้มข้นเกินไป

สือฮ่าวลิ้มรสชานั้น มันยังคงรสชาติเหมือนเดิมขมและฝาดในระดับที่ทนไม่ได้!

เมื่อเขาเห็นสิงโตสีทองจ้องมาที่เขาเช่นนั้นสือฮ่าวยื่นให้มันชิมเล็กน้อย

จากนั้นสิงโตสีทองก็กรีดร้องอย่างน่าสังเวชกลิ้งไปทั่วบริเวณลักษณะของมันคล้ายกับร่างกายจะระเบิดได้ตลอดเวลา!

“ขม! มันเจ็บ!” สิงโตสีทองกรีดร้องคำรามของมันเหมือนฟ้าร้องกลิ้งไปทั่วพื้น

ในเวลาเดียวกันสือฮ่าวก็รู้สึกแปลกๆ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาก็พบว่ากระท่อมมุงจากปรากฏขึ้นอีกครั้งภูเขาเตี้ยพระราชวังโลหะทุ่งยาทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพปกติ

นอกจากนี้ยังมีชายในชุดขาวยิ้มอย่างอ่อนโยนนั่งอยู่ตรงนั้น ข้างหลังเขาเด็กเซียนชายหญิงทั้งสองคนยังคงยืนอยู่

“ข้าบอกแล้วว่าชานี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะดื่มได้” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม

ชายชุดขาวเอื้อมมือสัมผัสกับศีรษะของสิงโตทองเบาๆ มันกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ก่อนที่อาการเจ็บปวดจะหายไปอย่างสิ้นเชิง

“ผู้อาวุโส!”สือฮ่าวกล่าวด้วยเสียงสั่น

“ถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องจากไป เมื่อเจ้าละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ได้ก็กลับมาที่นี่เพื่อมาพบข้าอีกครั้ง”

คราวนี้สือฮ่าวคว้าหยกชิ้นนั้นโดยไม่ลังเลอีกต่อไป เมื่อเขาลุกขึ้นทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ รอบร่างกายของเขากลายเป็นความรกร้างอย่างที่ควรจะเป็น

“ยุคสมัยของข้าผ่านไปแล้ว ในไม่ช้าเวลาของข้าก็จะหมดลงเช่นเดียวกัน หวังว่าเจ้าคงไม่ทำให้ข้าต้องรอนาน”

นี่คือเสียงที่สือฮ่าวได้ยินก่อนที่เขาจะจากไป

สิงโตสีทองตัวสั่นสะท้านมันแบกสือฮ่าวไว้บนหลังพร้อมกับวิ่งออกจากดินแดนปิดผนึกอย่างไม่คิดชีวิต!

มันพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่งและรวดเร็วราวกับสายฟ้า ในพริบตามันข้ามหลายแสนลี้เร็วกว่าความเร็วปกติไปมาก