ตอนที่ 667+668 ความสามารถ

ตอนที่ 667 ความสามารถ

น่าเสียดาย ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร โทรศัพท์มือถือของเจียงเหยาก็ดังขึ้น เธอรีบรับสาย

เป็นสายจากหวงเฉิงจิ้ง เขาบอกเจียงเหยาว่าหยกทั้งหมดที่เจียงเหยาวางฝากขาย ถูกขายไปหมดแล้ว ทางผู้รับฝากขายหักค่าคอมมิชชั่นและได้โอนเงินทั้งหมดมาที่บัญชีของเขา เขาโทรมาเพื่อหมายเลขบัญชีธนาคารของเธอ เพื่อจะได้โอนเงินให้เจียงเหยา

เจียงเหยาขอบคุณเขาและวางสาย จากนั้นเธอก็รู้ว่ามีข้อความใหม่สองข้อความมาทางโทรศัพท์มือถือของเธอ ทั้งสองข้อความเป็นข้อความจากธนาคาร ผลรวมของการโอนเงินทั้งสองครั้งนั้นน่าตกตะลึงจริง ๆ

“หนึ่ง...สิบ...ร้อย..พัน..” หลังจากที่เจียงเหยานับ เธอก็ตกตะลึง เธอมองขึ้นไปที่ลู่ชิงสีด้วยความงุนงงและพูดว่า “ฉันรวยแล้ว!”

เจียงเหยาส่งโทรศัพท์มือถือของเธอให้กับลู่ชิงสี เธอไม่ได้สังเกตว่าชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอกำลังจ้องมองที่ขาของเธอราวกับหมาป่าผู้หิวโหย เธอจำได้ว่าร่างกายส่วนล่างของเธอไม่เหลืออะไรเลยนอกจากกางเกงชั้นใน

“ครั้งนั้น หวงเฉิงจิ้งกับฉันไปที่งานแสดงหินหยาบของตระกูลจู และได้ซื้อหินมานิดหน่อย ฉันขายสองก้อนให้กับร้านฟินิกซ์ของหวงเฉิงจิ้ง ส่วนที่เหลือ ฝากหวงเฉิงจิ้งนำไปขายที่งานแสดงสินค้าดิน ในที่สุดวันนี้ก็มีข่าวดี นี่ราคาของหยกพวกนั้น!”

เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสีอย่างตื่นเต้น “พวกเรารวยแล้ว!”

เธอเพิ่งซื้อหินพวกนี้ด้วยราคาไม่กี่ล้าน หักค่าคอมมิชชั่นแล้ว เธอมีรายได้มากกว่า 80 ล้าน!

เห็นได้ว่าหินเหล่านั้นถูกขายในราคาที่เหลือเชื่อโดยเจ้าของงานแสดงสินค้า

ไม่น่าแปลกใจที่หวงเฉิงจิ้งแนะนำให้เธอนำของดีไปขายที่นั่น ดูเหมือนว่าจะได้ราคาสูงกว่าตลอดทั่วไปเสียอีก

“คุณเล่นเดิมพันหินเป็นด้วยเหรอ?” ลู่ชิงสีรู้สึกประหลาดใจกับเรื่องนี้

“ค่ะ” เจียงเหยาพยักหน้าและชี้ไปที่ดวงตาของเธอ “ฉันรู้สึกราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน สายตาและการได้ยินของฉันค่อย ๆ เปลี่ยนไป”

“ชิงสี ฉันไม่รู้หรอกว่าเล่นเดิมพันหินเป็นยังไง แต่ฉันสามารถมองทะลุหินหยาบพวกนั้นได้! ฉันมองเห็นว่าหินก้อนไหนมีค่ามากและหินก้อนไหนเป็นเพียงเศษหินธรรมดา”

เจียงเหยาไม่ได้ปิดบังเรื่องนี้จากลู่ชิงสี ลู่ชิงสีจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างการได้ยินและการมองเห็นของเธอได้อย่างไร ก็ในเมื่อเขาเคยเห็นเธอไล่ตามโจรนอกโรงพยาบาลในวันนั้น ลู่ชิงสีตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอหลังจากที่คิดแล้วคิดอีก แต่เขาไม่ได้ถาม

