ระหว่างทางไปที่มหาวิทยาลัยทางการแพทย์หนานเจียง เจียงเหยาหยิบกระเป๋าเงินของเขาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตของลู่ชิงสี “ดูคุณสิ เงินเดือนของคุณก็อยู่ที่ฉัน เงินอื่น ๆ ก็อยู่ที่ฉัน แม้กระทั่งทรัพย์สินก็ยังอยู่ที่ฉัน ยังจะมีเงินเหลือใช้อยู่อีก”

เจียงเหยาแหย่แขนของลู่ชิงสีด้วยนิ้วของเธอ “บอกฉันมาตามตรงเลยนะ คุณแอบซ่อนเงินไว้ใช่ไหม”

ลู่ชิงสีขับด้วยมือข้างหนึ่งวางบนพวงมาลัยและมืออีกข้างวางไว้บนกระจกรถ นิ้วของเธอสัมผัสไปที่กล้ามเนื้อแน่น

เขาหันกลับมามองเจียงเหยาที่กำลังพลิกดูกระเป๋าสตางค์ของเขา แล้วก็หัวเราะ “รายได้สีเทา”

เจียงเหยาตบแขนของเขา “จะหัวเราะเยาะฉันเรื่องนี้ไปอีกนานไหม”

“ตลอดชีวิต” ลู่ชิงสีตอบอย่างมีความสุข

เจียงเหยาเม้มปากและไม่ได้พูดอะไร เธอก้มศีรษะลงและคุ้ยกระเป๋าสตางค์ของเขาต่อไป เธอพบชิ้นแข็ง ๆ อยู่ด้านหลัง เธอพลิกกระเป๋าสตางค์กลับด้านและเปิดชั้นด้านหลัง เธอมองดูก่อนจะเอื้อมมือไปดึงมันออกมาจากข้างใน

จู่ ๆ หนังสือสีแดงเล่มเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ

มันคือทะเบียนสมรส

ผู้ชายคนนี้ซ่อนทะเบียนสมรสไว้ในกระเป๋าสตางค์ของเขา?

“สมองคุณผิดปกติหรือเปล่า หึ?” เจียงเหยาโยนทะเบียนสมรสต่อหน้าลู่ชิงสี “ทำไมไม่เก็บไว้ที่บ้าน นี่นำติดตัวมาด้วยเหรอ”

“เหยาเหยา เก็บไว้! อย่าโยนทิ้งแบบนั้น! ถ้าคุณทำลายมัน ผมจะทุบคุณ!” น้ำเสียงของลู่ชิงสีประหม่าอย่างเห็นได้ชัด “รีบเก็บเดี๋ยวนี้เลย”

เจียงเหยารู้สึกขบขันทันที “คุณจะทุบฉันเพราะเรื่องทะเบียนสมรส? ดีมาก ลู่ชิงสี บินขึ้นไปบนฟ้าแล้วอยู่คู่กับอุลตร้าแมนไปเสียเถอะ!”

คนคนนี้จะไม่มีวันทนต่อการดุเธอ เพียงแค่ดูทะเบียนสมรส เขาก็รู้สึกเป็นกังวล เพียงเพราะเห็นเธอโยนในสองครั้ง เขาถึงกับขู่ว่าจะทุบเธอ ถ้าเธอทำพัง?

ทะเบียนสมรสเป็นเส้นเลือดของเขาหรือไง?

เจียงเหยาไม่สนใจเกี่ยวกับการแสดงออกที่ไม่มีความสุขของลู่ชิงสี เธอหยิบทะเบียนสมรสและมองดูด้วยความสนใจ

เมื่อลงนามในทะเบียนสมรส เจียงเหยาสวมเสื้อสีแดงสด ในรูปทั้งคนสองคน เธอไร้ความรู้สึก ส่วนลู่ชิงสีแม้เขาจะไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนบนใบหน้า แต่ก็สามารถบอกได้จากแววตาของเขาว่าเขามีความสุขมากจริง ๆ

หลังจากที่พวกเขาเซ็นชื่อในนั้น ลู่ชิงสีก็นำทะเบียนสมรสไป เจียงเหยาไม่มีโอกาสได้แตะต้องมันอีกเลย ดังนั้นเธอจึงไม่เคยเห็นทะเบียนสมรสของพวกเขา

จะเห็นได้อย่างไร ลู่ชิงสีเก็บทะเบียนสมรสไว้เป็นอย่างดี ผ่านไปปีกว่าก็ยังใหม่เอี่ยม ผ้าสีแดงพิมพ์คำว่า ‘ทะเบียนสมรส’ และมีลายปักดอกโบตั๋น

“แล้วอีกอันล่ะ?” เจียงเหยาถาม

ลู่ชิงสีเลิกคิ้ว “ทำไมถึงถามเรื่องนี้เล่า?”

ตอนที่ 654 นำเข้าไปในโลงศพ

“ฉันถามไม่ได้เหรอ?” เจียงเหยาตระหนักว่าตั้งแต่เธอหยิบเอาทะเบียนสมรสออกมา อารมณ์ของลู่ชิงสีก็เปลี่ยนไป “ทำไมคุณดูตื่นเต้น? ฉันแค่ถาม คุณคิดว่าฉันจะทำอะไร”

ลู่ชิงสีออกเสียง ‘โอ้’ ก่อนที่จะอธิบายต่อ “อีกฉบับอยู่ที่บ้านในกองทัพ ผมเก็บซ่อนไว้”

ซ่อนไว้?

