541 - ดื่มชา

1851 - ดื่มชา

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือเมื่อศีรษะของสือฮ่าวจมลงไปในทะเลสาบเพียงไม่กี่ลมหายใจเขาก็ปรากฏขึ้นสู่พื้นผิวของทะเลสาบอีกครั้ง เนื้อหนังที่หายไปของเขาเริ่มงอกเงยกลับมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อสือฮ่าวเดินขึ้นมาจากทะเลสาบเนื้อหนังที่หายไปของเขาก็กลับมาเป็นปกติ มิหนำซ้ำความแข็งแกร่งของเขายังดูเหมือนจะมากขึ้นกว่าเดิมอีก

ชุดเกราะโบราณซึ่งไม่ทราบว่าปรากฏมาจากที่ใดสวมเข้าใส่ร่างกายของเขา แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงมีท่าทีสงบอยู่เช่นเดิม

“ทะเลสาบดวงดาวแห่งชีวิตและความตายมีเพียงผู้ที่แข็งแกร่งจนสามารถท้าทายสวรรค์ได้อย่างแท้จริงถึงจะได้รับประโยชน์จากมัน” หน้ากระท่อมมุงจากชายคนนั้นกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

สือฮ่าวมองเห็นเขาแล้ว บุคคลผู้นี้ยังเด็กมาก ผิวของเขาละเอียดอ่อนคล้ายกับผิวทารก ไม่ว่าจะมองอย่างไรเขาก็เป็นชายหนุ่มที่มีอายุไม่เกินสามสิบปีคนหนึ่ง

เขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีขาวขาวสะอาดสะอ้านและสมบูรณ์แบบบนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มอ่อนโยนและสดใสอย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตาของเขาลึกล้ำถือได้ว่าเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาเป็นพิเศษ

“หลังจากผ่านเส้นทางนั้นมาได้เจ้าก็ถือว่าเป็นหนึ่งในพวกเราแล้ว หลังจากที่ข้ามทะเลสาบมาได้เจ้าก็ถือว่าผ่านการทดสอบของสถานที่แห่งนี้”

ผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมกับยิ้ม

หากไม่มีอะไรคาดไม่ถึงนี่คือราชันย์แห่งดินแดนปิดผนึก!

สือฮ่าวไม่เข้าใจคำว่าพวกเราที่ฝ่ายตรงข้ามกล่าว แต่เขาเชื่อว่านี่เป็นสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน

สือฮ่าวรู้สึกเหมือนทุกอย่างไม่เป็นจริงราวกับว่ามันเป็นเพียงความฝัน เป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าเขาอยู่ในพื้นที่ปิดผนึกในวันนี้ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถสนทนาอย่างเป็นมิตรกับราชันแห่งดินแดนปิดผนึกอีกด้วย

เรื่องราวเกี่ยวกับดินแดนปิดผนึกนั้นเขาเคยได้ยินได้ฟังมามากเกินไป ในตอนแรกเขายอมรับชะตากรรมแล้วเพียงรู้สึกดีใจเล็กน้อยที่ฝ่ายตรงข้ามปล่อยบิดามารดารวมทั้งคนอื่นๆบนเรือรบจากไป

แต่วันนี้เขาถึงกลับได้พบราชันแห่งดินแดนปิดผนึกซึ่งต้องสงสัยว่าอาจเป็นราชาอมตะ มิหนำซ้ำฝ่ายตรงข้ามยังต้อนรับเขาด้วยความยินดีสิ่งนี้น่าเหลือเชื่อเกินไป!

“นั่งลง เด็กเอ๋ยไปนำน้ำชามา” ชายชุดขาวกล่าว รูปลักษณ์ของเขางดงามมาก

ด้านหน้ากระท่อมมุงจากมีโต๊ะข้างตัวเล็กๆอยู่ถัดจากนั้นมีเก้าอี้ซึ่งถูกสร้างมาจากต้นไม้เซียน

สำหรับผู้รับใช้ของราชันดินแดนปิดผนึกแห่งนี้เขายังดูเด็กมากราวกับว่าอายุต่ำกว่ายี่สิบปี อย่างไรก็ตามเขาต้องเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอายุยืนยาวไม่สิ้นสุด เห็นได้จากเสียงแก่ชราของเขานั่นเอง

นอกจากนี้ยังมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่เบื้องหลังชายในชุดสีขาวนางงดงามสดใสสวมชุดสีขาวคล้ายกับเทพธิดา

สือฮ่าวเชื่อว่าทั้งสามคนที่อยู่ที่นี่ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งมีชีวิตอมตะทั้งสิ้น!