การเกิดใหม่เป็นสิ่งที่เหนือจินตนาการและมีมนต์ขลัง ด้วยเหตุการณ์นี้ ลู่ชิงสีจึงยอมรับคำอธิบายเกี่ยวกับการมองเห็นและการได้ยินของเธออย่างแน่นอน

“ฉันยกตัวอย่างนะ เหมือนกับครั้งล่าสุดที่สวนสาธารณะข้างโรงพยาบาลนั้นไง โจรยังมาไม่ถึงถนนข้าง ๆ เราด้วยซ้ำ แต่ฉันกลับได้ยินเสียงคนตะโกน และฉันยังมองเห็นว่าโจรวิ่งมาทางเรา” เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสีอย่างระมัดระวัง เธอค่อนข้างกลัวว่าเขาจะคิดว่าเธอน่ากลัวจนเกินไป

ลู่ชิงสีรู้สึกประหลาดใจเป็นเวลานานหลังจากที่เขาได้ยินเรื่องนี้ นานมากกว่าเขาจะได้สติกลับคืนมา

“ตาคุณไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่ไหม?” นั่นคือสิ่งที่ลู่ชิงสีกังวล

“ไม่” เจียงเหยาพยักหน้ายืนยัน “อาจเป็นเพราะความรักของพระเจ้าที่มีต่อฉันก็ได้นะ!”

หลังจากรับโทรศัพท์ของตัวเองคืนจากลู่ชิงสี

เจียงเหยาก็พูดต่อว่า “มีบางอย่างที่ฉันอยากจะคุยกับคุณ ฉันคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ที่ฉันอยู่ที่เมืองรง ตอนนั้นฉันขาดเงินค่ะ ฉันมีใจนะ แต่ไม่มีกำลัง”

__

ตอนที่ 668 หาบ้าน

“เด็กพวกนั้น?” ลู่ชิงสีเดาโดยไม่มีคำอธิบายของเจียงเหยา

“ค่ะ!” เจียงเหยาพยักหน้า “ฉันอยากสร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เมืองหนานเจียงหรือเมืองที่อยู่ติดกับเมืองรง ฉันต้องการพาเด็กเหล่านั้นไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าฉางกัง ฉันต้องการรับเลี้ยงดูเด็กกำพร้าจากเหตุการณ์น้ำท่วมที่เมืองรง ฉันต้องการให้พวกเขาได้อยู่กับครูและเพื่อน ๆ ของพวกเขา”

นี่คือสิ่งที่เจียงเหยาต้องการทำเมื่อเธออยู่ที่เมืองรง เด็กพวกนั้นน่าสงสารจริง ๆ

น่าเสียดายที่เธอไม่มีเงินเพียงพอในตอนนั้น เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย

เพียงแค่จัดสรรเงินทุนส่วนหนึ่งจากฉางกังกรุ๊ปเพื่อซื้อเสบียงก็ถึงขีดจำกัดแล้ว การสร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มันเป็นการลงทุนระยะยาวที่ไม่มีผลตอบแทน

แต่ตอนนี้เธอมีเงินแล้ว เธอสามารถทำสิ่งที่เธอต้องการจะทำได้

เพราะลู่ชิงสีเดาได้ว่าเจียงเหยาต้องการทำอะไร เขาจึงไม่คัดค้านเธอ

เขาฮึมฮัมตอบรับและมองตาเธอก่อนที่จะยกมือขึ้นสัมผัสอีกครั้ง “แน่ใจนะ ว่าไม่มีปัญหา?”