เจียงเหยารู้สึกว่ามันช่างน่าขัน “คุณซ่อนไว้ที่ไหน? ทำไมตอนฉันทำความสะอาดถึงหาไม่เจอ”

“ทำไมต้องบอกคุณด้วย?” ลู่ชิงสีรู้สึกหายใจไม่ออก

“ช่างเถอะน่า ก็อยู่ที่ไหนสักที่ ที่คุณหาไม่เจอนั่นแหละ”

หากตอนนี้เขาไม่ได้กำลังขับรถอยู่ เธอคงจะ...

“คุณซ่อนไว้มิดชิดมากล่ะสิท่า? คิดจะเก็บเป็นมรดกของครอบครัวเลยหรือไง?” เจียงเหยาพ่นลมหายใจ เธอเก็บทะเบียนสมรสกลับเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ของเขาอย่างเดิม และเก็บกระเป๋าของเขาคืนไว้ในกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตของเขา

จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกของเขา!

ทำไมเขาถึงดูเป็นกังวลตอนที่เธอถือทะเบียนสมรส?

กังวลเรื่องอะไรกัน?

เจียงเหยารู้สึกสับสนเล็กน้อย

“มรดกของตระกูลอะไรกัน? ทำไมผมต้องส่งต่อของของผมให้คนอื่น? ถ้าผมตาย ผมจะเอาทะเบียนสมรสใส่ลงไปในโลงศพของผมด้วย” ลู่ชิงสีเอื้อมมือออกไปและหยิบกระเป๋าสตางค์ใส่ไว้ในกระเป๋าแจ็กเกตอีกข้าง

การกระทำนี้ทำให้เจียงเหยาพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง

ผู้ชายที่ให้ทั้งเงิน บ้าน รถ และหุ้นของเขาแก่เธอ แต่ไม่ยอมให้เธอแตะต้องทะเบียนสมรส?

เขากังวลว่าเธอจะฉีกทะเบียนสมรสทิ้ง?

“ลู่ชิงสี ฉันถามอะไรหน่อยสิคะ?” เจียงเหยาถามทันที แล้วมองไปที่ลู่ชิงสีด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่เธอถาม เธอก็รอให้ลู่ชิงสีตอบรับ โดยไม่คาดคิดว่าลู่ชิงสีจะไม่เล่นไปตามบท เขาโยนประโยคหนึ่งเพื่อปิดปากของเธอโดยตรง

“ไม่!”

คำว่า ‘ไม่’ ที่ชัดเจนและหนักแน่น เสียจนเธอตกตะลึง

“คุณยังไม่ได้ถามเลยว่าฉันจะถามอะไร!” เจียงเหยารู้สึกไม่มั่นใจ

“ผมเดาได้” ลู่ชิงสีขดมุมริมฝีปากของเขา ตอนนี้พวกเขาเพิ่งจะพูดเรื่องทะเบียนสมรส สิ่งที่เธอต้องการจะถามก็คงจะเกี่ยวข้องกับทะเบียนสมรส

เขาไม่ได้โง่ แน่นอนว่าเขาจะไม่หลงกลเธอ

“ไม่ได้ คุณต้องตอบ” เจียงเหยาโกรธจนกัดฟันแน่นเสียจนเจ็บ ลู่ชิงสีได้รู้จักเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่จำเป็นต้องถาม แต่เขาก็เดาได้แล้วอย่างนั้นหรือ?

“ผมขับรถอยู่ ไม่ว่างคุย” หลังจากที่ลู่ชิงสีกล่าว เขาก็เปลี่ยนมือที่ยึดไว้กับกระจกรถ กลับมาวางบนพวงมาลัย นั่งหลังตรง และกำลังตั้งใจขับรถ

เจียงเหยานั่งอยู่ตรงนั้น เธอไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากกลอกตาใส่เขา

จากนั้นเธอก็ไม่พูดอะไรอีก เธอเพียงแค่นั้นใบเบาะผู้โดยสารด้านหน้า ราวกับตัวเองเป็นอากาศ

ลู่ชิงสีขับรถอย่างมั่นคง เพราะเขาไม่เร่งรีบ ความเร็วจึงไม่เร็วมากนัก ทั้งสองคนเงียบไปนานกว่ายี่สิบนาที รถก็มาจอดอยู่หน้าทางเข้ามหาวิทยาลัย

“ขับเข้าไปได้ไหม?” ลู่ชิงสีถามคนที่นั่งข้าง ๆ

เจียงเหยาได้ยินคำพูดของเขา แต่เธอก็ยิ้มให้เขาเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ยอมพูดกับเขา

ลู่ชิงสีพ่นลมหายใจ เขาไม่รู้ว่าเจียงเหยาหมายถึงอะไร?

เขาขับรถเข้าไปและถามกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตู เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจำรถของเจียงเหยาได้ และรู้ว่ามันเป็นของนักศึกษาของทางมหาวิทยาลัย ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้รถผ่านเข้าไปได้

ลู่ชิงสีขับรถไปที่อาคารหอพักของเจียงเหยาและพูดว่า “ถึงหอพักแล้ว คุณจะไม่คุยกับผมทั้งวันเลยใช่ไหม”

เจียงเหยาพยักหน้าและมองไปที่ลู่ชิงสี

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด