เกิดใหม่เป็นทารกขั้นเทพ ตอนที่ 98

ตอนที่ 98

ต่อให้เจ้าหนูน้อยคนนั้นกำลังร่ำร้องโวยวายเพียงใด ทว่ามีหรือที่ผู้ใหญ่ทั้งหลายจะยอมให้เด็กน้อยอายุเพียงสามขวบต้องมาเสี่ยงเช่นนี้? พวกเขาต่างต้องการจะส่งเด็กน้อยกลับไปยังหมู่บ้านโดยเร็ว

ทว่าเจ้าเด็กนี่กลับกระโดดหนีไปทั่วทุกทางอย่างวุ่นวาย แม้ว่าพวกเขาหลายคนจะพยายามจับเพียงใดก็มิอาจคว้าตัวเจ้าหนูนั่นไว้ได้ ทำเอาพวกเขาโกรธอยู่ไม่น้อย!

ในตอนนี้ ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินออกมาและเอ่ยกับชี่หู่

“ชี่หู่ ลืมมันซะเถอะ พาเจ้าเด็กนี่ไปกับพวกเรา แล้วเขาจะยังเด็กเพียงใด แต่ก็นับว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่บ้าน ความแข็งแกร่งย่อมไม่เลวร้ายนัก”

“อีกทั้งความจริงแล้วความเร็วของเขายามอยู่ในป่าก็เร็วกว่าพวกเรามากพอตัว”

ก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินเจ้าไปหาเด็กน้อยและกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“เจ้าหนู ช่วยเป็นหูเป็นตาให้พวกเราที ตรวจสอบสถานการณ์รอบด้าน หากมีสิ่งผิดปกติใดเกิดขึ้นให้กลับมาบอกพวกเราโดยเร็ว เจ้าสามารถช่วยเราสืบข่าวได้ แต่ห้ามโจมตีหรือทำร้ายฝ่ายตรงข้าม เข้าใจหรือไม่? เมื่อถึงเวลาต้องต่อสู้ พวกเราท่านลุงของเจ้าทั้งหลายจะเป็นฝ่ายรับหน้าที่นั้นเอง!”

เมื่อเจ้าเด็กคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของเขาก็เบิ่งกว้างขึ้น เขาพยักหน้าราวกับเป็นตุ๊กตาที่เสียหายแล้ว จากนั้นก็กระโดดขึ้นสูงถึงสามสิบฉื่อเข้าไปในป่าด้านหน้าเพื่อสืบข่าวสถานการณ์รอบด้านทันที

“เจ้าหนู ระวังตัวด้วย!” ชายคนนั้นกล่าวเตือนด้วยความเป็นห่วง

“รับทราบ!”

ใบหน้าอ้วนกลมของหวงหาวเต็มไปด้วยรอยยิ้มพลางพยักหน้ารับ จากนั้นเขาก็หันกลับไปและออกวิ่งอีกครั้ง

“เจ้าเด็กนี่…ใส่ใจรอบด้านให้ดี อย่าได้วิ่งเร็วเกินไปนัก!”

“ข้าเข้าใจแล้ว!”

เด็กน้อยตะโกนตอบและยังคงกระโจนไปมาไกลออกไป

พวกชายฉกรรจ์ด้านหลังมิอาจะกระทำสิ่งใดได้ พวกเขาเพียงเร่งความเร็วของตนขึ้นเพื่อไล่ตามเด็กน้อยไป

เจ้าหนูผู้นั้นระเบิดความเร็วเต็มฝีเท้าออกมา เมื่อเขาอยู่ห่างจากกลุ่มของนักรบที่ตามมาพอสมควร ใบหน้าของเขาก็กลับไปเคร่งเครียดอีกครั้ง

“เจ้าพวกหมู่บ้านนั้นช่างน่ารังเกียจเสียจริง!”

“ไม่เพียงขโมยเหยื่อของลุงชี่เปาไป ยังจะกล้าทำร้ายเขาอีก บุตรชายของท่านลุงร้องไห้แทบตาย!”

“พวกเราต้องล้างแค้นให้ได้ และทำให้เจ้าพวกนั้นรู้ว่าไม่ควรจะมาดูถูกหมู่บ้านของพวกเรา!”