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นห่วงสุขภาพของเธอมากกว่า

“ไม่เป็นไรค่ะ” เจียงเหยาเอื้อมมือออกไปจับมือลู่ชิงสีพร้อมกับส่ายหน้า “แค่คิดว่าฉันไม่แปลก ดีที่คุณคิดเพียงว่าฉันมีความลับมากเกินไป”

“ไม่เลวนี่” ลู่ชิงสีหัวเราะคิกคัก “ถ้ามีคุณอยู่ใกล้ ๆ ต่อไปในอนาคตผมก็ไม่ขาดเงินแล้วสิ ถ้าผมเงินหมด ก็แค่ไปงานขายหินหยาบ เดินดูหินไปรอบ ๆ ก็ได้เงินกลับมาแล้ว อย่างนี้แสดงว่าผมแต่งงานกับขุมสมบัติใช่ไหม”

เจียงเหยาหัวเราะออกมาเมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น ถ้าเขายังพูดติดตลกได้ แสดงว่าเขาไม่ได้ติดใจอะไรจริง ๆ

เธอกระโจนเข้าหาลู่ชิงสีอย่างมีความสุข คุกเข่าบนเตียงและกอดเขาที่ยืนอยู่ข้างเตียง พร้อมกับพรมจูบเขา

จากนั้นการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ของเธอที่ทำขึ้นเพราะความสุข ก็ทำให้เธอถูกลู่ชิงสีเหวี่ยงกลับลงที่นอน แต่ไม่นอนไปตลอดทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังอาหารเช้า ลู่ชิงสีขับรถไปส่งเจียงเหยาที่มหาวิทยาลัย หลังจากบอกกับกู้ฮ่าวอวี้แล้ว เขาก็ออกไปหาผู้จัดการซุนและไปดูบ้านพร้อมกับเขา

ลู่ชิงสีในตอนนี้มีเงินเพียงพอแค่จ่ายค่าอาหารเท่านั้น แต่ไม่มีเงินพอที่จะซื้อบ้าน เพราะเขาได้โอนเงินทั้งหมดที่มีให้กับเจียงเหยา และไม่ได้เก็บเงินไว้ใช้ส่วนตัวเลย เขาโอนเงินทั้งหมดที่สามารถโอนให้เธอได้ หวังเพียงว่า..สิ่งที่เธอต้องการจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

แต่เมื่อคืน ภรรยาของเขาได้รับเงินมาเพิ่ง ทำให้เขามีเงินซื้อบ้าน โดยไม่จำเป็นต้องหยิบยืมจากกู้ฮ่าวอวี้และเหลียงเยวื่อจือแล้ว

บ้านที่ผู้จัดการซุนติดต่อมานั้นอยู่ในเขตคนรวยบนถนนหวู่เฉียว บ้านที่นี่เป็นวิลล่าแบบครอบครัวเดี่ยวทั้งหมด สภาพแวดล้อมดี เพราะคนเข้าออกที่นี่ต่างก็เป็นคนร่ำรวยจากเมืองหนานเจียง ความปลอดภัยก็ดี ไม่มีคนธรรมดาหรืออันธพาลเข้าออก

“บ้านหลังนี้เพิ่งสร้างเมื่อสองปีก่อน สามีภรรยาเจ้าของบ้านกำลังจะย้ายไปอยู่กับลูก ๆ เขาจึงต้องการขายบ้านครับ” ผู้จัดการซุนพาลู่ชิงสีไปที่บ้านทรงต่างประเทศสีขาว

เห็นได้ว่าเจ้าของเดิมเป็นคนที่เอาใจใส่เอามาก ๆ รั้วประตูถูกปกคลุมด้วยต้นไม้สีเขียว ดูมีชีวิตชีวา สุนัขข้างในบ้านเห่าสองครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ทำให้เจ้าของบ้านออกมาดูผู้มาเยือน

เจ้าของบ้านเป็นคู่สามีภรรยาสูงวัย พวกเขาเป็นมิตรมาก หลังจากที่พวกเขาออกมา ก็ทักทายลู่ชิงสีและผู้จัดการซุน

“พวกคุณมาดูบ้านใช่ไหม?” สามีภรรยาสูงวัยเชิญลู่ชิงสีและผู้จัดการซุนเข้ามาในบ้านและพูดว่า “เราอยู่ที่นี่เพียงสองปีเท่านั้น หลายอย่างยังใหม่อยู่เลย ลูก ๆ ทั้งสองย้ายไปอยู่ที่อเมริกากันหมด ที่นี่เหลือแค่พวกเรากับพี่เลี้ยงเท่านั้น”