ตอนที่ 665+666 ทีมวิจัย

ตอนที่ 665 ทีมวิจัย

เจียงเหยารับข้อมูลจากกู้ฮ่าวอวี้แล้วเปิดอ่านผ่าน ๆ

ข้อมูลที่กู้ฮ่าวอวี้มองให้กับเธอนั้นหนามาก ข้อมูลของทีมวิจัย มีประวัติด้วยย่อของสมาชิกในทีม และข้อมูลของโครงการที่พวกเขาได้ค้นคว้าและถูกบังคับให้หยุดค้นกว่าก่อนที่ถูกยุติโครงการ

อาจกล่าวได้ว่าคนเหล่านี้ไว้วางใจให้ข้อมูลเหล่านี้กับกู้ฮ่าวอวี้

“คนเหล่านี้ล้วนแต่ไปเรียนต่อต่างประเทศและทำงานที่ต่างประเทศ ต่อมามีความขัดแย้งกับทางสถาบันวิจัย หลังจากนั้นพวกเขาก็ถอนตัวจากสถาบันวิจัยและนำงานวิจัยของตัวเองกลับมาด้วย”

__

ตอนที่ 666 ทำร้าย?

“เธอคิดว่าโครงการวิจัยของพวกเขามีค่ามากขนาดนั้นเลยหรือ?” กู้ฮ่าวอวี้รู้สึกประหลาดใจที่เห็นท่าทีตื่นเต้นของเจียงเหยา

“ใช่ค่ะ มีค่ามากจริง ๆ !” เจียงเหยาพยักหน้าซ้ำ ๆ

กู้ฮ่าวอวี้เห็นว่าเจียงเหยาไม่ได้มีเจตนาที่จะพูดเกินจริงหรือล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเขาจึงยืนยันว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นคือความจริง

จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเดินไปด้านข้างเพื่อโทรศัพท์

กู้ฮ่าวอวี้กำลังพูดภาษาต่างประเทศ เขาพูดเร็วเสียจนเจียงเหยาฟังไม่ทัน เขาใช้เวลาคุยโทรศัพท์นานทีเดียว

หลังจากผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง เขาก็เดินกลับมาและพูดกับเจียงเหยาว่า “พวกเขาตื่นเต้นมากทีเดียว เขาบอกว่าจะจองตั๋วเครื่องบินกลับมาให้เร็วที่สุด! พรุ่งนี้พวกเขาจะลาออกจากงาน คงตัดสินใจที่จะกลับมาพัฒนาประเทศตัวเอง”

เงื่อนไขที่เจียงเหยามอบให้กับเหล่าปีศาจผู้หลงใหลในงานวิจัย ไม่ต่างจากน้ำค้างหวานกลางทะเลทราย

“เยี่ยมเลยค่ะ!” เจียงเหยาตบต้นขาของเธอด้วยความตื่นเต้น หลังจากตบต้นขาเสียแรง เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

ลู่ชิงสีมองตรงไปที่กู้ฮ่าวอวี้ เขาผุดรอยยิ้มที่มุมริมปาก รู้สึกราวกับกำลังถูกต่อว่า เขาจึงออกจากห้องของทั้งคู่ไป

หลังจากกู้ฮ่าวอวี้ออกไปแล้ว ลู่ชิงสีก็ลุกขึ้นและเดินเข้ามาใกล้เจียงเหยา เขาพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง “คุณโง่รึเปล่า? ทำไมต้องรุนแรงกับตัวเองด้วย?”

ก่อนที่เจียงเหยาจะตอบสนอง เขาเอื้อมมือไปพับกางเกงของเธอขึ้นถึงข้อเข่า เมื่อรู้ว่าพับกางเกงต่อไม่ได้แล้ว จึงกำชับกับเธอ “รีบถอดกางเกงออก ขอดูรอยแดงหน่อย จะได้ดูว่าต้องใส่ยาไหม?”

“ไม่ ไม่” เจียงเหยาส่ายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ก็แค่เจ็บนิดหน่อยเอง ฉันแค่ตื่นเต้นเกินไปหน่อย!”

เจียงเหยาเก็บเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะอย่างระมัดระวังและกล่าวต่อ “คนเหล่านี้รีบกลับประเทศ เห็น ๆ กันอยู่ว่าพวกเขาเบื่อการใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศแล้ว”

“การเลือกปฏิบัติเป็นอะไรที่ร้ายแรง ใครจะไม่อยากกลับ ถ้าต้องเจอเหตุการณ์แบบนั้น” ลู่ชิงสีไม่คิดว่ามันแปลก “ประเทศของเราก็ให้ความสนใจกับการวิจัยและนวัตกรรมน้อยเกินไป ทำให้ไม่ค่อยมีนักวิจัยทำงานในประเทศ พี่รองก็ยังต้องอยู่พัฒนาต่อที่ต่างประเทศ บริษัทของเขาก็ตั้งที่นู่นด้วยเหมือนกัน คนกลุ่มนี้ไม่มีทางเลือกนอกจากใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ ถ้าคุณหยิบยื่นโอกาสให้พวกเขา พวกเขาก็ต้องยินดีที่จะกลับมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่บ้านเกิดกันอยู่แล้ว”

“นั่นก็จริงค่ะ สำหรับพวกเขา ทุกที่ที่พวกเขาไปทำวิจัย ก็คือการทุ่มเททั้งหมดให้กับงานวิจัย ถ้าเจ้านายดี ก็ดีอยู่หรอก” เจียงเหยาโค้งริมฝีปากของเธอด้วยรอยยิ้ม “ฉันแทบจะตั้งตารอการก่อตั้งสถาบันวิจัยไม่ไหวแล้ว”

ในตอนแรก เธอตั้งใจเพียงจะใช้สถาบันวิจัยเป็นโล่กำบังเพียงเท่านั้น แต่ตอนนี้ เธอไม่ได้คิดเช่นนั้นแล้ว

เจียงเหยาหวังว่าสถาบันวิจัยของเธอจะทำอะไรบางอย่างให้กับวงการนี้และประเทศนี้

เธอหวังด้วยว่าสถาบันวิจัยของเธอจะสามารถดึงดูดผู้มีความสามารถจากต่างประเทศ เพื่อไม่ให้คนเก่งในประเทศ ทำงานให้กับประเทศอื่น แล้วคนในประเทศก็ต้องเพิ่งผลผลิตจากประเทศอื่น

ลู่ชิงสีเฝ้าดูเจียงเหยาคัดแยกเอกสาร เขาไม่ได้ช่วยเธอ หลังจากที่เธอจัดการเอกสารและเก็บเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินไปหาและอุ้มเธอไปที่ห้องนอน

เขาไม่ต้องการทำอะไร เขาแค่ต้องการดูว่าการตบขาโง่ ๆ ของเธอ จะทำให้ขาของเธอบวมหรือไม่?

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาถอดกางเกงของเจียงเหยา และเห็นว่าขาของเธอไม่มีอะไรผิดปกติ เขาก็อดที่จะเหลือบมองขาเรียวของเธอและเริ่มรู้สึกกระสับกระส่ายไม่ได้