ชายชุดขาวเป็นราชันย์ของพื้นที่ปิดผนึกแห่งนี้ ชายหนุ่มและหญิงสาวซึ่งในตอนแรกเขาคิดว่าอาจเป็นคนรับใช้

แต่เมื่อดูจากใบหน้าของทั้งสองซึ่งมีความคล้ายคลึงกับชายชุดขาวอยู่เล็กน้อย เขาจึงคาดคำนวณว่าทั้งสองคนเป็นทายาทของราชันแห่งพื้นที่ปิดผนึกแห่งนี้!

สือฮ่าวลังเลเล็กน้อยแต่ก็นั่งลง ในเมื่อเขามาถึงที่นี่แล้วเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำตัวแข็งขืนอีกต่อไป

“เป็นเวลาหลายปีแล้วเวลาผ่านไปเร็วมาก คนรุ่นหลังที่ข้าเคยรู้จักล้วนร่วงหล่นไปตามกาลเวลา ถึงตอนนั้นข้าถึงได้รู้ว่าตัวเองแก่ชรามากแล้ว” ชายในชุดขาวกล่าวพลางถอนหายใจเบาๆ

สือฮ่าวสามารถสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างจากคำพูดของเขา

ภายในเสียงนั้นราวกับเป็นใบมีดแห่งสวรรค์ที่สามารถตัดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในโลก นี่เป็นเพียงคำพูดธรรมดาแต่น้ำเสียงของเขาถึงกับแฝงไปด้วยเต๋าแห่งความเป็นอมตะอันยิ่งใหญ่อย่างที่สือฮ่าวไม่เคยพบมาก่อน!

ในความเป็นจริงเสียงนั้นสงบมาก แต่ก็ทำให้จิตใจของคนสั่นไหว สือฮ่าวสงสัยว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขานี้อาจมีความแข็งแกร่งมากกว่าอันหลาน ซือถู ซึ่งเป็นราชาอมตะที่แท้จริงเสียอีก

ชาที่เด็กหนุ่มนำมาให้สือฮ่าวมีกลิ่นหอมน่ารื่นรมย์ ภายในจอกนั้นสามารถมองเห็นหงส์เพลิงที่แท้จริงกำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำสร้างความหวาดกลัวให้กับเขาเป็นอย่างมาก

สือฮ่าวตกใจ ชาชนิดนี้คืออะไร? มันอาจจะมีความพิเศษมากกว่าชาสารพัดเต๋าของโลกต่างมิติที่เขาเคยสัมผัสหรือไม่?

“แค่ชาธรรมดาๆ จากภูเขาที่ข้าปลูกเอง” ชายในชุดขาวดูเหมือนจะมองเห็นความคิดของสือฮ่าว

ราชันย์ดินแดนปิดผนึกปลูกชาเพื่อดื่มเอง?

สือฮ่าวก้มศีรษะลง ใบชาในถ้วยเป็นสีแดงสดเปล่งประกายสดใส เขามองเห็นหงส์เพลิงที่แท้จริงกำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำ แม้กระทั่งเสียงขยับปีกของมันเขาก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน พวกมันคล้ายกับมีชีวิตจริงๆไม่ใช่เกิดจากภาพธรรม

นี่คือใบชา ใบชาที่น่าอัศจรรย์!

“ข้าไม่รู้จริงๆว่าใบชาพวกนี้เป็นแบบไหน…บางทีแม้แต่ดินแดนเซียนก็อาจจะไม่มีพวกมันแม้สักคนเดียว” สือฮ่าวกล่าวพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

กลิ่นหอมหวานลอยออกมาทำให้รู้สึกสดชื่นราวกับว่าเป็นยาชั้นยอดหายากและล้ำค่าที่สุด เพลงของชาสามารถทำความสะอาดร่างกายและจิตวิญญาณทำให้เขารู้สึกแจ่มใสเป็นอย่างยิ่งคล้ายกับจะรู้แจ้งในบางสิ่งบางอย่างเพียงแต่ว่ามันติดอยู่เล็กน้อยเท่านั้น

“ดินแดนเซียนนั้นกว้างใหญ่และไร้ขอบเขตมันจะไม่มีต้นชาโบราณประเภทนี้ได้อย่างไร นี่เป็นเพียงชาขมต้นหนึ่งซึ่งข้าหยิบฉวยมาจากดินแดนเซียนเพื่อมาปลูกที่นี่” ชายชุดขาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

สือฮ่าวจ้องมองอย่างว่างเปล่า เขามองไปที่ชาในถ้วยนี้ นี่เป็นเพียงชาธรรมดาไม่ใช่ชาเซียน?

เขารู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น คุณค่าของชานี้ไม่ได้อยู่ที่คุณภาพของใบชา แต่เป็นเพราะผู้ที่ปลูกมันต่างหากที่ทำให้ชาถ้วยนี้แตกต่างจากชาต้นอื่น

ดอกไม้และพืชที่ได้รับการดูแลจากผู้อมตะที่แท้จริงไม่ว่าพวกมันจะธรรมดาแค่ไหนในท้ายที่สุดพวกมันก็จะกลายเป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดา!