ใบหน้าของหวงหาวเคร่งเครียดยิ่งขึ้น เขาเคลื่อนที่อย่างเงียบเชียบไปมาผ่านในป่าแห่งนั้น

เบื้องบนดวงจันทร์แขวนลอยกลางท้องฟ้า แสงสีเงินยวงของมันเปล่งออกมาเบื้องล่าง จันทร์เพ็ญกลมโตในวันนี้เริ่มคล้อยหลังเด็กน้อยเสียแล้ว เขาจึงต้องเร่งความเร็วให้มากยิ่งขึ้น อีกทั้ง ฝีเท้าของเขาก็เพิ่มความระมัดระวังอีกเท่าตัว แทบไม่เหลือเสียงใดเล็ดลอดออกมา

ในตอนนี้ หวงหาวพลันหรี่ตาของตนลงและซุ่มหมอบอยู่ใต้เงาไม้

ใบหูของเขาขยับเล็กน้อยและพึมพำออกมาเบาๆ

“เป็นที่นี่สินะ”

จากนั้นก็หันกลับมาและมองไปยังทิศทางของต้นเสียงที่ได้ยิน ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไป

เสียงของอีกนั้นดังขึ้นและดังขึ้นไปทุกที หวงหาวเริ่มลดความเร็วลงและสร้างเสียงให้น้อยที่สุด ในไม่ช้า เขาก็พบเจอกับต้นกำเนิดของเสียงและแหวกพุ่มไม้เบื้องหน้าอย่างเบามือ

เป็นอย่างที่คาดไว้ มีการตั้งค่ายอยู่ไกลออกไป กองไฟสว่างไสว และชายร่างสูงในชุดหนังหมาป่าหลายคนกำลังย่างเนื้อบางอย่างอยู่ด้านบนของกองไฟนั้น

เปลวไฟสีส้มลามเลียเนื้อติดมันของอสูรสักตัว น้ำมันจากเนื้อหยดลงในกองเพลิงปรากฏเสียงซู่ซ่าออกมา

กลิ่นหอมเย้ายวนบางเบาของเนื้อย่างลอยออกมาทำเอาหวงหาวอดมิได้ที่จะต้องกลืนน้ำลายในปาก

เจ้าหนูน้อยมองไปด้านข้างก่อนพบเหยื่อมากมายที่กองกันอยู่ราวกับภูเขาขนาดย่อม ทันใดนั้นเขาก็อดมิได้ที่จะรู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมา

“นั่นมันเหยื่อของลุงชี่เปา!”

แม้ว่าเจ้าเด็กคนนั้นจะเต็มไปด้วยความโกรธเคืองเพียงใด ทว่าเขาก็มิได้ผลีผลามแต่อย่างใด เขานับจำนวนคนทั้งหมดเบื้องหน้าและเตรียมจะกลับไปรายงานให้กลุ่มนักรบของตนทราบ

ทว่า เพียงเขาหันหลังกลับและก้าวออกไปเท่านั้น เขากลับรู้สึกได้ถึงความนุ่มอันผิดปกติที่ฝ่าเท้า จากนั้นพื้นดินที่เขาเหยียบอยู่ก็ถล่มลงในทันที กลายเป็นหลุมลึกเบื้องหน้าของเขา

ยิ่งกว่านั้น ในก้มหลุมยังปรากฏหอกเหล็กมากมายที่เปล่งประกายชั่วร้ายสีม่วง!

“กับดัก?”

เด็กน้อยเนื้อตัวสั่นเทา เขาพยายามบังคับตนเองให้เดินบริเวณของหลุมด้วยร่างกายแข็งทื่อราวกับหิน

แม้ว่าเขาจะพาตนเองรอดตายมาได้ แต่สีหน้าของเด็กน้อยก็น่าเกลียดเต็มทนในเวลานี้

เสียงที่เกิดขึ้นกระตุ้นความสนใจของชายร่างผอมในชุดหนังหมาป่าคนหนึ่งด้านในค่ายขึ้นมา

หวงหาวเพิ่งรอดพ้นจากหลุมลึกก่อนที่จะเห็นว่ามีผู้คนบางส่วนจากหมู่บ้านหลางพุ่งออกมาไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาแต่ละคนรูปร่างสูงใหญ่ดูแข็งแรง และถือไม้กระบองหนามติดมือมาด้วย

“เป็นเจ้านั่นเอง!” ชายร่างกำยำคนหนึ่งจากหมู่บ้านหลางจดจำหวงหาวได้ทันทีตั้งแต่แรกเห็น พวกเขาคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเด็กคนนั้น ก่อนหน้านี้หลายครั้งที่หมู่บ้านหวงเหลียงและหมู่บ้านหลางต่อสู้กัน หวงหาวเคยปรากฏตัวขึ้นมาคราหนึ่งและเอาชนะอัจฉริยะจากหมู่บ้านหลางไปหลายคนในการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่ง

เจ้าเด็กน้อยถอยหลังไปหลายก้าวและไม่ได้พูดอะไรออกมา สีหน้าเขาบัดนี้ดูน่าหนักใจยิ่งนัก

ทว่าทันใดนั้นเขาก็หันศีรษะไปและตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

“ท่านลุงชี่หู่!”

ทันทีที่เขาเอ่ยจบ ก็มีเสียงบางอย่างดังออกมาจากป่าโบราณด้านหลังของเขา จากนั้น ชี่หู่และคนอื่นๆ ก็เดินออกมาจากด้านในดงไม้ สายตาแหลมคมจ้องไปยังคนจากหมู่บ้านหลางด้านหน้าของพวกเขาและดึงเจ้าเด็กน้อยคนนั้นไปไว้ด้านหลังเพื่อปกป้องเขา

เมื่อคนจากหมู่บ้านหลางเห็นชี่หู่และคนอื่นเดินออกมา พวกเขาก็ผิวปากเป็นสัญญาณบางอย่าง ก่อนที่คนมากมายจะเดินออกมาจากค่ายที่ตั้งอยู่ด้านหลัง

“สหายจากหมู่บ้านหวงเหลียง จากได้เก็บสิ่งนี้มาใส่ใจเลย หมู่บ้านของเราต้องการอาหารเป็นจำนวนมากในตอนนี้ เพราะฉะนั้นยกเหยื่อพวกนั้นให้พวกเราเถิด พวกเราจะตอบแทนสหายในอนาคต!” ชายวันกลางคนในชุดหนังหมาป่าเดินออกมาจากกลุ่มของหมู่บ้านหลางและกล่าวออกมาเสียงดัง

“ตอบแทน? อาหาร? มีหมู่บ้านใดบ้างที่ไม่ต้องการอาหาร? เจ้าขโมยเหยื่อไปจากพวกเรา เข่นฆ่าคนในหมู่บ้านเราระหว่างทาง พวกเจ้ามันโหดร้ายไร้เมตตา ถึงขั้นสร้างกับดักชั่วร้ายมากมายมาตลอดทาง ทำให้ชี่เปาต้องบาดเจ็บสาหัสและเฉียดใกล้ความตายถึงเพียงนั้น แล้วจะมาบอกมิให้พวกเราเก็บเรื่องนี้ใส่ใจเช่นนั้นหรือ? แล้วที่ผ่านมามันหมายความว่าอย่างไร? ลองบอกให้ข้าเข้าใจที!” ชี่หู่เอ่ยออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

ชายผู้นั้นจากหมู่บ้านหลางยิ้มและกล่าวบางอย่าง

“นี่มันก็เป็นเรื่องสามัญมิใช่หรือ? เหยื่อพวกนี้ก็เป็นพวกเราที่ค้นพบก่อน เพียงแค่พวกเจ้าทุบตีมันให้แก่พวกเราก็เท่านั้น!”

“จะไปพูดคุยกับพวกขี้ขลาดนั้นทำไมเล่า? ถ้าหากพวกมันไม่ต้องการจะยอมรับความจริง เช่นนั้นก็ให้พวกมันลิ้มรสความตาย!” ชายร่างสูงจากหมู่บ้านหลางเดินออกมาและทุบพื้นด้วยไม้กระบองหนามในมือของตนอย่างมีโทสะ

ได้ยินอีกฝ่ายกล่าวหากว่าพวกตนเป็นคนขี้ขลาด คนของหมู่บ้านหวงเหลียงก็ระเบิดความโกรธเกรี้ยวออกมาทันที มันชัดเจนอยู่แล้วว่าพวกเขาเพียงล่าสัตว์ในเขตพื้นที่ของตน แล้วพวกหมู่บ้านหลางอาศัยสิ่งใดมาบอกว่าเหยื่อเหล่านั้นเป็นของพวกมันได้กัน!

เหยื่อที่พวกเขาหามาอย่างยากลำบากถูกแย่งชิงไป สหายร่วมหมู่บ้านถูกทำร้ายจนสาหัส อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามยังเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองและไร้เหตุผล พวกเขาไม่ต้องการจะเจรจาอีกต่อไป!

ทันใดนั้น ลำแสงบางอย่างก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าใส่ชี่หู่ มันเป็นลำแสงสีม่วงที่ราวกับผุดออกมาจากนรกโลกันตร์ ทำให้ผู้คนขนลุกชัน!

มันคือลูกธนูอาบยาพิษ และถูกยิงออกมาด้วยความเร็วสายกับสายฟ้าโดยไม่มีการเตือนใดๆ!

สิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหันจนเกินไป ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าหมู่บ้านหลางจะกล้าใช้การโจมตีที่ชั่วช้าเช่นนี้... ในระหว่างที่กำลังพูดคุยกัน พวกมันถึงกับแอบยิงธนูออกมา พวกเขาประมาทจนเกินไป!

*หลางแปลว่าหมาป่า

**หวงเหลียงแปลว่าสันโดษ