ในขณะเดียวกันเจ้าแห่งดินแดนปิดผนึกคนนี้ก็ยิ่งเป็นบุคคลที่น่าเหลือเชื่อ ต้นชาขมที่เขาปลูกมันจะเหมือนกับต้นไม้โบราณธรรมดาของโลกโลกีย์ได้อย่างไร? มันต้องเป็นต้นชาที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เมื่อสือฮ่าวมองไปที่ชาอีกครั้งเขาก็พบว่ามันสงบลงแล้วถ้วยก็หยุดนิ่ง ใบไม้สีแดงสดนอนอยู่ที่ก้นถ้วยไม่แสดงความลึกลับอีกต่อไป

เขาจิบน้ำชาเบาๆในทันใดนั้นรสขมก็แผ่ซ่านไปทั่วปากแม้กระทั่งลิ้นของเขาก็ชาไปด้วย รสชาติประเภทนี้ยากที่จะทนได้จริงๆ มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับกลิ่นหอมหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมา

สือฮ่าวถ้าปากและสูดอากาศเย็นเข้าไปอย่างรุนแรง แม้แต่บุคคลที่มีระดับบ่มเพาะแบบเขาก็ยังได้รับความลำบากจากการดื่มชาถ้วยนี้ นี่ย่อมแสดงให้เห็นถึงความไม่ธรรมดาของมัน

ถ้าเป็นคนธรรมดาพวกเขาอาจจะตายจากความขมของมันโดยตรง

เป็นเพราะใบชานี้มีพลังกฎธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ไม่งั้นมันจะเป็นแบบนี้ได้ยังไง? แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่ามันอึดอัดมากจนอยากจะคายมันออกมาแต่เขาก็ไม่ได้ทำ

“เป็นยังไงบ้าง”ชายชุดขาวถามด้วยน้ำเสียงมีเสน่ห์ ดวงตาของเขาลึกล้ำใบหน้าสดใสและหล่อเหลามีความจริงจัง

“ขม!” สือฮ่าวสามารถตอบได้เพียงเท่านี้จริงๆ

"และ?" เขาถาม.

มีอะไรอีกบ้าง? สือฮ่าวต้องการที่จะโยนถ้วยน้ำชาทิ้ง นอกเหนือจากความขมชแล้วเขาไม่สามารถลิ้มรสอะไรได้เลย เขาไม่ได้มีทางที่จะบอกว่ามันมีกลิ่นหอมมาก

“หืม?” ทันใดนั้นเขาก็ตกใจ

ทันใดนั้นความขมขื่นและความเจ็บปวดบนลิ้นของเขาก็หายไปความรู้สึกฝาดก็เริ่มแพร่กระจายออกมาเช่นเดียวกับความรู้สึกเปรี้ยวเล็กน้อย รสชาตินี้กระจายไปทั่วทั้งปากของเขาทันทีแม้กระทั่งทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย

“ฝาดเกินไป!” เขาอดไม่ได้ที่จะกล่าวเบาๆออกมา

จากนั้นรสชาติของฝาดเริ่มจากลิ้นของเขาก็แพร่กระจายเข้าไปในจิตวิญญาณเขาสัมผัสได้ถึงอันตรายนี่ไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

สือฮ่าวพูดไม่ออก ความตั้งใจของราชันย์ดินแดนปิดผนึกแห่งนี้คืออะไร? เขาเอาชาที่รสชาติห่วยบัดซบประเภทนี้ออกมาตอนเลี้ยงแขกเหรอ? มันขมและฝาดยากที่จะกลืนจริงๆ

นี่ไม่ใช่การดื่มชาแม้แต่น้อยนี่คือความทุกข์ เขาอยากจะเขวี้ยงจอกชาที่อยู่ตรงหน้าทิ้งด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตามนี่เป็นดินแดนปิดผนึก ถ้าเขาทำแบบนั้นกับชาของราชาอมตะคนหนึ่ง นั่นย่อมเป็นการนำพาหายนะมาสู่ตัวเองอย่างแน่นอน

ชาถ้วยนี้มีอะไรดี? มันไม่ได้มอมเมาผู้คน มันไม่สามารถช่วยให้ใครรู้แจ้งเต๋าได้ และไม่สามารถใช้เป็นความบันเทิงได้เช่นกันแล้วมันมีประโยชน์อะไรกันแน่?

“ชาประเภทนี้มีเพียงเก้าคนเท่านั้นที่เคยดื่มมาก่อน คนปกติไม่สามารถดื่มได้แม้แต่หยดเดียวเพราะพวกเขาไม่มีโชควาสนามากพอ” ชายในชุดขาวกล่าวพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